Witajcie.
Jestem w związku od 2,5 roku z młodszym od siebie mężczyzną. Ja mam 35 lat za chwilę 36, a on 27.
Na początku było świetnie, jego młody wiek sprawiał, że i ja czułam się młodziej, było fantastycznie.
No i co jest najważniejsze po nieudanym wcześniejszym związku poznałam faceta, który mnie pokochał i okazywał mi to na każdym kroku.
Jednak sielanka nie trwała wiecznie. No wiecie mi zaczyna głośno tykać zegar biologiczny, czuję jak mi czas zapiernicza, ucieka strasznie i boję się, że nie zdążę np. być mamą. Ja chcę normalnego związku....ten związek to bycie na odległość...dzieli nas 180 km. Przez ten cały czas ja dojeżdżam do niego.
Spędzamy tydzień razem w domu jego rodziców. Mam tego dość! Chcę z nim zamieszkać, wynająć mieszkanie i zacząć pracować na nasze wspólne życie.
Niestety On nie jest do tego skory. Kiedyś w rozmowie powiedział "przecież ja mam dopiero 27 lat". O nie myślę sobie....dlaczego nie pomyślałeś o tym gdy wlazłeś w moje życie??? Nie wiem co robić. Czekać i dalej żyć na walizkach? A może odejść....niech szuka młodszej, która nie będzie chciała ślubu, dziecka, normalnego życia.
Jakie są Wasze doświadczenia? Byłyście w takich związkach?
Powiedzcie co myślicie.
no super hipokryzja 
I co wynajmujesz? kawalerkę metr na metr na obrzeżach miasta ? no wiecej szczegółów a nie bla bla bla a ja mam mniej i bla bla, no pochwal się, śmiało
