Czy to jest przemoc emocjonalna i jakie rokowania na zmiany? - Netkobiety.pl

Niemal dwa lata temu założyłaś wątki, w których opisałaś problemy podobne/identyczne z obecnymi. Dostałaś rady, nie skorzystałaś z nich. Jakich odpowiedzi oczekujesz tym razem?

http://www.netkobiety.pl/t98094.html dwa lata temu miałaś z nim dokładnie takie same problemy i dostałaś wiele cennych i konstruktywnych porad.
Nie rozumiem, jak możesz być zaskoczona tym, że sytuacja się nie zmieniła, skoro niczego oprócz trwania nie zrobiłaś.
Nie sądzę, żebyś dostała tym razem rady w innym tonie niż poprzednio.
Tak naprawdę w Twojej sytuacji oprócz upływu czasu nie zmieniło się kompletnie nic.

Rokowania na zmianę partnera na lepsze oceniam w skali od 0 do 10, na poziomie -10

Ostatnio na FB na stronie chyba Piękny Umysł był artykuł o toksycznych związkach. Opisano tam objawy somatyczne jakie im towarzyszysza.  Powinnaś przeczytać.
Spójrz w końcu na siebie. Cierpisz.
Posłuchaj impulsów z ciała, z wewnątrz. Przecież te emocje to informacja.
Gdy zblizysz rękę do ognia to boli. Po co? Dla ochrony. To jest sygnał: chroń siebie, swoje życie i zdrowie.
Jeśli nie słuchasz takich sygnałów to nie szanujesz siebie. Dążysz do destrukcji. Mądrością i szacunkiem do siebie jest ochrona. A Ty się wystawiasz non stop na ciosy.  Ciało już od lat mówi Ci: dość. A Ty to masz gdzieś.
No to co można Tobie poradzić?

Wiem , że dla niektórych z was to strata czasu , by odpisywać na mój wątek ,bo uważacie ,że skoro dotąd nie odeszłam to nie będę w stanie.
Owszem jest mi ciężko , ale pracuję by coś więcej zrobić w tym kierunku. Jeśli któraś z was była w takiej relacji to pewno doskonale wiecie jak ciężko się z niej wyrwać , bo osoba która w tym tkwi ma " przepalony czujnik bezpieczeństwa" , boi się ,że nie da rady , boi się swojego agresora ,że będzie się na niej mścić.
Ja pracuję ze swoim partnerem , to też powoduje strach przed nieprzewidywalnością co będzie dalej z pracą , nasza praca jest ścisle zależna od siebie. Wynajem tu gdzie mieszkam w dużym mieście jest drogi , więc wiadomo ze niepewność ekonomiczna również potęguje strach. Nie mam tu żądnej rodziny a tam gdzie mam -160km dalej , w domu też panuje przemoc emocjonalna , matka jest dla mnie toksyczna ,ponadto rodzice źle się wzajemnie traktują . Wyniosłam taki zły wzorzec z domu , stąd gdy mój partner mną manipuluje np. mówiąc że przesadzam czy się obraża jak mu zwracam uwagę , nieraz ja sama się dezorientuję w swojej sytuacji , choć teraz dzięki teapii szerzej otwieram oczy.
Co do literatury czy internetu w temacie toksycznych zwiazkow czytam b dużo... dużo na ten temat jest tez na blogu Michała Pasterskiego , znam też portal Piękna miłość , czytam sporo książek- jak kobiety kochające za bardzo , jak kochać gniewnego człowieka , czemu tak trudno odejść czy teraz jestem w trakcie książki Toksyczne Słowa.
Teraz na pewno mam większą świadomość problemu niż 2 lata temu , próbuje dzięki wskazówkom terapeuty zmniejszyć przemoc - np. mówić otwarcie w każdej sytuacji że coś mnie dotyka , nie wdawać się w zbędne dyskusje ,nie próbować zrozumieć jego. Na ostateczny krok wciąż nie mam siły , choć staram się go wizualizować w głowie , jakby to było bez niego , często się odsuwam emocjonalnie , by nie mógł mnie tyle krzywdzić.
On zaprzecza , gdy mówie co czuję , maluje się jako dobry kochający partner i domator- to są tylko jakieś chwile , a każdy wrzask , czy inny rodzaj agresji werbalnej wyłącza mnie z życia na kolejne 2-3 dni.
Problemem jest mój lęk , brak wsparcia w rodzinie ( słyszę nieraz widziały gały co brały , albo jak sobie poradzisz bez niego) , to wszystko mnie hamuje , ale piszę bo chcę dostać kolejne kopy ,że może za którymś razem w końcu się uda.

Autorko, rozumiem Twojej intencje.
Jeśli jednak nie chcesz odchodzić od swojego partnera, to jaki sens ma skarżenie się w kółko, że jest Ci źle / niedobrze /okropnie ?

Podałaś cztery ,,plusy". No właśnie, coś te ,,plusy" słabe.
On się nie zmieni, ale za to Ty możesz nauczyć się coraz bardziej przesuwać granicę wytrzymałości.
Jest drugie rozwiązanie, ale może być ono zbyt ,,trudne".

Czesc Esthere
Dziękuję ci za wyczerpujący tekst i proponowane rady. Część z nich już wdrożyłam w życie. Na terapię w sumie chodzę już od 2 lat , najpierw rok raz w tygodniu prywatnie a teraz od ponad roku 3h grupowej terapii co tydzień i raz na 2 tygodnie-1h indywidualnej.
Myslę ,że łatwiej  teoretycznie byłoby mi od zmiany mieszkania , gdyż zmiana praca będzie na pewno związana z obniżką zarobków , a wynajem mieszkań jest drogi.
Zarówno oferty pracy czasem przeglądam-bardziej pod kątem przebranżowienia się i widzę,że biegły angielski to niemal podstawowy wymóg w pracy biurowej - dokształcam się z tym angielskim na razie na własną rękę -choć myślę też o native speakerze. Oferty mieszkań także przeglądam , w ubiegłym m-cu nawet oglądałam osobiście  2 mieszkania do wynajmu. Co jest dla mnie przeszkodą to fakt ,że niemal wszystkie oferty to zobowiązanie na min pół roku a często rok , a ja się czuję zbyt niepewnie  by brać na siebie jakieś większe zobowiązania na dany okres czasu.
W obecnej sytuacji tak w jakimś sensie też trzyma mnie wygoda , choć staram się robić coraz więcej rzeczy sama by nabrać odwagi.
Pieniądze również odkładam od jakiegoś czasu na tzw czarną godzinę , brakuje mi bliskich którzy by mnie wsparli-ciężko mi wyjść do ludzi. czuję się niepewnie ze zdrowiem ,wiem ,że to są różne lęki i staram się nad nimi pracować.Tak czy siak to nie jest tak że nic nie robię a tylko się skrażę , jednak ten ostateczny krok wciąż mnie przerasta, chyba jest jeszcze jakieś uczucie też do niego-choć możliwe ze nie jest zdrowe. On jeszcze wciąż mąci mi w głowie, tak że nieraz się dezorientuje kto ma rację .
O jakimś szkoleniu z podniesienia własnej wartości etc też myślę ostatnio .
Dziękuję za rady i podzielenie się doświadczeniem