Nie lubię dzieci. - Netkobiety.pl

No to najpierw przestań być uparty a potem się zobaczy co da się zrobić...
Przeczytałam Twój wątek 'rozwodowy', konkretnie i bezzwolnie piszesz, i dobrze się Ciebie czyta, ciekawe...
Acha , mam dwóch synów, nigdy nie zastanawiałam się czy lubie czy nie lubie dzieci, zawsze jakoś przy nich starałam się być i rozumieć co im sie w głowie lęgnie.

To samo chciałam napisać . Zadajesz pytanie raczej retoryczne, skoro już z góry wiesz jak będzie. Pamiętaj, że wszystko co z nami dzieje się w dorosłym życiu ma podłoże w dzieciństwie. Jeśli naprawdę Cię to interesuje, to tam szukaj przyczyny. Jeśli tak naprawdę pytasz ale nie zamierzasz się zmieniać, to się zrzeknij się praw do syna i będziesz mieć spokój.

Hm..., ale MASZ syna i do tego może chorego, nie pozwalaj sobie na proste tłumaczenia, wymagaj od siebie :
- zrozumienia siebie
- właściwego postępowania
Chcesz aby dalej 'przeszło' samo z siebie siłą zastanych emocji na Twoje wnuki ? Jeśli ma być inaczej - powalcz o siebie, o syna, o jakość relacji, jego zdrowie. Nic nie zrobisz to nic się nie zmieni, trochę to brzmi : Panie ześlij mi inne życie. A to tak nie działa.

Postaraj się aby nie odczuł Twoich deficytów, wiem, wiem - hipokryzją brzmi i wiem, wiem - nie da wydusić z Ciebie czegoś czego w Tobie nie ma. Ale to DZIECKO, prawdopodobnie chłonne na emocje. Po prostu staraj się poznać syna, staraj się być cierpliwy, staraj sie zrozumieć innego małego człowieka, który dodatkowa ma tą przypadłość, że JEST Twoim synem.

Lubisz dzieci, nie lubisz dzieci. A ludzi lubisz? Tam jest człowiek, może spróbuj w nim zauważyć przede wszystkim CZŁOWIEKA.
I tak go traktuj, a nie jak jakiś twór, nie wiadomo co to "dziecko" czyli co? Jaka jest różnica między dorosłym a dzieckiem? Które to cechy to dziecko ma, że aż nie chcesz mu być ojcem? A jak przestanie być dzieckiem? Kiedy to się stanie? Jaką magiczną liczbę wybierzesz i stwierdzisz "a, to już nie dziecko, to już mogę go LUBIĆ?"

Żeby nie było, nie uważam, że nielubienie dzieci jest czymś dziwnym. Znam mnóstwo osób, które nie lubią dzieci. Jeszcze więcej, które się ich boją. No i nic, sam nie bądź jak dziecko, które szuka wymówek, tylko bądź jak dorosły i zajmij się czymś, co jest twoją odpowiedzialnością.

Nie do końca na tym polega rola ojca dziecka. Ale to twoja decyzja. Fajnie by było, gdybyś zrozumiał, że "lubię, nie lubię" to język dziecka, postawa dziecka. Dziecko nie lubi zieleniny i na tej podstawie podejmuje decyzje. Dorosły wie, że trzeba ją jeść. Na tej podstawie podejmuje decyzje, żeby zignorować niechęć i robić, to co właściwe, lub decyduje się nie jeść zieleniny i potem stawić czoła konsekwencjom, których jest świadomy.

Mówimy o różnych sprawach. Chciałam Ci dać do zrozumienia, że sam zachowujesz się jak dziecko. Kierujesz się w tej sytuacji tym, co lubisz czy nie lubisz. To jest postawa dziecka, które - jeśli mu pozwolić decydować - nie zje zieleniny, bo kieruje się zasadą przyjemności. W przeciwieństwie do dorosłego, który kieruje się świadomym wyborem, rozważeniem za i przeciw, rozpatrzeniem sprawy z wielu różnych perspektyw, biorąc pod uwagę nie tylko swoją przyjemność, ale takie czynniki jak obowiązki, powinności, konsekwencje dla siebie i dla innych.

W tym co piszesz, nie widzę ani grama dorosłego.

Nie chodzi o to, jaką decyzję podejmiesz (będę w jego życiu, nie będę w jego życiu) tylko sposób, w jaki podejmujesz decyzję. Mówisz "nie lubię, nie jest to przyjemność, nie czerpię z tego radości, wymaga cierpliwości".

Skoro wiesz, że podstawy zachowania i źródło znajduje się w dzieciństwie, to masz już jeden krok wykonany. Teraz należy zachować się jak dorosły i przyznać, że to nie wina dziecka, że jest dzieckiem, tylko Twoja, że nie umiesz sobie z emocjami poradzić. To prawda, że jest coś w Tobie niedojrzałego. Ten upór dziecka, o którym pisze Mone... , a także fakt, że trudno Ci wziąć odpowiedzialność na siebie. Nie odpowiedzialność za dziecko, bo to w pewien sposób czynisz, ale za swoje zachowanie, postępowanie, uczucia i emocje. Jeśli wiesz, że powielasz błędy rodziców i że to niedobre/krzywdzące, to czemu to nadal robisz??? To jest ten brak odpowiedzialności za samego siebie. Idziesz na łatwiznę, bo nie zamierzasz pracować nad sobą, ale oddalić się od syna, najlepiej zrzec się praw i nadal tkwić w marazmie swoich starych. Dorosły człowiek bierze na bary swoje życie i naprawia własne błędy lub/i siebie- jeśli tego wymaga sytuacja.
Tak ja to odbieram.

Samego siebie nie przeskoczysz. Chcesz zrobic cos dla syna - wspieraj jego matke, ma szanse znalezc innego mezczyzne, ktory stanie sie ojcem dla twojego syna i wzorem do nasladowania.

Pozbywajac sie presji jaka niesie za soba bycie ojcem bedzie ci latwiej nim byc czasami.

Skalny, dzieci nie lubie WSZYSTKICH, ale jestem w stanie uzyc swojego doroslego rozumu by przewidziec jaka krzywde mozna wyrzadzic wlasnemu dziecku poprzez odsuwanie sie od niego i ignorowanie jego emocjonalnych potrzeb. To sie nazywa odpowiedzialnosc. Chociaz dzieciarnia mi wyjatkowo dziala na nerwy, to jezeli powierzono by mi dziecko pod opieke (bo sama za wszelka cene nie chce miec swoich), to staralabym mu sie zapewnic jak najlepsza atmosfere do dorastania. I tu jest mowa o przypadkowym dziecku, a nie wlasnemu z krwi.

Powiem tyle: slaby jestes. Powolales do zycia istote ludzka, ktora nie chcesz sie opiekowac i brac za nia odpowiedzialnosc.

Konkretnego? Praca nad sobą jest bardzo konkretna.
Przypomnij sobie jak Ty byłeś traktowany, co wtedy czułeś, czego nie chciałeś usłyszeć/zobaczyć, czego pragnąłeś, o czym marzyłeś itp. Jesteś nadal dzieckiem zamkniętym  w ciele dorosłego faceta. Wystarczy przebić skorupę i przypomnieć sobie tego skrzywdzonego chłopca jakim byłeś/jesteś. Poczuć ten smutek, to cierpienie, to uczucie osamotnienia i odrzucenia. Po co?
By zrozumieć dlaczego jesteś dziś zablokowany, dlaczego nie lubisz samego siebie, dlaczego chciałeś "zabić" w sobie tego małego chłopca.
By nie robić tego samego co Twoi rodzice, by nie krzywdzić innych tak jak sam jesteś skrzywdzony, by poczuć się lepiej, by polubić w sobie tego  biednego chłopca, którego zamknąłeś gdzieś w lochu swego serca .
Aby zrobić porządek w swojej duszy, musisz najpierw wywlec z niej wspomnienia, dawne żale. Potem wywalić co niepotrzebne, a zostawić tylko te przydatne. Jak to bywa z porządkami generalnymi, najpierw robisz bajzel, a potem segregujesz, sortujesz, wywalasz co nie co, resztę ładne układasz w szafie.

Nie wiem czy coś zrozumiałeś z tego psychologicznego słowotoku . Sądzę jednak, że jeśli bardzo będziesz chciał zrozumieć, to przeczytasz kilka razy... i pojmiesz co miałam na myśli.

Mam siostrę. Mieszkamy w różnych miastach. Kontakt raczej nie jest częsty. Nie ma dzieci.

On? (ojcem nigdy go nie nazwę) Miał wszystko gdzieś odkąd pamiętam. Zachorował w pracy. Mama zrobiła wszystko by mu pomóc a on w sanatorium znalazł sobie kobietę na boku. Potem był rozwód. Ostatnio widziałem go 10 lat temu. Powiedziałem że będzie dziadkiem. Zero reakcji. Rok temu ktoś przyszedł i powiedział że nie żyje. Nie pojechałem na pogrzeb. Zrobiłem to jakiś czas temu gdy poczułem że jestem gotowy.

Skalny, Ty tak na powaznie?

Z zaniedbania i odrzucenia sie NIE WYRASTA. Mozna to przerobic ciezka harowka, trwajaca lata na terapii, ale powiem Ci z doswiadczenia osobistego, ze zadry zawsze gdzies tam zostaja i rysa na charakterze jest.

Nawet po Tobie widac, ze lekcji z dziecinstwa wcale nie odrobiles. Nie chcesz sie kontaktowac z synem, tworzyc z nim wiezi, bo za bardzo przypomina Ci siebie samego jako dziecko i odzywaja sie bolesne doswiadczenia. To nie do dzieci palasz niechecia, ale do wspomnien o bezradnosci, bolu i krzywdzie. Nad tym powinienes zaczac pracowac by synowi nie powtorzyc tego co Twoj ojciec zrobil Tobie.

Czekam na psychoterapię. Najwcześniej będzie za rok bo tyle się czeka. Rysy i tak zostaną. Pamięć można zatrzeć ale nie do końca.
Wspomnienia z dzieciństwa mam dobre i złe. Nie tylko same złe. Ból został w pamięci ale nie w środku.
Niechęć do dzieci mam wszystkich. Rodzina byłej żony ma dzieci i to dużo. Zawsze trzymałem się od nich z dala. Bo nie czuję takiej potrzeby by z nimi obcować. Na szczęście ten kontakt znikł po rozwodzie.

Wracałeś do przeszłości, ale tego nie przepracowałeś. Powspominałeś, pożaliłeś się i na tym koniec. Wybaczyłeś sobie, ale właściwie co? Wydaje mi się nie wybaczyłeś, skoro masz wyrzuty sumienia. Jednak siebie nie lubisz za to nielubienie dzieci. Akceptacja a szczere lubienie to coś innego. Ja akceptuję szwagierkę, ale jej nie lubię. A  wybaczyłeś ojcu?
Ja też nie miałam różowo, czułam się niekochana, bo matka tylko biła i wyzywała dla mojego rzekomego dobra, a ojciec powtarzał, że bachory mu spier***y życie i najchętniej by je powybijał jak psy. Dziw bierze, że ja tak samo nie traktuje swojego dziecka. Jak myślisz dlaczego?
Bo była to dla mnie lekcja życia, lekcja jak NIE należy postępować kategorycznie. Lekcja o tym, jak wiele miłości mogę dać swojemu dziecku, tej miłości jakiej nie chcieli ode mnie rodzice. Mam jej przecież w sobie wiele i mogę się z dzieckiem podzielić.
Pytasz jak?
Najpierw uświadomić sobie czego tak naprawdę chcesz? Chciałbyś nie czuć wyrzutów sumienia, ale nadal nie lubić dzieci? Chciałbyś zacząć dzieci tolerować aby przynajmniej Cię nie irytowały? Chciałbyś wszystkie dzieci polubić, a syna pokochać? Czego właściwie chcesz? Gdy zdecydujesz, to będzie wiadomo co dalej robić.

Beyon Ci dobrze pisze. To nie dzieci nie lubisz, tylko siebie z czasów dzieciństwa. Akceptujesz siebie teraz, ale czy lubisz tego chłopca porzuconego, któremu było tak ciężko? Pewnie jako dziecko marzyłeś o tym co zrobisz gdy wreszcie dorośniesz. Dlatego teraz jako dorosły czujesz się pewniejszy, ale jako dziecko czujesz się jak Twój syn. Zacytuję fragment książki dla kobiet, ale widzę, ze to idealnie się sprawdzi też u mężczyzn. Od tego należałoby zacząć, czyli od akceptacji dzieciństwa, tego co wtedy czułeś,  jaki byłeś.

"(...)rozwiejesz marzenia o idealnym dzieciństwie (to wzbudzi w tobie lęk). Jeśli porzucisz tę fantazję, musisz przyjąć do wiadomości, że już nigdy nie doświadczysz tego, czego nie otrzymałeś jako dziecko (bezwarunkowej miłości i akceptacji) bo zwyczajnie nie cofniesz się w czasie. Rozstanie sie z marzeniem o idealnym dzieciństwie oznacza zaniechanie szukania idealnego męża/żony, odrzucenie marzeń o idealnych dzieciach, pracy i sobie samego. Pozytywne jest to, że rezygnacja z nierealnych marzeń pozwala zbudować zdrowe poczucie własnej wartości. Rozstanie z wizerunkiem idealnych dzieci sprawi, że zaczniesz się cieszyć ich niepowtarzalnością. Rezygnacja z marzenia o własnej doskonałości pozwoli ci odkryć, kim naprawdę jesteś oraz stać się osobą bardziej spontanicznym i prawdziwym."

Terapia nigdy nie jest łatwa- mąż miał cieżkie dzieciństwo przerabia to teraz na terapii i wiem ile go to kosztuje. ale pewnie czujesz, ze warto ja podjąć- a to już połowa sukcesu.
Na Twoim miejscu teraz nie skupiałabym się na uczuciach do syna i ich analizie, ale spędzaj z nim czas po prostu, tak jak lubisz i umiesz.
Całe życie przed Wami, przepracujesz swoje traumy i poukłada się.
nie Ty pierwszy i ostatni.

Mądrze wszyscy piszą, a co skalny sobie z tego weźmie, nie wiadomo. Fajnie, że w planach masz terapię, szkoda że dopiero za rok. Ja poszłam prywatnie, płaciłam po 120zł za spotkanie raz na dwa tygodnie. Wydawało mi się, że mnie nie stać, ale warto było zrezygnować z wielu innych rzeczy, żeby pomóc sobie. Rok dla małego człowieka to bardzo dużo, wiesz?

Nie mam za wiele do dodania, bo chyba wszystko zostało powiedziane. Masz odpowiedzialność na sobie za tego małego człowieka - nie chodzi mi teraz o finansową, tylko o emocjonalną odpowiedzialność, odpowiedzialność za to, na kogo wyrośnie, kim będzie, jakie będzie miał wspomnienia, jakim ojcem zostanie w przyszłości, jak bardzo będzie musiał pracować nad wspomnieniami i przeżyciami ze swojego dzieciństwa, żeby nie powtarzać historii i nie traktować swojego dziecka tak samo, jak ty jego, a ojciec ciebie. Nieważne, że płacisz te alimenty - to twój obowiązek i już; oczekujesz gratulacji? Fajnie, jesteś nieco bardziej odpowiedzialny niż tysiące facetów, którzy swojego obowiązku nie dopełniają.Ale dla twojego syna nie ma znaczenia, czy płacisz, czy nie. On odczuwa odrzucenie.

Nie lubię, gdy traktuje się dzieci jakby miały nic nie rozumieć. Wiele dla niego by znaczyło, że próbowałeś, że starasz się, że po to idziesz na terapię, że robisz, co możesz. Ale po pierwsze, tego nie robisz, bo - przynajmniej tak to brzmi - czujesz się usprawiedliwiony z tego, że nie dbasz o niego, bo 1. płacisz alimenty, no i 2. przecież nie lubisz dzieci; a po drugie - on nawet nie wie, że się starasz, że próbujesz, bo pewnie mu tego nie mówisz, nie wyjaśniasz mu, co się z tobą dzieje, dlaczego wasza relacja wygląda tak, jak wygląda.

Napisałeś "A jednocześnie wierzę że z czasem podrośnie i priorytety mu się zmienią." Nie. Priorytety się nie zmienią, bo wpływ rodziców na nasze życia jest wszechobecny, nieunikniony. Poczytaj choćby "Toksyczni rodzicie" Susan Forward, ona ma tam niezliczone przykłady, jak rodzice rządzą życiem dorosłych dzieci, nawet kiedy już nie żyją albo nie mają kontaktu. Rodzice nas programują na całe życie. Ten dzieciak odczuwa odrzucenie; ale dzieci wyposażone są w mechanizm obronny pod tytułem przekonania "rodzic jest wszechmocny i wszechwiedzący" po to, żeby czuć się bezpiecznie i moc dorastać. Skoro ty jako rodzic wszechwiedzący go odrzucasz, to on rozumie, że to jego wina; że to coś z nim jest nie tak, że to on nie zasłużył, że robi coś nie w porządku, że nie należy mu się twoja miłość. Sam doskonale wiesz, jak raniące są te przekonania, przeżyłeś to.

Bardzo smutny wątek.
Zgadzam się z większością wypowiedzi.
To, co chciałabym dodać to tylko to, że wiele badań wskazuje na duży udział w ZA (rozumiem, że to jest niepotwierdzona hipoteza/diagnoza zakładana u twojego syna) mają czynniki genetyczne że strony ojca, który sam przejawia szereg syndromów, ale np. w mniejszej ilości i natężeniu. Gdy czytam twoje posty, to skłaniam się ku tej teorii. Myślę, że nie jesteś w stanie zrozumieć potrzeb i problemów swojego dziecka wprost, ale jesteś w stanie przypomnieć sobie, jak sam się czułeś w jego wieku, czego potrzebowałeś, o czym marzyłeś i ZDECYDOWAĆ, czy chcesz innemu chłopcu dać to, czego sam nie otrzymałeś.