Co robić gdy ona nie może się zakochać? - Netkobiety.pl

Cyngli jak zawsze prosto między oczy
Ale fakt, chyba niestety jesteś plasterkiem... Pewnie że jej dobrze, nie jest sama, ma z kim wyjsc, przespac się, pogadac... Ktos okazuje jej uczucia- ogólnie jest jej dobrze, ale to nie to..
Pierwszy Facet długo siedzi w glowie Kobiety...

taki duzy a nie wie. Nic nie zrobisz. Zakochanie to nie kwestia decyzji.

W takim razie spytam. Po jakim czasie kobieta powinna powiedzieć, że kocha? Jakie są to ramki czasowe u dorosłych kobiet? Oraz czy 8 miesięcy mozna uznać, że jeszcze za wcześnie? Biorąc pod uwage że 7/8 to było na odległość? Według Was na 100% nie powie, czy jednak moze być z tych co potrzebują więcej czasu? Kilkoro znajomych mówiło, źże wyznali sobie dopiero po roku lub dłużej. Jak to wyglądało u Was? Nie uda sie to najwyżej dostane kopa i na siłke hehe. Pozdrawiam

Zgadzam się z Cyngli.
Nie ma usankcjonowanych ram w których dorosła kobieta musi powiedzieć "kocham Cię".
Myślę, że do pełnego obrazu sytuacji brakuje nam dokładniejszego opisu przejść Twojej dziewczyny.
Może to właśnie przeszłość sprawia, że nie chce użyć Tych słów zbyt wcześnie, deklarować się.
Jesteście też jeszcze młodzi, Wasz związek też jest świeży.
Porozmawiaj z nią i zapytaj o konkrety, dlaczego nie chce Ci tego powiedzieć i już.
A Ty jesteś na 100 procent pewien swojego uczucia, że po dziewięciu miesiącach składasz jej takie deklaracje?

Mówiła, że to bardzo wielka deklaracja. To wielkie słowa, które chce powiedzieć kiedy będzie w stu procentach tego pewna, a nie powiedzieć od tak, bo ja jej to mówię. Jako antywzór podaje inne koleżanki, które np. w ciągu pól roku mówią te słowa 2 albo 3 gościom. Ona jest dokładnie odwrotna. Kiedy jej to powiedziałem, to rozpłakała się, że nie może mi tego powiedzieć. Mówi, że ma nadzieję, iż teraz gdy już na codzień będziemy obok i będzie mieć spokój (ostatnie 5 miesięcy miała piekło i masę stresu, ale byłem przy niej i codzień mi mówi, że gdyby nie ja to by sobie nie poradziła oraz, że ma najlepszego chłopaka na świecie i jest jej mega smutno, że mnie tym rani, ale nie chce mnie okłamać tylko po to by to powiedzieć i woli zaczekać).  Co do poprzedniej sytuacji - to była jej pierwsza miłość, 2 lata temu. Była tam sytuacja, że gdy rozjechali się na wakacje, to byli chwilkę na odległość, zaczęli sie kłócić i rozstali. On między czasie wpadł z inną, potem się zeszli, ale nie powiedział jej o wpadce. Gdy wyszło na jaw, to ona mu pomagała i spotykała się z nim, bo chciał 2x popełnić samobójstwo w obliczu tego jak mu sie życie pokomplikuje. Była z nim chwilę pomimo, ze wiedziała, ze nic z tego nie będzie in on sie przez dziecko hajtnął z tamtą. Była wytykana palcami, za to ze sie z nim spotykała, no ale kochała go i postępowała zgodnie z sercem. Potem miała nawet wizyty u psychologa przez to, miała załamanie nerwowe, dopiero po 2 latach odważyła sie na kolejny związek ze mną. Z nim brak kontaktu, nawet fcb - pousuwali się.
  Ja jestem pewien, wiem co czuję.
Ona mówi, że bardzo chce by się jej to poukładało w głowie, często mówiła, że sama nie wierzy ze ma taki skarb, który pokochał dziewczynę z problemami i tyle jej daje. Na codzień jest dla mnie bardzo kochana, troskliwa, gdy jest jakiś problem, to potrafi rzucić wszystko swoje i oddać sie temu by pomóc mi, nigdy nie zawiodła...W porównaniu z moimi poprzednimi związkami mogę powiedzieć, że bardziej czuję miłość od niej - tej która mi nie powiedziała kocham, niż od tych, które to powiedziały, ale tak na prawdę to nie znaczyło dla nich raczej nic.

Mówisz, ze 8 miesięcy to jeszcze świeże i jest na to czas? Po jakim czasie TY to mówiłaś swojemu partnerowi, wiesz moze po jakim czasie mówiły to koleżanki Twoje lub znajome? Chciałbym nieco statystyk zasięgnąć Po cichu wierzę, że po 8 miesiacach to jeszcze nie jest po ptakach, szczególnie, że oboje dużo zainwestowaliśmy w ten zwiazek, nie tylko czasu, ale i emocji, masa wspólnych wypraw, wspierania sie w trudnych chwilach...
Wiem, że nie bedę wiecznie czekał na to wyznanie, ale wiem jedno - kiedyś chcę być kochany. Pytanie jak długo należy czekac? Duzo walczylismy o to by mieszkać blisko siebie, nie chciałym teraz nagle powiedziec koniec. Mój plan, to poczekac az sie tutaj osiedlimy razem obok siebie kilka miesiecy, żeby nasz związek nie był na odległość tylko normalny. Mam zamiar poczekać 4-5 miesięcy, a jak się nie zmieni nic to poważna rozmowa i albo będzie obustronnie,  a jak nadal nic to pewnie koniec dla dobra nas oboje...

Człowieku, ona Cię nie kocha. Chcesz być kochany, to odejdź, nie dawaj się wykorzystywać, a pewnego dnia spotkasz prawdziwą miłość.

Nie da się zamówić miłości na żądanie. Nie da się jej zaplanować. To się czuje albo nie. Można z kimś być z przyzwyczajenia, albo z z wyrachowania,ale co to za związek?

Nie czekaj na nią, nie warto poświęcać swojego życia dla kogoś, dla kogo jesteśmy opcją. Jeden jedyny plus tej dziewczyny, że chociaż mówi wprost, że nie czuje do Ciebie miłości.

Moim zdaniem między zakochaniem się w kimś a pokochaniem go (miłością) jest spora różnica. Uświadomienie sobie, że się kogoś naprawdę kocha i wyznanie tego może spokojnie przyjść po roku czy więcej, i nie będzie to wcale późno, raczej świadczy o dojrzałym podejściu i nie rzucaniu słów na wiatr. Tyle że najpierw powinno być zakochanie/zauroczenie. A jeśli nie zabujało w pierwszych miesiącach, tygodniach (zależności od intensywności spotkań), to moim zdaniem nic już z tego nie będzie, mimo szczerych chęci. Bez pożądania i tej chemii raczej nie da się zbudować trwałego, fajnego związku. Dziewczyna się nie zakochała i pewnie czuje się winna...

Zapewne była w trudnej sytuacji. Weszła w kolejny związek i liczyła, że o tamtym zapomni dzięki Tobie. Tu nie ma jakiegoś wyrachowania. Jest jakaś forma rozpaczy. Szukania ukojenia. Ty to rozumujesz po męsku, a to kobieta kierująca się swoimi emocjami i uczuciami.

Myślę, że nie powinieneś z góry zakładać, że jest tak wyrachowana. Może było między wami fajnie na początku, myślała, że się zakocha, czekała, czekała... i nic takiego się nie wydarzyło. Tak bym interpretowała te jej łzy. I to nie jej wina, że się nie zakochała, pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć.

edit:
widze, że napisałam to samo co forowicze wyżej, ale już nie będe kasowac.

Jednego nie bierzesz pod uwagę... A mianowicie tego, że za 4 miesiące będzie Ci jeszcze trudniej to zakończyć.

To nie jest kwestia, jak piszesz, "wygranej sprawy". Bo Ty nie możesz zrobić NIC. Nie masz wpływu na jej uczucia.

To prawda z tym naciskaniem, swego czasu mnie to męczyło i często mówiliśmy o uczuciach, ale po rozmowie powiedziała, że gdy będę wypytywał, to na pewno jej nie pomogę a wręcz przeciwnie i od tygodnia już nic nie mówię i nie nawiązuje już w ogóle do tego tematu.  Mam tak zamiar przez te kolejne miesiące dać jej właśnie ten spokój i zobaczyć co się wydarzy Mam nadzieję, że masz rację z tym co piszesz i rzeczywiście tu się jeszcze coś może rozwinąć

Taki jest plan, nie wspominam o tym nic, zero wspominania aż do końca czasu. Też nie będę jej mówił, że ją kocham, bo to automatycznie sugeruje że oczekuję odpowiedź.

Ja usłyszałam od obecnego partnera wcześnie. Ale jednocześnie on powiedział, że nie muszę jeszcze mu nic mówić. Więc spokojnie to we mnie dojrzało.
Jednocześnie znam ludzi, którzy po miesiącach związku mówili, że uwielbiają, ale jeszcze nie kochają, bo to za duże słowo i musi być mocno przemyślane.

Ja też nie traktowałabym tego czasu na odległość jako super czasu na związek. Tak naprawdę prawie się nie widzieliście. Punkt zero postawiłabym teraz, kiedy macie siebie codziennie.

Nie drąż. Po co? Jak kiedyś coś poczuje (o ile w ogóle, a wątpię, że poczuje), to jakoś Ci to zakomunikuje.
Nie pocieszę Cię, chłopie, ale Twój przypadek nie jest niczym nowym i odosobnionym, a cała większość nie kończy się dobrze.
Cóż, powodzenia

Jeśli naprawdę cie kocha to ja bym sie tym nie przejmowala, ma jakas swoja przeszlosc no ale tego nie zmieni i pewnie nie zapomni tak latwo, ale tak juz z ludzmi jest jedni bardziej przezywaja inni mniej. Ja sama jestem z facetem, który raczej nie jest wylewny z wyrazaniem uczuć, nie mowi tych "dwoch magicznych słów", kiedys nie wyobrazalam sobie bez tego zycia, ale teraz widze, że jego kocham cie to zrobienie rano kawy, albo przywiezienie mi mojego ulubionego ciasta o ktorym mowilam tydzien temu ze tak bardzo bym zjadla je. Może do tego dojrzejesz, może nie.

Witam po dłuższej przerwie Piszę tu znów, bo miałem osobny wątek, ale temat został zablokowany, bo podobno 1 związek = 1 wątek.

Co do poprzedniej sytuacji, wyszło jak z bajki i zupełnie inaczej niż mi prognozowaliście. Zamieszkaliśmy w 1 mieście, było coraz lepiej, pewnego wieczoru gdy leżeliśmy na kocu patrząc w gwiazdy wyszeptała mi te 2 słówka...co zwaliło mnie prawie z nóg ze szczęścia.

A teraz kolejny wątek. Ogólnie układa się dobrze, ale...  Moja kobieta ma zbyt dużą empatię. Dziś jej najlepsza przyjaciółka rozeszła się z chłopakiem, koleżanka kilka dni wcześniej też. Przez to ma tragiczny humor, chciałaby im pomóc ale nie może. Dodatkowo uważa, że jeśli jest kłopot to nie da się go rozwiązać i to tylko napędza karuzelę zdołowała, mówi, że nic nie umie, nic nie potrafi zrobić i co gorsza że tego NIE DA SIĘ ZMIENIĆ. Mówię jej ciągle, że to nie prawda i wszystko siedzi w głowie tak na prawdę i zależy od sposobu myślenia, ale ona jak grochem o ścianę - ma mi za złe, że próbuję jej wyjaśnić, że da sie zrobić coś czego NIE DA SIĘ ZROBIĆ. Z tego co wiem kiedyś była normalna pogoda, ale po rozpadzie swojego ostatniego związku 3 lata temu jej były niejako znęcał się nad nią - wiedział, że ma mega empatię i to wykorzystywał, np. kilka razy mówił, że popełni samobójstwo, na co ona rzucała wszystko i leciała go "ratować". Dodatkowo z racji, że on był w kolejnym patologicznym zwiazku, to środowisko uznało ją za dziwkę i tego też ma zrytą psychikę za tamten okres. Była nawet u psychologa z tym, podobno coś pomogło. Na codzień jest normalnie, wesoła usmiechnięta, wszystko ok. Ale jeśli pojawią się problemy, nawet u bliskich znajomych, to ona przeżywa to gorzej niż oni, karuzela smutku i niewiadomo czego napędza się, prowadzi to do powrotu myslami do najgorszych chwil, czyli tych kiedy była ta patoogia z byłym. Czy da się jej jakoś pomóc? Zredukować te empatię, przejmowanie się innymi i napędzanie karuzeli " ja nic nie zrobie, nie dam rady, nie poradzę sobie"? Dodam, że przez np. miesiac jest normalnie pozytywnie, ale jak juz coś ją zasmuci, to potrafi cały dzień smęcić sie tylko tym i uparcie wrzeszczeć, ze nic sie nie da z tym zrobic. Jakies porady macie do tej sytuacji?

Myślałem nad tym, by ją namówić na konsultację z psychologiem, czy by to był zły pomysł? Czy odebrałaby to jako, że uważam ją za nienormalną i chce ją leczyć?
Wg mnie całkowita zmiana nastawienia nie jest możliwa, ale może chociaz trochę by sie dało podbudować ją...

Podobno każdy ma swoje tempo...szczególnie, że tutaj z tych 8 miesięcy około 7 było na odległość, to też mogła się bać tego mówić, do czasu aż wystestowała zwiazek w realu

"Aha, 8 miesięcy bez "kucham" - na moje standardy - to trzy-cztery razy za wolno."
Co masz zatem na mysli, że każdy musi się zakochać po 2 miesiacach max, bo inaczej o kant d*py rozbić taka relacje? bo nie rozumiem

Co Wy rozkminiacie, skoro problem teraz jest zupełnie inny?

Autorze takie pytanie. Czy czujesz od niej jakies cieplo? Czy pokazuje Ci jakies uczucia? W sensie czule Cie przytula, nie wiem smyra Cie po glowie, ramieniu czy czym kolwiek? Czy jesli jej potrzebujesz to jest przy Tobie? Bo jesli tak to daj jej po prostu czas. Ja tez nie mowie szybko "kocham Cie" te slowa wypowiem gdy bede ich pewny w 100% tak jak Twoja dziewczyna. Co nie oznacza ze jestem zimny dla swojej dziewczyny. Czule ja przytulam, czule caluje po ustach, czyi ale nie wypowiadam tych 2 slow bo narazie nie czuje takiej potrzeby