On musi "odnaleźć siebie" - jak się do tego odnieść? - Netkobiety.pl

byłam w takiej sytuacji, nawet dwa razy:D
pierwsza- facet miał depresje.
druga- facet miał kogoś na boku i to "pogubienie się" to był koktajl poczucia winy, rozdarcia uczuć i odepchnięcia mnie abym zerwała z nim a nie on ze mną:P

Dziękuję za odpowiedzi.

Nie wiem jak to odbierać, jak na to reagować. Denerwują mnie takie sprzeczności z jego strony. Powiedziałam mu jakiś czas temu, co do niego czuję i że chcę z nim być. Nie wiem, czy on to wie. Widzę, że jego poczucie rzeczywistości jest surrealistyczne. Możliwe, że nie jest tego pewien. Możliwe, że to wie. Zaczął myśleć w dziwnych dla mnie kategoria. Zamknął się w sobie. Ma istny kataklizm w głowie.

Zapytałam wprost czy chce się rozstać - odrzekł, że nie. Zapytałam czy chce ze mną być, a on, że tak. Po cholerę tak robi? Tak się nie zachowuje dorosły facet.

Przestanę się odzywać. Nie jestem w stanie z tym funkcjonować. Zbyt długo to trwa. Czy powinnam go tym informować czy po prostu zaprzestać kontaktu?
Będzie wiedział gdzie mnie szukać jak się zdecyduje. Czekać nie będę. Dość już. Dam radę.

Byłam kiedyś w podobnej sytuacji. Prawie dokładnie tak samo to wyglądało jak u Ciebie. Również urwałam kontakt,dałam mu ten czas którego chciał. Z początku pisał,pytał,próbował dzwonić,po paru tygodniach był już w nowym związku

W mojej opinii, najlepiej będzie jak staniesz po swojej stronie, tj. gdy zrobisz to, co czujesz, że jest dla ciebie najlepsze. Jeśli sytuacja z twoim facetem jest dla ciebie niezrozumiała, męcząca i trudna, to go o tym poinformuj i poproś, aby uszanował twoje zdrowie i nerwy.

Napisałam człowiekowi, że w takim razie albo niech idzie do przodu zamiast stać w miejscu albo niech zostawi mnie już w spokoju i szuka szczęścia gdzie indziej.

Na następny dzień zaprosił mnie na obiad. Było miło, rozmawialiśmy, śmialiśmy się, łapał mnie za rękę, patrzył głęboko w oczy, poszliśmy na spacer, było jak za czasów, kiedy całkiem nieźle nam się układało. Temat wycieczki do Tybetu nie ruszony. Nie rozumiem.

Przysięgam, że poszłam tam pewna, że będzie chciał wszystko zakończyć. Wyszłam z ogromnym bólem serca, bez oddechu ale myślę sobie dobra, nikogo nie można zmusić do miłości, umrę trochę ale w końcu będę mogła iść dalej. Nawet zaczęłam przeglądać ogłoszenia o pracę bo nie zniosę tego, że on tam będzie. Totalnie mnie zdezorientował. Czekałam aż poruszy temat. On nigdy sam nie porusza takich tematów. Jest bardzo zamknięty w sobie, ciężko mi coś z niego wyciągnąć. Znokautowało mnie to. Zupełnie nie zareagowałam. Czekałam aż powie "to koniec". Cholera! Pogodziłam się z tym. Nie spałam całą poprzednią noc, mój mózg nie bardzo ze mną współpracował.

Mam to interpretować tak, że wybrał wersję, że idzie do przodu? Chyba zaczęłam się z nim obchodzić jak z jajkiem.... Głupia...

Dałam mu wybór - albo nasza relacja idzie z powrotem w dobrym kierunku (w tym przypadku on musi zdecydować czy chce być ze mną) albo kończymy i każde idzie w swoją stronę. Po tym zdaniu on może iść tylko w jednym z dwóch kierunków. Nie ma innej alternatywy.

Nie od niego zależy moje życie także to przesadne stwierdzenie.

Mam w sobie teraz ogromną rezerwę i wskoczyłam w tryb obserwatora.