"i nie opuszczę cię aż do śmierci" groźba czy obietnica? - Netkobiety.pl

to jest to co teraz chcesz, ale za tych kilka lat być może uznasz, że nie chcesz ślubu, nie chcesz gościa widzieć na oczy (oby nie ) chyba sednem tej wypowiedzi jest że z czasem ludzie się zmieniają, zbierają doświadczenia życiowe, sytuacja się zmienia, ale względem partnera "my nie chcemy być z tą samą osobą - my chcemy być z taką samą osobą, jaką poznaliśmy."

chciałabym szczęśliwie żyć i nie ma znaczenia, czy będzie to ta sama jedna osoba czy piąta z kolei. 
Oczywiście, ze ludzie się zmieniają, wszystko się zmienia. Relacja w związku nie jest taka sama jak 20 lat wczesniej. Nie znaczy od razu, ze gorsza. Inna po prostu. Nasza energia erotyczna tez jest inna. Trudno po 20 latach patrzeć na partnera z taka świeżością i emocjami co kiedyś. Mission impossible.
Ludzie, którzy tego nie rozumieją, zawsze będą zmieniać partnerów aby na nowo przezywac wszystko....

Serio w XIX w. średnia długość życia nie przekraczała 35 lat?

No, cóż, Averyl. Zasugerowałaś, co jest lepsze, w oparciu o ten fragment pracy pani doktor?
Czekanie na zgon w wieku około osiemdziesiątki "przy tej samej dziurze" (jak kot, z męsko szowinistycznego dowcipu) to pasmo udręki i rozpamiętywanie utraconych szans na coś nowego, atrakcyjniejszego przez tę właśnie, nowość. Tak to zabrzmiało.
Wiadomo, każdy chce być szczęśliwym (cokolwiek to znaczy). Komu pasuje stosowanie  "wystawki", ma do tego prawo. Lepsze jest wrogiem dobrego, prawda?
Tyle, że owo lepsze może mieć krótkotrwałą gwarancję użyteczności. Za to, tańsze, ale i  trudniejsze za każdym razem w obsłudze, bo mało poznane. Sklep wszakże, niedaleko. Na raty może coś się nowszego jeszcze weźmie w międzyczasie, do czasu odstawienia starszego modelu?
Taka to metafora tylko...
Chcę przez to powiedzieć, że sami sobie narzuciliśmy jakiś model związku kobiety i mężczyzny. W warunkach, które wówczas panowały - dajmy na to, dwa tysiące lat temu, sprawdzał się, bo śmiertelność, pomijając wojny i spiski, chorobami wspomagana była. Do cytowanego XIX wieku a nawet do odkrycia i zastosowania przez pana Flaming'a penicyliny, pierwszej połowy wieku XX.
Chcę jednocześnie zapytać, kto komu zabrania odmowy przysięgi małżeńskiej w kościele? W USC przyrzeczenie dotyczy jedynie troski o to, by związek był trwały, bez kategorycznych określeń, prawda? Czyli zgodnie z wywodami uczonej.
Co wyniknie z dyskusji, skoro kleru boimy się najbardziej? Bardziej, niż fiskusa, policji i terrorystów?
Rozstańmy się z tradycją, kołtunerią stanowiącą clou, wypływającą jednocześnie z rzekomej ultrakatolickości naszego społeczeństwa najpierw. Wówczas można będzie poważnie porozmawiać o wnioskach pani doktor.
Tyle, że prędko to nie nastąpi.

rzeczywiście po napisaniu zastanawiałam się, czy nie zmienić określenie "szczęśliwie" ale nie jest to sugestia, że w wieloletnim związku to człowiek musi być nieszczęśliwy, a tylko przy kolejnym nowym mężu/żonie jest happy. Myślę, że ludzie są w wieloletnich związkach, bo też mają swoje "profity". Jak się ma ~20 lat znacznie łatwiej jest wymieniać partnerów niż jak się ma ~60 lat, ktoś kto wymienia partnera, gdy pojawiają się problemy, nie wejdzie na głębszy poziom relacji, będzie bazował w dużej mierze na odurzeniu feromonami, więc może ten drugi wariant z założenia jest do odrzucenia.
Nawet jeśli pani psycholog przesadziła z tymi zgonami po 35 w XIX w., to można zajrzeć do statystyk, myślę, że rozwodów jest dużo więcej obecnie... a perspektywa życia radosnego, ekscytującego jest atrakcyjna. Poza tym, może lepiej znaleźć sobie nowego faceta/kobietę, niż trwać w patologicznym związku. Przecież coś jest przyczyną tych rozwodów.

Nie, nie sugeruję która opcja jest lepsza, a która jest gorsza, poza tym każdy ma tylko jedno życie, jeśli ktoś wybrał jedną ścieżkę, to prawdopodobniej trudniej jest mu później wejść na tę drugą ścieżkę.
Przyznam się, że jestem ciekawa zdania ludzi, którzy są w wieku (zgodnie z sugestią pani doktor, że powinni już gryźć glebę ), którzy mają swoje doświadczenia, przemyślenia - może żałują, a może są dumni z siebie.

Oczywiście, domyślałem się, że  to określenie niezbyt fortunnie i niezamierzenie raczej, biorąc pod uwagę intencje, zostało umieszczone w Twoim poście, Averyl.
Wykorzystałem niejako tę sytuację, by przedstawić własny pogląd na Twoje zapytanie.
Bo, poza wszystkim, nie bierzemy pod uwagę tych, ewentualnie porzucanych. Ich stanowiska w tej właśnie kwestii. Wiadomo, gdy nuda się pojawia, to o ciągoty pewne dochodzą do głosu. Komu się nie chce, na siłę się nie spinał będzie.
Żyć, jak pchła - od żywiciela jednego do drugiego, czy jednak, zapewnić sobie stabilność emocjonalną i tę zwykłą, codzienną wzajemną troskę, okupioną przecież i częstym rozczarowaniem, że to ekscytujące "coś", zanika?
Podejście do rozumienia związku i udziału w nim jest może w obecnym świecie inaczej interpretowane, niż 30 lat temu. I normalne jest, gdy rozchodzą się ci, którzy jeszcze rok, dwa lata wcześniej, świata poza sobą nie widzieli ponoć?
Na karb czego to włożyć? Czyżby komuna ograniczała możliwość rozstań? Chyba nie, skoro rozwód można było wówczas uzyskać w pobliskim sądzie rejonowym. Bez potrzeby  wytrząsania wnętrzności w "Ogórkach", czyli "Jelczach" na licencji czeskich autobusów, by dotrzeć  do siedziby sądu okręgowego (wojewódzkiego) w stolicy województwa tego, czy innego.
Np. do Wrocławia mam 160 km. Wcześniej, na miejscu mógłbym to załatwić, gdyby taka okoliczność i konieczność zaistniała. Teraz, choćby względy logistyczne każą się zastanawiać, czy warto w ogóle było się żenić/wychodzić za mąż. Na miejscu. Rozwodzić się przychodzi jednak, ileś tam kilometrów gdzie indziej.
Jedyna pociecha, że wścibscy sąsiedzi nie towarzyszą przed budynkiem Temidy.

To nie przekonanie, a tylko moje zdanie.
Nikt nie wie, jak za lat kilka, a nawet miesięcy nasze życie może wyglądać. Czy partner/partnerka może zechcieć czegoś innego, niż to, co dotychczas było i jest.
Myślę jednak, że coś takiego można wyczuć. I interweniować, gdy nie jest za późno lub pogodzić się z nową sytuacją, gdy po ptakach już.

No pewnie, że w czasie wojennym, gdy mąż był w domu gościem, albo nawet lepiej, wracał po 3 latach do domu, to w sumie jak nowy facet...
W filmie Sommersby żona nawet  na początku nie poznała męża..
Natomiast kompletnie nie zgadzam się z Panią psycholog, że związki po kilkudziesięciu latach to życie osobno- a nawet szkoda mi tej pani, że ma takie spaczone spojrzenie.
Pamiętam związek dziadków, związek moich rodziców- to nie sa związki pozbawione czegoś na tzw starość.. Jest i porozumienie i wspólnota i błysk w oku.

Że nie wszyscy, albo niewielu tak ma?  pewnie prawda..
Czy dlatego, że sobie na to nie zapracowali, nie dbali o związek?-  nie sądzę że to tak. Można dbać o związek, ale jak ludzie się nie dobrali dobrze- to i tak tanga między nimi nie będzie..
Pewnie są i związki, gdzie mogłoby być super, jest porozumienie na podstawowych poziomach, ale nie potrafia się komunikować-  tu sami sobie winni.

Myślę, że wiele osób dopuszcza bylejakość związku w późniejszych latach, to widzieli w swoich rodzinach i na to się godzą, żyją spokojnie, zamiast się szarpać...
Trudne to wszystko. Szkoda, że nie mamy na forum więcej osób 60 + które mogłyby podzielić się doświadczeniami i przemyśleniami.

No właśnie- lepiej by doświadczenia zawodowe psychologów nie określały norm

W sumie, rozmyślnie nie przedstawiałem historii moich dziadków po mieczu. Bo i tych, po kądzieli - nie pamiętam.
Przeżyli razem 51 lat. Dziadek zmarł " w kwiecie wieku", bo miał zaledwie 73  lata  (na dzisiejsze standardy, mógł pożyć jeszcze z  10 w porywach), a babcia padół doczesny opuściła 14 lat później.
Gdy dziadek odszedł, bylem już metrykalnie dorosłym.
Widziałem jej rozpacz. I słyszałem wmawiane sobie, poczucie winy, że nie zauważyła symptomów nadchodzącego udaru na tyle wcześnie, by go uratować. Czy się kochali "do końca"?
W tym MTV rozumieniu, z pewnością już nie.
Ale, bardzo bliscy sobie byli. Rozmawiali o swoim małżeństwie nawet przy nas, sądząc naiwnie, że i tak wnuczęta niczego nie zrozumieją. Części z pewnością nie rozumiałem, mając te 10, czy 11 lat.

Elu, to było przejaskrawienie oczywiste.
O tę miłość, dojrzałą mi chodziło.
Gdy motylki już zasuszone, w gablocie dobrych wspomnień pozostały. Są jednak blisko, bo coś z czegoś, kiedyś się narodziło . I przetrwało wiele lat przecież?

Olinko, gratuluję dojrzałej wieloletniej milości. Nie wszyscy mają tyle szczęścia w życiu.
Oczywiście, że byś nie zamieniła na pierwotną fascynację-:) bo to się nie zdarza w udanych związkach.
Nawet gdybyś tego chciała- nie dałabyś rady- skoro wciąż fascynuje Cię własny mąż.

Zwyczajny gość napisz coś w temacie, tak jak to zrobiła Olinka, _v_, czy Lady Loka. Proste pytanie:
Czy bycie z jedną osobą... aż do śmierci jest pozytywne, czy negatywne wg ciebie?