Toksyczna rodzina i konfrontacja - Netkobiety.pl

pamięta. Ale po co Ci to? Tylko się męczysz. Terapia jest dobra, ale konfrontacja nie zawsze.

Bo moja matka nadal uchodzi za wzór cnót. Poza tym robi ze mnie potwora przed znajomymi i rodziną, opowiada o mnie naprawdę niestworzone historie. Byłam ciekawa co moja matka robiła w momencie jak ojciec mnie lał, bo jakoś znikała z horyzontu.

kompletnie nic, chodzić na terapię, jakoś poukładać sobie w głowie a jej nie widzieć.

Ona się nigdy nie przyzna. Nigdy.
Matka mojego ojca do tej pory twierdzi, że mój ojciec alkoholik i przemocowiec wcale nie był agresywny i nigdy nie pił. Wyparcie totalne.

To standard w takich sytuacjach. Psychologowie pracujący z ludźmi będącymi jako dzieci ofiarami przemocy/molestowania, często to podkreślają. Łatwiej jest przerzucić winę na dziecko, wyprzeć z pamięci cały brud, niż zajrzeć do lustra i zobaczyć potwora.
Bardzo dużo w tym temacie jest na gazetowym eksperckim (udzielała się pani psycholog) forum "życie rodzinne".

Na przykład wątek "Przemoc ojców wobec dzieci a postawa matek" albo "Do dzieci toksycznych rodziców" (polecam wypowiedzi kobiety o nicku sorvina) i dużo innych.

Lubię ten wątek, chociaż tam nie ma akurat pani psycholog, "twojabogini" to prawniczka pracująca często z ofiarami przemocy, z dużą wiedzą w temacie.
Czy matka może nie wiedzieć - może, ale przerażająco często wie, tylko to wypiera albo kryje.

Dla założycielki wątku chyba najciekawsza będzie dyskusja z "gonzo", na przykład:

"Otóż podstawowym "zadaniem" dla mnie jako małego dziecka było "zrozumienie" że tata wcale mnie nie uderzył, tylko zwyczajnie stracił cierpliwość:) Bo według zapewnień mamy każdemu się zdarza stracić nad sobą panowanie. Do dziś pamiętam: tatuś wcale cię nie uderzył TYLKO stracił cierpliwość (dobre, co?:P)
Udawanie, że nie widzi i nie słyszy co dzieje się za ścianą. Bardzo mi współczuła i cierpiała razem ze mną, tylko nie tego wtedy potrzebowałem. Doszło do tego, że jedyną osobą która broniła mnie przed agresją ojca był mój młodszy brat. Paradoksalnie to właśnie dzięki niemu ojciec ograniczył bicie. Brat był/jest jego oczkiem w głowie, a przecież mógłby go niechcący uderzyć. Notoryczne nie dotrzymywali słowa (oboje). Minęło trochę czasu zanim zorientowałem się mamie też nie wolno ufać.
Mama wciąż twierdzi, że w naszym domu nie było przemocy (no tak jej nie bił), a sama uważa się za wzorową matkę. Tylko te dzieci takie powystraszane, jakieś depresje po drodze, terapie i zupełnie nie wiadomo dlaczego?
Wiecie ona naprawdę potrzebuje tych kłamstw, aby nie zobaczyć tego co naprawdę zrobiła do spółki z ojcem. A ja sklejam się do kupy na własną rękę i nie widzę już sensu uświadamiać matkę, że żyje w urojonym świecie. "

"Ale skąd to przypuszczenie, że nie było "konfrontacji". Była i w sumie żałuje, że do niej doprowadziłem. To były dantejskie sceny i będzie mnie to kosztować jakieś 5 lat życia:) Doświadczyłem tylko ponownego odrzucenia, matka nie puści tych iluzji na swój temat. Myślę, że w jej mniemaniu to walka o przetrwanie i pazurami trzyma się tych kłamstw, bo bez tego musiałaby uznać swoją odpowiedzialność za wyrządzoną krzywdę. Zrozumiałem, że oczekiwałem niemożliwego. Nie usłyszę już słów: przeprasza, nie chciałam cię zranić, inaczej nie potrafiłam. W końcu to tylko moje oczekiwania i jak widać nierealne. Ona nigdy nie uzna mojej wersji prawdy o naszej rodzinie."

"Ważne jest czemu kobiety to robią i jak staja się współsprawczyniami przemocy. Większość z nich jest ofiarami przemocy sprawcy i jest w tą przemoc uwikłana - czyli nie zamierzają od sprawcy odchodzić. Nie widza takiej możliwości, boją się: samodzielności, nasilenia się przemocy ze strony sprawcy, tego, ze sobie nie poradzą bez sprawcy. Więc zajmują się tym, żeby ta przemoc nie wyszła na jaw. Molestujący córkę tata, nie maca jej wieczorami tylko usypia do snu (nie szkodzi że córka jest w takim wieku że umie zasypiać sama), tatuś nie bije tylko się denerwuje, nie wsadza palców do pochwy córce podczas kąpieli tylko jest wyjątkowo troskliwym tata, no bo który inny ojciec kąpie swoje córki, nie wyżywa się na dziecku wrzaskiem, tylko został przez dziecko zdenerwowany, nie jest przemocowcem, tylko ma problemy w pracy i jest nerowowy. Kobiety wiele czsu poświęcają na to, żeby dzieci przyjęły tą narrację.

Wiele dorosłych osób mówi, że to dało dużo bardziej długofalowe skutki w ich życiu niż bicie. Bicie było i przeminęło. Dużo więcej czasu zajęło wydobycie się ze świata fikcji zbudowanego przez matkę. Wiele osób twierdzi, że nawet jako dorośli czasem maja problemy z ustaleniem czy "widzą co widzą", nazwaniem wprost tego co się dzieje, zgłoszeniem sprzeciwu, kiedy ktoś ich krzywdzi, narusza ich granice, usprawiedliwiania tych osób. Wiele osób przeszło epizody psychotyczne, podczas których tracili pewność co do podstawowych punktów oparcia - stany lekowe związane z tym, że np. bliskie osoby okażą się obce, znikną pieniądze z konta, okaże się, że nie mieszkają tam gdzie mieszkają, że coś co wydaje się pewne okaże się ułudą."

U mnie moja matka bywała agresywna, to nie było jakieś regularne bicie, ale pamiętam kilka razy, jak przy głupiej kłótni uderzyła mnie w twarz, pamiętam też ze dwa porządne wpier***e, po jednym skończyłam posiniaczona. I pamietam też, ze kiedyś wypłynął temat bicia, chyba podczas oglądania czegoś w TV, gdzie ten temat był poruszany. Moja matka wtedy stwierdziła, że ona dzieci nie bije. Ja zaczęłam ją podpuszczać, ze owszem, zdarzyło się. Ona najpierw sie wypierała, ale jak mówiłam, ze przecież pamiętam, nie śniło mi się, to stwierdziła, ze "widocznie zasłużyłam, bo ją sprowokowałam". Ciekawe, co? Bicia nie było. A jak było, to twoja wina. Do ej pory chyba uważa się za świetą.