rozstania i powroty - Netkobiety.pl

Moim zdaniem akurat w opisywanym przypadku powrót nie zda egzaminu. A to dlatego, że główna przyczyna rozpadu związku nie została wyeliminowana. Nadal dzieli was 100km i nadal będziecie musieli jakoś to organizować jeśli się zejdziecie. Ja te rozterki rozumiem bardzo dobrze - sam przez półtora roku spotykałem się z dziewczyną mieszkającą 70km ode mnie i podróż tam i z powrotem zajmowała prawie cztery godziny i wiązała się z przesiadkami. Widywaliśmy się często, ale to była męczarnia dla nas obojga. Ja już nigdy nie wejdę w taki związek a Tobie radzę się zastanowić jaki sens ma wchodzenie drugi raz do tej samej rzeki jeśli nic się nie zmieniło.

Odległość nie była przyczyną rozstania się z tamtą dziewczyną. I wtedy nie uważałem jej za wielki problem, choć często byłem zmęczony i sfrustrowany tym wszystkim. Ale dziś wiem że nigdy na coś takiego bym się już nie zdecydował. Nie powinno być tak, że od ukochanej osoby dzieli Cię cała wyprawa i nie możesz się z nią zobaczyć kiedy oboje chcecie, bo jest zwyczajnie za daleko.
Co do Twojego przypadku - uczucie i tęsknota to coś co można zrozumieć. A to dlatego, że po rozstaniu znikło wszystko to co było takie irytujące. Czyli konieczność dojazdów, brak możliwości przytulenia się na spontanie i fakt że wasz związek istniał bardziej w wirtualnym świecie niż w realnym. Zostało w Twojej pamięci tylko to co dobre, czyli uczucie, wspomnienie ciepłych chwil, tęsknota. Ale za chwilę znów będzie zima i koło się zamyka.
Ja Ci nie odradzam, chcesz to próbuj. Ale moim zdaniem finalnie to się nie powiedzie.

myszeczko dziękuję ci za słowa otuchy, ja już pisałam i skończyło się to wrogością z jego strony, czego zupełnie nie rozumiem , tak jak by zniechęcił się, zakończył sprawę i zaczął żyć swoim życiem.. pamiętam naszą rozmowę pożegnalną, mówił że bardzo żałuje bo było mu ze mną dobrze ale zaczynają mu się wypalać uczucia bo nie może widzieć się ze mną tyle ile chce, że widzimy się tyle co nic i to nie ma sensu.. boże jak ja się męczyłam wtedy , i od tamtej pory nie zaznałam spokoju.. gdy się rozstaliśmy mieliśmy utrzymać kontakt ale było zbyt dużo emocji i to się rozpadło, mieliśmy się nawet widywać ale za dużo nerwów było więc się nie zobaczyliśmy - on nie chciał, a mnie pewnie by to kosztowało kolejny płacz..
najbardziej żałuję że coś się zmarnowało, minęło pół roku jak się nie widzieliśmy a ja do tej pory nie poznałam nikogo wartościowego, zawsze mogłam na niego liczyć i wiem że mu zależało, po prostu nastąpiło kilka momentów które przelały czarę goryczy.. a potem za mało kontaktu by to udobruchać, kłótnie przez smsy , potem jego definitywna decyzja której nikt nie potrafił przekonać - nawet jego rodzina i przyjaciele, on jak by jeszcze bardziej w to brnął, potem dowiedziałam się że on już nic nie czuje i mam zapomnieć na zawsze..
na dzień dzisiejszy próbuję żyć no bo co mam zrobić, przecież się nie zabiję, ale ciągle chciała bym wrócić.. jeśli on jest sam i teraz przeżywa  może samotne weekendy w szarości dnia.. może jakieś malutkie wspomnienie mu przyjdzie.. czasem tak jest że faceci wracają bo coś zrozumieli ..

zmartwiony ale czy to ty podjąłeś taką decyzję o rozstaniu czy ona? i czy ta decyzja nie sprawiła że cierpiałeś? jak miała się sprawa twoich uczuć, czy wypaliły się? ja też miałam chwile zwątpienia w moim związku bo jednak nie czułam że to taki prawdziwy związek, też wkurzało mnie to że piszemy z sobą a widzimy się od określonej godziny do określonej. wkurzało mnie że jestem zmęczona po całym tygodniu a weekend muszę spędzić właśnie w ten sposób że muszę jechać. ale patrząc na to teraz wiem jak mi go brakuje - mimo wszystko lubiłam te nasze spotkania, bo i mieliśmy wiele wslnych pasji, np robiliśmy wiele kilometrów leśnymi ścieżkami, to w jego towarzystwie czułam ten spokój którego teraz tak holernie mi brak.. to  u jego boku czułam że on jest tą bratnią duszą której latami szukałam. dlatego gdy odszedł to się załamałam.. wiem że myślałam wtedy że może to próba, bo mieliśmy rozmowy i że teraz wiem jak mi zależy, chciałam walczyć, pokazać mu, ale on chciał po prostu odejść, był smutny, zrezygnowany, a mimo to przytulał mnie i miał łzy, więc dlaczego potem tak mi napisał - że już się wypaliło i nic nie czuje..

sosenek, mam ale nic mnie nie cieszy, ja mam chyba jakąś depresję, było jeszcze gorzej bo schudłam dużo kilo dopiero teraz wychodzę na prostą..
wiesz czuję się staro bo mam 31 lat, wszyscy mają ułożone życie, ja myślałam że nam się uda..
to jest najgorsze się pogodzić, bo ja ciągle o nim myślę,
wychodzę czasem do ludzi ale wewnętrznie się męczę, cierpię, nie cieszy mnie kontakt z ludźmi, czasem czuję się już zupełnie skreślona dla życia..
jak sobie myślę że idę do pracy potem do domu i tak w kółko to mnie przeraża - że tak dożyję starości i zjedzą mnie szczury

Dziewczyno. Ja też mam 31 lat. I nie tak dawno po 8 latach zostawiła mnie dziewczyna, która też ma 31 lat. Oboje straciliśmy 1/4 życia i zostaliśmy finalnie z niczym. Pewnie, że boli, że smutno, że jest żal. Pewnie że przykro się patrzy jak znajomi ze szkoły mają rodziny, dzieci i są szczęśliwi. Tak samo ciężko patrzy się na szczęśliwe pary czy rodziny na ulicy. No takie to życie jest, nie zawsze wszystko toczy się tak jakbyśmy chcieli.
Po tym Twoim ostatnim poście zaczynam się zastanawiać na ile w Twoim przypadku można mówić o uczuciu, a na ile jest to sentyment czy jakaś forma wyrachowania. Bo jednak jesteś sama, a nie chcesz być. Chciałabyś rodzinę, dzieci, męża. A nie masz. A w nim widzisz potencjalnego kandydata, bo przecież w sumie nie było tak źle. Czy nie jest trochę tak, że uczepiłaś się tej myśli o nim bo nie widzisz alternatywy? Zastanów się.
A najważniejsze to żebyś pamiętała, że życie toczy się dalej masz 31 lat i wszystko przed Tobą

może to tak trochę jest ale z drugiej strony to każdy związek nie jest taki super, w kazdym zaczyna się rutyna, zwykłe życie, jednak docenialam to zwykłe życie i zwykłość tego chłopaka, może się uczepiłam ale ja dobrze wiedzialam jak się rozstawalismy ze będzie tragedia bo jednak chyba go kochałam, z tego co widzę, denerwowal mnie ale lubilam go nieraz patrzylam na niego i dziękowalam ze mam taką bratnią duszkę
zresztą wracając do tego co napisała sosenek o piesku z chroniska, mój były mnie do tego zachęcał jeszcze na początku naszej znajomości, pamiętam że oboje się nakręcaliśmy z tym pieskiem, nawet mieliśmy iść oglądnąć pieski, tak strasznie za nim tęsknię, bo czuję że to przez odległość, wiem od innych bo im mówił to samo, że wypaliło się przez odległość, on nie widział w tym sensu bo jeszcze potem zaczął więcej pracować, tak jakoś przygaśliśmy na siebie, strasznie tego żałuję bo on mi bardzo pokazywał jak mnie uwielbia i jego przyjaciele też to widzieli, mówili że my to jesteśmy para, jego rodzina była bardzo za mną, nawet dzwonili do mnie gdy on postanowił odejść