Zagubienie - Netkobiety.pl

Szary80 napisał/a:

Ciezki temat .Jest kilka wyjsc. Albo sie nudzisz i bedzie ci wypominal nawet te dobre rzeczy jako zle. Albo mu zalezy i ma dosyc tych twoich wybrykow. Z drugiej strony jezeli uwazacie sie za pare to powinnien to oznajmic. Nie wiem moze odczekaj chwilke albo popros go o rozmowe w cztery oczy.

Ciągle rozmawiamy. Jednak jest strasznie zaborczy w tym wszystkim.  Nie potrafi  popatrzeć na sytuację z mojej perspektywy. Cokolwiek nie powiem, dla niego to jest bzdura nie do przyjęcia.  Mówi, że on chce spokoju a nie wiecznych problemów. Ale mówiąc szczerze,  też ma swoje za uszami i wie o tym. Tylko jego zawsze musi byc na wierzchu... kurcze... Jeżeli mówię komuś, że kocham to ponad wszystko, to logiczne, że należy walczyć o to i naprawić.  Nie rzuca się na bok zabawki, która sie popsuje.  Powinno się  ją naprawić.
Od poczatku wiedział, że szukam poważnej relacji. Sam właściwie też tak postulował.
Male rzeczy: maluje paznokcie na czerwono, bo on lubi. Nawet gumki w aparacie mam niebieskie, bo to jego ulubiony kolor. Takimi drobnostkami nawet chcę go uszczęśliwić, a jedyne co dostaje to pretensje, że nikt mi tego nie każe robić przecież...
Ja nie wiem co sie wokół mnie dzieje. Wydawało mi się, że facet 27 letni, który podobno  chcę sie ustatkować jakoś inaczej trwa z relacji. Kiedy mu napisałam,  że ja widocznie juz znalazłam faceta na zawsze, on chyba "szuka" kobiety, a ja jestem następną,  nie ostatnią- nie zaprzeczył. 
Nie umiem zebrać myśli.  Chyba chcę być sama, ale sie boję.  Bo pomimo tego braku deklaracji z jego strony, w innych aspektach mi odpowiada. Tylko Nie chcę trwać w zwiazku wiedząc,  że ja jestem zdecydowana na 100% a on "jeszcze nie wie".
Jestem uczuciowa, zawsze się angażuje szybko, ale  tym razem wpadłam po same uszy i wariuje wewnątrz.

Nie wiem właściwie co robić, co myśleć o co pisać...
Znamy się 13 lat. Zawsze nas do siebie ciągnęło ale jakoś los nigdy nie sprzyjał, żeby spróbować związku.  Pół roku temu wreszcie wzzystkie znaki na niebie i ziemi się zeszły i z dnia na dzień zaczęliśmy sie spotykać.  Muszę dodać, że oczywiście znaliśmy się bardzo dobrze, wiedzieliśmy o sobie bardzo dużo, a więź,  która nas łączyła byla bardzo silna i ciężka do obrania w słowa... Fascynacja, słabość, zakochanie. Od początku był dla mnie kims bardzo ważnym, dlatego też wierzyłam w nasze przeznaczenie. Na początku układało nam się świetnie. Od pierwszego dnia dawałam z siebie wszystko żeby czuł się wyjątkowy, żeby wiedział, że chce przy nim sie zestarzeć. Zawsze w moich oczach był bardzo dojrzały,  męski, czarujący i czuły. Dlatego wpadłam w szok, kiedy starając się, aranżujac wycieczki, niespodzianki i w ogóle oddając sie cala  temu wszystkiemu on na każde moje plany czy jakieś wynurzenia z głębi pola odpowiadał "czas pokaże", "zobaczymy", "mam nadzieję". Kiedy ja do cholery chciałam usłyszeć "zrobimy wszystko, żeby być razem do końca..." itp. Mimo, iż mówi, ze mnie kocha i bardzo mu  zależy to czuję jego zachowawcze podejście. Po jakims czasie skończyła mu sie cierpliwość, bo faktycznie byłam okropna. Mam masę kompleksów, nienawidzę swojego wyglądu. Uważam,  ze jestem okropna. Często spotykam się z drwinami ludzi,  bo jestem wysoka jak na kobietę i mam parę kilogramów ponadprogramowych.  Przez te zawirowania ze samą sobą, on dostawał rykoszetami.  Miałam pretensje do calego świata o wszystko... Zagroził mi rozstaniem, tak sie stało. Parę dni temu.  Przeżywałam to okropnie. Mimo, że byłam w paru związkach, nigdy nie byłam zakochana. Jego pokochałam jako pierwszego.  Jednak na drugi dzień powiedział,  że mam nauczkę i ze musi sie cos zmienić, inaczej w to dalej nie będzie brnął. Dzisiaj wyszła sytuacja z jego rodziną. Mój "P" był w dwóch poważnych związkach, które bardzo Ale to bardzo poważnie odbiły się na nim i na jego rodzinie. Teraz wszyscy podchodzą bardzo zachowawczo, nie chcą się otworzyć przede mną, nie zapraszają mnie na rodzinne spotkania- a jak już do spotkania dojdzie, ignorują mnie. Jak pokazują jakieś zdjęcia, to tylko jemu, jak coś opowiadają to zwracaja się  tylko do niego.  Okropnie mnie to boli, bo jestem dorosłą kobietą,  w (tak wtedy myślałam) poważnej przyszłościowej relacji i oczekuje szacunku. Mój facet, a może już ex... nie wiem na czym stoję, zawsze tłumaczy ich tym, że trzeba im dac czas. A ja uważam, że on jako mój partner musi zainterweniować i przedstawic im sytuacje, że to cos poważnego,  że ze maja to uszanowac. Tylko właśnie, teraz rodzi sie pytanie a raczej wniosek. To chyba wg niego nie jest na tyle poważne.  Nie potrafi im powiedzieć " Halo, ale *A* też tutaj jest"... Dziś sie znowu poklocilismy o moją relację, kiedy on oświadczył mi, że jego brat zaprosił JEGO I ICH MAMĘ na kawę do siebie i tam pojedzie. Wszyscy wiedzą, że jesteśmy parą, wszyscy wiedzą, że jesteśmy nierozlaczni. To gdzie do cholery moja pozycja w tym wszystkim? Nie mogl powiedzieć, ze mnie  zabierze?  Nie mogl powiedziec, ze zapyta mnoe czy nie mialam dla nas dzisiaj nic zaplanowanego? Stwierdzil, ze błędem bylo wrocic do mnie, bo nic w swoim zachowaniu nie zmienilam i dalej sie czepiam o wszystko.  Wiem, że to co piszę jest zagmatwane,  pomieszane, nawet mogą być błędy w interpunkcji.  Nie mam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać. Nie mam przyjaciół od serca.
"P" daje mi do zrozumienia, że to nie jest takie poważne jak mi sie wydawało.  Dwa zupełnie inne podejscia do związku.  Byłam pewna przeznaczenia przez to, że on jest taki dojrzały,  dorosły i w ogóle ze względu na to ile lat sie znamy i jaka nasza relacja zawsze była...  Dzisiaj pojechal na spotkanie rodzinne, pozniej oswiadczyl, ze wychodzi na piwo. Olał mnie zupełnie.  Wiem, ze to sie rozpada. Widze, ze sie nie dogadamy. Kocham go nad życie. Rozrywa mnie w środku.  Boję sie zostać sama. Mam 25 lat. Byłam pewna, że on jest tym ostatnim, że już nie muszę dalej szukac i niewiadomo co sie stanie,  on będzie ze mną.  Chciałam się ustatkować. Zapuscic korzenie na stałe,  bo wiedziałam, że przecież to jest ten a ja jestem tą... Przestałam być szczęśliwa. Mam wątpliwości coraz większe. Boję się tego co będzie. Będę sie budzić, a na mnie juz nie bedsibędzie czekac sms z dzień dobry, ani ja nie będę miała do kogo się odezwać. Moi znajomi mają swoje życie. Nie mam nikogo, zupełnie. Ludzie wokoło zakładają rodziny, śluby,  zaręczyny... a ja znowu ląduje w punkcie wyjścia.  Przepraszam za ten potok słów.  Boję się bycia samą.  Będę tęsknić za jego obecnością, zapachem... Z jednej strony jestem rozczarowana,  z drugiej zakochana do szaleństwa. 
Co mam myśleć?