Czy warto dalej tkwić w tym związku? - Netkobiety.pl

, bowiem on uważa że przecież pozwala mi spotykać się ze znajomymi itp

Witam,
zdaję sobie sprawę, że historie takie jak moja było wiele, jednakże potrzebuje trochę "przestrzeni" i kogoś kto nie jest w centrum tych wydarzeń.
Od maja tego roku spotykam się z facetem, który z początku wydawał się być ideałem: przystojny, posiadający pasję, wierzący, dobrze wychowany. Początkowo fascynacja nim przykryła mi jego wady, które obecnie zauważam. Teraz zastanawiam się czy cały ten związek ma sens na dłuższą mete?
Ale od początku: 1. mój facet posiada gospodarstwo rolne oraz konie, które wystawia na różnych wystawach. Ja rozumiem, że gospodarstwo to praca 24/h i nigdy nie robiłam mu wyrzutów, iż jest zajęty. Spotykamy się zawsze gdy on ma czas czyli zazwyczaj po obrządkach – wieczorami. I nie byłoby w tym złego, gdyby nie fakt iż to moja praca jest problemem. Na początku znajomości pracowałam na pół etatu, ale od września pracuje w państwowej przedszkolu i siłą wyższą związane są z tym większe obowiązki (w końcu robię nawet więcej niż etat oraz awans zawodowy) i nie ukrywam że zależy mi aby przedłużono mi umowę. Dlatego też postanowiłam iść dodatkowo na studia podyplomowe. Jednakże dla niego to problem, bowiem jak miałam pół etatu to miałam większy dystans do siebie a teraz skupiam się na pracy. Ok, było tak, jednakże mieszkam w małej miejscowości, gdzie dostanie pracy w innej branży niż spożywka graniczy z cudem i to, że mi się udało dostać do miejskiego przedszkola uważam za wygrany los na loterii. Z drugiej strony jestem osobą, która sama od siebie wymaga wiele i naprawdę pokazuje, iż pracodawca może na mnie polegać na dłuższą metę niż rok. Jednakże zdaniem mojego faceta robię głupotę i powinnam machnąć ręką na wszystko. Ale jak?! Nie umiem i nie chce być zależna od faceta, dlatego poszłam do pracy w zawodzie który lubię i który jest moją pasją. A jednak gdy mieliśmy kontrolę z Kuratorium usłyszałam, że zachowałam się nie fair, bo on wyjezdzał na weekend i chciał się spotkać (przepraszam ale miałam zostawić dzieci i Kuratorium w sali i wyjść się pożegnać?!). Jestem nie fair, bo chce iść na studia i czasu mieć nie będę… No ale przepraszam, studiuje i pracuje się w ciągu dnia a nie wieczorami, gdy on ma czas… Ten argument nie dociera.
2. Tydzień temu mieliśmy wesele, na którym byłam starszą. Wiedział o tym od samego początku i mimo wszystko nalegał, aby iść ze mną. Owszem poszedł i co… O 2 nad ranem zrobił mi awanturę, że go olewam, że biegam za Młodą Parą, że na oczepinach bawię się ze starszym a przecież przyszłam z nim i to jemu powinnam poświęcić cały swój czas. Powiedziałam mu,że ostatnio jak on wystawiał konie na wystawie, ja siedziałam i dosłownie nudziłam się przez 6 godzin i ani razu nie powiedziałam, że czuje się olana, bo wiedziałam że to dla niego ważna sprawa i nie chciałam psuć mu imprezy. Konie to jego pasja i zależało mi aby wiedział, że go wspieram…
3. Ostatnio zaczął narzekać, iż praca na roli to za mało i chce poszukać sobie pracy. Traf chciał, że to praca znalazła jego i ja wspierałam go i motywowałam, aby spróbował. Że zawsze zdobędzie doświadczenie i a nóż widelec mu się na dłuższą metę spodoba. Wczoraj usłyszałam, że zmusiłam go do pójścia do pracy.
4. Poznaliśmy nawzajem swoje rodziny, on w mojej został miło przyjęty, nawet mój sceptyczny wujek, który mnie praktycznie wychował mówi o nim „zięciu”. Natomiast ja w jego rodzinie nie jestem akceptowana. Zostałam raz zaproszona w dniu urodzin do niego i co – siedzieliśmy we dwoje. Innym razem zostałam zaproszona na niedzielny obiad, który wyglądał tak, że ja z moim jedliśmy w jednym pomieszczeniu a jego rodzice z siostrą w drugim. Nie wiem co jest, ale dziwnie się czuje w tym ich domu. Odnoszę wrażenie że nie jestem akceptowana i tyle, żadna osoba ze mną nie porozmawia a jak ja zagadam to otrzymuje uśmiech i tyle. Dlatego też gdy rozmawialiśmy o ślubie zapowiedziałam,że nie chce mieszać u niego na wsi.
5. Właśnie wspólne mieszkanie po ślubie jest również kością niezgody, bowiem on nie rzuci gospodarstwa a ja nie pójde tam mieszkać. I tak przy każdej wizycie czuje się jak intruz, choć on uważa że wyolbrzymiam sprawę. Serio?
6. Ostatnio zauwazyłam, iż nie mamy również zbyt wielu tematów do rozmów. On opowiada jak to w nowej pracy i głównie o tym co się dzieje na gospodarce, a ja niewiele się znam. Żeby go nie urazić słucham i dopytuję ale w momencie gdy ja chce się z nim czymś podzielić jest problem. Nie pamietam kiedy ostatni raz mieliśmy rozmowę na inny temat. Zaczynałam coś w tym kierunku robić ale nici z tego. Kupiłam książke o tematyce, którą lubi - jak rzucił w kąt tak leży. Zagadnęłam na temat o którym ostatnio na necie czytałam cisza - nawet się nie zainteresował. tylko gospodarstwo i gospodarstwo... Ile można?!
7. On jest osobą spokojną, wstydliwą i zamkniętą w sobie, natomiast ja jestem obrotna i wychodzę z założenia,że jeśli coś w nas siedzi należy sobie od razu to mówić. Dlatego też ostatnio porozmawiałam z nim i powiedziałam, że przykro mi się robi, gdy na weselu mężczyźni mnie komplementują a mój własny nic nie powie. Że musze prosić o zrozumienie mojej sytuacji w pracy, problemach ze zdrowie (jestem po poważnej operacji i czasami gdy źle się poczuję powinnam zdecydowanie odpoczywać, a nie chodzić z nim po mieście). Że proszę dosłownie nawet o uczucie, miłe słowo. Nie tak mnie Mama wychowała, nie tego nauczyło mnie życie. Jeszcze 2 lata temu byłam w związku, gdzie również musiałam o wszystko dbać: rachunki, dom, uczucia. Powiedziałam że drugi raz tak nie chce i co?! Wydaje mi się,że jeśli 2 osoby są ze sobą, to takie rzeczy jak szacunek, zrozumienie,uczucia powinny być ofiarowane bezgranicznie a nie na prośbe…
Co robić w danej sytuacji, czy istnieje wyjście, które zadowoli każdą ze stron?