Samobójcza śmierć dorosłego dziecka - Netkobiety.pl

Bardzo proszę, aby odpowiadać tylko na zadane pytanie, mianowicie jak sprawić, żeby rodzice mniej cierpieli, jak ich oszukać żeby się nie dowiedzieli.

Nie da się tego sprawić.

Jedyne co możesz i powinnaś, to udać się do specjalisty i poszukać wsparcia w rodzinie.

Stan w którym się znajdujesz się leczy, skutecznie.

Odpowiadam na pytanie: nie da się, jest to niemożliwe. Pozdrawiam

Jeszcze raz proszę o to, aby opowiadać na temat, albo w ogóle się nie wypowiadać, bo gadacie bez sensu.

Typowe podejście osoby, która oczekuje rozwiązania swoich problemów, ale z uwzględnieniem tylko własnych poglądów.

Jeszcze raz to napiszę: nie da się. Zabijesz się to skrzywdzisz ich i koniec, kropka.
Ogólnie nie rozumiem Twojego toku rozumowania. Nie chce pomocy, chce siebie zabić (tutaj egocentryzm pełną parą), ale nie chcę aby rodzice cierpieli (jakieś moralne przebłyski).
Jeśli naprawdę ich kochasz, a nie robisz tego ze względu na własne sumienie=egocentryzm, jednocześnie nie chcąc ponosić odpowiedzialności za własne decyzje to pójdź i powiedz im o tym prosto w twarz.

Prawdziwa i szczera miłość względem drugiej osoby powoduje, że chce nam się żyć.

Moim zdaniem najlepsze wyjście, to wyczekać z tym samobójstwem, aż rodzice już umrą. Wbrew pozorom, to aż taki szmat czasu nie jest. Zakladam, że jesteś dorosłą osobą, a więc rodziców masz pewnie po 40, może nawet bliżej 50...? Przeciętnie to faceci żyją chyba jakoś do okolic 70tki, kobiety coś koło 80. Choć często ludzie wczesniej umierają - rozne raki teraz sie mnożą i inne choróbska. Ja nieraz klepsydry widze, że panie koło 60 i panowie nawet czasem mniej niż 60... Bywa, że nawet młodsi, po 50 ludzie (nawet daleko nie szukać - mój sąsiad, nie mial jeszcze 60). Nie jest to wcale takie rzadkie. Więc kto wie, ile Twoi rodzice pociągną, może mniej, niż Ci sie to wydaje. Czas ogółem leci szybko, tylko trzeba mieć jakieś zajęcia. Spróbuj np. gry online - ja to jak siądę czasem, to 1 godzina mija mi jak 10 minut, takie małe skrócenie czasoprzestrzeni nastepuje Tak że coś takiego sobie znajdź, a czas Ci na prawde zleci ani sie obejrzysz. Zwłaszcza, ze im czlowiek starszy, to czas mu leci coraz szybciej (jak nie wierzysz, to spytaj jakąś babcie, raczej każda potwierdzi, że jest takie zjawisko Nieraz nawet starsze osoby to jeszcze nie moga przeżyć, ze jak to, juz sa lata 2-tysięczne, a nie 19.. Tak im jakos ten czas zdupcył od zeszłego wieku, bagatelka - ponad 17 lat ) Więc można powiedzieć, im dalej wytrzymasz, to nie dość, że będziesz coraz bliżej końca, to jeszcze ten pozostały czas szybciej zleci. Młodość się ciągnie troche, tak, wiem, ale ja ze swojego doświadczenia też potwierdzam to samo zjawisko, ze im czlowiek starszy, to czas jakby przyspiesza... I coraz szybciej ten żywot zlatuje, a klepsydra - tak Twoja, jak i Twoich rodziców - coraz bardziej przesypana... Więc jak życia nie lubisz, to w tej sytuacji nic, tylko sie cieszyc.
Ogółem jeśli rzeczywiście zależy Ci, żeby rodzice nie cierpieli, to te pare lat może wytrzymasz jakoś... To nie aż tak długo, a unikniesz zadawania cierpień. (Swoją drogą, ja Ciebie nie odebrałam wcale jako osobę egoistyczną, wręcz przeciwnie, musisz mieć w sobie empatię, skoro się zastanawiasz jak komuś zaoszczędzić cierpień. Dobrze, że o tym myslisz, to dobrze o Tobie swiadczy. Mam nadzieje, ze nie popełnisz tego samobójstwa, albo chociaż dasz sobie na wstrzymanie póki co... Lepiej zreszta nie robić nic pochopnie, bo może jeszcze Ci sie kiedys odmieni, a tu jest decyzja nieodwracalna... )

Koczek to nie empatia uwierz mi, tylko raczej forma miłości odbieranej jednostronnie. Chciałam się kiedyś zabić to wiem o co chodzi. Człowiek jest tak bardzo zaślepiony własnym cierpieniem, że... nieudolnie daje sygnały. Chce się zakończyć ból któremu w pojedynkę nie daje się rady, a boi prosić o pomoc (bądź wstydzi się), ale nie chce się umierać - dlatego myśli o rodzicach, dlatego napisała na tym forum, bo jest wartościową osobą. Może sama tak o sobie nie myśli, ale inni tak uważają. Inaczej nie napisałabym w Jej temacie. A jak każdy ma swoje wady i zalety . Ma prawo do chwili słabości, ale musi być ze sobą szczera. Zaakceptować cierpienie, nie uciekać od niego.

Do tego teraz media społecznościowe zasypują nas fałszywymi obrazkami szczęśliwych/odnoszących sukcesy ludzi, a nie pokazuje prawdy przez co szybko można popaść w depresję i niską samoocenę.

No Panowie brawo Wy - mamy tutaj osobę chcącą popełnić samobójstwo, a Wy traktujecie to lajtowo.

To niech administracja forum wyciągnie IP tej osoby i zawiadomi Policję. My i tak nie możemy przez internet nikomu pomóc. Zresztą autor wątku nie prosi o pomoc, o odciągnięcie go od tego pomysłu, o jakieś wsparcie psychiczne, pokazanie mu że jego życie nie jest tak beznadziejne. On tylko zadaje pytanie czy lepiej popełnić samobójstwo "oficjalnie" czy lepiej zaaranżować swoją ucieczkę z kraju. Nie widzisz że to absurd?

No nie zgodzę się z tym, że jak ktoś planuje samobójstwo, to robi to od razu. Są różne osoby, rożne sytuacje, różne charaktery ludzi itp. Jedni może rzeczywiście bez planowania, załamią się i od razu wtedy rzucą sie pod pociąg, jak ktos tu wyżej napisał, ale są też znane przypadki ludzi, którzy latami planowali, przymierzali sie do tego... Wręcz większośc samobójców wspomina o swoim pomyśle przed śmiercią - wniosek, że planują to wprzód, a nie robią nagle, pod wpływem chwilowych emocji. Więc ja bym traktowała to poważnie.
I też nie wydaje mi sie, ze ktos by pisal żeby przyciągnąć tylko uwagę, w końcu piszemy tu anonimowo, dlatego nie podejrzewam raczej żadnej "drama queen", która tylko lubi zamieszanie wkoło siebie...
Hm, a wyzywanie od egoistów w czym ma niby komuś pomóc? Nie jesteście na miejscu tej osoby, żeby ją oceniać.
Ja mam nadzieje, ze autorko/autorze, jednak zmienisz zdanie i jeśli to depresja czy trudna sytuacja Cię tu z takim pytaniem przywiodła, to wiedz, że wielu ludzi wyszlo z ogromnych problemów, które też wydawały sie nie do ogarnięcia. Nie jest to łatwe, ani szybkie, ale zmiany następują. Nic w życiu wiecznie nie trwa, ból i cierpienie też nie, i można je załagodzić, i jeszcze zaznać innej, tej lepszej, jasnej strony życia. Ale trzeba szukać pomocy. I szukać rozwiązań - tych mniej ostatecznych.

Piotr, bardzo to smutne, co napisałeś
Szkoda, że często taką śmierć wybierają ludzie wrażliwi, delikatni, nierzadko bardzo wartościowe osoby. Żeby nie wspomnieć rozmaitych poetów, pisarzy, muzyków, których twórczość do dziś jest dla ludzi cenna.
Oczywiście, patrząc z boku, łatwo powiedzieć, że to egoizm. Bo nie myśleli o rodzinie, tylko ulżeniu sobie. Kiedyś też tak uważałam. Dziś już nie jestem tak skora do osądów. Są takie oblicza cierpienia, których nie zaznałam. Są takie światy ludzkie, w których nie żyłam. Są decyzje, które dla kogoś wydają się być słuszne i dobre. Dla mnie, stojącej z boku, może byc jasne, że dobre nie byly, ale może właśnie egoizm - to jest takie ocenianie kogoś, stojąc sobie z boku? Ja sobie siedze w domciu przy kompie, nic mnie specjalnie nie boli, cierpienie psychiczne mi głowy nie rozrywa, to sobie mogę fajnie i logicznie myśleć, i oceniać... cudze problemy i cudzy ból... No cóz, chyba wszyscy jesteśmy na swój sposób egoistami.

Lou, dokładnie tak samo wygląda sytuacja w moim przypadku, a tu pisze ze względu na anonimowość.
Dodatkowo już od paru lat zerwałam kontakt ze znajomymi, tylko ta rodzina. Dlatego wyjazd za granicę wydaje mi się najlepszy

Wiem, że tacy ludzie są bardzo wrażliwi może nawet nadwrażliwi i może nawet nie być konkretnego powodu. Nie wiem co powiedzieć, nie jestem psychologiem. Chciałabym, abyś poszła do specjalisty, bo tu takowych nie znajdziesz

Nie szukam tu pomocy w tym zakresie. Czytając różne fora nt. Samobójstwa trafiłam na post matki ktorej dziecko popełniło samobójstwo. Był straszny, nie chce żeby moja rodzina coś takiego przeżywała z mojego powodu. Dlatego szukam sposobu, aby im tego oszczędzić.

To raczej tego sposobu Ci nikt nie poda. Chciałabyś, żeby rzeczywistość była inna, ale ona jest taka, jaka jest. Matka będzie cierpiała zawsze i to bardzo, niewyobrażalnie... Musiałaby chyba być kompletnie wynaturzoną osobą, żeby nie cierpieć w takiej sytuacji.
A co się stało? Czy to jakaś choroba nieuleczalna? Skąd w Tobie taka pewność, ze tego właśnie chcesz? I że musisz to zrobić szybko, że nie możesz odczekać choć dotąd, aż rodzice już umrą?

Pewne zafascynowanie tematem samobójstwa. Mam nadzieję, że los  sprawi,że zaczniesz doceniać własne życie.

gdybyś nie przeczytała to byś się nie domyśliła? Sama nie ogarniasz tego swoim rozumkiem? Przeczytałas juz ten straszny post, juz wiesz, juz rozumiesz i co z tego wynika? Nic. Kompletnie nic. Nie zrozumialas wiec chyba niczego. Nie da się oszczędzić cierpienia bliskim. Smierc dziecka zawsze jest trauma dla kochajacych rodzicow. Dorosły myślący człowiek doskonale to wie. A Twoje rozważania i pytania świadczą o tym, ze jesteś trollem.
Kolejny kontrowersyjny wątek. Planuje od dawna sie zabic, ale troska o samopoczucie rodziny mnie blokuje, bo będę się w grobie przywracać z rozpaczy, ze oni cierpią,  poradzcie wiec jak to zmienić, żeby wszyscy byli zadowoleni.... 
Serio?