Romans, śmierć, co dalej? - Netkobiety.pl

a nie bierzesz pod uwagę tego, że on po śmierci żony jest w jeszcze większej rozsypce niż Ty?

Nie narzucaj się. Zachowaj umiar ze swoim zamartwianiem się o niego. Żeby nie było tak, że zwietrzyłaś szansę dla siebie w tych okolicznościach... On sam musi się odezwać do Ciebie. Licz się jednak z tym, ze może już tego nie zrobić.

Doszło do spotkania. Z mojej inicjatywy. Z jego inicjatywy doszło do sexu. Nie powinnam do tego dopuścić, wiem. Po spotkaniu znów zamilkł. Nie daje rady psychicznie... Nie wzskocze na jej miejsce.... Nie tak odrazu bo też noszę obrączke. On ma dzieci i ale są już prawie dorosłe.

My dzieci nie mamy. A tego mężczyznę kocham jak nigdy nikogo nie kochałam.
Czego bym chciała? Być z nim. Tylko mam obawy że po tym wydarzeniu jest to jeszcze mniej możliwe. A ja od kilku tygodni nie śpię normalnie, nie jem, jakby życie że mnie gdzieś wypracowało. Brakuje mi sił by udawać w domu.

Masz rację nie jestem szczęśliwa. Tylko tchórz we mnie siedzi. Boję się rozwodu i zaczynania od nowa. Gdybym planowała przyszłość z Nim wiem, że dodałoby mi to sił i odwagi. Tak bardzo kocham tamtego mężczyznę. Wiem że to ten właściwy. Nie był typem kochanka który słodzi i mówi to co chcemy usłyszeć. Tak bardzo nie chcę końca tego związku

Ja nawet nie myślę o kolejnym małżeństwie. Poprostu chciałabym z nim być. Ale jego zachowanie wpedza mnie w strach że on zrezygnuje że mnie całkowicie. Milczenie... Krótkie  spotkanie i sex, no i znów cisza.... Jak to rozumieć?

Nasz romans trwał ponad rok i zawsze wydawało mi się że to coś więcej... On ma trudny charakter. Ale zawsze był że mną szczery. Ten sex był inny niż zawsze. Spojrzenie było inne. Ciepłe ale i zagubione... Albo tak sobie wmawiam... Teraz jeszcze te święta

Ja wiem czego chce. Chcę być z Nim. Wiem jednocześnie że za wcześnie na jawny związek. Rodzina, znajomi... To niewielkie miasteczko. Ale na razie nawet nasz potajemnie związek nie jest dla mnie oczywisty.

Mi nie o to chodzi żeby odejść do niego. To żadna asekuracja. Jeszcze nie tak dawno on mieszkał z żoną. Nie rozmawialiśmy o byciu tylko razem. Teraz gdy on jest "wolny" pewnie spotykając się nadal z nim podjęła bym decyzję o rozwodzie. Jeśli teraz wyskoczylabym z rozwodem to myślę że też mogłoby to tak wyglądać : kochanie skoro ona umarła to będziemy razem. Także narazie nurtuje mnie tylko to czy w ogóle on nie odsunięty się teraz ode mnie. Jak się spotkaliśmy było niby ok pocałunki głębokie spojrzenia i ten sex. Może mniej rozmowy, więcej milczenia. Tylko ten brak kontaktu... Nie pisze nie dzwoni... Nie odbiera

Hm, ale z mężem podzielisz się opłatkiem w wigilię ?

Tak.
Tak samo jak w zeszłym roku. Oboje spedzalismy święta ze swoimi rodzinami.

Nie liczyłam że ktoś będzie mnie chwalił tu. No ale takie są romanse. Święta osobno, spotkania wyrwane gdzieś pomiędzy zakupami a pracą. Czasem dzień razem bo do koleżanki jadę.

Dlatego tak ciężko podjąć decyzję o rozwodzie. Bo mąż jest dobrym człowiekiem, nic mu zarzucić nie mogę. Jakbym zaczęła opisywać jak o mnie nie dba jak się nie stara to brzmiało by to jak typowe usprawiedliwianie się. Jest poprostu zwyczajnie jak to po 10latach małżeństwa, podejrzewam że jak w wielu innych związkach. Tylko uczucia z mojej strony już nie ma. Poznałam tamtego i stopniowo wszystko co czułam przelałam na niego. A męża nie potrafię kochać. Nigdy bym mu nie powiedziała że odchodzę do innego. Tylko że odchodzę bo już nie kocham. Choć wiem że o tak by się dowiedział.
Zresztą założyłam ten wątek by poznać opinię innych w sprawie jego milczenia po śmierci żony. Bo skoro to wątek o romansie no to i o zdradzie raczej będzie. A może znajdzie się jakiś Pan który pomoże mi to zrozumieć? Ja poprostu mam inny charakter i wiem że gdyby mnie coś takiego spotkało szukała bym jeszcze bardziej wsparcia w nim. Chciałabym by był przy mnie.

Dlaczego tyle jadu w Twojej wypowiedzi? Jak widać on szampana nie pije mimo że od ponad roku miał kochankę.

jesteś zwykłą kochanką i nawet śmierć żony widocznie tego nie zmienia.
skąd w ogóle założenie, że on chciałby z tobą cokolwiek budować?

Poczekaj jeszcze, skoro Ci zależy...
Ale to nie wygląda dobrze.

Możecie wieszać na mnie psy, nawet się tego spodziewałam. Wiem że nie postępuje dobrze.  Zanim go poznałam sama uważałam że zdrada to świństwo. Ale gdy przychodzi takie uczucie wszystko się zmienia. Nie wszystko jest czarne lub białe. Cholernie zależy mi na tym mężczyźnie. Nie wyobrażam sobie że mogłoby już go nie być w moim życiu. Bez niego już nic mnie nie cieszy. Nic nie ma sensu.

"takie uczucie"? Ale Ty się zauroczysz kimś innym jeszcze przynajmniej z 10 razy w życiu. Sens w tym, żeby wtedy podjąć decyzję, że ok, coś się stało, ale Ty masz męża, którego kochasz. Nie ma co ukrywać, że zakochanie się kończy, uczucia się kończą. Zostaje decyzja, że z danym człowiekiem chcesz być.

Pomyśl, że masz dzieci.
Nie bądź egoistką.

Nie mam dzieci

Widzisz, ta iskra nadziei, która nadal się pali, to Twoje niespełnione marzenia. I one się nie spełnią - z tym, czy innym mężczyzną - one są w Tobie. Dopóki trwasz w niespełnionym związku, dopóty będziesz szukać. Czy to ten? czy inny? nie wiesz - nadal szukasz, a powód jest jeden - Ty.

A on nie chce żyć z Tobą... Żyła żona, była adrenalina, a teraz to zaraz by było, że kochanka chce zmienić status na partnerkę. On nie tego od Ciebie oczekiwał.
Zresztą, w jego oczach Ty na partnerkę się nie nadajesz... Po co mu zdradzająca kobieta? Rogi to on, ale nie jemu...

Święta to dobry czas, żeby stanąć sama ze sobą w prawdzie. Różne są w życiu sytuacje, ale mimo wszystko warto zachować się porządnie. Spojrzeć za siebie i zobaczyć, co za mną zostaje. Trochę symboliczne jest to łamanie sie opłatkiem z człowiekiem, którego się oszukuje - życząc mu szczęścia.