Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie. - Netkobiety.pl

Miałam naprawdę beznadziejny dzień. Nic dzisiaj nie poszło po mojej myśli, wszystko mnie wkurza.
Nie mam cierpliwości do własnego dziecka, brakuje we mnie uczuć dla męża, najchętniej spakowałabym się i ucieklabym na koniec świata.

Ten post też nie piszę ja, tylko hormony, bo tydzień temu zaczęłam brać pigułki anty po to, by mieć jeszcze lepszy seks. Efekty? A takie, że nie chce mi się uprawiać seksu. Czad.

Wiem, tylko ta myśl mnie podtrzymuje na duchu dzisiaj.

Czesc Wam dziewczyny. U mnie gorszy miesiac, albo i dluzej. Bez pracy, bez pasji, dzien za dniem leci a ja czekam az pewnego dnia wstane z energia i nagle znajde w sobie sily i checi do dzialania. Ta stagnacja trwa juz zbyt dlugo, a u mnie nadal bez zmian

Listopad to wyjątkowo parszywy miesiąc - ludzie co chwila odwoływali zajęcia, więc straciłam 20% potencjalnego zarobku, zmarła mi ciocia, nic mi się nie chcę, najchętniej bym zaszyła się gdzieś na tydzień. A, i jeszcze odkryłam u siebie chorobę przełyku, więc muszę zrezygnować z kawy, herbaty (poza czerwoną), gorącej czekolady... Więc moje poprawiacze humoru tylko pogarszają sprawę. Eh.
Macie tak, że wkurza was, że ktoś nie dziękuje wam za pomoc? Do tej pory albo nie zwracałam uwagi albo zawsze usłyszałam to dzięki... A ostatnio kilka razy wyświadczyłam przysługę współlokatorce (pomagałam jej z tłumaczeniem tekstu, zrobiłam jej zakupy, pomogłam z wydrukiem) i nie usłyszałam dzięki, nie żebym oczekiwała czegoś więcej. Ale przestało mi się chcieć cokolwiek dla niej robić. Może kwestia parszywego miesiąca...

Milowymi krokami zbliża się grudzień

Empatycznie Ci tego życzę

Skoro tutaj można, to se ulżę Nie chcę zaśmiecać innych wątków moim bezproduktywnym marudzeniem.
Ostatnio mam dni nie słabsze, ale całkiem ciulowe! Walczę z tym, uchodzę wszak za forumową optymistkę, ale ostatnio jest mi bardzo cięzko, a najgorsze, że sama nie wiem, dlaczego. Zima do d...y, ciemna i ponura, chyba też się przyczynia do złego nastroju. Przewlekła choroba się nasiliła i oprócz fizycznych dolegliwości mam wrażenie, że w dużej mierze rzutuje na psychikę. Autentycznie chciałabym się położyć i umrzeć, choć nie zrealizuję tego, oczywiście. Martwie się, że trzeba jeszce dziecko wychować, a ja mogę nie dać rady. Dobijają kłopoty z byłym mężem, rodzicielskie, finansowe.
Dziś w pracy koleżanka zwróciła mi uwagę na popełnione przeze mnie błędy (bo i koncentracja mi nawala), a ja rozbeczałam się jak głupia. Teraz, gdy o tym piszę, też mi sie chce wyć. Jestem nieludzko zmęczona. Gdyby nie syn, spałabym całymi popołudniami.
Świruję, mam dość sama siebie.

Piegusku, najgorsze nastroje kiedyś sie kończą. Wszystkie kłopoty też kiedyś mają swój kres. Jak ma w stopce Alika, czas i tak upłynie. Jak mawia moja znajoma, nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej. A z takimi myślami może potrzebujesz specjalistycznego wsparcia? Przy najbliższej wizycie lekarskiej pamiętaj wspomnieć o dolegliwościach fizycznych, najlepiej spisz sobie na kartce, co byś chciała poruszyć w czasie rozmowy z lekarzem, bo wiadomo, że w ograniczonym czasie coś może umknąć. A z synem chyba nie jest źle, mniemam że chodzi do szkoły i jest zdrowy, ma obydwoje rodziców, szynkę na kanapce i dach nad głową. Jesteś dzielna, radzisz sobie ze wszystkim sama, jesteś wzorem dla niejednej osoby czytającej to forum. Ściskam serdecznie!

Symbi, dziękuję. Kochana jesteś
Do perfekcjonistki mi daleko, dzisiaj to już pozwoliłam sobie na totalne lenistwo. Trochę sobie poleżałam w ciepełku, poczytałam i wypiłam morze ciepłej herbaty, bo jakoś dzisiaj bardzo jej potrzebuję. Kierowniczka i zarazem koleżanka z pracy widząc moją fatalną formę, powiedziała mi, że teraz nie będzie dla mnie pilnej roboty, więc mogę wziąć kilka dni urlopu. Obiecałam, że jeśli się zdecyduję, to rano dam znać. Raczej skorzystam z tej propozycji, bo zostało mi jeszcze kilka dni wolnego ze starego roku. Syna wyślę do szkoły, a sama poleniuchuję w ciepłej pościeli. To jest plan!
A z lekarką pogadam, oczywiście, niech mi coś doradzi.

Tak, to mi zawsze pomaga. Ostatnio trochę o tym rozpieszczaniu zapomniałam, a to wbrew pozorom potrzebna i ważna rzecz.

To jeszcze na koniec zacytuję pewne mądre zdanie z internetowego psychologicznego artykułu. Zanotowałam je sobie kiedyś w kalendarzu. Może się komuś przyda.

"Jedynym ZDROWYM sposobem na zaspokojenie głodu miłości jest pokochać samego siebie".

Praktykuję to, choć czasami tracę cel z oczu.

Pozdrawiam. Dobrej nocy

Tego nie jestem w stanie zrobić.

Może to naiwne, ale po rozstaniu z mężem, wypełniając samotne wieczory wystukiwałam sobie w Google różne hasła typu "rozstanie jak sobie poradzić". Dotarłam w ten sposób do wielu ciekawych artykułów. Autentycznie pomogły mi się odnaleźć. Pomogły mi też wrodzone predyspozycje, bo generalnie jednak jestem skłonna cieszyć się życiem i każdym drobiazgiem.
Nie będę tu linkować, bo bez trudu można znaleźć te wszystkie porady w rodzaju "Jak pokochać siebie psychologia".
Początkowo człowiek broni się przed zmianą myślenia, ale te wszystkie małe przyjemności i radości sumują się. Po prostu coraz częściej jesteś w dobrym humorze, a ludzie widząc to oddają pozytywne sygnały. I przybywa tych pozytywów.
Ty masz problem, bo jesteś po uszy w tym, co Cię uwiera. Problem wraca, nawet jeśli się na chwilę oderwiesz. Coś z tym trzeba zrobić, to pewne i dobrze, że robisz.

Cyngli, to dzisiaj. Daj znać, jak poszło.
Coś mi mówi, że będzie o.k.

Witam. Też jestem Nowa. Mogę się do Was przyłączyć?
Generalnie to nie chyba nie powinnam narzekać, ale mimo wszystko brakuje czegoś w życiu i coraz więcej zaczyna się sypać.

Najważniejsze że było ok. A jutro też będzie może lepiej

No hej!

Ogarnianie świąt jest męczące. I te wesołe obrazki rodzinne wokół świątecznego stołu to często tylko w mediach. Taka rzeczywistość.

Zrób jutro to na co masz ochotę. A więc... wyśpij się, poleniuchuj...  Daj możliwość regeneracji i skołatanym nerwom i zmęczonemu ciału.

Od tego są święta.

Święta Wielkanocne byłyby fajne jakby nie wypadały w niedzielę.

Nie dość, że niewyspana i zmęczona po pracy, to jeszcze dziwnie rozdrażniona jestem dzisiaj... nie mogę się na niczym skupić. Mam trochę roboty do ogarnięcia, dzień się kończy a ja... nie umiem zebrać myśli.
Piegowata'76 tak bardzo Ci zazdroszczę, chciałabym się tak rozluźnić, nie myśleć o niczym... jednak obowiązki wzywają, rozbicie nie pomaga w skupieniu, tym bardziej w relaksie

Wyżalę się, miałam stresujący czas ostatnio; zmiana pracy właściwie w trybie ekspresowym (w tym samym dniu złożyłam wypowiedzenie i poszłam do nowego miejsca), problemy sercowe, natłok obowiązków związanych z moim udzielaniem się wszędzie, gdzie tylko mogę. Wszystko mnie przytłoczyło, zestresowało, czuję, że nie mam czasu dla siebie. Nie śpię właściwie wcale, jem beznadziejnie, przez co chudnę (okej, to jest plus ) no i niestety pogarsza mi się cera.
Może na wieczór zrobię sobie mini spa, jakieś maseczki, kremy, pachnidełka. Nie lubię takiego stanu, w jakim tkwię teraz.

Dziewczyny, wszystko przejdzie, zobaczycie. Warto odpocząć, gdy tylko się da, sprawić sobie jakąś przyjemność. Ja "trochę" choruję i to pogarsza mój stan psychiczny, ale na szczęście takie stany nie trwają wiecznie.
Smutnania, wydaje mi się, że dwa miesiące od rozstania to bardzo niewiele. Daj sobie czas, posmuć się i nie zmieniaj tego na siłę.