Co najbardziej cenisz w życiu ? - Netkobiety.pl

buk,humor,obczyzna

Jaaa cię,płodna jesteś jak królik

No kochana za ten buk,humor, obczyzna masz u mnie kawę:)

dzięki za odp satysfakcjonująca .

trollowanie

Jak pozwolisz wybrać kafejkę-może być

Co najbardziej cenię w życiu?

1. Moja rodzina - synek i mąż - są dla mnie tak samo ważni jeden i drugi
2. Siebie - sama dla siebie  jestem równie ważna
3. Spokój i komfort psychiczny, który zapewnia mi mój dom
4. Przyjaciele i dobrzy ludzie wokół mnie
5. Moje hobby - bieganie

Moze to zabrzmi banalnie, ale najbardziej  cenię sobie zdrowie (własne i bliskich mi osób). Na drugim, a moze nawet równoważnym, miejscu jest u mnie rodzina. Jak czasem słucham lub czytam z jak ciężkimi chorobami zmagają się ludzie, jak to niszczy rodziny, jak całe życie nagle jest podporządkowane walce o przetrwanie, to mam łzy w oczach. Wydaje mi się, że nie każdy potrafi docenić zdrowie własne, dziecka czy małżonka...

no raczej oczywiste, ze zdrowie i rodzina to priorytety większości ludzi. U mnie jest tak samo.

Święty spokój.

Po kilku tygodniach w gipsie i spaniu wyłącznie na wznak kiedy mogłem wreszcie zasnąć na boku (tak jak zawsze sypiałem) dosłownie płakałem ze szczęścia. Nie płakałem ze szczęścia chyba nigdy wcześniej w życiu - ani sie żeniąc ani przy narodzinach dzieci

Najbardziej cenię w życiu to, że kiedyś się skończy. Często żałuję chwil, kiedy wątłe włókno nadziei utrzymuje mnie na jego powierzchni. 
Zdarzają się w życiu chwile zachwytu. Są obietnicą, jak piękny letni poranek. Jest w życiu współczucie nad losem innych i radość w ich oczach, gdy dajemy im serdeczność. Są logiczne struktury, których studiowanie daje satysfakcję i poczucie panowania dla umysłu. Najlepiej opisał to Oswald Spengler. Jest też melancholia, którą nazywam wspomnieniem śmierci Baldura. Jest cierpienie i złe uczynki. Jest pokuta i są bezsenne, pełne strachu noce. Ból, smutek i krzywda. Nieumiejętnie wyrażana miłość, która jest nieszczęściem. Śmierć bliskich, a potem zapomnienie o nich, przez co stają się mdłym wspomnieniem, którym i my staniemy się po śmierci dla naszych dzieci. Jest hańba, krew i niezmywalny brud zbrodni naszych przodków, którą jesteśmy splamieni.   

Patrzyłem przez duchowe oko Kählera. Pomagałem słabym. Obejmowałem nagie, piękne kobiety i unosiłem ich kształt w odwiecznym tańcu. Dbałem by inni wzrastali. Zadawałem ból i dawałem ukojenie. Byłem zdradzany, pomawiany i raniony. Raniłem. Byłem odrażający. Czułem do siebie wstręt i byłem głupcem.  Obserwowałem młodych chłopców spółkujących z niepełnosprawną intelektualnie dziewczyną, którą stręczył im jej brat. Znałem piękną kobietę pełną wielkiej goryczy, gdy jej uroda przeminęła. Spotkałem starców, którzy radośnie grali w szachy w południowych krajach i człowieka, który oddał życie by ocalić godność innego. Brałem kąpiel w chłodzie oceanu arktycznego i czułem żar pustynnego piasku.

Świadomość, że to wszystko się kiedyś skończy, jest dla mnie ulgą.