mąż woli wszystko tylko nie nas - Netkobiety.pl

Czy ciąża była planowana?

Rozmawiasz z mężem szczerze o swoich oczekiwaniach?

Myślę, że może Ty się pogodziłaś z ciążą i jej konsekwencjami, ale Twój mąż ewidentnie nie.
Ucieka z domu przy każdej możliwej okazji i nie angażuje się w wychowanie i opiekę nad dzieckiem.

Wygląda na to, że nie dorósł do bycia mężem i ojcem.

On nie chciał być ojcem ani mężem. Typowy związek, bo wpadliśmy...

Żeby wpaść wystarczy szybki numerek w kiblu... Tak, że sorry. Ty go kochasz, ale czy on kocha ciebie?  Czy che być ojcem? Czy kiedykolwiek zechce?

Z tego co napisała, nie był to jednorazowy numerek w kiblu. I co ma oznaczać zwrot "tak, ze sorry", w kierunku autorki? Masz ją za dziwkę czy jak? W ogóle w jaki sposób piszesz do obcej osoby?

@lookatme
Wydaje się, że twój mężczyzna przechodzi fazy uczuciowe. Z tych nieco bardziej euforycznych to raczej spokojnego uczucia. Teraz pewnie raz będzie mówił, że kocha, innym razem miał wątpliwości. Wiąże się to z pewnym mechanizmem. Nie będę się rozpisywał, bo nie jest to istotne. Możesz oczywiście się starać, ale bez zbędnych nacisków. Finalnie od niego zależy czy chce wejść z fazy bardziej romantycznej, w związek długotrwały. Macie dzieciaka, więc pewnie też odegra jaką rolę. Choć jedno dziecko, aż tak wielkiego wpływu nie ma na trwałość związku. Jeśli ma to przetrwać, powinien jednak zmienić nieco podejście. Macie rodzinę i nawet jeśli nie każda chwila musi być razem to w jakiś sposób powinna być zachowana równowaga, między chwilami z bliskimi, a kolegami. Szczególnie, że dzieciak do 7 roku życia jest w momencie krytycznym dla niego. Obecność ojca byłaby czymś dobrym.

A gdzie ja napisałam, że autorka wątku brała $ za usługi seksualne. Prawda jest taka, że facet może być z kimś w związku dla wygody. Kobieta zresztą też. Ma ugotowane, posprzątane, są wspólne posiłki, seks. Jednak w takim układzie nie bierze się pod uwagę dziecka i ślubu. Facet może chcieć mieć pannę, ale z zasadach wolnego związku. Nie chciał wkopywać się w pieluchy... W sumie go rozumiem, 24 lat. Jego koledzy dobrze się bawią , a on uwiązany. Niestety rezultaty wpadek. Miałam kolegę co był w podobnej sytuacji... Na szczęście nie dał się wkręcić w śluby.

Moja koleżanka ma w sumie podobną sytuację - 10 lat z młodszym facetem (teraz on ma bodajże 27 lat), 2 lata temu urodziło im się dziecko (nie wpadka, ale go niejako do tego zmusiła), od czasu porodu zaczął coraz częściej znikać z domu z kolegami, imprezować, więcej pić. Skończyło się kochanką, bo "ona taka ciągle roześmiana, ma dobry humor i do niczego mnie nie zmusza". W obu tych przypadkach - w Twoim i jej - koleś po prostu nie dorósł do posiadania rodziny, to jeszcze nie jego czas. U Was była wpadka, u nich wymuszenie. Bardzo to przykre. Może z wiekiem Twojemu się zmieni, ale zanim to się stanie, to dziecko podrośnie, a Ty osiwiejesz, bo póki co on chce się bawić, a nie siedzieć w domu z rodziną.

Nie ma granicy. Po prostu człowiek musi chcieć być z tą konkretną osobą. Jednym to przychodzi po 20 innym po 40.

Ty jestes nieszczesliwa bo to widac po przeczytaniu twojego tekstu.Bedziesz sie tak meczyc do konca bycia w tym zwiazku bo nie wierze ze uda to sie uratowac.Kazdy chce byc kochanym i zacznij myslec o sobie.

Takim tokiem myslenia nigdy sie nie rozwiedziesz.Nigdy bo boisz sie ze sie poddasz.Rozumiem troche bo jestes kobieta ale...to jest twoj wybor.Moge Ci jedynie zyczyc powodzenia i duzo usmiechu na buzi bo to jest najwazniejsze.

Po pierwsze: Czy na pewno go kochasz?

Po drugie: dasz sobie finansowo radę

Po trzecie: tak, rodzina od strony męża się od Ciebie odwróci i musisz się z tym liczyć. Z drugiej strony, zależy Ci na nich, skoro nie chcą Ci pomóc w tej sytuacji?  Wnuka będą widzieć, jeśli jego ojciec zadba o ich kontakty.

Ja uciekałam od swojego męża z 6-latką, mając w kieszeni 2 stówy, które dostałam od koleżanki. Zostawiłam dom z ogrodem za sobą, spakowałam tyle co mogłam w dwie godziny i zamieszkałam w innym mieście u mojej siostry. To mi pomogło, bo nie musiałam martwic się kosztem wynajmu. Niemniej zarabiając minimalną kwotę, łatwo nie było. Z rodziną byłego męża nie mam kontaktu, raczej nie darzą mnie sympatią, ale mam to w nosie, bo to nie moja rodzina. Ojciej córki co jakiś czas zabiera ją do dziadków. Dziadkowie przez ten czas ani razu nie dążyli do kontaktu  z wnuczką poprzez moją osobę.
Po prawie 4 latach od tych zdarzeń, poznałam Mężczyznę, który pokochał nas obie, mieszkamy razem, jesteśmy szczęśliwe.

Pamiętaj, że istnieją pewne instytucje, które pomogą Ci w trudnej sytuacji, chyba MOPS się tym zajmuje.

Wiedz jedno, dasz sobie radę.

O związek muszą dbać 2 osoby. Sama nie uciągniesz tego wózka. Rozmów się z mężem, także co do finansów. Daj mu określoną ilość czasu na zmiany, jeśli stwierdzisz że dalej nie ma poprawy to uciekaj. Wystąpisz o alimenty i pomału dasz sobie radę.

Co do rodziny męża. jeśli jego rodzice są mądrzy, to nie zrezygnują z kontaktów z wnukiem od tak sobie.

4 lata po ślubie :
- mąż woli pić piwo i grać na komputerze niż uprawiać ze mną sex 
- woli spać po pracy lub leżeć niż z dzieckiem trochę się pobawić
- woli zabierać mnie do swoich znajomych lub sam do nich chodzić niż zabrać mnie do kina , restauracji itp , dzień kobiet walentynki ,rocznica to nie ważne strata pieniędzy
- nie mamy wspólnych tematów , a jak już próbuje z nimi porozmawiać to nie słucha mnie bo gra ważniejsza
- ciągle mówi że potrzebuje spokoju (jakby dość go nie miał )
- jedyną rzecz co robi to pracuje (dom , dziecko , żona go nie interesują )
- praktycznie zero czułych słów bo woli obrażać

tak właśnie widzę moje małżeństwo i tak niestety jest...

napisalaś, że od poczatku Twojego malzenstwa jest źle. A czy kiedykolwiek było dobrze, nawet przed? Śmiem wątpić.
Sama wybralaś sobie takiego faceta na męża to skąd teraz zdziwienie, że on jest jaki jest?
Nikt się tak nagle nie zmienia o 360 stopni. To dziewczyny na ogół jakieś przyślepawe są albo naiwne i wierzą, że ich misiu się zmieni po ślubie.
Dzieci tylko szkoda.
A co teraz? Teraz zagryź zęby i się męcz z nim, skoro takiego sobie wybralaś. Albo zostaw go i probuj jakoś dac sobie radę sama.

może i szkoda, ale wiele nie ma odwagi ani zaplecza, nie tylko finansowego, żeby sobie radzić samej, stąd trwaja w takich związkach. Smutna rzeczywistość.

dubel

Owszem, ale wiem, że najtrudniej jest podjąć decyzję. Potem wszystko już idzie. Najgorsze, to tkwić i nie robić nic by to zmienić.
Autorka sama pisze o sobie, że jest ambitna, zaradna, myślę, że dałaby sobie radę.

Mój mąż niestety też woli wszystko dookoła niż mnie i naszego nienarodzonego jeszcze synka (6 m-ąc c.), którego jak mówił tak bardzo chciał, był jego marzeniem, dopełnieniem nas, teoretycznie urzeczywistnieniem naszej miłości. Jesteśmy razem od 4 lat, 9 m-cy po ślubie. Gdy zaszłam w 1 ciążę nie posiadał się z radości, każdego dnia fruwał jak ptak, radość skończyła się po ok. 3 tyg - poronienie. Po 7 m-cach kolejna radość i znów ta sama historia. Gdy w końcu się udało (10 m-cy po 1 poronieniu), entuzjazm delikatny, niby się cieszy, ale obawa, ale już w 7 tyg mnie zostawił i przez kolejne 2 mce dręczył psychicznie, namawiał do aborcji lub oddania dziecka zaraz po urodzeniu. Po tych 2 miesiącach koszmarnych dla mnie psychicznie i fizycznie (ciąża zagrożona, krwotoki, torby leków, zastrzyków i wszystkie dolegliwości naraz + restrykcyjny nakaz leżenia z zagrożeniem utraty dzidziusia) wydawało się że coś do niego dotarło, jednak moja radość była bardzo krótka. Ostatnie 2 m-ce niby razem, ale na odległość (pracuje 350 km od domu), wariował, kupował ubranka, ale przeżywał raczej wszystko sam, radość ze mną kończyła się na posmarowaniu brzuszka balsamem lub posłuchania detektorem tętna synka, ewentualnie dotknięcie brzuszka gdy kopie, ale tylko na chwilę, jakbym go parzyła. Kilka dni temu stwierdził że nie jest w stanie wytrwać nawet do lipca do porodu, dla dziecka zrobiłby wszystko, odda mu nawet gwiazdkę z nieba, ale nie siebie, bo mnie znienawidził (nie wiem za co, bo chodzę przy nim na paluszkach, bojąc się oddychać by go niczym nie urazić i nie wprawić we wściekłość na mnie) i nie może na mnie patrzeć ani funkcjonować na trzeźwo przy mnie. Mi serce pęka bo bardzo go kocham i głupie serce podpowiada, że już dziesiątki razy tak mnie zostawiał "definitywnie" wracając raz po kilku dniach raz tygodniach. Ale powroty zawsze są chwilowe. Natura jego, zachowanie w stosunku do mnie nigdy się ostatecznie nie zmienia. Teatr trwa 2-3 dni i znowu to samo. Więc ja już tracę nadzieję na ratunek dla tego małżeństwa skoro nawet dziecko którego tak chcieliśmy jako owocu naszej miłości już nic dla niego nie znaczy i nie interesuje go co z nami dalej będzie. Ja jestem załamana, on szczęśliwy i już planuje nowe życie myślami będąc już po rozwodzie.

Twoja historia niestety nie jest wyjątkowa. Większość ślubów z wpadki tak się kończy. I wpadka to nie tylko przypadkowy seks w klubie. Mogliście się spotykać i nawet być w sobie zakochani, ale wasz związek sam z siebie zapewne nigdy nie doszedłby do etapu ślubu i zakładania rodziny. Gdybyś nie zaszła w ciążę, zapewne dawno byście ze sobą zerwali. A tak ze sobą mieszkacie i Twojemu mężowi najwyraźniej się to nie podoba. Nie kocha Cię, nie ma ochoty być ojcem, więc ucieka, jak może. Smutne, że nie tylko Ciebie, ale i dziecko tak traktuje. Nie uratujesz tego związku w pojedynkę. Albo się rozstaniecie, albo będziecie tak żyć jak obcy ludzie.

Jak żyć samaś sobie winna. Znałaś go przecież, wyszłaś za takiego niestabilnego emocjonalnie dupka, uparłaś się na dziecko z nim i jeszcze narzekasz.