Czy można być szczęśliwym będąc z kimś? - Netkobiety.pl

Znam pary o takim stażu, które są szczęśliwe.

U mnie zaczęło się sypać po 7 latach małżeństwa. Pierwsze symptomy były juz po 5. Niewiele brakowało do szczęścia tak naprawdę Ale potrzebna była świadomość obu stron i chęć konstruktywnej i konsekwentnej walki o to z obu stron. Teraz jestem dużo bardziej świadoma, także swoich zachowań które przenosilam na partnera i nasz związek, a które wyniosłam z domu. Staram się być lepszym człowiekiem i partnerką.  Wyeliminowalam wszystko co działało destruktywnie. Jestem w nowym związku dopiero pół roku ale każdego dnia staram się z całych sił nie powtarzać starych błędów. Mam nadzieje, ze bedzie dobrze.

Namiętność z czasem w związku wygasa Ale tym co sprawia, że związek trwa pomimo odfrunięcia motyli jest zaangażowanie ( decyzja o pozostaniu w związku i wszystkie wysiłki na rzecz MY) i bliskość (emocjonalna, fizyczna, duchowa). A nad tym można pracować tylko o to trzeba świadomie dbać.

Czytałam Twój wątek. Bardzo Ci współczuję. Jest to coś na co kompletnie nie miałaś wpływu.

W trakcie małżeństwa też mnie dopadała okresowo depresja i nie miałam na nic siły, nawet wstać z łóżka.
To jest kompletnie odrealniony stan. Tylko leki i terapia mogą z tego wyciągnąć.

Mój maz tego nie rozumiał. Nie był cierpliwy i wspierający.
Ty masz szansę rozumieć i jakoś to przetrwać razem z partnerem. Próbuj...To nie jego wina.
Wyjdzie z tego za jakiś czas i wtedy już że zdrowa głowà spróbujcie to odbudować.

Ja byłam związku 6 lat zanim wyszłam za mąż. Potem tez było super.... aż do czasu mojej depresji. Nie miałam oparcia w nikim. Z depresji wyszłam, z mężem nadal jestem, ale już nie jest i nie będzie tak jak przedtem. Pewnie dlatego, że mąż nie rozumiał choroby, dla niego to było widzi mi się i miałam się wziąć w garść. Ja przeszłam terapię i jestem dziś zupełnie inna, dojrzalsza, świadoma i szczęśliwsza, ale sama ze sobą, czy z nim? . Hmmm... jest mi dobrze, nie mogę kłamać, bo to jest człowiek pracowity, bez nałogów, ogólnie jest ok i na swój sposób mnie kocha (ja go też)... ale za cholerę nie umie wspierać, brak mu empatii. To nas oddaliło. Gdyby umiał wyłuskać więcej cierpliwości, wyrozumiałości i tolerancji dla chorej żony, może czułabym się nadal tak szczęśliwa w związku, jak przed chorobą. A moze jeszcze bardziej, bo czułabym wdzięczność za to co dla mnie zrobił.

Pytanie czy mozna byc szczesliwym z kims ma taki sam sens jak pytanie czy mozna byc szczesliwym samemu. I tu i tu szczescie moze trwac do czasu. Wszystko zalezy od podejscia i zaangazowania stron. Jesli ktos zaklada ze samo bycie z kims w magiczny sposob powinno gwarantowac szczescie to wiadomo ze predzej czy pozniej sromotnie sie zawiedzie. Znaczenie ma tez trzezwe spojrzenie na zwiazek w momencie jego rozpoczynania. Jesli ktos ma przed soba tony lampek ostrzegawczych ale euforia i milosny haj przyslania mu realny obraz partnera to jakis czas na tej euforii pojedzie a potem zacznie sie zjazd w dol.
Generalnie jesli dwie strony wchodza w relacje swiadomie i potem rownie swiadomie pracuja nad nia to wierze ze mozna byc szczesliwym dluugie lata.
Ja osobiscie jestem szczesliwa juz ponad 15 lat i nie widze poki co niebezpieczenstwa zeby sie to mialo zmienic bo wciaz chce sie i mi i mezowi wychodzic sobie na przeciw w roznych, szczesliwych jak i smutnych okolicznosciach a  rutyna ktora po latach sie oczywiscie tez wkradla jest przez nas traktowana jak zmarszczki- jako naturalna konsekwencja bycia ze soba tyle czasu. Staramy sie ja ograniczac ale nie wpadamy w panike ze wogole istnieje i nie probujemy na sile i w panice pozbyc do cna. Zycie na takim wiecznym haju achow i ochow byloby  chyba nie do zniesienia i malo autentyczne.

Czasami jak czytam forum to wpadam w całkowite załamanie życiowe i poważnie boję się, że mój związek nie przeżyje roku.
Mam nadzieję, że to tylko taki urok forum, że widać tutaj najbardziej skrajne przypadki.

Bo po drugiej stronie widzę moich rodziców, którzy są małżeństwem od prawie 27 lat, a znają się praktycznie od podstawówki i w życiu nie widziałam, żeby się ze sobą kłócili. Ciągle robią coś razem, ostatnio nawet więcej niż wcześniej, bo wreszcie mają dorosłe dzieci i możliwości spędzenia czasu ze sobą.

Widziałam dwie pary babć i dziadków, którzy po 50 lat ze sobą przeżyli, nawet jeśli miłość się skończyła w pewnym momencie i to było przywiązanie, to jednak widać było, jak bardzo oni o siebie dbali.

Widzę brata mojej mamy i jego żonę, będą mieć teraz 12 rocznicę ślubu, też są ze sobą szczęśliwi, teraz mają już nastoletnie dzieci, więc mogą wysyłać je na wyjazdy i spędzać trochę więcej czasu razem.

I mam nadzieję, że za 10 lat przyjdę tutaj i powiem, że mój związek te 10 lat przetrwał, że dotarliśmy razem ślubować przed ołtarzem i mamy bardzo fajne dzieciaki, a sami kochamy się tak jak teraz - z każdym dniem coraz bardziej.