Dać sobie spokój czy zawalczyć? - Netkobiety.pl

Klasyczny przykład jak można sobie samemu w głowie skomplikować sytuację. Fakty są następujące.
Jesteście razem kilkanaście miesięcy. Pierwszy szał minął, nie ma już takiego zakochania, motylków na samą myśl o nim, tego dreszczyku emocji. Zamiast tego jest miłość, wzajemna troska, wzajemne zrozumienie, wspólne wspieranie się. No i również to, co jest nieuchronne prędzej czy później w każdym związku - kłótnie. No i co? Chcesz się poddać? Bo ci koleżanki tak radzą? Bo raz był niemiły? Słyszysz samą siebie?
Wyjścia masz dwa. Możesz z nim zerwać i do końca życia rozważać "a co by było gdyby". Że może gdybyś tego nie zrobiła to bylibyście małżeństwem, mieli dzieci itp i byłoby to coś takiego na zawsze. Lub możesz spróbować zobaczyć co będzie dalej. Na dobrą sprawę nic nie ryzykujesz, a do zyskania masz bardzo wiele. Nie komplikuj sprawy, bo ona jest prosta jak konstrukcja cepa.

Witam, dziękuję za odzew

Wchodzenie mi na ambicje i mówienie że do niczego się nie nadaję to tylko niemiłe zachowanie? Że mi w największej kłótni powiedział, że nie chce mnie znać i że najlepiej bym zniknęła z jego życia? To musi w nim siedzieć. A czy tak powinna jedna osoba o drugiej myśleć w związku? Byłam gotowa to zrobić, odejść tak jak chciał, skoro tak przemawiała przez niego nienawiść, ale jednak zostałam. Przez takie jego słowa aż odechciewa się mi się w ogóle o to walczyć, bo te słowa dość mocno na mnie zadziałały. Ja o nim złego słowa nie powiedziałam, nawet jakbym chciała to bym nie umiała... choć swoje za uszami ma, ale wolałam się ugryźć w język przy każdej próbie niż go tym podjudzić i nie sprawić mu mimo wszystko przykrości.

Czasem mam jednak takie myśli, że dałabym radę po prostu sama. Może to już nie miłość a przywiązanie emocjonalne? Nawet nie umiem mu już sama z siebie powiedzieć że go kocham, coś mnie powstrzymuje. Nie umiem mu wybaczyć tych złych słów, nawet jak byłoby dobrze, to i tak miałabym w pamięci co powiedział, bo jestem pamiętliwa. Kiedyś nie było tego "piętna" i uważaliśmy siebie za ideał a teraz to złe widmo by się za nami ciągnęło. A jednak przy nim trwam, bo nie umiem inaczej. Gdyby było dobrze, nie wahałabym się.

Owszem, mieliśmy takie plany i nadal coś takiego jest, ale tego coraz bardziej nie widzę... Nie wiem czy moje uczucie jest do niego po tym wszystkim tak wielkie, że naprawdę do tego kiedyś dojdzie. Wciąż sobie go wyobrażam u mojego boku za te kilka, kilkanaście lat. Ale żeby tak było, musiałabym się na stałe już do niego przeprowadzić i podjąć tą decyzję NA JUŻ a nie wiem czy jestem na to gotowa. Chociaż znam przypadki, kiedy młodsi ode mnie wszystko ryzykowali dla tego uczucia. Wbrew wszystkim. Ale co jak to się obróci przeciwko mnie i zostanę i bez niego i bez najbliższych osób i przyjaciół?

Ryzykuję dobre relacje z rodziną, z przyjaciółmi i tracę nawet robotę u siebie. Niby robotę mogę znaleźć w jego mieście, no ale... Co jak nie wyjdzie? Do czego wrócę? Do rodziny, która powie "a nie mówiliśmy?", do znajomych którzy się odsuną "sama tego chciałaś"? Nie jestem typem samotnika a tam byłabym tylko zdana na niego. Były plany by za dwa lata tam się do niego przenieść na spokojnie, ale on mówił że za wiele spierdzieliłam, by tyle wytrzymać z dala od siebie. W sumie racja, spierdzieliłam wiele. Ale dlaczego nie szanuje też tego co ja bym chciała tego, że wolałabym u siebie zostać, uporządkować swoje sprawy, dokończyć edukację (dając mu uczucie sama z siebie bez przymusu, bo bym była szczęśliwa robiąc to co kocham, a nie że ktoś mi coś narzuca) i pełna miłości do niego wyjechać jak już wszystko u mnie się skończy.

Moi rodzice początkowo nie mieli do niego żadnych zażaleń, bo widzieli że jestem z nim szczęśliwa, ale później jak zaczęły się kłótnie i to dość srogie, to moi rodzice byli tego świadkami. I usłyszeli, że on powiedział do mnie że jestem fałszywa i wiele razy w wielkich kłótniach (kolejnych) powiedział, że nie chce mieć z moją rodziną do czynienia. Moja matka go po prostu nie lubi, nie chce słyszeć, bo ją zabolały te słowa. Naaaaaawet jakby miało być coś więcej typu małżeństwo jak wspomniał kolega wyżej, to jakby to wyglądało na ślubie? Sam powiedział, że nie miałby wyjścia i musiałby tolerować moich rodziców. Nie chcę by sprawiał, że odetnę się od rodziców, chociaż są sygnały, że tak może chcieć. Jakby mnie chciał mieć mnie tylko dla siebie.

Droga CatLady.

Średnio uśmiecha mi się rzucać wszystko dla niego, ale mam takie też marzenie spróbować czegoś nowego przy jego boku. Edukacja w postaci studiów uzupełniających jest także możliwa w jego mieście. Wiesz, początkowo zgadzał się na to bym skończyła u siebie edukację, ale włączyły się moje obawy że nie damy rady, że mu się odechce, i to też jest w ramach spierdzielenia, bo tak to zepsułam, że on nie widzi innej możliwości niż przeprowadzka. Moim zdaniem powinien sugerować się tym co ja pragnę, mimo wszystko bo to trudna decyzja do tego MOJA. I nie rozumiem, czemu mi dał takie ultimatum. Ja osobiście bym w życiu nawet jakby było bardzo źle, nie egzekwowałabym przyjazdu BO JA TAK CHCĘ. Liczyłoby się szczęście tej drugiej osoby. Byłaby ta osoba w innym mieście NAWET gdyby było mega źle w związku. Ważne, że by się spełniała a później myślała o wspólnym zamieszkaniu. Nigdy bym nie dyskomfort nie naraziła. Czy to egoistyczne z jego strony?

Widzę po rodzinie, że ta go już nie lubi. Nie chce o nim słyszeć. Nie chcę ich dobijać faktem, że wybrałam jego. Nie wydziedziczą mnie, bo to moi rodzice, ale na pewno nie byłabym witana oklaskami w domu i z ciepłą herbatką na stole. Ale jednak on daje mi coś, czego nie dawał nikt. Wypomniał mi, że dawał mi wiele szans, to racja, a ja mu żadnej na to by sprawił, że mu wybaczę te złe słowa. To prawda. Ale ja nie umiem dać mu tej szansy. Nie zamierzam się zmuszać i udawać, że wszystko ok. Owszem, lubi mieć wszystko pod kontrolą. Fiksuje jak tylko mu się "zerwę" ze smyczy i czasem posiedzę dłużej ze znajomymi bez wcześniejszego znaku. Mówił nawet, że jak chcę sobie wychodzić ze znajomymi i chcę się gimbusiarsko wyszaleć, to nie z nim. Czy mam więc być pod kloszem? Wychodzić tylko z nim? Dlaczego związek ma być tylko więzieniem? No ale rozumiem, stracił do mnie zaufanie. Okej. Ale to i tak nie powinno znaczyć, że ma mnie tak kontrolować. A może powinien z racji braku zaufania? Do którego doprowadziłam?

Nie wiem czy potrafię zostawić to za sobą. Sam mi mówił, że muszę te złe rzeczy mu wybaczyć, on jest nawet na to gotów by sam wybaczyć. Ale wiedząc, że wszyscy ode mnie są przeciwko... On nawet nie pozwala mi odejść. Że nie po to dawał tyle szans, bym teraz tak odchodziła. Stosuje jakieś chyba sztuczki psychologiczne, nie wiem... A może litość?

Może masz rację, ale robię to raczej dla świętego spokoju, nie chcę kłótni, nie chcę kolejnych spierdzielonych dni przez jego oskarżenia w moją stronę. Psychicznie powoli nie wyrabiam. Po prostu jestem ugodową osobą. Często nawet ma mnie za głupszą. Może chce się wywyższać? Nie wiem. Nie wydawał się taki, a teraz wiedząc jaka jestem może mną sterować i manipulować. Naprawdę nie wiem, CatLady.

Twierdził, że sama sobie zasłużyłam na to ultimatum. Skoro tyle szans niszczyłam na odległość i zamiast uwierzyć mu, że damy rade na odległość to byłam paranoiczką to powiedział, że w takim razie jedyne wyjście to ultimatum skoro na odległość mi nie wychodziło podtrzymywanie relacji, która za każdym razem kończyła się sporą awanturą i kłótniami. No dobra. Ale żeby od razu mówić, że "jak kochasz to przyjedziesz"... to nie takie łatwe. On nigdy nie był w takiej sytuacji.

Że zniszczy we mnie to co dobre, że zmusza mnie do tego wyjazdu, że jestem naiwna, że tak daję mu się obrzucać, że nie mam w ogóle rozumu. I jak śmiem z nim kontakt utrzymywać po tych słowach skierowanych w rodzinę. Uważają, że robię błąd bo wszystko chcę rzucić a on nic z tego nie robi, on nic nie traci bo byłby na swoim. No i do tego sądzą, że jak tam pojadę to "będziesz na jego zawołanie, nic nie będziesz mogła sama zrobić." albo wstawki "nie jesz śniadania? A może KTOŚ Ci zabronił?".

Nie do końca tak. Po prostu boli go to, że się od niego ciągle odsuwam (chyba logiczne dlaczego...) i trzymam na dystans i ma myśli, że wolę znajomych i przyjaciół. I to go boli, bo nie chciałby być traktowany na równi z kumplami. Tylko że kumple nigdy nie powiedzieli mi takich słów i nie zachowywali się jak on, przyjaciele tak samo tak nigdy nie zrobili. Kiedyś byłam w stanie wszystko rzucić dla niego - np. spotkanie z przyjaciółką albo jakiś wypad. Teraz widzę, że jest odwrotnie. Bo wolę trochę odetchnięcia, może to jakaś ucieczka od tego chorego stanu, chwila odstresowania? Nie wiem co to za stan we mnie wstąpił. I sądzi, że jak wolę sobie ciągle "imprezować" to jest to niedojrzałe i jeszcze się widocznie nie wyszalałam. To, że on nigdzie nie wychodzi i mieszka w domu a do centrum ma daleko, to nie znaczy że ja, na stancji bez ingerencji rodziców i mieszkająca w centrum nie mogę nigdzie wyjść. To jeszcze NIE TAKI wiek by siedzieć na swoim, gotować mu obiadki i prać. To nic złego, że wolę czasem się wyszumieć. Oczywiście w granicach rozsądku. On na to jest wyczulony poprzez brak zaufania co mi zakomunikował.

Ma, oj ma. Ale ja po prostu chyba... nie umiem. Nie umiem w nim dostrzec nic dobrego już. On chciałby powrotu do tych dobrych chwil i mówił, że ma dość mojej bierności. Czuję, jakbym z nim już to ciągnęła na siłę, bo przywiązanie. Szkoda mi mimo wszystko tej relacji, bo naprawdę jest dobrym człowiekiem, ale poprzez moje akcje zaczął tak fiksować ale teraz już to ma za duży rozmiar. Kiedyś i rodzice go uwielbiali, i ja się cieszyłam, że są za nami, że pytają u niego a teraz to jest w domu temat tabu. Co do zaufania... Mówił, że jeśli chce je odbudować to TYLKO na MIEJSCU. Bo inne możliwości zawiodły, co jest moją winą, bo za bardzo myślałam o tym, że nam nie wyjdzie na odległość a nie o tym, że UDA SIĘ.

Po prostu złotym środkiem byłoby to, że pozwoliłby mi dokończyć uczelnię u siebie w mieście, gdzie czuję się szczęśliwa, gdzie bym się spełniała a później po wszystkim się wyprowadzić. Na taki stan rzeczy rodzice nic nie mówią, ważne jest dla nich bym skończyła SUM a później mam sobie jechać gdzie mi się tylko zamarzy.

Szkoda, że tak się już nie da.

Nie chcę by sobie przeze mnie coś złego zrobił. Wiem, że mnie kocha i to mocno, wytrzymał tyle mojego złego zachowania, moich zniszczonych szans, zawodów, wciąż ma nadzieję, że będzie jak dawniej. A mnie zbyt gryzie poczucie winy i to, co mu zrobiłam i nie umiem tego naprawić. Dlatego chciałam odejść. Ale on nie pozwalał, bo mówił, że świata poza mną nie widzi i naprawdę mógłby sobie coś zrobić z tęsknoty do mnie. Dodał, że poza mną nic go tu nie trzyma, że mu każdy dzień umilałam, byłam ucieczką od szaroburego codziennego życia. A jakbym zniknęła to świat by mu się zawalił i nawet studia czy rodzina nie miałyby znaczenia. Znam go i wiem, że to nie są puste słowa. Wiem, jak to jest i wiem, że w takich sytuacjach się nie żartuje, zwłaszcza jak widzę bardzo duże zaangażowanie z jego strony.