Przyjaźń - Netkobiety.pl

Troche sie nie zgodze z tym, ze jak juz mamy rodzine, i w starszym wieku, to przyjazn traci na wartosci. Sama mam dwie przyjaciolki, i bardzo sobie te ralacje cenie, zwlaszcza teraz, jak jestem juz mocno dorosla
Jedna, z czasu jeszcze LO, przetrwala lata, choc pare razy troche tą relacją zachwialo. Druga, z czasow studiow, widujemy sie kilka razy w roku, ale zawsze mozemy na siebie liczyc. Tą znajomosc odnowilam kilka lat temu, po dluzszym czasie, i odzyla na nowo.
jaka rada? Przyjazn podlega tym samym prawom, co inne relacje - mianowicie - trzeba o nią dbac.

Mam dwie przyjaciolki z liceum, ktore zawszze mi pomoga, ktore zawsze mnie wysluchaja i tym samym chce im sie "odplacac".
To nie czestosc widywania sie, lecz jakas wiez ktora mimo odleglosci jest.
Najlepsze sa relacje z osobami, ktore mieszkaja blisko, z ktorymi mozesz pogadac przez telefon, ktore cie nie zawioda.
Na studiach nie mialam zadnej przyjaciolki od serca, ot, zwykle kolezanki.
Kazdy marzy o przyjazni, ale trudno o przyjaciela chyba nawet bardziej niz o faceta...
A jesli juz ktos ma facweta-przyjaciela albo dziewczyne-przyjaciolke to jest w raju

Sama od jakiegoś czasu zaczęłam zastanawiać się czy w dzisiejszych czasach da się mieć takiego przyjaciela/Przyjaciłółkę.
Kiedyś wydawało mi się, że taką mam. Mogłam o wszystkim jej powiedzieć, zawsze była przy mnie gdy coś złego działo się w moim życiu. Potem zaczęła być zazdrosna praktycznie o wszystko, o moje studia, wyjazd z Polski.
I owa"przyjaźń" się skończyła. Przez długi czas nie miałam żadnej przyjaciółkiu do momentu kiedy odnowiła się moja relacja z pewną koleżanką, którą gdzieś kiedyś poznałam. Nie miałyśmy kontaktu przez 5 lat, a potem jakoś przez internet zaczęłyśmy ze sobą pisać codziennie. Wróciłam do Polski. "Przyjaźń" trwała mniej więcej rok, dopoki nie poznała swojego ówczesnego narzeczonego. Ja jestem z reguły osobą dość wyrozumiałą, cieszyłam się bardzo z jej szczęścia. Niestety w tym czasie w moim życiu zaczęły pojawiać się pewne problemy, bardzo jej potrzebowałam. Gdy jej napisałam, że dzieje się źle odpisała tylko, że jej przykro ale nie może rozmawiać bo jest z narzeczonym. Przestałam się narzucać. Po jakimś czasie odezwała się z pretensjami, że ja ją zaniedbałam, że to moja wina. Napisałam jej co o tym myślę, powiedziała że to zmieni a za chwilę zapytała czy mogłabym pożyczyć jej pieniądze. Tylko po to napisała. Kiedy na to pytanie odpowiedziałam, że niestety w tej chwili nie mogę, kontakt nagle się urwał. Nie rozmawiamy ze sobą już od kilku miesięcy. Także tyle by to było na temat przyjaźni... Fajnie byłoby mieć kogoś z kim można porozmawiać o problemach, ale nauczyłam się tego, że niestety w życiu można liczyć tylko na siebie, bo niestety zawsze jak pojawiają się problemy, przyjaciele nagle znikają, lub nie maja czasu.

Takie prawdziwe przyjaźnie to są tylko w filmach, książkach No dobra, pewnie są tacy co powiedzą, że mają prawdziwego przyjaciela. I można im zazdrościć. Generalnie to rzadkość. Sam mogę powiedzieć chyba tylko o jednej osobie, że jest moim przyjacielem, choć i tak oczywiście w pewnych granicach. Ale powiedzmy, że wie o mnie tyle ile nikt nie wie. No poza terapeutą
Przyjaźnie to relacje, które każdy interpretuje indywidualnie. Bywa tak, że ktoś traktuje cię za swojego przyjaciela, a ty jego nie Miałem taką sytuację. Poza tym każdy ma swoje wymagania co do przyjaźni. Czasami są bardzo wysokie, a czasami nie. No i w sumie to o przyjaźń jak i o każdą bliższą relację trzeba dbać. Pielęgnować ją, bo też ma tendencję do usychania. Mnie wiele na przestrzeni lat uschnęło. Przyjaźniłem się przeważnie z dziewczynami i te przyjaźnie nie wytrzymywały przeważnie tego kiedy te osoby zakładały swoje rodziny, rodziły dzieci itd. Samo życie.
Masz całkowitą rację, że o ile łatwiej jest znaleźć kogoś z kim można sobie pogadać nawet o trudnych sprawach, to realnie w rozwiązywaniu problemów trzeba liczyć głównie na siebie.