Brak chęci do zaangażowania, nie mam siły aby zaufać - Netkobiety.pl

Nie wiem, co ci napisać, żeby nie zabrzmiało banalnie.
Jak napiszę, że utrata złudzeń boli, to nie będzie nic nowego dla ciebie, bo odczułeś to na własnej skórze.
Jak napiszę, że ludzie zawodzą, zdradzają, zostawiają w najmniej oczekiwanych momentach, to machniesz ręką, bo już o tym wiesz.
Potrafiłeś sobie zaistniałą sytuację ładnie zracjonalizować, szufladkując ją w dziale "doświadczenia".
No właśnie. Zracjonalizowałeś zamiast przeżyć emocje, które wzbudziło w tobie zachowanie byłej. Przeszedłeś szybko nad wydarzeniami do realnego życia i coś mi się wydaje, że nawet nie pozwoliłeś sobie na te wszystkie emocje, które zazwyczaj nami targają, gdy doświadczamy straty. U ciebie był szok a potem przejście nad wydarzeniami do porządku dziennego, jakby w złości i smutku było coś niewłaściwego.
Ale wygląda na to, że choć cały czas zaprzeczasz złości, to smutek gdzieś z ciebie wyłazi "bokami". Może więc pozwól smutkowi przejść przez twój umysł. Niech smutek przygotuje ciebie jak płóg ziemię pod nowe zasiewy.

Zgadzam się z tym, że najprawdopodobniej nie ma sensu rozpaczanie za kimś, kto nie jest tego wart. Ale wraz z odejściem tej osoby straciłeś nie tylko ją, ale jeszcze COS, co było dla ciebie ważne i cenne. Smutek pozwala docenić właśnie TO, co straciliśmy a co było dla nas, ciebie esencją pryzjemności, radości i miłości.
Nie wiem, czy jesteś takim konkretnym facetem, który emocje uznaje za słabość dobrą dla mięczaków, ja uważam, że człowiek, który nie wstydzi się swojego smutku jest autentyczny i godny zaufania. Nie proszę cię, żebyś zaprosił smutek do siebie i pozwolił mu zadomowić się u siebie na dłużej, ale żebyś wykorzystał czas smutku na przyjrzenie się sobie, swoim potrzebom i temu, co czyni cię szczęśliwym.

I tak podchodzę. Sporo czasu zajmuje mi zaufanie komuś, otworzenie się przed kimś i nie mam zamiaru tego zmieniać.
Problem taki, że w tym wypadku to już nastąpiło, we mnie nawet wykiełkowało głębokie uczucie, bo gdy jej nie było, mogłem "sam" przeżywać jeszcze raz rózne te chwile, wracać do tego, myśleć i.. po prostu "dotarło do mnie" jak bardzo było ok. No a potem coś, co spowodowało, że całe to zaufanie uleciało.

Masz dużo racji - zaufania nie zbudujesz w ciągu kilku chwil. Na to potrzeba czasu. Jednakże samo to, że próbujesz jest już bardzo dobrym krokiem naprzód (nie ma nic gorszego niż użalanie się nad sobą i stanie w miejscu). Pozwól, że przytoczę Ci tutaj pewną moją niedawną historię.

Jak już wcześniej wspomniałem - jestem osobą, której ciężko zaufać. Miałem w życiu wiele przykrych doświadczeń, poznałem kłamstwo, zdradę, poniżenie, brak szacunku, przemoc fizyczną, grę na swoich uczuciach i to wszystko począwszy od lat najmłodszych (szkoła), aż do czasów aktualnych. Nieraz miałem długie okresy dołowania się, użalania nad sobą, ludzie mnie irytowali, kobiety traktowałem jak pomiot szatana, który omijałem szerokim łukiem. Z czasem jednak zacząłem dostrzegać własną wartość, przestałem przejmować się opiniami innych. W ubiegłym roku przeżyłem mocne rozstanie, które na kilka miesięcy pozbawiło mnie radości i sensu życia. Poczekałem, dałem sobie czas i w końcu stanąłem na nogi.

Aktualnie szukam kogoś, kto mnie uszanuje, doceni, zrozumie i da szansę relacji (tylko w przypadku obustronnego, szczerego zainteresowania). Jakieś 2 miesiące temu napisała do mnie osoba, która była po ciężkich przeżyciach, ale mimo to chciała spróbować iść dalej, poznać kogoś, a z przeszłością rzekomo już sobie poradziła. Po miesiącu wymieniania dość obszernych wiadomości okazało się, że mamy podobne podejście do życia, charaktery (jestem spokojną osobą), dobrze nam się rozmawia godzinami. Spotkaliśmy się więc i po 1 spotkaniu atmosfera była bardzo pozytywna. Doszło więc do kolejnego, które zostało zrujnowane niedomówieniami z jej strony (delikatnie wziąłem ją za rękę pytając czy wszystko w porządku - powiedziała, że jest ok tylko musi się przyzwyczaić, a później po spotkaniu dostałem kilka wypracowań na temat tego, jak to było jej źle, że nie czuła się komfortowo). Następnie była długa wymiana kolejnych wiadomości, które tylko podkreśliły jej wielkie ego i to, że ponieważ ją skrzywdzono to nikt inny nie może się czuć tak jak ona. Zaczęło się kręcenie, gdybanie, ciągłe "nie wiem", "ale" itd. Dodam, że była to osoba, która od samego początku określiła się jako optymistka, a optymizmu nie było tu widać za grosz. Minęło tak kilka tygodni, które skutkowały rosnącą irytacją i brakiem konkretnej odpowiedzi na pytanie czy dajemy sobie spokój z tą znajomością, czy też nie. Sam po ostatnich przeżyciach jestem bardzo ostrożny i nie pozwoliłbym nikomu się wykorzystywać. Dla mnie sprawa jest prosta - jest zaangażowanie z obu stron - próbuję rozwijać relację ("Nie krytykuj czegoś, zanim tego nie spróbujesz" - Moyes). Jeżeli natomiast nie ma wzajemności i tylko ja wychodzę z inicjatywami rozmów i spotkań i mam się dopraszać o konkretną odpowiedź, wówczas daję sobie spokój i szukam dalej. W końcu po dość ostrej wymianie zdań doszło do kolejnego spotkania, na którym rzekomo wyjaśniliśmy sobie wszystkie kwestie i chciałem jasno określenia się czy skoro aktualne podejście nie działa, to damy szansę jako związek. Jeśli nie wyjdzie - trudno. Takie jest życie, a najgorsze to później rozmyślać, że nigdy się nie spróbowało, bo jednak mogło się udać. Niestety nie potrafiła mi na to odpowiedzieć i pokrętnie poprosiła o kilka dni do namysłu. Ostatecznie zdecydowała (dosłownie pod sam koniec tego czasu), że jednak ma blokadę i nic z tego nie będzie. Co ciekawe wielokrotnie pokazywała, że chociaż jest rzekomo osobą, która szanuje, rozumie innych i nie lubi się bawić uczuciami, to koniec końców właśnie takim człowiekiem się okazała - bez własnego zdania, polegająca ciągle na opinii innych osób, patrząca wyłącznie na własne potrzeby.

To jest kolejna lekcja tego, że jeżeli widzisz brak zainteresowania drugiej osoby, wówczas odpuść. Zaufanie natomiast zdobywaj cierpliwie tylko w przypadku chęci obu stron na rozwój relacji. Jeżeli uznasz, że ktoś jest wart Ciebie i Twojego czasu, wówczas pozwól temu być i na spokojnie obserwuj, jednocześnie nie olewając tego. Bardzo szybko można dostrzec ewentualne sygnały na coś więcej. I jeszcze 1 ważna sprawa - jeżeli usłyszysz od kobiety "nie wiem, czy chcę się wiązać" to jest ogromne prawdopodobieństwo tego, że ona nie chce wiązać się z Tobą. Każda osoba, której szczerze zależy i jest zainteresowana nie będzie robić Ci takiej huśtawki emocjonalnej. Ponadto nie szukaj osoby, która nie potrafi być szczera sama ze sobą i ciągle tkwi 1 nogą w poprzednich zakończonych związkach. Nie ma nic gorszego niż bycie terapeutą lub pocieszycielem bez nadziei na coś więcej (chyba, że tego szukasz, ale według mnie to droga dla masochistów). Znałem co najmniej kilka przypadków, gdzie chłopak był rok lub 2 na zawołanie takiej zranionej kobiety, pomagał, wspierał, wysłuchał, dał do zrozumienia, że poczeka, że mu zależy. Kobieta z kolei ciągle była niezdecydowana i mówiła "nie wiem", raz chciała, a raz nie. Wszystko po to, by podtrzymać jego zainteresowanie. Co się okazało po tym roku lub 2? To, że poznała kogoś innego, nagle cudownie ozdrowiała i tego pomagającego, dobrego człowieka porzuciła, a związała się z tym nowym. I tak powstają właśnie emocjonalne wraki. Dlatego, nie wolno bawić się uczuciami innych i wiedzieć, kiedy odpuścić.

Jeśli potrzebujesz wsparcia w tym temacie lub chcesz po prostu wymienić doświadczenia - pisz śmiało

Trzymaj się cieplutko w ten prawie zimowy poranek.

@zatroskany internauta
Przede wszystkim, współczuję Ci tego co zaszło... Nikt nie powinien być tak potraktowany i masz rację opisując ją jako osobę która sama wyszła na kogoś, kto bawi się uczuciami.
Jeśli chodzi o reagowanie na drugą stronę to zdecydowanie trzymam się po pewnych doświadczeniach kilku zasad.

Jeśli na wczesnym etapie znajomości dowiaduję się, że kobieta jest świeżo po / niedawno po zerwaniu, z miejsca odpuszczam. Każdy, ale to każdy potrzebuje czasu na ochłonięcie, mimo że szuka się wtedy często "kogokolwiek". Nie chcę być zapchajdziurą, moim zdaniem osoby wtedy idealizują własnie nowo spotkane osoby, a po pewnym czasie okazuje się "że to nie to". Wiem o tym, bo sam tak też miałem.

Skończyłem ze spotkaniem się "za wszelką cenę". Powiedzmy, że to znajomość nawiązana przez internet, że trzeba by dojechać 100 km do dziewczyny aby pierwszy raz w ogóle się spotkać. Ja nie będę jeździł tyle na samo luźne zapoznanie, "bo facet powinien". Nieprawda, wcale nie powinien robić za frajera. Jeśli jej zależy, zgodzi się aby to było gdzieś pośrodku, ja mogę pomóc w ogarnięciu transportu, ale jeśli nie wykaże żadnej inicjatywy, to od razu zamykam taki kontakt. Ostatnio własnie coś takiego miałem i jak powiedziałem, że w takim razie nie chcę się spotkać to poleciały wielkie pretensje.. trudno, na księżcznikowanie dobry jest snickers. Co innego jak się jest ze sobą, czuje się do siebie coś i chce działać, wtedy tak, wtedy mogę jeździć do bliskiej osoby i nie kalkuluję już tego w żaden sposób.

Przede wszystkim, kiedyś, kilka lat temu przy pierwszym zakochaniu i pierwszej beznadziejnej sytuacji byłem w stanie.. jeśli nie depresji to może i bliskim temu. Ale to było ok, to był katalizator do dużych zmian w życiu i teraz już zbieram tego owoce. Obiecałem sobie wtedy także, że więcej przez kobietę nie padnę emocjonalnie na kolana. Staram się więc nie tyle odrzucać smutek, co raczej zamieniać go na gniew, a ten rozładować np. w sporcie.

Pozwolę sobie odkopać wątek bo minęło kilka miesięcy, poznałem kilka innych osób i... w zasadzie to nic się nie zmieniło

Nieco mnie to dziwi, nigdy nie miałem czegoś takiego. Zupełnie jakbym nie mógł się nie wiem.. zakochać? Tzn. jakbym nie mógł wejść w etap zauroczenia już. Jeśli zechce, mogę się postarać i z kimś być, choć bardziej "zdroworozsądkowo", a z odrobiną zaufania i odpowiedniego podejścia z drugiej strony (nic świadomego, ot, szczerość, ot miłe zachowanie) za niewielki nawet czas przyjdzie zapewne pełne otworzenie się na taką osobę, przywiązanie i głębsze uczucie. Niemniej bez tego takiego "whow, MUSZĘ DZIAŁAĆ!".

Jakoś się tak tym dzielę, bo dziwne to dla mnie. Kompletnie na pierwszym miejscu, czysto egoistycznie jestem ja, a potem nie ma dłuuugo nic. Realizuję się w tym co chcę, choć i czuję, że pewne chwile wolałbym dzielić z inną osobą.