O mojej mamie - Netkobiety.pl

No trochę masakra. I mnóstwo wątków. Bardzo mi blisko do tego co piszesz, bo w kliku miejscach nasze historie się zgadzają. Ale nie o mnie.
To co czujesz, jest naturalne. Niby najbliższa osoba, ale tak cię traktowała przez całe życie, że trudno mieć nadal miejsce na miłość. Z jednej strony - złość, że na tyle pozwalała, że nie wierzy, że nie bierze twojej strony, że to nie ciebie wspiera, że zawsze ktoś inny ważniejszy... Z drugiej strony - krzywda, bo nie ochroniła cię (co  za matka nie widzi czegoś takiego we własnym domu, nie? rozumiem). Z trzeciej, brak ciepła. I tak dalej. Mnóstwo braków, za mało miłości, za dużo cierpienia.

W którymś momencie przelała się czara goryczy, wygoniłaś ją. I to było bardzo zdrowe, moim zdaniem. Jesteś dorosła, nie potrzebujesz matki.

To co czujesz, to tęsknota za szczęśliwym dzieciństwem. Za takim, którego nie miałaś i którego już nigdy nie będziesz mieć. To tęsknota do matki, która kocha bezwarunkowo i zawsze jest. Tak nie było i nie będzie. Za braćmi, którzy chronią, a nie krzywdzą. Za bezpieczeństwem, którego nie było w domu i nie będzie. Za zaufaniem, którym nie można obdarzyć. Za fajnymi wspomnieniami, których nigdy nie będzie. Za poczuciem, że jesteś kochana i ważna - tego ci zabrakło i oni tego ci już nie dadzą. Nawet gdyby teraz się zmienili, to już nie jesteś dzieckiem i już tego, co było, nie naprawią. To nieodwracalna strata.
Co możesz zrobić? Jak z każdą stratą, żałoba to proces. Trzeba ją przeżyć. Trzeba sobie pozwolić na wszystkie emocje, na żal, smutek, złość... A na koniec pożegnać się.

Dzięki Wam za uwagę i wypowiedzi. Niestety tych wątków jest więcej. Moja mama odkąd pamiętam nocami szlochała w poduszkę. Tak jak ja teraz ona nie potrafiła pogodzić się z kilkoma sprawami. Najgorsze jest to , że ona miała wiele żalu do swojej mamy a mojej babci. Nie będę w to wnikać. Z biegiem lat zrozumiałam , że moja matka ma niską samoocenę, ona sama siebie chyba nie lubiła. Wiem , że jako młoda kobieta była bardzo nie pewna siebie, skryta, nie szczęśliwa. Kiedyś wspominała , że moja babcia porównywalna ja do jej sióstr, która jest ładniejsza i wychodziło tak , że moja mama zawsze była ta brzydsza o gorsza. Zawsze było mi żal mojej mamy. Ona mi się zaliła ze wszystkiego co ją w życiu złego spotkało. W dodatku moja mama od lat bierze antydepresanty. Strasznie mi jej żal. Szkoda mi jej. Z drugiej zaś strony gdy o tym myślę, nie rozumiem dlaczego obciążała mnie swoimi problemami zamiast chodzić na terapię? Przez te jej problemy teraz ja się męczę i nie potrafię poradzić z przeszłością. Przecież nie można małego dziecka obciążać takimi problemam.  Wobec niej odczuwag skrajne i sprzeczne uczucia. Żal mi matki bo życie mija a ona nie potrafi żyć normalnie i nie zadręczać się. Z domu wyprowadziłam się bo myślałam, że to wszystko wkońcu się zmieni, że zaznać spokoju. Niestety myliłem się. Dodam jeszcze, że mieszkania nie kupiłam z matką  na spółke. Matka dołożyła mi znaczną kwotę ale notarmalnie tylko ja jestem właścicielką. Przyznam,  że miałam wątpliwości i nie bardzo chciałam wyprowadziłam się z domu ale zrobiłam to bo widziałam , jak bardzo matka tego chcę. Ojciec mnie ostrzegał , że będę tego żałować, że matka tak za darmo by mi tego nie proponowała ale matka nalegała tak bardzo , że zrobiłam to po to żeby była szczęśliwsza. Wiem, to wszystko jest takie pokręcone.  Jak juz się przeprowadziłam i matka ze mną to zaczęły pojawiać się takie rozmowy że to mieszkanie jest małe a ja jestem młoda i mi przydałoby się większe a to mogłoby być jej. Zamurowało mnie, żałuję , że od razu nie byłam stanowcza i nie postawiłam do pionu. Później coraz częściej słyszałam, jak chwali się znajomym , że się dorobiła a z ojca się nabijała , że wkoncu został sam. Powoli docierały do mnie, że moja matka nie jest taka kochana i biedna , że też potrafi być wredna i robić po złości. Dobijać zaczął mnie fakt, jak zapraszał brata x do mojego mieszkania np na obiad, na kawę. Jedną wigilię postanowiłam spędzić u taty. Moja matka została i pod moją nieobecność urządziła wigilię bratu x i jego rodzince. To wszystko jest chore; ( mam straszny mętlik w głowie, czasem szczerze jej nienawidzę a chwilę poźniej płaczę za nią z tęsknoty.  Większa część swojego życia za nią tęskniłam. Tęskniłam i tęsknię chyba za matczyną miłością którą bywało, że mnie obdarzała. Kolejny wątek to taki , że moja matka rzadko tak naprawdę była matką tzn w stosunku do mnie zachowywała się jak koleżanka. Chodzi mi o to, że nie powinna mnie obarczać swoimi problemami, opowiadać, że nie lubi z ojcem seksu. Tak, tego też się nasluchalam. Z matką paliłam papierosy i nawet jak ona się dowiedziała nie usłyszałam żadnego wykładu. Gdy miałam 16 lat, matka przyjechała na wakacje do domu. Ojciec wykorzystał fakt i pojechał w swoje rodzinne strony. Wyszłam z koleżanką wieczorem. Wiedziałam,  że mogę bo ojca nie było a matka nigdy mi tego nie zabraniała. Wróciłam z koleżanką totalnie pijana, sama nie wiem jak dotarłyśmy do domu. Moja matka otworzyła nam drzwi i pościeliła łóżko. Następnego dnia nie było kazania co ja zrobiłam, że dziewczynie nie wypada chlać , że przede wszystkim jestem niepełnoletnia a to mogło się skończyć tragicznie. Ktoś mógł nas przecież zgwałcił.  Następnego dnia był rosół na kaca -
takie przyzwolenie na takie zachowanie . Mimo tego wszystkiego zawsze matki było mi żal, myślałam o niej o tym jak jej jest źle. Czułam , że nie mogę jej ranić bo juz tyle wycierpiała  czułam i nadal odczuwam , że powinnam się o nią troszczyć. Nasrane mam w głowie; ( nie potrafię się w tych uczuciach odnaleźć. Jestem świadoma , że mnie skrzywdzila , że nie tak powinna matka chować swe dzieci a mimo to martwię się czasem o nią.  Przecież jedna tylko córkę ma. Drugie jej oblicze jest takie , że bywały takie dni, że miała dla mnie czas na spacer, na pogaduchy. Zdarzało się , że mnie przytuliła, wysłuchała moich problemów. Ona dała mi odczuć matczyną miłość. W tych chwilach czułam, że jestem ważna dla niej.

A odniesiesz się jakoś do tego, co ci napisaliśmy?

Bo obraz tego, co przeszłaś jest bardzo jasny. Bardzo przypomina to, co wyprawiała moja matka. I rozumiem chcieć czyjegoś szczęścia. Ale nie kosztem siebie. Koniec końców - jak sobie człowiek pościele tak się wyśpi. Pytasz teraz, czemu twoja matka nie zajęła się sobą, gdy miała problem z własną matką, czemu nie poszła na terapię, nie ogarnęła się, żeby nie robić takich jazd swoim dzieciom? No to moja droga, właśnie teraz jesteś swoją matką. Czemu nie zajmiesz się sobą, czemu nie idziesz na terapię? Życie mija, a ty jesteś nieszczęśliwa.

Szczerze myślę, że przyda ci się terapia. Żeby uwolnić się spod tego wpływu, żeby zacząć własnym życiem, żeby zrozumieć, że dorośli są odpowiedzialni sami za siebie. Twoja matka jest odpowiedzialna za swój smutek i za swoje szczęście. Nie ty. Ty jesteś odpowiedzialna za swój smutek i za swoje szczęście. Nie ona. Już nie. To nie ona ma ci dać ciepło i szczęście i zaspokoić tęsknotę. To ty musisz zrobić sama dla siebie.

Jestem świadoma tego, że teraz sama odpowiadam za to jak się czuję i za złe samopoczucie sama sobie jestem winna. Przez rok czasu uczęszczałam na terapię grupową. Kilka miesięcy temu zrobiłam przerwę ponieważ sama zostałam mamą i nie mam mozliwosci jak narazie kontynuacji terapii. Mam córeczkę i zdecydowanie nie chcę być dla niej taka jak moja matka dla mnie. Na terapii zrozumiałam, że jeśli nie zadbam sama o siebie to nikt tego za mnie nie zrobi,  że mam prawo odczuwać negatywne emocje, że to jest normalne że muszę swoją "żałobę" odbyć itd. Niestety nigdy nie miałam odwagi powiedzieć o molestowaniu. Nie potrafię powiedzieć tego na głos, odczuwam wstyd. W dodatku boję się, że nikt mi nie uwierzy. Że inni nie zrozumieją tej skali. Boję się reakcji innych ale potrzeba uzewnętrznienia tego była/ jest tak silna, że dlatego zdecydowałam się o tym napisać tutaj bo tutaj jestem anonimowa. Tak musiałam sie wygadać! A i tak mam ochote wykrzyczec co ten h** mi zrobil!! Dlaczego teraz? Ponieważ po kilku latach zobaczyłam moją matkę jak idzie chodnikiem. Mała,  zgarbiona zamyślony z wielką torbą. Wszystko wróciło, ból , żal, tęsknota.... Swój umysł/psychikę porównuję do krzywo  zasadzonego drzewka.  Krzywo zasadzone będzie krzywo rosło. Nie zaszczepiono we mnie właściwych wartości, zostałam skrzywdzona i nikt nie poniósł za to odpowiedzialności, rosłam w przekonaniu, że nic się nie stało. Naruszono moją godność i zbrukano moją cielesność, zostałam skrzywdzona a nikt się nad tym nie pochylił tak jak powinien! Przez wiele lat walczyłam z tym sama. Z tym czy to było słuszne? Czy tak zachowują się inni? Czy takie zachowania rodzeństwa względem siebie są normalne? Dlaczego nikomu nie moge o tym mowic, dlaczego musze to robic?  Czy mam prawo płakać i się bronic? To jest chore. To milczenie, czemu nikt nic nie mówił, nie nazwał rzeczy po imieniu, nie powiedział mi, że to co sie stało jest złe, że to nie jest normalne. Jestem dorosłą kobietą ale brak mi pewności siebie na codzień. Czy mam prawo mieć żal do matki i nienawidzieć brata! Jak mała dziewczynka zastanawiam się czy będzie bolało jak włożę rękę do ognia a przecież to takie oczywiste! Czytając Wasze wypowiedzi, poczułam wstyd , że użalam się ciągle nad sobą a z drugiej strony , znowu potwierdzenie , że moje uczucia są słuszne, że zdrowe jest to co czuję ale nie mogę tym ciągle żyć bo sama siebie niszcze. I nie muszę tłumaczyć własnej matki bo nie ma wytłumaczenia na jej brak odpowiedniego zachowania.  Muszę wziąść się w garść i dla swojej córki trzymać się kupy. Czeka mnie ciężka praca nad sobą. Nie chce swojemu dziecku fundować takiego dzieciństwa.  Chce patrzeć w przyszłość a nie rozgrzebywać przeszłość. Tylko czasem emocje biorą górę nad umysłem. Wiem, że się rozpisuje ale tak bardzo pragnę zrozumienia a mam wrażenie ze żadne słowa nie są w stanie oddać skali bólu.

Twoi rodzice popełnili błędy. Dorośli ludzie popełniają błędy.
Jesteś już dorosła -- postaraj się nie popełniać błędów.
Nikt się nie pochylił -- racja. Ale skoro jesteś już dorosła, to może Ty się pochylisz nad sobą?
NIe miej wstydu pisząc tutaj, nikt Cię nie ocenia. Staramy się pomóc. Dobrze, że byłaś na terapii.

Cieszę się bardzo , że zebrałam się w sobie i tu się zwierzyłam. Czuję ogromną ulgę czytając Wasze odpowiedzi. Dało mi to ogromną siłę do dalszej "walki". Zostałam skrzywdzona i muszę się z tym pogodzić. Czasu nie cofnę. Macie racje , że muszę się odciąć od źródła mojego nieszczęścia i bólu. Ale taki wewnętrzny spokój osiągnę chyba dopiero wtedy kiedy zbiorę odwagę w sobie, nabiorę tyle pewności siebie i siły i prosto w twarz ze spokojem powiem mojej mamie i jemu - mojemu oprawcy a nie bratu, że pamiętam co mi zrobił,  że go szczerze nienawidzę i nie chce go w swoim życiu. Dla mnie może nie istnieć. Taka jest prawda. Nienawidzę gnoja i brzydzi mnie jego obecność. Dla mnie jest śmieciem. Matce też chciałabym powiedzieć jak bardzo mnie skrzywdziła. Chcę żeby wiedziała , jak ważna dla mnie była (nadal jest) ale nie będę się przed nią płaszczyć, skomleć i prosić o uwagę i miłość.  Nie, już nie. Z nią nie chcę mijać się na ulicy jak z obcym człowiekiem ale sytuacja musi zostać wyjaśniona. Prawda musi ujrzeć światło dzienne, nie chcę źadnej zemsty, chce tylko żeby sprawy zostały głośno nazwane po imieniu. Muszę oswoić się z tą myślą i będę o to walczyć. O mojej mamie myślę sobie, że o nią chyba tez nikt nie zatroszczył się gdy była dzieckiem i może dlatego reszta jej życia wygląda tak jak wygląda. Nie chce jej tłumaczyć i jej zachowań bo macie racje, jest dorosła i powinna zadbać o siebie. Skoro potrafi znaleźć czas i pójść do psychiatry po recepte na jakieś antydepresanty to równie dobrze mogła by pójść na terapię i poukładać sobie ten cały syf. Nie będę już jej tłumaczyć i litować się nad nią. Nade mną nikt się nie litował. Gdyby jej zależało zrobiłaby wszystko aby swoją sytuację poprawić a wygląda na to , że jej taki stan rzeczy wystarcza. Może to dziwne ale Wasza ocena sprawiła, że poczułam ulgę i że w dobra stronę zmierzam. Tego mi brakowało, tego żeby nazwać rzeczy co jest złe a co dobre. Niby to wiedziałam ale potrzebowałam tego potwierdzenia, że białe jest białe.

Wydaje mi się, że robisz błąd polegający na tym, że chcesz matce i X powiedzieć co Cię boli. Dlaczego tak chcesz zrobić? W czym Ci to pomoże? Dlaczego swoją energię i czas poświęcasz na to, aby dokonać takiego rozliczenia z nimi? Czy nie lepiej tę samą energię i czas poświęcić na dziecko?

Wspomnienia bolą. To jasne. Ludzie będą Ci mówili, że powinnaś zapomnieć i pogodzić się z tym. A wiesz co ja Ci powiem? NIE zapominaj, NIGDY się z tym nie pogódź, bo to co się Tobie przytrafiło to jest zło, zostałaś skrzywdzona. Takie są fakty. I te fakty z Tobą zostaną na zawsze. Ale w przeszłości, choć mają wpływ na Ciebie, na to kim jesteś. Ale musisz iść dalej mimo tej krzywdy. Czyli przyjmij, że fakty są faktami, że osoby które Cię skrzywdziły nie są wprost ukarane przez sądy/policję/prawo. Ja wierzę, że krzywdy los sam rozlicza odpowiednio, ale musi minąć parę/paręnaście/parędziesiąt lat.

Natomiast moralnie wiem, że masz chęć powiedzieć matce i X co czujesz. Myślę, że mogłabyś napisać do niej/do nich list. W zasadzie tylko do matki. Niech wie co zrobiła źle.   Ale jeśli nie masz takiej totalnej palącej potrzeby to odpuść... Uznaj, że stała Ci się krzywda, za tę krzywdę "Bóg im wypłaci". Idź dalej przez życie. Na dziecku skup się, na pracy, na organizacji swojego życia.

Ponieważ, gdy go spotykam na ulicy woła za mną "cześć siostra" i zagaduje mnie. A ja nie chce żeby się do mnie nawet zbliżał. W ciagu roku widuję go 2-3 razy. Zazwyczaj jest to spotkanie przypadkowe. A ja nie chcę żeby się do mnie zbliżał i chcę żeby wiedział dlaczego. Tak , w moim domu rodzinnym panowała zmowa milczenia. Niestety, po mojej tragedii jeszcze kilka lat x mieszkał w naszym domu rodzinnym. Sprawa nie została wyjaśniona, nikt nic nie powiedział. Kilka cichych dni po awanturze i wszystko wróciło do normy. Byłam małym dzieckiem i brałam przykład ze swoich rodziców. Matka pod nosem ojca wyzywała od najgorszych, że jak mógł tak zlać x za nic! Ona twierdziła , że nic się nie stało więc i ja tak zaczełam myśleć. Mało tego ojciec tak zlał x, że poźniej bałam się skarżyć ojcu na niego. Mój ojciec zareagował i dał mi tym poczucie bezpieczeństwa. Wiedziałam, że już nic mi nie grozi bo tata wue o wszystkim, ojcuec stał się czujniejszy na to co dzieje się w domu. Ale chyba nie pomyślał o tym, że trzeba mi pomóc i naprawić to co ten h** zniszczył. Przez kilka lat nie zdawałam sobie sprawy z rangi tego co się stało. Dopiero później, chyba gdzieś w wieku 10-12 lat zaczęło do mnie docierać, że zostałam skrzywdzona, że to było złe. Jako dziecko nie zastanawiałam się dlaczego nie lubię x?Dlaczego ojciec go nie trawił? Dlaczego matka tak ojca nienawidzi? Dla mnie to było "normalne", myślałam, że tak jest w każdej rodzinie. Znam x i wiem, że  jak mu to wygarnę, że to pamiętam, że wiem jaką świnią jest to będzie sam mi z drogi schodził. I już nie będę musiała oglądać jego mordy i wysłuchiwać jego pierdolenia, udawać że jest ok, ściągnąć maskę. Marzę o tym, żeby to było w obecności mojej matki. Tej samej która tak w niego wierzyła, broniła go i wybielała. Niech obaj poczują ten wstyd. Nie ma takiej rzeczy która zrównoważyć moje cierpienie ale to w jakiś sposób pomoże mi odzyskać spokój. Wiem, że nigdy o tym nie zapomnę ale chciałabym zacząć żyć już bez tego rozgrzebywania. Muszę to pozamykać póki moje dzieciątko jest jeszcze małe i tego nie widzi. Ja widziałam i słyszałam jak moja matka cierpi chociaż nie raz próbowała to ukryć. Gdy się zorientowała, że wiem to niestety przestała się z tym kryć i wciągneła mnie w to.