Co to jest zaufanie i szczerosć? Czy wszystkie kobiety kłamią? - Netkobiety.pl

Nie, nie wszystkie, tylko niektóre.

Właśnie go przejrzałam. Nie wiem, co powiedzieć, serio. Pogratulować Ci, że ożeniłeś się z kobietą, która na Ciebie pluje i wyzywa od ku***? Szczęścia życzyć? Pomodlić się o zdrowie dla Ciebie, bo o rozum za późno? Nie wiem...

U mnie osobiście jest ok.  Szczerość to dla mnie brak kłamstw, jasna komunikacja, otwarta rozmowa o własnych sprawach, przyjemnościach, problemach, niemówienie źle o partnerze za jego plecami, np do mamusi czy koleżanek. Szczerość to też wierność.

Są żony, które nie okłamują mężów. Ale nie licz na szczerość ze strony swojej żony, w sumie miałeś wszystko jak na tacy, wiedziałeś czego się spodziewać. Pisałeś, ze to twoja idealna kandydatka na żonę - sam sobie taką wybrałeś.

Nie rozgrzebujmy tego, chcę się wygadać tylko tyle... a czuję się teraz przez was atakowany... nie ożeniłbym się gdyby było tak dalej jak pisałem kiedyś, tamta historia to przeszłość, ale dziś poczułem się oszukany, nie sądziłem że można odgrzebać moją historię... ale jeśli już wiecie to może lepiej mnie zrozumiecie, choć już nie wiem co pisać... Nie jestem już dzieckiem tylko dorosłym facetem, nie chcę pisać z kimś komu tródno mnie zrozumieć, proszę was o wyrozumiałość... ja też nie jestem idealny, mam ciężki i trudny charakter... ehh okłamałaś kiedyś męża? Mówisz o jego rodzinie za jego plecami przed własną?

Właśnie o to chodzi mi. Ja nie jestem oczerniany wśród jej rodzimy, ja po prostu nie wiem o czym ona rozmawia ze swoimi gdy mnie nie ma. Jej rodzina mnie lubi (tzn. tak mi się wydaje, a przynajmniej nie dadzą mi tego odczuć, że jest inaczej). Nikt nie jest idealny, w rodzinie jak to w rodzinie kogoś się lubi a kogoś nie ale zawsze staram się utrzymać zdrowe relacje. Tak naprawdę to u mnie więcej miała w rodzinie ona przykrości niż ja u niej. Ale zawsze stawałem w jej obronie przed moimi rodzicami, nigdy nie było tak że na nią wjechałem nigdy też nie pozwoliłem aby ktoś o niej źle powiedział u mnie. I tak lata mijają, zawsze staram się aby była zgoda, wszystko sobie wyjaśniamy i jest ok, nawet ona usłyszy słowo przepraszam od mojego ojca. Tylko jak zawsze sobie wyjaśniliśmy z moimi, to ona po powrocie do swoich o wszystkim opowiadała (za moimi plecami) mówiąc mi że nie mówiła nic rodzinie swojej, zarzekała się na przysięgi że tak nie było a jednak jest tak za każdym razem. Czy to nie jest s***nie do włsanego gniazda? Ojciec mój ze łzami w oczach przepraszał 4 razy za zachowanie swoje w stosunku do nas, ale to jej nie wystarcza... ona musi się wygadać... nawet jak ma zawsze ode mniei wsparcie... do tego doszło zarzekanie się i obiecanie że tak nie jest, a już u niej w rodzinie wiedzą o nasz wszystko nawet jej rodzeństwo z rodziną...

karl jeżeli nie wybielasz jej zachowania to to jest normalne, że opowiada się rodzinie, że spotkała cie jakaś przykrość. Jeżeli czuje tam wsparcie to dlaczego miała by nie mówić im o tym, że ktoś ją źle potraktował? Nie ważne czy została przeproszona. Jeżeli poczuła sie bardzo skrzywdzona to to przycież w człowieku długo tkwi i "przepraszam" często nie wystarczy żeby krzywda wyparowała.

Nie znam sytuacji wiec mogę tylko strzelać. Nie chciała ci zrobić przykrości, może nie chciała żebyś się martwił, albo nie chciała rozgrzebywać tematu bo miała go już dosyć. Ewentualnie wymusiłeś na niej obietnice, że nie powie, a jej emocje wzięły góre i musiała się wygadać, a potem było jej głupio się przyznać. Chociaz w tym przypadku zabrnęła w podwójne kłamstwo, ale tak to własnie jest z kłamstwami. Często jedno prowadzi do drugiego i jakoś człowiek tak popłynie, a potem sie z tego robi wielka katastrofa z niczego.

Tematu dosyć nie miała bo jednak go rozgrzebała nie zdając sobie sprawy chyba jak teraz będzie to wyglądać i znów ja jestem między młotem i kowadłem, najpierw u mnie łagodziłem sytuację teraz czuję się okłamany i odnoszę wrażenie że ona szuka wsparcia nie u mnie tylko u swojej rodziny... wytłumaczcie mi czy to jest normalne? Ja myślę inaczej, że to żona jest na pierwszym miejscu, czemu ona mi to robi? Czy gdybyś miała wsparcie u mięża przed jego rodziną to też byś mimo to robiła wszystko aby psuć relacje wśród wszystkich? Nawet gdy sobie wyjaśnicie już wszystko?

Karl089, aby zobrazować Twój tok rozumowania podam Ci prosty przykład:
Kobieta wybrała na męża partnera, który ma problemy z alkoholem. Na początku było to znośne. No przecież jest miłość, ale z czasem problem się pogłębiał. W pewnym momencie atmosfera w domu stała się nie do zniesienia i odeszła od Niego. Utworzyła temat atakujący wszystkich mężczyzn i wnioskujący, że wszyscy są pijakami.

To co teraz robisz to usprawiedliwianie Siebie, a co więcej zero jakichkolwiek przemyśleń na temat własnych wyborów. Nie mówiąc o braniu odpowiedzialności za życie. Nie zrozum mnie źle. W żadnym wypadku Jej nie usprawiedliwiam, ale jednak w Twoim wypadku zdecydowanie widziały gały co brały. Zatem poziom frustracji jest nieadekwatny do wkładu własnego. Rozumiem, gdyby Ona na początku była wzorową żoną. Jednak taka nie była.