Boję się wejść w dorosłe życie - Netkobiety.pl

Ewo, dobrze by było znaleźć źródło Twojej niskiej samooceny. Czy zawsze patrzyłaś na siebie w taki sposób? Może masz nie najlepsze relacje z rodzicami, rodzeństwem. Czy rodzice są dla Ciebie zbyt wymagający? Na przykład nie zauważają Twoich sukcesów a wypominają porażki?

Ewo nie bój się, bo tak czy siak wejdziesz w życie dorosłe. Ze strachem też wejdziesz. Tylko strach może niepotrzebnie paraliżować, może napędzać pesymizm. Wydaje mi się, że brakuje Ci wsparcia. Nie masz go od najbliższych i dlatego czujesz się niepewnie. Nie jest łatwo znaleźć kogoś godnego zaufania, na to trzeba czasu i świadomych działań. Na początek staraj się być sama taka, jaką przyjaciółkę byś chiała mieć. Poświęcaj czas ludziom, słuchaj ich, uśmiechaj się. Pozukaj w swoim gronie jaką osobę w stylu niepoprawny optymista,mdlamtakich ludzi nie ma przeszkód.
Nie zrażaj się niepowodzeniami, bo takie mają wszyscy. Nie uogólniaj. Nie myśl o sobie źle.

Życzę powodzenia

Właśnie nie wiem. Nic nie wiem, nawet tego, czy jest cokolwiek, do czego się nadaję.

Nie mam pojęcia Może próbowałabym swoich sił wszędzie, a potem okazałoby się, że miałam o sobie za wysokie mniemanie i wcale się nie nadaję do wszystkiego. Trudno mi odpowiedzieć.

skoro znasz  świetnie angielski to może poszukaj pracy za granicą? albo może chociaz work and travel w usa, póki studiujesz?
jakie masz zainteresowania, pasje? moze szukaj pracy w ich kierunku.

To prawda. Jestem swoim największym wrogiem i czasem mnie to przeraża, że ciągłe myślenie o sobie w samych najgorszych aspektach sprawia mi przyjemność. Czasem, gdy kogoś nienawidzimy, życzymy my jak najgorzej i chcemy zobaczyć jak spada w przepaść. Ja mam wrażenie, że chciałabym siebie zobaczyć jak odnoszę sromotną porażkę, żeby powiedzieć ''a nie mówiłam?".

BINGO! Teraz już wiesz, dlaczego jesteś w takim miejscu, w którym jesteś.

Dlaczego siebie tak bardzo nie lubisz?

...i nie musiałabyś już nic robić,  podejmować żadnych decyzji i być dorosłym człowiekiem,  którego los jest w jego rękach tak?
Czemu tak się boisz dorosłości? Dorosłość  jest fajna,  owszem, są obowiązki no i musisz polegać na sobie, ale jest się tez niezależnym.  Można się rozwijać jak się tylko chce.

Co do pracy, to jak tak będziesz o sobie myślała,  że na pewno żadnej nie znajdziesz, albo znajdziesz beznadziejną, to gwarantowane, że tak się stanie. No ale wtedy będziesz mogła powiedziec:a nie mówiłam,  że mi  nie wyjdzie,  że jestem beznadziejna -i znowu nie będziesz musiała ponosić odpowiedzialności za siebie i za kierowanie swoim życiem. O to chodzi?

Co do tego, że myślisz, że są lepsi od Ciebie-ale tak jest naprawdę.  Zawsze znajdą się osoby w czymś lepsze a w czymś gorsze, nie wiem, czemu Cię to martwi. No tak to już jest.

Kiedyś chciałam pokazać rodzicom, że umiem być dorosła. Miałam akurat dorywczą pracę, więc wynajęłam sobie pokój w mieście. Po miesiącu wyrzucili mnie z pracy, więc musiałam wrócić do domu, a tam usłyszałam ''a nie mówiliśmy, że sobie nie poradzisz?". Od tamtej pory czuję się jeszcze gorzej. Nie dosyć, że zrobiłam coś głupiego i niepotrzebnego to jeszcze zrobiłam to źle. Boję się, że to się powtórzy, gdy już będę niby gotowa zacząć dorosłe życie.

Problem w tym, że ja nie jestem w niczym lepsza od nikogo. Nie mam talentów, ani pasji. Ostatnio nawet chęci do życia mi brakuje, jak sobie pomyślę, jaka to ''kolorowa'' przyszłość mnie czeka.

Byłam kilka razy u psychologa. W niczym mi nie pomogli, jedyne co musiałam zrobić to ''wypisać na kartce swoje pozytywne cechy'', a nie wiem do czego to ma prowadzić. Dla mnie to strata czasu, naprawdę. Chyba że nie trafiłam na kogoś, kto byłby w stanie mi pomóc, albo nie jestem w stanie przyjąć żadnej pomocy.

Pewnie, że nie chcę. Tylko że jak myślę o przyszłości, widzę same smutne, zgubne rzeczy, które nie mają sensu. I jakby pogodziłam się z tym, że nie potrafię tego zmienić. Jak sam w siebie nie wierzysz to nikt nie uwierzy. Ja w siebie nie wierzę i już dawno skazałam się na porażkę. Jednak mam w głowie taki alarm, który mówi ''tak nie można, może jest jakaś nadzieja'' i próbuję jeszcze myśleć pozytywnie, ale to zawsze działa na krótką metę. Chyba liczę na cud, że się zmienię w inną osobę pod wpływem jakiegoś bodźca, ale pewnie to marzenie ściętej głowy.

Masz rację. Czy twoja znajoma, o której piszesz ma rodzinę, męża dzieci, czy jest samotna? Ja nie mam i nigdy nie miałam chłopaka, jestem bardzo samotna. Mimo to nie zamierzam się tak od razu poddawać. Będę próbować szukać pracy, uniezależnić się. Problem w tym, że zawsze mam poczucie, że jestem gorsza, inni radzą sobie lepiej, bo myślą, bo kombinują lepiej niż ja i mogłabym tak wymieniać bez końca. Wiem, powinnam to olać. Ludzie mówią ''nie myśl o sobie źle'', ale to jest tak silne, że nie potrafię tego powstrzymać. Był taki czas w moim życiu, że faktycznie wyłączyłam negatywne myślenie. Więcej wychodziłam na imprezy, gadałam z ludźmi, śmiałam się, było mi bardzo dobrze. Oczywiście to nie potrwało długo. Znowu wpadłam w taki stan, że jak przypomnę sobie jak imprezowałam i cieszyłam się życiem, myślę, że robiłam z siebie idiotkę. Wychodzenie do ludzi nie przyniosło mi niczego dobrego, tylko chwilowo odwróciło moją uwagę od zmartwień.

A ja myślę, że to typowy strach dla osoby, przed którą są duże zmiany. Podobno wiele osób dotyka kryzys właśnie jak kończą studia i przyszłość ich przeraża, czytałam, że w krajach bardziej rozwiniętych od naszego, jak Japonia, to już się więcej o takich kryzysach mówiło. Każdy mówi, że trzeba mieć studia, a studia wcale nie gwarantują pracy i powodzenia, chociaż myślę, że u Ciebie akurat mogą zagwarantować język angielski jest wszędzie używany, więc prędzej czy później pracę znajdziesz. Tylko musisz coś zrobić ze swoją psychiką. I myślę, że mówienie "MUSISZ" zmienić nastawienie nic nie da... nie da się komuś tego kazać. Potrzeba pracy i czasu, więc zastanowiłabym się nad terapią.

Nie mam za bardzo z nią kontaktu teraz, ostatnio widzialam ja może rok temu, była wtedy sama. Męża i dzieci nigdy nie miała. Nie wydaje mi się, że teraz się coś zmieniło, przynajmniej z jej podejściem.

Ona miała tak samo. Inni zawsze byli lepsi, zdolniejsi, mieli bogatszych rodziców, lepsze zdolności i umiejętności, lepsze osobowości - też bym tak bez końca mogła wymieniać.
Nie znaczy to, ze Ty skończysz jak ona, nie chce tego powiedzieć, ale zobacz, do czego Cię to może doprowadzić jak się nie weźmiesz za swoje życie.

Jeszcze jedno:
nawet jak będziesz miała wymarzoną pracę, zarabiała 10 tys na miesiac, będziesz miała super figurę, albo będziesz super wykształcona i tak nigdy dla niektórych rodziców nie będziesz wystarczająco dobra.
Bedziesz zarabiała 10 tys, a dlaczego nie 20?
Będziesz miała 2 fakultety - a dlaczego nie 3?
Będziesz mieć 4 fakultety i zarabiała 30 tys - ale znowu źle, bo Baśka to ma męża i dwoje dzieci.
Będziesz mieć dzieci - będą Ci wmawiać, że za mało czasu im poświęcasz, albo, że jesteś za opiekuńcza.
Przykłady można tak mnożyć i mnożyć.
Lepiej patrz aby być sama z siebie zadowolona, a nie, co powiedzą inni i rodzice.
Rodzice, z tego co piszesz, jeszcze nie raz będą ci podcinać skrzydła. Będzie tak kilkadziesiąt razy i pogódz się z tym. Co nie znaczy, że będą mieli rację.

SiemaszEwka! Super nick, BTW!

Zrobiono Ci tu sensowną analizę psychologiczną z przykładami z życia wziętymi, nie będę powielać tych rad czy pytań.

To co mnie również rzuciło się w oczy to ... PERFEKCJONIZM.
Trudne Cię życie czeka, jeśli nic z tym nie zrobisz.

W tytule jest o wchodzeniu w dorosłość.

Ta świadomość to już dobry początek.

Zacznij zbierać doświadczenia w pierwszej pracy po prostu. Jaka będzie ostatnia - to zależy tylko od Ciebie!

Good luck!

@SiemaszEwka... masz słabe poczucie własnej wartości, plus jakieś błędy życiowe (w stylu mieszkanie, praca, porażka). Nie czujesz się pewnie, boisz się przyszłości.

Musisz zrobić dwie rzeczy:

(1) naprawić swoją głowę, aby być pewną siebie kobietą
(2) "ogarnąć swoje życie".

Punkt (1) na razie zostawiamy -- możesz nad sobą pracować, ale na razie możesz nad sobą płakać. Jak wolisz.

Ale punkt (2) jest krytycznie ważny. Możesz albo płakać, albo działać. Ja na twoim miejscu bym sobie dał porządnego kopniaka wojskowego w tyłek, aby wziąść się do roboty. Potem strzeliłbym sie w głowę, aby przestać wydziwiać. Wtedy każdego dnia wysyłałbym CV do wszystkich możliwych prac jakie się pojawiają -- od sprzątaczki (tak, tak...) aż po sekretarkę prezesa. Wiem, że twoja głowa się buntuje jak to piszę, bo masz swoje teorie na temat życia, ale twoje teorie nie działają. Schowaj sobie żale i ambicje do kieszeni na 2-3 lata. Znajdź jakąkolwiek stabilną pracę. To będzie twoja droga do lepszej przyszłości. Teraz wszędzie pracy jest mnóstwo. W każdej zarobisz 1500 zł lub więcej na rękę.

Nie chesz być sprzątaczką?   Sorki -- wydziwiasz po prostu.
Nie wystarczy Ci 1500zł na początek?   Sorki -- za wysoko nosisz swój nosek.
Zasługujesz na coś lepszego, bo znasz angielski?    Sorki -- nie te czasy.

Taka prawda... ogon pod siebie i zasuwać do roboty.
Każdego dnia widzę wokół siebie ludzi po studiach... którzy pracują ramię w ramię z osobami bez wykształcenia. I co z tego wynika? Ano nic nie wynika... pracują, zarabiają, a potem pójdą do lepszej pracy. Jaką Ci ludzie mają zaletę? Że nie płaczą w domu tylko pracują...

Pracowałam już jako sprzątaczka, nawet niedawno Chciałam sobie dorobic w wakacje. Moja mama zrobiła mi o to straszną awanturę, że przecież jak to sprzątaczka, powinnam pójść do biura, coś ambitniejszego, że jak ja się tak będę szanować to w życiu nigdzie nie dojdę. Sęk w tym, że ja doskonale rozumiem, że żadna praca nie hańbi, więc jak kiedyś będę sprzątaczką większość życia to nie będę z tego powodu załamana. Napisałam wcześniej, że chciałabym mieć JAKĄKOLWIEK pracę, która pozwoli mi się samej utrzymać, i nic więcej. Nie oczekuję gwiazdki z nieba, nie mam wygórowanych oczekiwań, bo wiem że nigdy bym im nie sprostała.

W sumie na i po filologii angielskiej bardziej opłacalne jest udzielanie korepetycji albo praca w szkole językowej. Nie próbowałaś w tę stronę?

Wiesz, może wyda ci się, że moje ego przebija zapewne kopułę niebios i dźga Pana Boga w tyłek, takie jest wygórowane, ale po coś konczę te studia. Żeby mieć nieco, troszeczkę ambitniejszą pracę niż bycie sprzątaczką Sprzątałam w Zakopanem 2 miesiące, mieszkam 500 km od tego miasta, a nie wpiszę sobie do CV, że sprzątałam w pensjonacie i to jest doświadczenie warte uwagi.

Pewnie się powtarzam, ale... Gdy byłam na praktykach w szkole językowej, panie dyrektorki nie raz musiały ze mną przeprowadzać poważną rozmowę nt. mojej niekompetencji. Byłam nieogarnięta, sama nie rozumiałam niektórych gier i zabaw, które musiałam przedstawić grupie, ciężko mi wychodziło tłumaczenie czegokolwiek. Ja mam tak, że po angielsku mówię naprawdę bardzo dobrze, ale ta umiejętność weszła mi sama, bez większego wysiłku. Sama uczyłam się słówek, oglądałam różne filmy, dokumenty i swoje z tego wyniosłam. Sama znam ten język, rozumiem go, ale nie umiem go nauczyć tak, żeby ktoś inny zrozumiał. Bycie nauczycielem wymaga kreatywności w wymyślaniu zadań tak, żeby nie było nudno. Mi brakuje takiej właśnie kreatywności. Co innego przy tłumaczeniu. Pamiętam, że moje praktyki nauczycielskie wyciągnęłam jedynie na 3, a z tłumaczeń literackich zawsze miałam 5. Jest różnica w tym, do czego się nadaje, a do czego nie.

Przez szacunek do pracy ja osobiście rozumiem umniejszanie wartości pracy. Może wyraziłam się niejasno. Dla mnie osoba, która nie ma szacunku do pracy po prostu nie szanuje osób, które wykonują poszczególne prace. Natomiast fakt, że ktoś nie wywiązuje się z obowiązków wynikających z zawartej umowy pomiędzy nim, a pracodawcą to po prostu lenistwo/krętactwo.
Dlaczego tak pomyślałam? Sama wspomniałaś, że sprzątanie nie jest czymś istotnym, aby napisać to w CV. Oczywiście moje wnioski powstały na skutek przeczytania Twoich postów. Jeśli są błędne to przepraszam.
Jeśli wykażesz że skrupulatnie wykonywałaś swoje obowiązki to na pewno wyjdzie Ci na plus. Coraz więcej firm zaczyna podchodzić do pracownika jak na zachodzie - nie ważne to co na papierku, ale czy nadaje się do pracy i czy chce pracować. Jak najlepiej zapewnić pracodawcę o tym, że chcemy pracować? Referencje z poprzedniej pracy. Dlatego tam występują sytuacje typu - starszy inżynier dorabia sobie jako piekarz i nikt w pracy nie patrzy na niego jak na wariata, bądź kierowca busa nie ma tak dużego problemu jak w Polsce, aby znaleźć pracę w innym dziale. Wszystko załatwia się za pomocą kursów stanowiskowych.

Jeśli chodzi o umiejętności miękkie i twarde to polecam Ci chociażby poczytać blogi (bądź nawet tu na forum znaleźć temat) o rozwoju kariery. Krótko mówiąc umiejętności twarde = kursy np. językowe, wykształcenie, umiejętności miękkie = odporność na stres, praca w grupie itp.

Hmm, skoro jesteś dobra w tłumaczeniach, to może spróbuj załapać się na tłumaczenia dla Netflixa? Oczywiście, o ile interesuje Cię tłumaczenie napisów do seriali i filmów. Musiałbyś zrobić ten test na ich platformie Hermes, a oni w ciągu iluś tam dni wrócą do Ciebie z oceną. Jeśli Ci się uda, to stawki jak na polski rynek są bardzo dobre.

Ogólnie na rynku tłumaczeniowym z samym angielskim będzie Ci bardzo trudno. To jest najbardziej znany język i są najniższe stawki za stronę. Jak jeszcze nie masz doświadczenia, to takie CV nadesłane przez nowicjusza często kończy w folderze kosz, bo konkurencja duża i praktycznie na pewno firma\biuro będzie wstanie znaleźć kogoś doświadczonego.

Żeby tłumaczyć książki, to z tego co wiem, trzeba mieć po prostu znajomości w wydawnictwie.

Choć spróbować pewnie nie zaszkodzi.

NIe wpiszesz sprzątania do CV. Nie po to kończyłaś studia, aby wykonywać prostą pracę. Bla, bla, bla.
Nie pomogę Ci. A wiesz dlaczego? Bo jesteś osobą która widzi problemy, a nie rozwiązania. Każde rozwiązanie jakie Ci zaproponuję zawiera problemy. Ty widzisz kolejne problemy w tych rozwiązaniach. I tak w kółko. Zatem cóż... tkwij sobie w tym maraźmie jak dziewice, prawiczki, nieudaczniki, doktorzy, którzy nie mają pracy, stare panny, które sa nieszczęśliwe. Cokolwiek zrobisz, to w twojej osobie ilość problemów wzrośnie.
Jak to Wielokropek mówi -- kto chce znajdzie sposób, kto nie chce znajdzie powód.
Masz ważne (a jakże!) powody, aby być tam gdzie jesteś.

Zacznij od pracy. Słucham... jakie masz rozwiązania w takim razie?

O! I tutaj masz konkretny cel. Skoczyć studia a potem szukać pracy. Zakładam, że masz dzienne studia.

Ja bym został sprzątaczem. Ale najchętniej bym się zatrudnił w jakiejś firmie jako pracownik fizyczny, tam awansował na kierownika, a potem szukał bycia kierownikiem w innej firmie za wiele większe pieniądze. Znasz angielski to też możesz iść do jakiejś firmy do obsługi klienta i awansować.

Yyyy... wcale tak nie powiedziałem. Te opcje są okej. Ale to tylko takie boczne opcje. Twój cel jest najważniejszy -- studia skończyć. Zakładam, że to dzienne studia.

Najważniejsze, że teraz nie jesteś osobą, która widzi problemy, ale podałaś konkretne rozwiązania. To się liczy. Nie ważne jakie to rozwiązania, ale one są rozwiązaniami. Zgadzasz się z tym prawda?

Ale teraz trochę mięsa... Czy w tych opcjach co podałaś zarobisz odpowiednie pieniądze? Jak będziesz pracować tak 8 godzin na dobę? A może lepiej gdzieś na etacie jednak? Czy podobałaby Ci się droga kariery od prostego stanowiska do bardziej odpowiedzialnego? Ze sprzątaczki trudno awansować wyżej... Ale z pomocnika w biurze obslugi klienta wyżej jest prostą drogą. Ładnie piszesz, więc przypuszczam, że jesteś mądra. Problemem jest twoje niskie poczucie własnej wartości.

NIE neguję twoich rozwiązań, ale czuję, że to nie jest najlepsza opcja. Najlepsza opcja jest bardziej prymitywna. To zwykły etat.

Dobrze, teraz mądrze piszesz. Chcesz wyjść i wyznaczyłaś cel. Celem jest skończenie studiów, zakładam, że to studia dzienne, bo jeśli nie dzienne to całkowicie zmienia się postrzeganie twojego celu.

Jeśli masz studia zaoczne, to już teraz zacznij pracować. W dowolnej pracy jaką znajdziesz... naprawdę dowolnej. Jeśli nie masz pracy, to niech szukanie twojej pracy będzie twoją pracą. 8 godzin dziennie, wysyłanie CV, branie udziału w rozmowach rekrutacyjnych, przegrywanie tysiąc razy, aby w końcu wygrać. Jedną z najważniejszych umiejętności jest upadanie, a potem szybkie podnoszenie się. Ja bym nawet umawiał się na rozmowy rekrutacyjne do firm, gdzie nie chce pracować, aby poćwiczyć się w takich spotkaniach. Jak bym poćwiczył, to bym stał się wytrawnym, pewnym siebie graczem, umiałbym rozmawiać, prezentować się, omijałbym błędy których się nauczyłem wcześniej. Umiałbym mówić dlaczego chce tyle zarabiać i oferował swoją osobę jako idealną do danej pracy.

I teraz patrz -- nie obraziłaś się w rozmowie na mnie i to dobrze o Tobie świadczy. Zapropnowałaś rozwiązania, ja mówię, że są okej, ale może podasz inne opcje które będą lepsze? Taka rozmowa już inaczej wygląða.

Jak byłem młody, to też miałem swoje rozwiązania. I miałem nauczycieli, którzy wskazywali mi inną drogę. Byłem na nich zły, myślałem, że mnie nie doceniają. Myślałęm, że negują moje osiągnięcia, deptają moją pracę. Że jak podnoszą poprzeczkę, to mi utrudniają życie. A jaka była prawda? To było dążenie do coraz wyższych celów. CZego mnie nauczyli? Że jak osiągasz cel, to pojawia się następny cel. Że to jest droga, którą się idzie. Droga na szczyt. Ta droga prowadzi w górę. Ale jak stoisz u podnóża góry to jesteś przerażona jak daleko jest szczyt. Nie chcesz zrobić pierwszego kroku. Myślisz, że to trudne. Ale wcale nie trzeba dojść na szczyt. Warto jednak iść trochę w górę, bo tam są lepsze widoki, lepsze życie.

Masz problem. Mamy 2 rozwiązania:

-- być sprzątaczką
-- tłumaczyć seriale, brać udział w filmach, korzystając z angielskiego

I ja jak ten nauczyciel mówię Ci, abyś podała inne rozwiązania jakie widzisz.

Być może jestem szorstki, ale odkąd zaczęłaś myśleć to jest okej, podoba mi się i dlatego piszę.

Nie rzucam mięsem, tylko sprawiłaś wrażenie, jakbyś bariery tworzyła, a nie znajdowała rozwiązania. Taka postawa jest leniwa i nie warta aby komuś pomagać. Jak to mówią "Bóg pomaga tym, którzy pomagają sobie sami". Zatem jeśli Ty chcesz sobie pomóc, to osiągniesz sukces. Ale jeśli zaczniesz widzieć tylko problemy, to nigdy ich nie rozwiążesz. Musisz widzieć rozwiązania, a czasem zignorować problemy.

Po drugie mądrze brzmisz, a zdarza  Ci się palnąć totalną głupotę. Wiesz dlaczego? Bo jesteś stłumiona -- być może przez toksyczną mamę, która też kieruje się uczuciami, które wynikają być może z niskiego poczucia własnej wartości, albo (wybacz...) z głupoty. Zamiast cieszyć się, że córka pojechała samodzielnie 500km dalej pracować jako sprzątaczka to ona na Tobie psy wiesza -- to jest chore. Ja bym się cieszył, że dziecko samodzielne i w życiu sobie poradzi, a poza tym na tym sprzątaniu utrą jej nosa i doceni wartość pieniędzy.

Teraz coś o Tobie... spójrz co masz w głowie:

(1) nie napiszesz w CV, że sprzątałaś    -- dlaczego? dalej myślisz, że nie napiszesz? bo ja bym w CV napisał "pojechałam 500km na drugi koniec Polski, aby zaznać pracy fizycznej i sprzątałam; to mnie wiele nauczyło"; jak myślisz, czy to będzie na plus dla kandydata do pracy?

(2) piszesz mi swoje rozwiązania (o tych filmach), a za chwilę twierdzisz, że one sa do bani  -- jesteś pewna że do bani? to może coś lepszego zaproponujesz?

(3) twierdzisz, że mam "wątpliwą przyjemność" rozmawiać z Tobą -- jesteś pewna? a gdybyś była mną to byś tak pomyślała?

Ok, to super. No to się w takim razie ucz pilnie. Który rok?

Bardzo dobrze. Fajnie jakby Ci płaciła za tę pracę. Ale nawet jak nie będzie płacić, a utrzymuje Cię, to nie bierz tej pracy z przykrością. Trzeba jej pomóc. Tak to z rodzinnymi biznesami. Dzięki temu że będzie miała biznes, to będzie mniej na Ciebie narzekać, a poza tym możesz się wykazać i być bardzo dobrą pracownicą, a ona wtedy zobaczy że ma super córkę, a nie dziecko, które nie wie co robi.

Bardzo dobrze. Właśnie o to chodzi -- zaczepić się gdziekolwiek. Sam bym tak zrobił. Ale nie upieraj się przy tych tłumaczeniach, bo przypuszczam że osób tłumaczących teksty jest mnóstwo. Angielski jest twoją siłą, to taki jakby młotek. Ale z faktu posiadania młotka fachowcem nie będziesz. Powinnaś szukać pracy w firmach, gdzie angielski jest narzędziem -- np. w dziale sprzedaży, w sekretariacie. Jeśli masz pieniądze to nawet bym zrobił kurs na sekretarkę i startował do dużych firm.

Nie pcham Cię na kierownika w takim razie. Wydaje mi się że dobrze byłoby, abyś angielskiego używała w pracy jako narzędzia do realizacij tej pracy (np. rozmowy z klientami, sekretarka, specjalista sprzedaży), a nie jako pierwszorzędowego celu (np. tłumaczenia, nauczyciel angielskiego). Ludzie boją się zarządzać innymi ludźmi, a tam sa pieniądze.

Okej -- zostawiamy te dążenia na razie z boku.

Taaaaaak! Recepcjonistka jest super. Chyba wolałbym jednak sprzątać niż suknie ślubne doradzać, ale to już kwestia tego co kto lubi. Sprzątanie to praca wartościowa, a doradzanie przy wyborze sukni ślubnej to trochę puste, albo trzeba być artystą, aby to robić dobrze. Recepcjonistka jest dobrą pracą, bo ona rozwiązuje różne problemy. Tak samo sekretarka, albo specjalista sprzedaży. Najlepiej w firmie jakiejś, gdzie nie przychodzą klienci detaliczni, ale firmy.

Zatem ogólnie nie jest z Tobą źle, ale jesteś zdołowana mentalnie, nie doceniasz siebie, mama Cię tłumi. Może jakoś dasz radę się wyrwać duchowo poza granice jakie ona stawia.

I teraz musisz się bardzo głęboko zastanowić DLACZEGO matka tak działa. Bo to co ona robi to jest zwykła przemoc emocjonalna. Ty jesteś ofiarą tej przemocy. Zamiast się cieszyć, że dziecko będzie uczyć się życia, to twoja matka dba wyłącznie o swój interes... "bo ja nie będę dobrą mamą", "bo moja córka pojechała sprzątać", "a co ludzie powiedzą", "a jaką mi córka robi krzywdę". Może się okazać, że matka jest mniej dojarzała od Ciebie. Ty jesteś przez nią okaleczona. Ale to nie jej wina. Twoim zdaniem jest się z tego jakoś duchowo podnieść. Z biegiem lat zauważysz niemoc mamy, jej błędy, złe wybory.

Chciałabyś u takiego pracodawcy robić? Ty byś była takim pracodawcą? Też byś się śmiała?

Dlaczego tak robisz na każdym kroku? Dlaczego wymyślasz co kto inny pomyśli? Jak z tym pracodawcą co czyta twoje CV...

Hhiii... Naprawdę byś tak pomyślała? Żartujesz chyba? I tak myślisz o innych ludziach? Chyba nie traktujesz ludzi "z buta"?

Tak... papierek trzeba mieć. Zgadzam się z tym w 100%.
Oprócz tego masz super narzędzie -- dobry angielski.
Zatem możesz być w pracy gdzie jest kontakt z ludźmi.
Jak już sprzątałaś i płacili Ci, to pierwszą pracę masz zaliczoną.
Nic się nie martw -- dasz sobie rady.

Dasz sobie rady. Znałem gościa, który był tak samo tłumiony jak Ty przez mamę. Wyjechał za granicę, aby się od niej wyrwać. Skończył tam studia, i ma pracę.
"tak nieogarnięta żałosna osoba jak Ty" -- to na pewno odbiór myślenia twojej mamy... ona Ci to zaprogramowała.
Dobrze byłoby aby ktoś dał "Ci w tyłek" i abyś zobaczyła, że jak musisz sobie radzić, to sobie radzisz.
Ten gość co wyjechał za granicę to na początku chyba w hospicjum starymi ludźmi się zajmował.

Okej. No problem.

Okej, rozumiem. Możesz sprzedawać suknie ślubne. Ale jakoś nie podoba mi się to zajęcie. Nie widzę tam pasji, odpowiedzialności, trudności. Cóż możesz zawalić? A w recepcji przychodzi klient z awanturą i trzeba sobie radzić. W sekretariacie masz lawinę spraw i trzeba ogarnąć. Bierz sobie trudne zadania.

Ok, fajnie.

Na szczęście to zależy tylko od Ciebie. Jak zchrzanisz, to twoja wina. Sto procent twojej winy.

Wielu ludzi tak ma...

Hehehe... nawet nie wiesz jak doskonale Cię rozumiem. Życzę Ci, aby Ci się oczy otwarły.

Najpierw zobaczysz mamę jako małą dziewczynkę, która ma ładnie poukładane lalki na sofie w rzędzie i jak ktoś chce przestawić lalkę w inne miejsce, bo trzeba ścielić łóżko do spania, to ona wpada w płacz, panike, tupie nóżkami, narzeka na Ciebie i cały świat, że jest źle, że się ją krzywdzi, nie szanuje, potem wpada w złość, rzuca się na podłogę, pije piąstkami w podłogę. Ale płacz mija jak zobaczy, że nic nie da rady zrobić.

Następnie oswoisz się, że twoja mama taka jest i postanowisz jej i sobie pomóc. Zaczniesz myśleć jak to zrobić. Znajdziesz rozwiązania i uznasz, że małymi krokami wiele zdziałasz. Pewnego dnia pomalujesz paznokcie, ona wpadnie w panikę, zacznie Ci robić wyrzuty, że wyglądasz "jak kur..." i abyś zmyła. Ty zaś powiesz jej "Mamo... mam 25 lat i pomaluję paznokcie tak jak będę chciała. Bardzo Cię szanuję, ale tak zadecydowałam. NIe martw się będzie dobrze".

Tak, tak -- typowe. Myślę, że musisz chwilowo odpuścić zmianę koloru włosów, bo matka tego nie wytrzyma. Możesz stopniowo robić coraz ciemniejsze. Albo po otwarciu baru po pół roku zmienisz kolor. Krok po kroku -- pamiętaj.

Prawdopodobnie jesteś w sytuacji, kiedy będziesz musiała myśleć za siebie i za matkę.

Może więcej prywatnych szczegółów nie wywlekaj na forum, bo jeszcze doniosą matce.
Możesz też do mnie na maila napisać jeśli chcesz. Na forum z kolei masz więcej oczu które pomogą.

Racja. Niech realizuje swoje plany, ale ona źle o sobie myśli więc nie ustali sobie ambitnych planów a powinna.

Nie. Nic nie powinna. Może. Wbrew pozorom to istotna różnica, także, a może przede wszystkim, w motywacji do działania. Wszelkie "powinno się/powinna/powinnam" pochodzi z nakazów/rozkazów - to umniejsza (i tak zerową) wiarę w swą sprawczość, decyzyjność i odpowiedzialność za siebie.

Autorka na razie prawdopodobnie nie ustali ambitnych planów, bo (co zauważyłeś) kiepsko myśli o sobie. Zamiast więc porywać się z motyką na słońce i realizować różne "powinności", warto by zbudowała wiarę w siebie, w swe umiejętności i możliwości, wówczas albo podejmie ambitne plany (zgodne z jej faktycznymi umiejętnościami), albo nie - jednak wtedy zrobi to świadomie i odpowiedzialnie.

Na siłę? Hm... .
To taka prosta zależność? Trudne zadanie, rezultaty i wzrost samooceny? Co jednak, gdy nie sprosta postawionym trudnym zadaniom? Samoocena też wzrośnie?

Są różne sposoby, podany przez Ciebie przypomina wrzucenie osoby, która nie umie pływać na głęboką wodę. Co kto lubi, wolę mniej radykalne sposoby.

Edycja (dopisałeś):
Rzecz w tym, że autorka od dawna "stara się".

Jak wrzucę kogoś na głęboką wodę, a on nie umie pływać, to utonie. To złe. Raczej widzę to tak:

-- Ewa! Idź kupić chleb do sklepu...
-- A ja nigdy nie kupowałam. Boję się, że kupię zły. Poza tym mogę się pomylić przy obliczaniu reszty. Nawet do tego się nie nadaję.
-- Masz kupić chleb. 10zł leży na stole.
-- Ale ja jestem tłukiem... Na pewno to zawalę.
-- Weź pieniądze, wyjdź z domu, bez chleba nie wracaj. To rozkaz. Natychmiast.

Wszystko jedno, czy przyniesie resztę, czy nie przyniesie, czy kupi chleb, czy wekę, czy wróci za 15 min, czy wieczorem jak zgłodnieje.
Postawienie osoby w sytuacji "nigdy nie wiesz jak silna jesteś dopóki bycie silną nie jest jedyną opcją jaką masz".

No z takim podejściem się zgadzam, chociaż po osobie STUDIUJĄCEJ powinno wymagać się większej zaradności. Teraz wiele osób taktuje studia jak przedłużenie liceum. Rodzice nie powinni kierować dziećmi jeśli są już duże, ale jeśli mieszkają razem z nimi to powinny dokładać się do wspólnego budżetu (nie podbijam tutaj do SiemaszEwka94) - w celu nauki odpowiedzialności.
Dla mnie nauka języka jeśli właśnie nie chce się stać zaprzysiężonym tłumaczem, profesorem w szkole jest troszkę bez sensu. Może jako dodatkowe studia np. gdy jest się dobrym informatykiem, grafikiem, headhunterem. Przecież KAŻDY broniąc przynajmniej pracę inżynierską musi opis napisać po angielsku/niemiecku (ja pisałam po francusku), a nikt nie będzie za to bulić płacąc tłumaczowi. Publikacje do zagranicznych jednostek też w innym języku.
Studia filologiczne trudne, ale same nic za bardzo nie dają. Ok przychodzi stażysta - miał same 5, ale zero umiejętności interpersonalnych, bądź nawet kurs zawodowy nie pomoże, bo po prostu nie nadaje się do sprzedaży/pacy z dziećmi/pracy pod presją.
Oczywiście każdy sam wybiera drogę, ale tam gdzie x setek studentów co roku kończy ten kierunek to obniża to szansę na dobrą pracę i trzeba być kreatywnym/zaradnym.
Dlatego jestem zwolenniczką sprawdzania sobie do czego się nadajemy.

Ej no, taka nieżyciowość, to też, a może nawet głównie wina wychowania przez rodziców w stylu: ‘Dzieci i ryby głosu nie mają.’ Nie pozwala się im na samodzielne wybory, popełnianie błędów, wyciąganie wniosków i odkrywania siebie, to jak mają się nauczyć samodzielności? Jak całe życie ktoś Ci mówi co i jak masz robić, to jak można mieć potem wiarę we własne siły i decyzje?

Kiedyś czytałam taki ciekawy artykuł profesora pedagogiki, który opisywał jak często sprzeczne są wymagania polskich rodziców. Dopóki dziecko jest niepełnoletnie, to wymagają posłuszeństwa, czyli rób co Ci każę, ale jak już dzieci dorosną to rodzice wymagają zaradności i samodzielności. Nic dziwnego, że duża część jest potem zagubiona i totalnie do samodzielności nieprzygotowana.

Poza tym sytuacja autorki nie jest taka zła. Filologia angielska już nie daje takich możliwości jak kiedyś, ale znajomość angielskiego to dalej jest przydatna i praktyczna umiejętność. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdzie w Internecie można znaleźć naprawdę dużo informacji i się doszkolić, np z drugiego języka na Duolingo. Znając angielski można sobie np. oglądać za darmo wykłady z najlepszych uniwersytetów świata jak Oxford, Harvard, Yale, MIT czy Berkeley etc.