Czas leczy rany, ale ile czasu powinno upłynąć? - Netkobiety.pl

A co byś pomyślała gdybym napisała Ci, że jesteś w stanie znaleźć sobie kogoś lepszego?

pomyślałabym, ze byłoby bardzo fajnie...tylko jak?
i nie nie chodzi tu o to, że wszystkich porównuję z ex, idealizuję tamtą relację i każdego dnia obmyślam plan jak wrócić....
o zgrozo wiem, ze to nie miałoby żadnego sensu, że te wypowiedziane słowa utkwiły i w głowie i w sercu i że nie "przeskoczę" tego...

ale żadna ze spotkanych przez mnie osób nie sprawiła, że chciałam się z nią związać, po prostu spotykałam się, a gdy widziałam, że "jemu" zależy na zacieśnieniu relacji dawałam nogę....

A moja mama powtarza mi że każda następna miłość jest ta pierwsza, jedyna i prawdziwa chociaż sama jest szczęśliwą mężatką od 22 rż

Więc nie zgadzam się z takim twierdzeniem. Myślę że Pani Hurley po prostu nadal go kocha jak sama napisała, w takiej sytuacji trudno jest się z kimś innym związać.

Ten czas jest bardzo indywidualny, ja sama spotkałam się z różnymi teoriami: pierwsza - że zapominanie trwa połowę tego czasu, co trwał związek. Druga - że dwa lata jeśl nie widujemy się z byłym, trzy lata jeśli się widujemy (bo np. jest wspólne dziecko). Ja byłam w związku 13 lat, dochodziłam długo do siebie, ale nie był to poziom stały, tylko jakby pewne fale - raz gorzej, raz lepiej i tak w kółko, aż wreszcie całkowicie zobojętniałam. Teraz jak się zastanawiam nad tym, to mam tak, jakby mój partner zmarł, a ten co żyje to jakby zupełnie obcy człowiek, którego nigdy nie znałam.
Reasumując - są pewne etapy przeżywania straty po każdym przykrym zdarzeniu, także po rozstaniu i czas przechodzenia przez nie jest bardzo różny dla każdego z nas.

nie jestem pewna czy to odpowiedź do mnie, bo ja nigdzie nie pisałam, że siedzę i pielęgnuję wspomnienia, a wręcz przeciwnie...
ale, tutaj trochę nawiązując do wypowiedzi Pana Szczep, ja akurat wierzę w pierwszą wielką miłość, ta bez wątpienia taka była, mimo iż wcześniej byłam w 2 związkach (jeden ok. półtora roku, drugi ponad dwa lata) wiem, że nigdy nie byłam tak zakochana, ani żadnego innego chłopaka nie kochałam tak bardzo jak tego teraz...co więcej to właściwie była miłość od pierwszego wejrzenia, wiec takie dwa w jednym...ale całym sercem wierzę, że jeśli nie ten (M.) to na pewno ktoś gdzieś na mnie czeka i może nie będzie to już taka wielka, szaleńcza miłość, ale wierzę, że mogę kogoś pokochać i chciałabym żeby tak się stało...

Symbi, a czy możesz mi powiedzieć ile trwało Twoje "dochodzenie do siebie"? właśnie u mnie też tak wygląda, ze są wzloty i upadki, kiedy już jest dłużej dobrze i naprawdę zaczynam wierzyć, ze wychodzę na prostą, to zaraz widzę zakręt i jest właśnie to "pier...lnięcie" i znowu ląduję "w dole", czasem jest oczywiście tak, ze jakieś miejsce, piosenka, czy tekst mi się z nim skojarzy, a czasem wychodzi to totalnie z niczego i nie bardzo wtedy wiem jak z tego wybrnąć...
ogólnie, zdawałam sobie sprawę, ze może to dłużej potrwać, ale nie zdawałam sobie sprawy, ze będzie to aż tak długo....

Podpisuję się rękoma i nogami pod tym, co napisała Lady Loka.
Autorko, czasem zdarzy się takie bum, które przypomina o byłym, ale ważna jest jego częstotliwość i jeśli z biegiem czasu jest mniejsza- świetnie. Klin i plasterek w jednym nie zawsze działa, a czasem przynosi efekty odwrotny od zamierzonego.
Symbi też dobrze prawi.
Prywatnie dodam, że u mnie kompletnie nie zdaje egzaminu wypatrywanie zapomnienia. Staram się nie myśleć kategoriami: kiedy o nim zapomnę/ tak bardzo chce o nim zapomnieć.

Hurley, długo, prawie 6 lat. Oczywiście jak piszesz, miałam góry i doliny, były okresy długie, że czułam się zupełnie dobrze, potem jakieś zdarzenie i wracało. Rożne rzeczy robiłam, przede wszystkim, żeby wyrzucić z siebie emocje, bo przeżyłam je bardzo dramatycznie. Pisałam, czytałam, słuchałam oglądałam filmy, spotykałam się z nowymi facetami, rozmawiałam z kim się dało, nawet zaliczyłam kilka spotkań u terapeutki. . Na koniec skrystalizowała mi się jedna droga w określonym wyborze i wtedy zaczęło lecieć z górki. Jak się da przez forum, to napiszę do Ciebie maila w sprawie dokładniejszych szczegółów.

Dziękuję bardzo wszystkim za odpowiedzi...myślę, że to jasne i logiczne, że post nie powstał dlatego, że myślę codziennie, że w dalszym stopniu nie zapomniałam o byłym i liczę, który to już dzień bo prawdopodobnie po takim czasie "popełniłabym już samobójstwo"...po prostu teraz znowu wrócił dołek....
może również niepotrzebnie zwracam na to uwagę, ale patrzę na moje koleżanki, albo jakieś znajome i widzę jak łatwo zmieniają one związki, a ja tak nie potrafię, mimo iż robię wszystko podręcznikowo(nie na siłę) rozwijam swoje pasje, pierwszy raz od dawna złapałam na coś tak wielkiego bakcyla, wychodzę ze znajomymi i naprawdę świetnie się bawię i nawet na randki chodzę...i wszystko jest takie fajne, a potem nie wiedzieć czemu wracam do punktu wyjścia...i zastanawiam się co robię nie tak?
niedawno moja przyjaciółka rozstała się ze swoją wielką miłością z którą była 5 lat i po trzech miesiącach już jest szczęśliwie zakochana w kimś innym...
ja po trzech miesiącach nawet nie zauważałam żadnych facetów....

Moje Drogie Panie
To wszystko o czym tutaj prawicie sprowadza się zasadniczo do jednej kwestii, a mianowicie do spotkania tego właściwego. Koniec.
Jednej się uda po ośmiu latach małżeństwa znaleźć w miesiąc czasu nową miłość życia (moja była żona chociażby, pozdrawiam cieplutko)
a inna będzie przez rok czasu trafiać na samych nijakich, zanim się napatoczy ten którego szuka. Nie ma tutaj żadnej reguły. Nie ma na to rady.
Nie ma podręcznikowej teorii, która mówi, że od tego i tego momentu musi upłynąć tyle i tyle czasu, aby mogło nastąpić to i to. Nie ma tak.
W dużej mierze tym wszystkim rządzi zwykły przypadek. Głupi zbieg okoliczności i w kolejce do kasy w Lidlu wpadasz koszykiem na kolesia
z którym spędzisz resztę życia albo przynajmniej najbliższe kilka czy kilkanaście lat. Inni w tym na przykład ja, próbują szukać w internecie,
na różnych portalach, gdzie rejestrują się osobnicy płci przeciwnej w celu wiadomym. Odsiejesz pierwszych 10 czy 20 i za 30 razem trafisz.
Ja byłem żonaty dwukrotnie i jako stary weteran mogę powiedzieć, że nie istnieje coś takiego jak żałoba po związku, którą każdy musi przejść.
Nieprawda. Wcale nie musi, a już na pewno nie każdy. Po pierwszym rozwodzie byłem sam ok. 3 lata i wcale nie dlatego, że miałem żałobę,
tylko po prostu dlatego, że zwyczajnie nie chciałem się z żadną wiązać na serio. Owszem spotykałem się, randkowałem, było jakieś tam to i owo,
ale nie było chęci z mojej strony na pełne angażowanie się w kolejny związek. Aż któregoś razu spotkałem przypadkiem na grilu u znajomych
moją drugą żonę i to było po prostu jak petarda, która wbiła mi się w mózg. Trzy miesiące później już mieszkaliśmy razem, a po roku był ślub.
Z różnych powodów, o których nie będę tutaj pisał, po ośmiu latach się rozstaliśmy i znów się szykowałem na kolejne kilka lat w samotności,
ale jeszcze zanim się rozwiodłem, już zacząłem się spotykać z dziewczyną z którą jestem po dziś dzień i póki co nigdzie się nie wybieram.
Podobnie moja druga eks małżonka, od razu wskoczyła w nowy związek jeszcze szybciej ode mnie i z tego co wiem ciągle jest z tym swoim typem.
Także na moim przykładzie widzicie, że wcale nie jest nigdzie powiedziane ile muszą trwać poszczególne etapy przechodzenia z jednego związku w drugi.
Decyduje o tym ślepy los i zbieg okoliczności. Tylko i wyłącznie. Pozdrawiam i nie smucić mi się tutaj cholera jasna