Wspólne życie z rolnikiem - Netkobiety.pl

Gdyby była możliwość dobrej pracy u mnie, to nawet nie myślałabym o wyjeździe. Nie ciągnie mnie do większego świata. Lecz nie ukrywam, że chciałabym godnie żyć. A tutaj ciężko to widzę.... Dla mnie nie byłoby problemem żyć na odległość, lecz myślę że dla mojego chłopaka to spory problem. On nie widzi takiego związku. Drugą sprawą jest to, że nie czuje, że mogłabym na nim finansowo polegać, mimo że sporo zarabia. A to jest ważne, jeżeli widzi się wspólną przyszłość.  Nie chce mieć do czynienia z taką sytuacją, że on będzie na coś żałował, np. na coś do domu, bo musi kupić nowy ciągnik....

Zobacz sobie w moich wątkach miałam podobny problem. Oczywiście skończyło sie to rozstaniem. Jak zaczęłam czytać Twój post to myślałam ze piszesz o moim byłym . Nie wiem co oni wszyscy z tym mają, ale mój tez bal się puścić mnie do jakiejś pracy w strachu ze albo go zdradzę albo poznam kogoś fajniejszego niż on. Tylko u Ciebie jak widać jest jakiś kompromis, natomiast u mnie wyglądało to tak ze On nalegał, abym to ja pracowała u niego. Jakakolwiek inna praca nie wchodziła w grę.

Tak, siedzę na utrzymaniu rodziców, co mnie bardzo irytuje, ale nie mam innego wyjścia. Nie pracuje, ponieważ od kilku miesięcy nie mogę znaleźć pracy, a chciałabym znaleźć pracę taką, żeby moje samopoczucie zbytnio na nią nie wpływało. Także nie pracuje z powodu braku ofert jak i zdrowia. Jedyne oferty jakie są to praca w marketach, albo staże powyżej 30 roku życia.... W markecie już kiedyś pracowałam i nie było to dobre dla mnie. Kierowniczka nawet sama zasugerowała, że to nie jest miejsce dla mnie, jestem zbyt drobna i słaba do takiej pracy. Wiem o co jej chodziło, bo praca w markecie to nie tylko siedzenie na kasie, ale szereg innych obowiązków, a ja przez tą tarczycę nie mam nawet siły żeby chociażby coś dźwignąć. Mam uczucie wielkiego zmęczenia, nic nie robiąc, co mnie dobija. Byłam u lekarza pierwszego kontaktu i to on wykrył, że coś tu jest nie tak i znalazł powód: tarczyca. Mimo tego wszystkiego nie poddaje się i szukam, wysyłam CV i nic nie ma.. nawet głupiego stażu. Też nie mam dobrego wykształcenia. Jestem po studiach humanistycznych, mam mgr, ale to nic nie pomaga w znalezieniu jakiejkolwiek niefizycznej pracy, ponieważ na stricte fizyczną obecnie nie mogę sobie pozwolić, bo nie daje rady, wiem to z doświadczenia, także jest ciężko. Co do związku na odległość to widziałabym to jako czasowe rozwiązanie. Zawsze planowałam otworzyć jakąś własną firmę (mam kilka pomysłów), ale jak wiadomo do tego trzeba funduszy, czyli muszę zarabiać pieniądze.

Znam takich, którzy mają jeszcze gorszych rodziców, ale tak, stanowczo brakuje mi wsparcia i dobrego słowa od nich. Co do miłości to sama nie wiem, jednego dnia mocno za nim tęsknie, a drugiego mam go dosyć i kopnęła bym go w tyłek. Chciałabym z nim mieszkać, ale nie wiem czy on tego chce. Jego rodzice chcieli mu kupić mieszkanie, ale on nie chciał, bo mówi, że po co skoro nie wie czy nasz związek się uda i przetrwa, woli wynająć jak już. Ale decyzji o wspólnym mieszkaniu nadal brak. Wiem, że ja nie pracuje, ale nawet gdybym pracowała to myślę, że bym się nie doczekała takiej deklaracji z jego strony.

Jestem z takich dziewczyn, że nigdy nie podporządkują się facetowi w 100%, mam wzór w domu. Ojciec siedzi, nic nie robi, brat również, a matka lata za nimi, usługując im. Ja taka nie jestem. Pierwsza moja zasada co do związku to taka, że żyjemy w partnerstwie, a nie baba wszystko, a facet przyjdzie z roboty i nic już nie musi.

Też mnie kusi wyjazd, czuję że jak nie spróbuje to mogę żałować.

w pierwszym poście piszesz, że masz mgr i nie chcesz pracować byle gdzie. tutaj piszesz, że masz mgr ale kiepski kierunek i pracy nie możesz przez to znaleźć...??!! ja miałam studia ekonomiczne czyli też bez szału. poszłam na staż do księgowości i połknęłam bakcyla , spodobało się. poźniej nie przedłużono mi umowy i poszłam pracować do magazynu [ pracowałam może trochę za długo ]. podczas tej pracy zrobiłam kurs księgowej. od roku pracuję w biurze rachunkowym i może jakiejś wielkiej kasy nie ma to widzę, że chociaż trochę się rozwijam a nie stoję w miejscu.

Macie rację dziewczyny, chyba muszę przestać się bać i nie patrzeć się na innych, tylko robić swoje. Skoro mój chłopak ani moja rodzina nie potrafią mi pomóc, nie finansowo, a mentalnie, po prostu wesprzeć mnie, żebym uwierzyła w końcu w siebie - mimo przeciwności, to muszę po prostu zaryzykować. Jeśli uda mi się znaleźć jakąś pracę, to odłożę pieniądze, a potem wyjadę i spróbuje gdzie indziej, gdzie może będę miała szansę się rozwijać.
A co do chłopaka, to on tylko patrzy się na siebie, nie ważne żeby mi było dobrze, żebym mogła się rozwijać, a nie siedzieć i wegetować tu.

Współczuję sytuacji,ciężka sprawa z chłopakiem i z pracą,też musiałam wyjechać za pracą do dużego miasta.Nie wiem dokąd chcesz,jeśli do stolicy to pomogę Ci ,wysyłaj cv,przyjeżdżaj na rozmowy,pożyczę Ci najwyżej troszkę na początek,przenocuję a nawet możemy poszukać mieszkania bo tułam sie po pokojach z noeznajomymi a tak byłoby łatwiej.Duże miasta wc

Bardziej go wspieram, niż on mnie. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że on łatwego i dobrego zarobku nie odpuści. Ale też chciałabym żeby sam się określił jak nasze życie miałoby wyglądać. Zazwyczaj kiedy podejmuje jakieś ważne rozmowy, to mam jakby rażenie, że on ucieka i nie może się ukierunkować.... Skoro nie może, bądź nie chce, to ja raczej nie będę swojego życia dla niego poświęcać, bo może się okazać, że obudzę się z ręką w nocniku. Jemu jest dobrze i on raczej nie rozumie tego, że ja nie mam tutaj możliwości rozwoju. Jeśli miałabym tu zostać to potrzebuje chociaż jakiejś deklaracji z jego strony, np. takiej że w przypadku mojego mniejszego zarobku, on się więcej dołoży do utrzymania przyszłego mieszkania. Bo to ja cierpię bardziej zostając tu. Po prostu jak tworzyć związek partnerski, skoro jedna ze stron nie czuje odpowiedzialności za drugą. Każda rzecz, którą robiliśmy/tworzyliśmy razem wychodziła z mojej inicjatywy, a chciałabym żeby to on w końcu zainteresował się naszą przyszłością. Niestety raczej nigdy się nie doczekam, dlatego też powiedziałam mu wczoraj, że muszę w tym roku wyjechać za pracą, a on że jak ja wyjadę to praktycznie będzie koniec naszego związku, że znajdę tam innego, jak pojadę to już nie wrócę itd.