Mój mężczyzna ma depresję, chyba mnie to przerasta... - Netkobiety.pl

A ja myslę, że on trochę idzie na łatwiznę.
Czy on leczy depresję? Bierze jakieś leki? Chodzi od psychologa? Jest po terapii/w trakcie terapii?
Ja nie łączyłabym depresji z tym wypaleniem. Depresja to jedno, a chęć wykorzystywania Ciebie niezobowiązująco to drugie.

Dostrzegam pewną niekonsekwencję w jego zachowaniu.

Po co więc zawracał Ci głowę i składał deklaracje bez pokrycia?
Jeśli ma depresję, to powinien się leczyć, bo w tej sytuacji będzie miał ciągłe zmiany nastroju, a Ty będziesz o niego zabiegać, nadskakiwać, starać się, troszczyć, traktować jak jajko  i żyć w niepewności?
Bardzo wygodna, a jednocześnie nieuczciwa postawa z jego strony. Zamierzasz zbierać cięgi za jego poprzednie niepowodzenia związkowe.
To tylko 5 m-cy, zastanów sie, czy odpowiada Ci rola petenta?

josz, dziękuję za rzeczową wypowiedź.
Z tą niekonsekwencją nie do końca chyba tak jest. On związał się ze mną, bo w chwilach kiedy czuł się lepiej, miał nadzieję, że to może się udać...
Tłumaczę go... Wydaje mi się, że sporo już rozumiem, naczytałam się o depresji.
Zbieram cięgi za jego poprzednie niepowodzenia związkowe, dobrze to ujęłaś, dokładnie to czuję od dłuższego czasu.
Trudno jest mi odejść, bo zakochałam się. I znowu byłoby to przykre poczucie, że tak trudno jest spotkać kogoś, z kim można stworzyć długotrwały, harmonijny związek. Próbuję jeszcze cokolwiek wymyślić, żeby uratować to, chociaż coraz mniej realne mi się to wydaje.

Lady Loka, nie mam wątpliwości co do tego, że M ma depresję. Był u lekarza, dostał receptę na leki, ale póki co nie zdecydował się na podjęcie leczenia. Próbuje poradzić sobie z tym sam...

Tak, był u lekarza rodzinnego. Wiem, że nie poradzi sobie z tym sam.

Trochę słabe bo gość powiedział , że nic nie dostaniesz i jeszcze do tego musisz go niańczyć.
Nie wiadomo czy to traktować poważnie.
Raczej ma zonę i dziecko a depresje to od ewentualnych alimentów.

Co do wypalenia i tego, że pan nie jest w stanie już kochać- szkoda twojego czasu. Ty się starasz, stajesz na rzęsach, a w zamian dostajesz ochłapy- bo on się starał w poprzednich związkach, które z jakichś względów nie wyszły, więc teraz (w nowej relacji) on nie musi.... Krew mnie zalewa, jak coś takiego słyszę, serio.
Kiedyś, kiedyś znałam takiego delikwenta, który został skrzywdzony, nie udało mu się, choć tak bardzo się starał, więc uznał, że teraz nie musi i- tak w ogóle- to nie potrafi już kochać, ale nie pogardzi moim zainteresowaniem i nadskakiwaniem, a jeśli się postaram (ale tak bardzo, na maxa) to być może odwzajemni moje uczucia. Nie sprostowała zadaniu, bo albo nie starałam się tak, jakby gość sobie zażyczył, albo robiłam to totalnie źle.
Co do depresji- jak wyżej. On musi się leczyć i nie u lekarza rodzinnego. To nie żarty i potrafi uprzykrzyć życie najbliższym. Gdybyście tworzyli normalny, zdrowy związek- mogłabyś go wspierać, być przy nim, ale w takiej sytuacji... Po co? Może to egoistyczne, ale musisz myśleć też o sobie.
Ps. Zakończenie mojej ,, znajomości" z panem niezdolnym do miłości jest z góry do przewodzenia. Nasze drogi się rozeszły, nawet nie składamy sobie życzenia świątecznych. W trakcie naszej niedługiej znajomości pisał z innymi i ewidentnie szukał ,,lepszego" materiału na dziewczynę, choć wypierał się do końca.
Więc- moim, subiektywnym zdaniem- nie warto.

Takie stwierdzenie oznacza jedno - nie chce się angażować.

Zastanów się czy to „spotykanie się” jest związkiem, czy poza sypialnią nie pozostajesz na uboczu.

Nie wiem na co Ty jeszcze liczysz? Jasno Ci powiedział, że związku z tego nie będzie.

kwadrad, dziękuję za Twoją wypowiedź. Takie konkretne ujęcie tego, jak Ty to widzisz:

jest dla mnie cenne, otrzeźwiające. Niby to nic nowego, ale aktualnie jestem strasznie zagubiona w gąszczu moich myśli i próbuję podejść do tematu na wszelkie możliwe sposoby, żeby spróbować uratować to, więc takie walnięcie faktami prosto z mostu jest wskazane.
Jestem pewna, że M nie ma żony. Ma nastoletniego syna, bardzo przeżywa, że rzadko się z nim widuje, a jednocześnie nie jest w stanie nic zrobić, żeby to zmienić. Nie wiem czy płaci alimenty.

evalougo, on twierdzi, że nie jest tak, że nie musi się starać lub że nie chce, lecz nie może, ponieważ, biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenia, jest głęboko przekonany, że to i tak nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.

To, że nie jest w stanie kochać, nie oznacza, że kiedyś mu się nie odmieni. Tylko kiedy i czy w ogóle?? Czy ja jestem w stanie czekać? Czy jestem w stanie podołać niedogodnościom związanym z jego chorobą?
Pierwsza odpowiedź, jaka przychodzi mi do głowy, brzmi: Życie w niesatysfakcjonującym związku to nie dla mnie. Strata czasu.
A po chwili zaczynają się rozmyślania, czy aby na pewno warto od razu się poddawać i okazuje się, jednak nie potrafię tak po prostu odejść. Walczę, choć widzę, że raczej jestem na straconej pozycji.
On nie chce się angażować, ale trochę się angażuje, chcąc nie chcąc. Nasza relacja nie jest tak płytka, żeby sprowadzała się do łóżka. Mamy ze sobą bardzo dobry kontakt, dużo rozmawiamy.

Wydaje mi się, ze Ty za wszelką cenę chcesz udowodnić jemu i przy okazji sobie, że jesteś inna od tych jego byłych partnerek. Tymczasem zastanów się czy aby to nie z jego winy rozpadały się te związki.

Znasz go zaledwie 5 miesięcy, wiec można powiedzieć, że dopiero poznajesz.
Czy gdyby na samym początku powiedział Ci o swoich problemach i o tym jaki ma stosunek do związku, zakochałabyś się w nim? - możliwe, że nie. I on zapewne był tego świadomy, dlatego dozuje Ci informację w taki sposób, abyś się do nich przyzwyczajała - efekt gotowanej żaby.

Nie twierdzę, że tak jest, ale warto sobie to przemyśleć.

Weź też pod uwagę jego wiek, bo nawet jeśli podejmie się leczenia, to po kilku latach może stwierdzić, że jest już za stary na małżeństwo i dzieci.

Nie jest tak, że on się w ogóle nie stara. Gdyby kompletnie się nie starał, nie miałabym wątpliwości, czy warto brnąć w to dalej. Stara się na tyle, na ile może. Chce wrócić do zdrowia i być w normalnym związku, ale jak widać póki co jest to bardzo trudne do osiągnięcia. A ja nadal nie potrafię odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to, co dostaję od niego, wystarczy mi na czekanie na coś, co może nie nadejść...

Jeśli nie leczy depresji to nie wróżę nic dobrego.
Moja mama się nie leczy i jest coraz gorzej, ja czasem mam już serdecznie dość. Gdyby to był mój facet to dawno bym go kopnęła w tyłek. Tego się nie da wytrzymać na dłuższą metę.
Ja -na ten przykład- jestem po leczeniu i terapii. Dzis jestem pozytywnie nastawiona do życia, jest ze mnie zupełnie inna osoba. Tak wiec można się wyleczyć, tylko trzeba chcieć!!! Jeśli on nie chce, to smutne czeka Was życie.
Przykro mi, ale tak to wygląda z moich obserwacji.

Dziękuję wszystkim za wypowiedzi w moim temacie. Jest to dla mnie bardzo cenne, że mogę poznać zdanie osób z zewnątrz. Wciąż dużo myślę o tym wszystkim. I nic się nie zmieniło. Raz wydaje mi się, że jeszcze nie pora, aby się poddać, a raz jestem dosłownie o krok od zakończenia tej znajomości.

Couguarzyca, wiem, że wygląda na to, że żyję nadzieją, nie rzeczywistością. A niby uważam się za osobę twardo stąpającą po ziemi...

tajemnicza75, cieszę się, że miałaś w sobie tyle siły, że pokonałaś chorobę.

ósemka, nie mogę powiedzieć, że nie masz racji, choć bym chciała...  M jest osobą nieprzeciętnie intelignetną, bardzo ambitną, o szerokiej wiedzy ogólnej i wciąż poszerzającą tą wiedzę, interesuje się m. in. polityką, filozofią i psychologią. Wie bardzo dużo o negatywnych aspektach tego, jak funkcjonują ludzie i świat. Tak wiele ma za sobą przykrych doświadczeń, tak wielkie poczucie krzywdy i głębokie, bardzo silne przekonanie, że wszystko jest tak naprawdę chu...we, że czasami wydaje mi się, że dla niego już nie ma ratunku - on w najlepszym wypadku może tylko udawać, że jest dobrze, a takiej stuprocentowej pogody ducha i autentycznej radości życia nigdy w nim już nie będzie.

Rozmawiamy ze sobą, on wie o moich wątpliwościach. Mam wrażenie, że teraz daje z siebie trochę więcej. Nie chce mnie stracić, ale wydaje mi się, że gdybym powiedziała, że odchodzę, nie próbowałby specjalnie mnie od tego odwieść. Zbyt mało w nim wiary w siebie i w dobrą przyszłość, zbyt wiele pesymizmu.

Niby nic się specjalnie nie zmieniło, jednak jest pewna zmiana we mnie - nie jestem w stanie dawać z siebie już tak dużo jak do tej pory. I nie jest to wynik przemyśleń, analiz. Po prostu tak czuję. Nie żałuję niczego, co było, ale dalej nie mogę tak bardzo się starać. Miałabym poczucie, że podkładam się. Ogólnie to czuję, że pękam. Niewiele już brakuje, żebym pękła całkiem, ten proces trwa bezustannie. Nadal jednak łudzę się, że to może się udać, nic jeszcze nie jest przesądzone.

Nie masz wrażenia, że on ten cały mrok przelewa na Ciebie? Na ogół po związku z takim pesymistą, nic już nie jest takie samo, jakim wydawało się być sprzed okresu, zanim go poznałaś - jego nastawienia nie zmienisz, ale on Twoje - owszem, może.

Czym dłużej będziesz starała się zasłużyć na jego miłość, tym bardziej będziesz czuła się wyczerpana i tym większe szanse, że sama skończysz na kozetce.

Bo jest dla Ciebie wyzwaniem,
bo uważasz, że jesteś w stanie go odmienić,
bo wydaje Ci się, że jest Ci niezbędny dla osiągnięcia szczęścia,
bo boisz się samotności,
bo boisz się prawdy, która może być bolesna i od niej uciekasz,
wreszcie – bo czujesz się za niego odpowiedzialną!

W jakimś stopniu stałaś się jego ofiarą, idealną ofiarą - on czerpie z Ciebie siłę, podczas kiedy Ty ją tracisz.

ósemka, nie podchodzę do niego jako do wyzwania, nie potrzebuję takich wyzwań.

Nie jestem przekonana, że potrafię go odmienić. Gdyby było inaczej, nie zakładałabym tego wątku. Nie wykluczam jednocześnie, że mogę mieć wpływ na to, że sytuacja zmieni się na lepsze.

Zdecydowanie nie uważam, że M jest mi niezbędny do szczęścia. Nie opieram swojego poczucia szczęścia na nikim.

Kiedy jestem z kimś w związku, jest mi lepiej niż kiedy jestem sama, ale nie należę do osób, które szukają związku na siłę, żeby tylko kogoś mieć - żeby nie odczuwać samotności.

Prawda jest bolesna, rzeczywiście... Z jednej strony zdaję sobie sprawę, że jeżeli zdecyduję się być z nim dalej, będzie to wiązało się z szeregiem niedogodności, a z drugiej strony próbuję na wszelkie sposoby wytłumaczyć sobie, że czarne scenariusze wcale nie muszą się sprawdzić.

Czy czuję się za niego odpowiedzialna? Poniekąd tak. Oczywiście ma dla mnie znaczenie, jak się czuje i biorę pod uwagę, że gdybym odeszła, byłoby to dla niego kolejne rozczarowanie relacją z kobietą, które przyczyniłoby się do pogorszenia jego stanu. Moje poczucie odpowiedzialności nie stanowi jednak powodu, żebym miała męczyć się na maksa w niesatysfakcjonującym związku.

"W jakimś stopniu stałaś się jego ofiarą, idealną ofiarą - on czerpie z Ciebie siłę, podczas kiedy Ty ją tracisz." Trafnie to ujęłaś.

Też słyszałam, że on nie potrafi, bo i tak może nic z tego nie wyjść.

Meg, po prostu żyjesz nadzieją, a ta potrafi dać nieźle popalić osobą, które nią żyje- w tym wypadku Tobie. Jego nieleczona depresja dokończy dzieła.

co to jest dziegiec miodu?

Pod warunkiem, że ją ma, bo jak do tej pory to tylko jego diagnoza i lekarza rodzinnego, który wypisał mu receptę. Dlaczego zatem człowieka z podejrzeniem depresji lekarz nie skierował do psychiatry? Z tego co się orientuję, choć ekspertem w tej dziedzinie nie jestem, to depresję, jak inną chorobę się leczy, a lekarzem, który będzie tutaj specjalistą, jest psychiatra - nie lekarz rodzinny, ani sam "chory".

W ogóle uważam, że słowo „depresja” bardzo często bywa obecnie nadużywane, każdy niemal stan obniżonego nastroju staje się depresją. Wystarczy poczytać forum, co trzeci zdradzony, porzucony ma depresję.

Właśnie tak myślę, że jest malkontentem i pesymistą, który zatruwa życie innym - stąd też jego niepowodzenia w związkach.

Meg, zrobisz jak uważasz, ale wiedz, że swoją miłością go nie wyleczysz.

Lekarz rodzinny skierował M do psychiatry, ale on nie zdecydował się na leczenie.

Nie widzę powodów, żeby wątpić, że określenie jego stanu jako depresji jest nadużyciem. Gdybyś słyszała, co mówi, kiedy czuje się fatalnie, jak przepełnia go ogromny ból, płacze, mówi o bezsensie swojego życia i o chęci odejścia z tego świata, nie wątpiłabyś.

Nie znam go z czasu sprzed choroby, ale mówił mi, że był optymistą i dużo z siebie dawał. Pomagał ludziom, wspierał ich, zachęcał do różnych rzeczy. A sam nie otrzymywał pomocy, kiedy jej potrzebował i to też wpłynęło na jego obecny stan.

Nie jest tak, że on nie robi nic. Choćby fakt, że poszedł do lekarza to jakiś mały krok do przodu. Bardzo mały, wiem, ale pozwala mi to mieć jakąkolwiek nadzieję, że coś się zmieni. Nie poinformował mnie, że z jego strony nic się nie zmieni. Chciałby, żeby coś się zmieniło, żeby było normalnie, ale jak na razie słabo sobie radzi w tej sytuacji. Niczego nie może mi obiecać, tyle powiedział.

Fragment posta sprzed kilku dni:

Twa odpowiedź

I decyzja:

Sorry Meg, ale odnoszę wrażenie, że go usprawiedliwiasz.

Widzi, ale nie czuje. Ja tez widzę jak ciężko staruszce nieść siaty z zakupami, ale czy robię coś by jej pomóc? Samo widzenie o niczym nie świadczy, bo w tv każdego dnia pokazują cierpienia na świecie i co z tego wynika?
Moja mama też widzi, że mi dzieżko. Nawet mi życzyła w wigilię bym miała do niej cierpliwość. Co mi po tych życzeniach, skoro ona od siebie nie da nic... ani odrobinki, bym ja tę cierpliwość osiągnęła. Co z tego, że mama powie "wiem dziecko jaka jestem trudna i ciężko ze mną wytrzymać", skoro nic nie robi, by być "lżejsza". Tymczasem nie robi nic, bo to wymaga pracy nad sobą, ciężkiej, żmudnej pracy. Dłubania w ranach, wywalanie traum. A woli założyć maskę, poudawać kogoś innego i gdy już tego nie wytrzyma to ryczeć, lamentować, przymierzać się do zejścia z tego świata. Tak jest łatwiej. Prościej tez obciążyć winą innych, że to oni nie są dostatecznie cierpliwi dla niej biednej chorej.
To prawda, że takie osoby lubią towarzystwo podobnych do nich. Wiedzą, że się wzajemnie mogą poużalać i nikt nikogo nie będzie namawiał do leczenia. Moja mama boi się osób zdrowych, bo wie, że są silniejsze, że dadzą sobie rade bez niej i nie będą mieć oporów, by odejść.
Wyrachowanym egoistą nie jest, bo takowy jest zdrowy a udaje chorego, ale jest egoistą i tego nie można zaprzeczyć. To jest chory egoizm, ale jest.
Tak jak zazdrość. Moze być pozorowana albo chorobliwa. Nie oznacza, że ta druga przejdzie sama, wręcz przeciwnie, będzie się pogłębiać jesli nie zrobimy z tym porządku.

Dziękuję wszystkim, którzy udzielali się w moim wątku. Przepraszam, że długo nie pisałam. Różne sprawy rodzinne i zawodowe pochłonęły znaczną część mojego wolnego czasu. Nadal mam dużo spraw do załatwiania.

Jeżeli chodzi o M, to sytuacja uległa poprawie. Zapisał się do psychoterapeuty. Na NFZ. Jest kolejka, nie wiadomo dokładnie, kiedy będzie mógł zacząć leczenie. Jest zdecydowany na terapię, bo doszedł w końcu do wniosku, że zależy mu na ustabilizowaniu swojego stanu, zmianie myślenia, a sam nie jest w stanie tego osiągnąć. Poza tym od dłuższego czasu czuje się dobrze, jest pogodny, co bardzo mnie cieszy i wpływa pozytywnie na naszą relację.

Trudno mi to opisać, ale mam wrażenie, że on stopniowo coraz bardziej angażuje się w nasz związek. Coraz bardziej przekonuje sie do mnie, nabiera zaufania, otwiera się. I bardziej się stara, np. zaczął częściej do mnie przychodzić, a wcześniej inicjatywa należała głównie do mnie. Zdecydował się na leczenie, dał nam więc szansę. Ja też daję nam szansę, nie rozważam już odejścia.
Ważne jest dla mnie to, że mamy ze sobą bardzo dobry kontakt, dużo rozmawiamy. Ufam mu - wierzę, że jest ze mną szczery. Wiem, że mogę na niego liczyć.
Oczywiście wiem też, że nie mogę liczyć na to, że pokocha mnie. Nieprzyjemne uczucie, ale zaakceptowałam to. Nie zakochał się, ale to nie wynika z tego, że czegoś mu we mnie brakuje, że nie do końca mu odpowiadam. Czuję, że jestem dla niego ważna. Na tyle, na ile mogę być, biorąc pod uwagę jego stan psychiczny. Generalnie jest mi z nim dobrze.
Jednocześnie nie wybiegam zbyt daleko w przyszłość, nie robię wielkich planów, nie potrzebuję tego. Staram się żyć tu i teraz, cieszę się z tego, co mam.
Tak to wygląda na dzień dzisiejszy.

Twoja historia trochę przypomina mi moją... Byłam w związku z facetem przez 3 lata. Już w pierwszym roku zaczęły narastać jego problemy osobiste (praca, dom itp), które przypłacił - wierzę że realną- depresją.
Z perspektywy czasu uważam, że całe jego życie było skupione na problemach, realnych owszem, tyle że one pochłaniały całą jego "przestrzeń". I nie chodzi mi o to, że za bardzo skupiał się na nich - przeciwnie rozumiałam go i nadal rozumiem, że nie dało rady sie od nich odciąć.
Niestety czułam, jakbym ciągle musiała konkurować z tymi problemami, a tego nie chciałam - uważałam je za ważniejsze ode mnie... musiałam przeciskać się miedzy nimi, szukając jakiejś małej przestrzeni w jego życiu, którą może mogłabym jakoś wypełnić. I to miało mi wystarczyć... Nie miałam do niego pretensji, że nie jestem najwazniejszą w jego życiu... Wydawało mi się, że nie mam prawa tego wymagać od kogoś, kto dźwiga tyle problemów...
Pamietam, że już w pierwszym roku ciągle odkładałam rozmowy na ważne tematy dotyczące naszego związku na potem, b NIGDY nie było dobrej okazji... W końcu głupio komus zawracać głowę problemami w stylu "czuje się zaniedbywana, niekochana itp", jeśli wiedziałam, że akurat ma mega problemy w pracy... I tak mijały miesiące... Ze swoimi problemami tez do niego nie przychodziłam, choć wcale nie były błahe. Ale nie chciałam mu dokładac zmartwień. Wszytsko tłumaczyłam depresją.
Niby był dla mnie w porządku, okazywał szacunek itp., ale czułość przychodziła mu z trudem, co zawsze tłumaczył trudnym dzieciństwem, a ja sama potem zaczęłam tłumaczyć jego depresją. Temat seksu szybko stał się tematem drażliwym, a przez ostatni rok już w ogóle nie było tematu... Również tłumaczyłam sobie, że facet z depresją może mieć problemy, i nie ma sensu wpędzać go w większe poczucie winy. Czasem mnie poniosło i wygarniałam mu, po co jest w związku z kimś, kogo nie pożąda...

Nie będę się dalej rozpisywać. Z perspektywy czasu doszłam do wniosku, że wiele mozna tłumaczyć problemami i depresją, i to tłumaczenie niesie w sobie więcej niż ziarno prawdy. Ale nie jest prawdą, że ktoś nie zakochuje się bo ma problemy czy takie lub inne doświadzcenia. Zakochanie jest przeciez poza naszą kontrolą. To, że Twój facet się w Tobie nie zakochał (a pol roku spotykania się to zdecydowanie czas, kiedy powinno się to wydarzyć) W ŻADEN SPOSÓB nie usprawiedliwiają jegoproblemy. żadne blokady nie sa w stanie tego stanu skutecznie zatrzymać. Facet nie kocha cię nie dlatego, że ma w życiu ciężko, tylko dlatego że po prostu nie zabujało między wami. a to, że mówi ci otwarcie, że nie potrafi pokochać, jednocześnie wyrażając chęć pozostania z Toba w relacji, jest po prostu okrutne, nawet jeśli on nie jest świadomy swojego wygodnictwa. Po co ci taki związek? Czy to jest prawdziwy związek? Przypuszczam, że z czasem pojawi sie w Tobie coraz więcej niezadowolenia i frustracji, którym co jakiś czas będziesz musiała dać upust... I to tez nie będzie proste, bo być może tak jak ja będziesz się hamować w myśl zasady, że przecież on i tak cierpi, a ty jeszcze swoimi problemami będziesz go dobijac? Przecięz nie można mieć pretensji do człowieka w depresji, że nie okazuje uczuć, że nie jestes dla niego najważniejsza... to naprawdę rodzi moralne dylematy, co można, a czego nie oczekiwać od partnera, który ma problemy... Zresztą Twój facet już ci powiedział, że Cię nie kocha, więc wszelkie twoje frustracje szybko zablokuje, że przeciez był szczery. Moim zdaniem ten związek nie zaspokoi cię emocjonalnie i w konsekwencji obnizy twoje poczucie wartości... Co byś poradziła swojej przyjaciółce, gdyby ci powiedziała że spotyka się z facetem, który jej nie kocha? Dodam, że ja też długo wmawiałam sobie, że skoro widze jak jest, to przeciez kontroluję sytuacje, zgadzam sie na to żeby nie byc najważniejszą w jego życiu, tak musi być, bo jego problemy itp...

W absolutnie najgorszym wypadku i tego ci nie życzę, twój facet pewnego dnia spotka kogoś, w kim jednak się zakocha mimowolnie, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdzki... I niestety wtedy oboje sie przekonacie, że jednak umie i potrafi...

Oczywiście jest jakas sznasa, że z czasem cię pokocha, albo ze będziecie razem z rozsądku i jakoś to będzie... Ale szczerze mówiąc bardzo w to wątpię. Moim zdaniem jest różnica (choć trudna do uchwycenia słownie) w tym, ze ktoś "jeszcze (chyba) nie kocha, ale jest zakochany i wszytsko do tego zmierza", od tego, że ktoś wie, że nie kocha i liczy że może kiedys... Tak jak w tym powiedzeniu, "jesli zastanawiasz się czy jeszcze kochasz, to juz dawno przestałes..."

Przepraszam, że sie rozpisałam, może czasem schodząc z tematu i za bardzo przenosząc na ciebie moje własne doświadczenia...