Twardzielka, która się posypała - Netkobiety.pl

To proste. Zamień zło na dobro. Tylko tego trzeba się nauczyć i mieć osobowość, która na to pozwała.

Chyba jednak nie o osobowość chodzi, ale z nauką to strzał w dziesiątkę
Każdy z nas doświadcza w życiu rozczarowań, zawodów i strat. Rozpadamy się wtedy na kawałki, które trzeba od nowa ułożyć w całość. Autorka pisze, że umarła i trochę tak jest, że umieramy. Ale po to, żeby narodzić się ponownie. Czy i jak się poskładamy i ponownie narodzimy zależy od tego, czy i jak zostaliśmy tego nauczeni na bardzo wczesnym etapie życia. Chociaź pewnie czynniki związane z temperamentem mają w tym także swój udział.

EDIT:
Autorko, twoje uczucia i emocje są jak najbardziej naturalne i normalne. Cierpisz, bo skończyło się coś, co miało dla ciebie ogromne znaczenie i dawało ci poczucie bezpieczeństwa, oparcie i wiarę. Myślę, że być może za bardzo i za dużo postawiłaś na tę relację. Zbyt dużo nadziei, własnych potrzeb, własnych oczekiwań. Drugiego człowieka może to przygniatać, zbytnio obciążać. Wtedy relacja, związek staje się kamieniem u szyi zamiast źródłem satysfakcji i rozwoju.

Możesz to bardziej rozwinąć, wyjaśnić?
Kto może taka metodę zastosować?
Na co nie mają szans ci, którzy „umierają i rodzą się ponownie”?
Co muszą przepracować?

„Możesz to bardziej rozwinąć, wyjaśnić?”
Może w temacie jak sobie radzić z uczuciami. Bo zaraz będzie krzyk moderatorek, że to nie na temat.
„Kto może taka metodę zastosować?”
Na pewno nie mogę jej zastosować osoby skupione w życiu na sobie, swoim sukcesie, nie rozumiejący siebie samych, modny ostatnio typ „brawo ja” itd.
„Na co nie mają szans ci, którzy „umierają i rodzą się ponownie”?
Na stosowanie tej metody, bo ta metoda zaprzecza „umieraniu”.
„Co muszą przepracować?”
Swój problem z rozstaniem.

PS Wyżej Wielokropek pisze jak przepracować.To bardziej przepracowanie emocjonalne przydałoby się jeszcze przepracowanie intelektualne.

PPS Ja raczej się nie udzielam w poradach sercowych, bo to proste sprawy, choć bardzo bolesne dla autorów ale najczęściej sprowadzają się do problemu nie panowania nad swoimi uczuciami.

W tzw. rozumie niemal wszyscy (w tym i autorka wątku) mają równo poukładane, rzecz cała w uczuciach.

Myślę, że twoje rozwinięcie tematu radzenia sobie z uczuciami jest jak najbardziej związane z tematem i mogłoby autorce pomóc, ale jak nie koresponduje to tobie z tematem wątku, to możemy się przeswitchowac na wskazany przez ciebie.

Wg mnie przepracowaniem emocjonalne zawsze łączy się z pracą intelektualną. Źle to zabrzmi, ale wręcz uważam, że osoby bardziej rozwinięte intelektualnie (poznawczo) lepiej sobie radzą z problemami emocjonalnymi.

Kognitywiści, psycholodzy poznawczy by się z nami zgodzili, ale np. Haidt (psycholog bardzo wszechstronny) już by nam pokazał emocjonalnego słonia

Stwórz wątek, podrzuć link, to pogadamy.

Ja wole całościowe traktowania człowieka. Ale wróćmy do autorki i jej problemu.

Autorko powinnaś teraz spotykać się z ludźmi. Rozmawiać, niekoniecznie o rozstaniu z byłym. Ruch, spotkania, może wesoły wyjazd, pozwolą przywrócić równowagę psychiczną.

PS

Zgadzam się.

Chyba to najbardziej trafiona opinia. Stał się moim najlepszym przyjacielem, jego zdanie było bardzo ważne. Druga sprawa, że on też za bardzo chyba się "zanurzył" w moje problemy... Stąd też w głównej mierze wypływała jego irytacja. I moja, bo czułam się przytłoczona jego oczekiwaniami...
Kamieniem do trumny było chyba moje drobne niedopowiedzenie - a może już kłamstwo? Nie powiedziałam mu prawdy o badaniach, które sobie zrobiłam kilka tygodni temu... Dopiero kiedy poszłam do lekarza, dowiedziałam się, że są jakieś problemy i dostałam skierowanie na kolejne badanie, zdecydowałam się mu powiedzieć. Czy zrobiłam źle? Rozumiem, że chciałby wiedzieć, zawsze się o mnie troszczył i stawiał moje potrzeby bardzo wysoko. Ale chciałam to zachować dla siebie dopóki nie wiedziałam na pewno, chyba miałam do tego prawo?

Przykro mi jest teraz, że nie mogę do niego napisać i zapytać jak mu minął dzień. Zawsze tak robiliśmy.
Tzn. mogę napisać, ale po co? To nic nie zmieni... on nie wróci, wiem to na pewno, to konkretny facet, raz coś postanowi i to robi.

Im więcej myślę o tych badaniach, tym bardziej wydaje mi się, że powinnam była mu powiedzieć wcześniej. Nie chciałam po prostu robić zamętu problemu skoro jeszcze tak naprawdę nie wiedziałam co te wyniki oznaczają....
A brakować będzie mi najbardziej długich rozmów, wzajemnego zrozumienia, ogromnej radości na swój widok... naprawdę mam ochotę się do niego odezwać napisać.... ale nie chce się narzucać. Chcę żeby był szczęśliwy, najszczęśliwszy na świecie... choć boli mnie, że ja do tego szczęścia juz nie jestem potrzebna... ech

Jest dobrym człowiekiem i pomimo pewnych spięć między nami nigdy mnie nie zawiódł. Nie mam zamiaru mówić o nim źle... Zrobił to, co uważał za słuszne.

Wydaje mi sie, że nie powinnaś Go przytrzymywać przy sobie.
Myślałaś, że jesteś twarda, nauczyłaś sie teraz NA ILE twarda jesteś (wydaje mi sie, że raczej jesteś,hm..., wystarczająco).
Ale nie wykorzystuj Go do przytłumienia własnego strachu... nie należy w ten sposób... nie zbudujesz na tym...

Piękne jest to, że mimo rozstania ludzie potrafią tak myśleć o drugiej  osobie jak ty Marto.

Nie niszcz wszystkiego. Jak nie uda ci się przywrócić relacji z nim to wspomnienia zamień w coś ładnego w sobie.
Może w to, że ludzie potrafią być sobie potrzebni, przyjacielscy i warto takich osób szukać w życiu, i WARTO DLA NICH BYĆ.

Nauczyłam się czegoś pięknego dzięki tobie, nie zapomnę o tym.

Trochę dziwna ta Twoja perspektywa rozstania, nie rozumiem jej. I piszę celowo o Twojej, nie Jego perspektywie.
Rozmawialiście konkretnie i rzeczowo o powodach rozstania?

Co do kontaktu po rozstaniu, to trzeba zdać sobie sprawę że ma jeden cel tak naprawdę - podtrzymanie iluzji istniejącej więzi i przedłużanie procesu leczenia.
Bo powroty od razu po rozstaniu, gdy odzywa się i namawia osoba porzucona, należą do rzadkości.

Czasu nie cofniesz. Nie ma co zastanawiać się, co można było zrobić inaczej.
Jednakże zastanawiający jest fakt, że „nie chciałaś robić zamętu” komuś, kto -jak twierdzisz - był twoim przyjacielem, wspierał cię, troszczył się o ciebie. To w takim razie o czym z nim rozmawiałaś, jak można zataić przed bliską osobą, przyjacielem istotne kwestie związane że swoim życiem.
Może to jednak niekoniecznie o niechęć do wywoływania zamętu tobą kierowała.

Myślę, że wobec faktów, które się dokonały, to wzajemne zrozumienie itd w dużej mierze istniało tylko w twojej wyobraźni.
Odradzam pisanie, kontaktowanie się itp, z osobą, która wyszła z inicjatywą rozstania i tego kontaktu nie nawiązuje. Takie zachowania świadczą o desperacji i nieumiejętności pogodzenia się z odrzuceniem. W następnym kroku będziesz wystawała wieczorami pod jego oknem? Myślę, że jak sobie odpuścisz narzucanie się to z jednej strony nie stracisz szacunku ze strony byłego, a z drugiej strony nie narazisz się kolejny raz na poczucie odrzucenia.

Jeśli chcesz, żeby był szcęśliwy to powól mu podejmować własne decyzje. Zajmij się sobą, swoim bluszczeniem z jednej strony i brakiem szczerości z drugiej strony. Jeśli nie zajmiesz się sobą to twój kolejny związek będzie podobny - dużo iluzji, mało prawdziwej bliskości.

Rozwiń, bo nie bardzo wiem, co masz na myśli. Dla mnie oba powyższe cytaty dotyczą zupełnie odrębnych kwestii, a dla ciebie chyba coś je łączy. Chętnie poznam twój tok rozumowania.

EDIT: po zastanowieniu.
Czyli po rozstaniu wciąż można chołubic i pilęgnowac w sobie iluzję, mimo ewidentnych wskazówek, świadczących o tym, że związek był płytki, skończył go partner autorki w trudnym dla niej czasie i nawet się ten „przyjaciel” nie zainteresuje, jak ona znosi rozstanie. O to chodzi.? A inni „pielęgnowanie iluzji” jeszcze podbijają jako „wartość”?

Dlaczego od razu tak ostro- iluzja, wykorzystywanie.....? Sama wiesz najlepiej co czułaś i czujesz
Jednak dosyć znamiennie napisałaś, że był przede wszystkim przyjacielem. Przede wszystkim, a nie również, też itp.
Może o to chodzi, o to przede wszystkim.

Moim zdaniem za szybka ocena twojej sytuacji przez osoby tu piszące.  A przecież na podstawie jednego postu nie da się odnieść do rzeczywistości, która była, związku, który trwał. Osoby postronne mają zbyt mało danych aby spełniać tu role ekspertów. Warto raz spróbować nawiązać kontakt z nim. Jednorazowa próba nie będzie narzucaniem a reakcja drugiej strony wiele wyjaśni. Brak takiej próby może być odebrane tak, że wcześniej ci nie zależało.
Wiążące zdanie o was masz tylko ty, bo to twoje życie, uczucia, ból, radość itp. Nie daj się poprowadzić komuś z zewnątrz na błędną ścieżkę bezsensownych sugestii czy, co gorsza, ocen.

Kieruj się tym co ważne i piękne dla ciebie.

To nie ma być dla ciebie fajne. Tu chodzi żeby autorka uwolniła się z pastwiących się nad nią forumowiczek.

Summerka88 "No sorry, Iryd, ale oceny i sądy, które tutaj sugerujesz innym a którymi sam sypiesz jak z rękawa, czynią cię w moich oczach hipokrytą pierwszej wody."

Pokaż gdzie tak sypię te oceny i sądy?

Ty nie rozumiesz mojej obrony dziewczyny-autorki w trudnych chwilach przed waszymi atakami. Już pewnie żałuje, że tu napisała. Przeczytaj o co ją tu posądzacie? Po co ty czytałaś te książki o psychologi. Chyba nic z nich nie zrozumiałaś. Twoja próba psychoterapii to nie czas i nie miejsce na to.

No popatrz a dopiero co pisałeś, że moje wypowiedzi ci się podobają Chyba nawet w tym wątku
Jesteś kolejną osobą, która nie zauważa znaków zapytania (wygląda on tak ”?” ) i po to się go stawia, żeby otrzymać odpowiedzi, właśnie po to, żeby uzyskać więcej informacji nt. sytuacji autorki. To nie są zdania oznajmujące, które byłyby jakimś cieniem oceny.

Rozumiem autorkę, że nie widzi znaków zapytania, za to doskonale dostrzega negatywy, bo być może to jakiś stan depresyjny po rozstaniu. Jednak dla ciebie nie widzę żadnych podstaw do „rozgrzeszenia” łatwo formułowanych przez ciebie sądów, opinii i etykietek np. ekspertów.

Pełna zgoda.
Dlatego tak wkurza, gdy pojawia się wszechwiedzący doradca, który wie, które opinie autor powinien wziąć pod uwagę a które nie są dobre (w jego ocenie i osądzie)

Przeczytaj swoje ostatnie wypowiedzi w tym wątku, to się przekonasz jak to NIBY nie masz w zwyczaju osądzać czyjeś wypowiedzi. I przy okazji po raz kolejny potwierdzi się teafność moich ocen i sądów , bo ja nie przeczę, że je tu formułuję.

EDIT:
A twoja logika odnośnie znaków zapytania mnie powala, bo właściwie należałoby zrezygnować z udzielania się w wątkach, bo czasami moźna nacisnąć czyjąś czułą strunę. To wbrew idei publicznego forum. Tak to już jest, że to ODBIORCA kształtuje komunikat i jak ktoś zawsze widzi TYLKO złe informacje na swój temat wśród dobrych, to najlepszy NADAWCA tego nie jest w stanie zmienić.

Sprawa wygląda tak, że sam powiedział podczas naszej ostatniej rozmowy, że nie chciałby całkowicie zrywać kontaktu. Na razie jest go brak z obydwu stron.
Zadzwonił, wyjaśnił, co się wydarzyło. Co mu najbardziej we mnie przeszkadzało? Brak działania. Ostatnie 3 miesiące były dla mnie bardzo ciężkie, choroba w rodzinie, mnóstwo pracy i stresu. To wszystko się nawarstwiało i wpłynęło na moją kondycję psychiczną. Mam trudna sytuacje w pracy, tzn. atmosfera jest nieciekawa, w związku z czym rozglądałam się za nową pracą. Cały czas mnie wspierał... ale w końcu stwierdził, że lubię być ofiarą i to nie dla niego. Ze nic nie zmienię bo tylko udaje że coś robię, a tak naprawdę czekam. Bzdura. Moich argumentów obronnych nie chciał słuchać.
Przyznam, że jego ciągle wskazówki, co mam robić męczyły mnie i dlatego ostatnio próbowałam się odciąć, udowodnić, że potrafię się sama o siebie troszczyć a on nie ma być moim kontrolorem tylko partnerem...
Przecież mam prawo do własnych decyzji prawda?  Wiem że chciał dla mnie dobrze, ale on nie przeżyje mojego życia za mnie, wspierać tak, ale nie kazać coś robić.
Na ostatniej rozmowie powiedział ze boli go ze się z tym wszystkim męczę i nie da rady tak dłużej... od tamtej pory nie mamy kontaktu.

Chciałabym też podziękować za wszystkie wypowiedzi, również te, które mnie trochę zabolały i doprowadziły do gorączkowych przemyśleń... bo widzę, że dyskusja tu rozgorzała

Wreszcie trochę więcej konkretów
Dobrze, że chociaż zadzwonił z wyjaśnieniami, których zabrakło przy inicjatywie rozstania. Jednakże ich brak w tamtym momencie i pozostawienie ciebie z niewiadomymi, domysłami i czarnymi myślami pokazuje, że sporo mu brakuje do tego, aby uznać go za partnera i przyjaciela.
To, że wymixował się z twojego życia w czasie trudnego okresu też pokazuje, że nie jest to osoba wspierająca, na której można polegać i mieć mocne oparcie, gdy wiatr wieje w oczy.
Kolejna rzecz, czyli brak twojej aprobaty na postępowanie wg wskazówek twojego partnera jako podstawa do opuszczenia ciebie, jak dla mnie świadczy o jego zapędach do kontrolowania i narzucania swojej woli. Są kobiety, które lubią, jak im facet mówi, co i jak powinny zrobić, ale widać, że ten trafił na kogoś, kto nie chce żyć pod cudze dyktando. Nie warto rezygnować z siebie i wyrażania siebie, świetnie, że to czujesz.

Niemniej, powyższy post jeszcze dobitniej pokazuje, że twój obraz ukochanego i waszego wspierającego związku rozmywa się w obliczu faktów i opisów zdarzeń. Hę...? Nie sądzisz?

Nie wiem sama już co myśleć. Z jednej strony rozumiem go - ile można kogoś motywować, kiedy ten ktoś siedzi w swojej bezpiecznej skorupie? Ja ze skorupy nie chciałam wyjść, bo nie miałam na to siły. Mam nadzieję, że rozumiecie o co chodzi - ten totalny brak motywacji i odczuwania sensu, może trochę problemy z samooceną. Bzdurą jest, że nic nie robiłam. Byłam nawet na rozmowie z potencjalnym pracodawcą, po której wyszłam pierwszy raz od dłuższego czasu szczęśliwa - w końcu czułam, że mogę być traktowana jak normalny pracownik, że nie musi być tak jak w obecnej pracy (nic z tego nie wyszło ze względów finansowych). On też się cieszył, wtedy mieliśmy pierwszy kryzys, nie dowiedział się ode mnie, że tam byłam, tylko od wspólnego znajomego.
Wiecie co? Przytłoczona tym wszystkim i dobita rozstaniem zdecydowałam się dziś na spotkanie z psychiatrą. To nic strasznego. Początkowo czułam się dziwnie, ale facet okazał się naprawdę kompetentny. Trochę pomógł i zapisał tabletki, także moje nerwy zostaną nieco ukojone.
Summerka88 - pan psychiatra stwierdził podobnie: "szybko ten pani były chłopak odpuszcza... chyba łatwo się poddaje."
Rozumiem jego zachowanie - chyba był przytłoczony moimi problemami. Tak jakby sam nie wiedział w sumie czego chciał - najpierw mówimy sobie wszystko, wspieramy się na maksa, a potem ma pretensje o moje narzekanie, ciągłą melancholię. Więc ja próbuję go odciążyć, dawkować informacje, nie martwić na zapas, dzielnie walczę i stawiam czoło przeciwnościom sama, w efekcie czego mamy akcję (trochę głupią z mojej strony) z zatajonymi wynikami badań. I to zaważyło na jego decyzji...
Mam mętlik w głowie, oboje daliśmy ciała niestety.

Nie szukaj kontaktu, mocno się na sobie skupiasz, uporządkuj siebie.
Prawdopodobnie nie umiesz jeszcze SIEBIE prawidłowo ocenić.

Pewnie czujesz ogromną pustkę. Rozumiem.
Skoro nie widzisz szans na zwiazek z nim to postaraj się czymś ją zapełnić. Najlepiej ludźmi.
Rozumiem, że zastanawiasz się nad odbudową przyjaźni. Czasami jest tak, że tylko przyjaźń wchodzi w grę.
Tylko jak się kogoś kocha to może być bardzo trudno, bo to taki kompromis, który może wyniszczyć.
Oczywiscie takie przyjaźnie się zdarzają, podobno gdzieś tam, ktos przyjaźni się z byłym lub niedoszlym i wszyscy są szczęśliwi.....

Oj boli i to bardzo ale ja nie szukałam kontaktu wykasowalam nr telefonu i puste miejsce zastapilam działaniem. Zacznij wychodzić do ludzi nie rozmawiaj o nim spróbuj zacząć żyć jak by go nie było jest to bardzo trudne ale można tak zrobić. Dasz radę powiedz sobie że nie był ciebie wart.