5 lat związku i koniec - Netkobiety.pl

Nie ma, bo nadal nic nie kapujesz.

Szczerze wątpię. Skoro nie doszło do jakichś dramatycznych wydarzeń (typu zdrada) i nie ma nikogo trzeciego to Twoja eks najprawdopodobniej po prostu Cię już nie kocha. Po prostu zaczęło wszystko wygasać u niej, Ty przegapiłeś, ona nic nie zrobiła i się wzięło i rozpadło. Myślę, że Twoja taktyka z milczeniem była słuszna, sam taką stosowałem. I tak prawdopodobnie nic już nie mogłeś zrobić, a przynajmniej zachowałeś poczucie godności, a nie nadskakiwałeś jej błagając o szansę.
Mi po bardzo podobnym rozpadzie wieloletniego związku wiele osób mówi, że ludzie po takim stażu, gdzie nie stało się nic poza zmęczeniem materiału często się schodzą. No ja się nie zszedłem z eks, ale znam taką historię z autopsji, że się zeszli. Ale nie ma co się nastawiać. To loteria. Może do siebie wrócicie, a może nie. A nawet jeśli tak to może np za rok. Musisz żyć własnym życiem i pozwolić sprawom płynąć samoistnie. Nic Ci nie da odliczanie dni bez odzywania się albo wieczne analizowanie czy wróci czy nie. To trudne, ale musisz się czymś innym zająć. Dla własnego zdrowia psychicznego.

Takie rzeczy pokonuje się wspólnie jak obie strony chcą. A ona nie chciała widać skoro jest tak jak jest. Nie da się wykluczyć, że z czasem może jej się zachcieć bo stwierdzi, że jednak może warto powalczyć. Ale równie dobrze może szybko kogoś poznać i pójdziesz całkowicie w zapomnienie. Nie zrozumiesz kobiety w takiej kwestii (innych zresztą też) bo one często same siebie nie rozumieją i nie wiedzą czego chcą. Pogódź się z tym, przyda to Ci się w życiu

Wniosek dla mnie, że ona już po prostu nie chciała tego pokonywać...

Starałem się generalizować. Jednak chcę być obiektywny i przyznaję, że w tym związku również nie byłem do końca ok. Jednak jak już napisałem wcześniej:
1) czy można komuś mówić, że się go kocha i zostawiać go tuż przed obroną pracy magisterskiej, po czym nie spytać nawet jak owa obrona poszła?
2) czy ja jako facet nie mam prawa do tego, że być może w przyszłości nie chcę mieszkać z jej rodzicami, gdyż to mnie zwyczajnie krępuje?
3) czy miłość, może być szczera skoro wszelkie prośby o rozmowę są olewane?

1) Pełna zgoda, jednak sama przyznasz, że 5 lat, to sporo i było mi po prostu przykro, że nie dostałem nawet głupiego smsa z pytaniem jak mi poszło...
2) Myślę, że to był jeden z elementów składowych jej decyzji...
3) Rozumiem, że można potrzebować dystansu, jednak ja też chciałbym wiedzieć na czym stoję, a nie żyć nadzieją, że może pewnego dnia jej się odwidzi i jednak zechce ze mną spróbować.

Co byś zrobiła na moim miejscu? Dała sobie zupełnie spokój i układała sobie życie od nowa bez niej?

Tak naprawdę, to krótka przerwa chyba nic nie da... Skoro 25 dni przerwy nic nie zmieniło.
Przyznam, że o liście też myślałem, ale jak mam jej go dać? Mogę co prawda jechać pod jej uczelnię i wręczyć jej go osobiście, ale nie wiem czy to dobry pomysł. Jeszcze pomyśli, że ją szpieguje albo nie daj Boże nękam.

Nie bardzo, gdyż nie znam jej znajomych z uczelni. Może mailem?

Wiem. W takim razie przejadę się pod tą uczelnię i jej go dam.

To i tak dopiero w przyszłym tygodniu

W mojej opinii coś się w niej wypaliło. Być może z moich ust padło zbyt wiele przykrych słów. Z tym, że to bardzo wrażliwa dziewczyna, zatem ją to raniło, zaś inna kobieta mogłaby nad tym przejść do porządku dziennego.

Ponadto różniliśmy się w kilku kwestiach. Np. przyszłości. Ciężko wyobrazić mi sobie np. mieszkanie z teściami (my na piętrze, oni na dole). Nie ma więcej powodów. Nie zdradziłem jej, starałem się być najlepszą wersją siebie.

Może po pięciu latach stwierdziła, że chce zobaczyć jak to będzie z kimś innym. Nie mam pojęcia.

To ja ci krótko napiszę, że 5 najpiękniejszych lat w tej relacji EVER, już za tobą.

Jakie wnioski wyciągniesz z powyższego komentarza?

A możesz konkretniej? Nie sądzę, że była to konstruktywna krytyka, ale były to słowa wypowiedziane głównie po to, aby zabolały czy jednak miały jakieś racjonalne uzasadnienie, a tylko (i aż) forma była niewłaściwa?
Napisałeś, że Twoim zdaniem coś się w niej wypaliło, potem dodałeś, że być może z Twoich ust padło zbyt wiele przykrych słów - usiłuję znaleźć związek pomiędzy jednym a drugim.

Może ona nauczona poprzednimi rozmowami stwierdziła, że kolejnej nie chce?
Jestem ciekawa jak wyglądały przykre słowa na temat wyglądu nie będące obrażaniem. Co innego powiedzieć w sklepie, że bluzka brzydko leży, a co innego powiedzieć, że nie wiem, ma brzydkie włosy albo coś.
Pisząc pierwszy komentarz w tym temacie miałam obraz Ciebie i dziewczyny, która sama nie wie co chce, prowadzi Cię na granice cierpliwości, a teraz się odkochała. Czytając teraz resztę dyskusji widzę dziewczynę, która po prostu już miała dość Ciebie, Twoich uwag, Twoich pretensji. Niezbyt do siebie pasowaliście.

No to nie zostaje Ci nic jak tylko wyciągnąć z tego wnioski na przyszłe zwiążki.

Tu nie ma z czym się zgadzać. Ona powiedziała, że nie chce mieć z Tobą nic wspólnego, więc najlepiej teraz zrobisz szanując jej prośbę i dając jej spokój od siebie. Nie pisz, nie dzwoń, nie kontaktuj się, wywal z fejsa. Odetnij się całkowicie i żyj dalej.

Nie żałuj wg Ciebie "straconych" lat, bo z biegiem czasu dzięki tej życiowej lekcji będziesz silniejszy. Uczymy się na własnych błędach bo mamy w dupie co bardziej doświadczeni ludzie nam doradzają. Planuj własne życie ale nie uzależniaj swoich planów od związku z kimś. Kazda następna będzie ta jedyna....

Jest takie, w sumie nieładne, powiedzenie, że nie ma sensu reanimować trupa. W nowy związek wejdziesz z czystą kartą, za to z pewnym doświadczeniem. Pamiętaj jednak, aby się nie spieszyć - najpierw wylecz się z poprzedniego uczucia, w przeciwnym razie w nową relację już na starcie wejdziesz z balastem.

Przystawałbym na tym, że kogoś poznała. Moja ex też tak gadała i teraz jest z innym. Te same teksty szły.

Mogę się oczywiście mylić, ale czytając Twoje ostatnie posty nabieram niemal pewności, że pojawił się ktoś trzeci. Takie rozdrażenie, szukanie pretekstu do kłótni, obojętność, brak jakiegokolwiek zaangażowania i wreszcie to niespodziewane oznajmienie, że potrzebuje samotności - to wszystko nader często pojawia się u osób, które tkwią w jednym związku, ale na horyzoncie mają kolejny. Nie jest jednak powiedziane, że za jakiś czas, na tę chwilę bliżej nieokreślony, coś się nie zmieni. Minie pierwsze zauroczenie, motylki zdechną i ocknie się przerażona tym, co się stało. Być może nawet wróci z podkulonym ogonem. Niemniej w tej chwili nie jesteś w stanie nic zrobić, bo jesteś na z góry przegnej pozycji.
Na koniec dla pewności raz jeszcze podkreślam - mogę się mylić i mam nadzieję, że tak jest.

Klapouchy, przypisałeś mi słowa Autora .

Widzisz, to teraz ja się pod Twoim postem podpiszę. Im więcej piszesz tym bardziej przypomina mi to moją sytuację. Może faktycznie nam wszystkim wydaje się, że związek był wyjątkowy i rozstanie też z jakiegoś dziwnego powodu. A tu się okazuje że wcale nie.
I wiesz co, nic nie mogliśmy zrobić, tak źle i tak niedobrze. Nie wiem co jest z tymi kobietami..

Szczerze? Możemy tylko się domyślać, takie gadanie z innymi chłopakami - mówiąc o liczbie mnogiej, prawdopodobnie mówi że czegoś szukała już u innych, trudno powiedzieć.
U mnie było wszystko jawnie, nie kryła się z niczym. Tylko w cholerę sprzecznych sygnałów, np. nie wiem, w sierpniu jeszcze była rozmowa o tym za co się wzajemnie kochamy (o ironio), ale jeździć sobie po nocach z nim to jej nie przeszkadzało. Z resztą dużo takich rzeczy już wspomniałem. Nasze historie mają to do siebie wspólnego - one po prostu się zachowywało irracjonalnie i nie wiedzieliśmy co robić, może to jest typowe jak dziewczyna ma kogoś na boku.

Ja dalej nie wierzę, moim zdaniem jeśli mnie emocjonalnie zdradzała to z tym, który ją miał głęboko gdzieś, a jeśli cokolwiek zaczęło jej się podobać w typie z którym jest to pewnie gdzieś pod sam koniec rozstania, jeśli nawet nie po. Bo nie widzę po co miałaby już nawet po wszystkim kłamać, że długo jeszcze nie będzie w żadnym związku. Z resztą widziałem jej rozmowy na face z koleżanką (czego teraz żałuję, może gdybym nie wiedział czułbym się lepiej, zwłaszcza tych długo po rozstaniu).

Sądzę, że może być taka opcja, tylko Tobie mówi że Cię kocha dalej, u mnie słowo kocham Cię tak od siebie słyszałem pewnie z 2 lata temu jak nie dawniej. Zawsze jakieś wymuszone w odpowiedzi albo wcale. O ironio gdzieś po 3 latach związku zarzuciła mi że za mało razy wypowiadam te słowa. A dla mnie one miały wielką wartość i nie chciałem ich nadużywać żeby nie stały się mechanicznym sposobem na pożegnanie czy tam powiedzenie sobie dobranoc. Za mało, czyli około raz na kilka dni. Aha. Nie wiem co by jej szkodziło wyznać Ci prawdę, skoro kocha. Ja do dzisiaj nie wiem praktycznie nic, ona bardzo umyślnie dobierała słowa, albo zatajała szczegóły żebym nie zarzucił jej kłamstwa.

Ale swoją drogą, czy ma to dla Ciebie sens? Ma tylko i wyłącznie jeśli rozważasz scenariusz, że do Ciebie wróci.

W końcowej fazie związku nie mówiła sama z siebie. To raczej ja próbowałem się jej zapytać jak to jest, że jeszcze jakiś czas temu wyznawała mi miłość, mówiła, że kocha, a teraz już tylko twierdzi, że zawsze będę miał jakieś miejsce w jej sercu. Nie będę jej obojętny. Jednak dziwnym trafem od trzech miesięcy jestem.

Mam identycznie. Widzisz kiedyś przeczytałem bardzo mądrą rzecz, że nie warto nadużywać słowa kocham, a raczej pozostawić je dla osoby, z którą staniesz na ślubnym kobiercu. Wtedy te słowo będzie miało ogromną wartość. Tego się trzymałem. Jednak jak ona mi pierwsza to powiedziała, to potem się już to potoczyło i straciłem zupełnie ramę. Widzisz jak zacząłem już całkowity festiwal uniżenia i upokorzenia, to też jej mówiłem, że ją kocham. Myślisz, że zrobiło to na niej wrażenie? Byłem na każde jej wezwanie. Kiedyś miała jakiś gorszy humor i mi o tym napisała, a że akurat miałem wolne, to porzuciłem swoje domowe obowiązki i do niej pojechałem. Myślisz, że to doceniła? Miała jeszcze pretensje, bo coś tam mi niby nie pasowało. Jak ze mną zerwała i schudłem około 10kg (już jest na szczęście lepiej), to na moje słowa o tym fakcie stwierdziła, że staram się wzbudzić w niej poczucie winy i biorę ją na litość.

No powiesz sam ile jest warta miłość takiej osoby? Już się nie chce powtarzać, ale o jakiej my miłości mówimy, jak proszę ją o pomoc, a ona mnie całkowicie olewa? Mam oczywiście na myśli okres końcówki związku.

Nie ma sensu, bo nawet gdyby wróciła z podkulonym ogonem, zakładając, że faktycznie nikogo nie ma/nie miała w tym okresie, to ja już to przerabiałem. Wybaczyłem i dostałem znów kopa w tyłek. Ile jeszcze mam się razy sparzyć? Szanuję ją jako człowieka, ale zaczynam zauważać, że niestety była bardzo egoistyczną osobą i wszelkie krytyczne uwagi pod jej adresem czy też jej rodziny (często poparte solidnymi argumentami) były punktem zapalnym wszelkich nieporozumień. Po co mi taki związek?

Boli mnie natomiast fakt, że ja na jej rzecz potraciłem kontakty ze znajomymi. Może inaczej. Moimi znajomymi byli jej znajomi. Aktualnie zostałem sam i co gorsze w czerwcu skończyłem studia. Obecnie jestem na etapie szukania pracy i wierz mi, nie mam do tego za grosz motywacji. Straciłem pięć studenckich lat (nie chodziłem na imprezy, bo spędzałem czas z nią) i nikt mi już tego nie wróci. Ona natomiast ma przed sobą jeszcze rok studiów, także myślę, że pewne rzeczy sobie zwyczajnie "odbije". Nóż mi się w kieszeni otwiera, ale nic nie poradzę. Zrobiłem już wszystko co mogłem.

Co będzie jeśli jeszcze kiedyś się odezwie? Szczerze mówiąc nie wiem. Wiele osób radzi ją olać, gdyż to będzie po prostu z korzyścią dla mnie i prędzej czy później wyjdę z tego bagienka i poznam kogoś innego.

Nie mam powodów by jej nie wierzyć. Zakładając, że jej zachowanie nie jest podyktowane kimś trzecim, tylko faktycznie przemyślaną decyzją, to niestety nie pozostaje nic innego, jak tylko sobie odpuścić i wyciągnąć wnioski na przyszłość.

Próbowałem naprawdę wszystkiego. Prośby, milczenie (może zatęskni) - nic nie nie przyniosło efektu. Ona się po prostu nie chce już spotykać i nie chce mieć ze mną nic wspólnego, gdyż po prostu się odcina. Sama zresztą pisze, żeby jej nie osaczać.