Jak dalej żyć po rozstaniu - Netkobiety.pl

Nie daję już rady, ciężko jest mi wstawać każdego dnia , jak żyć ??? Jestem po rozwodzie 5 lat. Rozwód był za porozumieniem stron ale w dużej mierze to ja ponoszę winę za rozpad naszej rodziny. Po rozwodzie nadal mieszkaliśmy razem i żyliśmy tak jakby tego rozwodu nigdy nie było. Półtora roku temu były mąż poznał kobietę i oszalał na jej punkcie. Do tego momentu dbał o mnie, starał się i przez długi czas robił wiele abyśmy ponownie wrócili do siebie. Nie wiem jak to opisać, bo z jednej strony chciał abyśmy nadal byli ze sobą ale z drugiej strony codziennie były nerwy, każdego dnia praktycznie był zdenerwowany, podnosił głos, przeklinał. Dzień rozpoczynał się z reguły spokojnie, były dni że przychodził do mnie z rana aby się przytulić, mówił mi ciepłe słowa i to było cudowne uczucie ale gdy już wstałam i robiłam śniadanie to zawsze z reguły występowały u niego nerwy, zawsze coś zrobiłam nie tak, wtedy przeklinał i się denerwował. Taki stan rzeczy trwał tak wiele lat że ja się już do tego przyzwyczaiłam i myślałam, że to jest normalne że on jest dla mnie dobry gdy nic go nie denerwuje ale gdy cokolwiek go zdenerwowało wtedy wiedziałam że wybuchnie ale za chwilę będzie się zachowywał jak gdyby nic się nie stało. On już nie pamiętał że krzyczał ale we mnie to zawsze siedziało, wiele razy prosiłam go aby tak się nie zachowywał, rozmawiałam. On nie widział w tym problemu, zresztą ja tez już później przeszłam do tego jako coś normalnego. Pomimo, że po rozwodzie próbowałam ułożyć sobie życie, spotykałam się z kimś to były to tylko spotkania bo nigdy przez tyle lat nie nocowałam poza domem ani jednej nocy. Natomiast były mąż gdy tylko poznał tą Panią to od razu spotykał się z nią w hotelach. W tej chwili już mieszkają razem , raz u niej raz u niego. Nie wiem dlaczego zdecydowałam się napisać tutaj, chyba dlatego że już nie daję rady, brakuje mi go bardzo. Wiem że to ja wszystko zepsułam i rozwaliłam rodzinę. Chciałam rozwodu. Poznałam przed rozwodem kogoś ale to nie on był przyczyną rozwodu bo gdy doszło do rozprawy rozwodowej to już z tą osobą nie byłam, mówiłam to mojemu byłemu mężowi że chcę rozwodu nie dlatego że ktoś był ale dlatego że mnie nie szanuje, że jest ciągle zdenerwowany, że boję się kiedy wybuchnie a jak już wybuchnie to za chwilę zachowuje się jak gdyby nic się nie stało a ja tak nie umiem. Teraz gdy tak bardzo za nim tęsknie to wydaje mi się że to były pierdoły ale z tych pierdoł składało się całe nasze życie. Potwornie mi go brakuje, każdego dnia umieram bez niego ale z drugiej strony gdy przypomnę sobie jak wyglądały nasze dni to się zastanawiam za czym ja tęsknie, tak naprawdę to on był kochany ale tylko momentami. Zwykły przykład, co prawda to było już w momencie gdy już znał obecną partnerkę ale ja jeszcze o tym nie wiedziałam, poprosiłam go aby przybił mi dwa gwoździki do ściany, pierwsze jego słowa brzmiały tylko szybko i dlaczego kur... nie mam jeszcze nic przygotowane  i  później już słowotok składający się głównie ze słów kur... Ja to zaczęłam przyjmować jako normalność. Marzyłam czasami aby on się chociaż jeden dzień nie denerwował, aby odzywał się do mnie bez przekleństw, mówiłam mu że to słyszą dzieci, że taki dajemy im przykład, on odpowiadał że one nie takich słów się uczą w szkole( Teraz z biegiem czasu wiem, że za mało okazywałam mu uczuć, że przestałam mu mówić że go kocham, zamykałam się w swoim świecie... czekałam... marzyłam aby on gdzieś mnie zabrał czasami sam z siebie... Teraz gdy wiem że już nigdy nie będziemy razem to mam przed oczami wszystko... brakuje mi powietrza do życia, którym był on... Wstaję każdego dnia ale tylko dlatego  że muszę, bo nie chce aby moje dziecko widziało mnie jak cierpię , nie chcę obarczać ją problemami dorosłych. Wiem, że on jest szczęśliwy, kocha osobę z którą jest i ona kocha bardzo jego. Jeszcze rok temu nawet jak już znał swoją partnerkę to powiedział mi że kocha mnie i zawsze będzie kochał. Chciałam aby dał nam szansę, raz jedyny spytałam się go czy byśmy nie spróbowali jeszcze raz być razem ale on powiedział, że jest już za późno, zaangażował się już w tamten związek. Nigdy więcej go o to nie prosiłam i tak naprawdę to nie mamy w ogóle żadnego kontaktu ze sobą. Od momentu gdy poznał obecną partnerkę zmienił się całkowicie. Powiedział, że nigdy mi nie wybaczy krzywd które jemu wyrządziłam, że będę każdego dnia za nim płakała (i tu się nie pomylił tylko że on nigdy się o tym nie dowie), że nie życzy mi dobrze, że nie jest fałszywy i mówi prawdę , że sex ze mną był słaby a dopiero teraz wie co to jest namiętność( nie kontaktuje się ze mną wcale tylko przez dziecko. Gdy miesiąc temu musiałam coś odebrać od niego to nawet nie spojrzał na mnie, siedział ze skrzyżowanymi rękoma , bokiem. Nie narzucałam się, podziękowałam i wyszłam. Nie kontaktuję się z nim, jeżeli on nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Mam dumę i wolę wyć każdego dnia do poduszki niż błagać go o powrót. A to że wyję to jest mało powiedziane, umieram... kładę się spać ale z reguły już od 3 nad ranem nie śpię, wtedy myślę, płaczę... w pracy robię tylko to co muszę, po pracy zmuszam się aby zachowywać się normalnie przed córką ale dusza moje wyje z rozpaczy... czuję jak powoli wysiada mi organizm... nie wiem czy nie powinnam zacząć brać leki ale boję się ich, kiedyś gdy byłam w totalnej rozsypce wzięłam kilka tabletek na sen i nic nie pamiętałam co się działo, rano tylko widziałam że wysyłałam jakie smsy ale bez składu. Żyję bo wiem że kocham nad życie dzieci, nie chcę ich ranić w żaden sposób. Ostatnio dużo myślałam nad wszystkim i wiem że to jest moja wina  że on w końcu znalazł osobę która go pokochała, wiem to wszystko z facebooka bo ta osoba praktycznie z każdej ważniejszej ich chwili zamieszcza zdjęcia, widać na nich że są szczęśliwi, że jemu jest dobrze. Pomimo tego, że moja dusza rozpadła się i rozpada każdego dnia to cieszę się że on jest w końcu szczęśliwy, że mną nie był, ja mu nie dałam szczęścia, cieszę się że jemu jest lżej, wiem że przez mnie wiele wycierpiał. Ja go kocham od dnia kiedy go poznałam , gdy miałam 17 lat, byliśmy ze sobą ponad 20 lat, nie okazywałam mu uczuć dlatego odszedł, potrzebował ciepła którego ode mnie nie otrzymał. Kocham go i chcę aby był szczęśliwy, chcę aby już nigdy nie zaznał tego cierpienia którego ja mu zafundowałam. Wiem, jedno jeżeli kogoś kochamy to chcemy aby tej osobie było dobrze, ja tego chcę i wiem  że teraz to ma. Wiem też że mnie już nie kocha bo mi nie życzy dobrze...