,,Toksyczne'' relacje z matką. - Netkobiety.pl

Marley, rozumiem Ciebie doskonale, jesteś jeszcze młoda.  Ale nie pozwól jej na dołowanie Ciebie, bo w starszym wieku bedziesz miała to co ja tera.
Jak byłam w Twoim wieku to nie zdawałam sobie sprawy,że to aż tak daleko dojdzie w moim przypadku.
Było inaczej, wtedy pracowała i miała swoje życie, a teraz to masakra ...
Kontakt ograniczam do minimum,chwila spokoju i od nowa

Tak, wychowywała nas sama,pomagała mi pod tym wzgledem , np.przyprowadzała z przedszkola, czasem brała do siebie na noc, jednego starszego, kupowała ubrania, zabawki, ale bez przesady normalnie jak babcia ktora ma wnuki. Nie słyszałam nigdy słowa,, kocham'' mnie tego nie nauczono, do dziś mam z tym problem

Ale nie pamiętam, żebym w poźniejszym czasie usłyszała jakies dobre słowo, pochwałę tak jak to od matki
Ja swoich synów, starałam się inaczej wychować, nie wiem czy dobrze? to sie okaże.
Wiem jedno nigdy nie chciałabym, wisieć na nich i grać im na emocjach.
Strasznie się tego boję

Myślę, że bez wyrzutów sumienia możesz poświęcać matce, tylko tyle czasu, na ile Cię stać, bez szkody dla Twoich nerwów. Można próbować z nią rozmawiać, ale obawiam się, że każda próba tłumaczenia jej, że relacja z nią jest trudna, spotęguje problem. Na pewno masz prawo do własnego życia we własnym domu, odpoczynku, do własnej ostoi spokoju. Uważam, że jesteś silną osobą, bo wcale nie wdajesz się w dyskusje z matką wytaczając swoje racje, tylko cicho znosisz zatargi. I wcale nie jesteś od niej zależna. Teraz modne jest posyłanie na terapię takich osób, podejrzewam, że gdybyście się zgodziły, na terapię musiałybyście pójść obydwie ,żeby nauczyć się rozmawiać ze sobą. Może jej skarga, że bolą ją plecy to ukryta prośba (żądanie?) zajęcia się nią? A może z wiekiem ludzie stają się nieznośni, bo nie mają co z własnym nadmiarem wolnego czasu zrobić?

Aliko ja uważam, że powinnaś kontakt z matką ograniczyć do minimum. Ona się nie zmieni. I jeśli Ty nic nie zmienisz w Waszej relacji to tak będziesz się męczyć nadal.
Jak to zrobić? Ustalić reguły i poinformować ją o tym np. dzwonisz do mnie raz w miesiącu, odwiedzam Cię wtedy i wtedy. Jak zaczyna źle Cię traktować w rozmowie, to mówisz jej: mamo nie mów tak do mnie bo skończymy rozmowę, mamo źle mnie traktujesz w tym momencie i dlatego wychodzę. I w ten sposób się nauczy, że nie pozwolisz już przekraczać swojej granicy. Będzie musiała, bo innego wyjścia nie ma.
Wyrzutów sumienia nie powinnaś mieć z racjonalnego punktu widzenia, bo w pierwszej kolejności masz prawo zadbać o swój komfort psychiczny, a to oznacza redukcję kontaktów z toksyczną osobą choćby to była i matka. Wyrzuty to były by uzasadnione gdybyś ją źle traktowała, albo źle jej życzyła. A tak nie jest.
W koniecznych rozmowach krótko ucinaj jej pretensje, przytaczając racjonalny argument. To trudne, ale można się stopniowo tego nauczyć.
Pozwalanie na to by ona mówiła źle o Tobie czy też Ciebie źle traktowała oraz milczenie z Twojej strony - jest ze szkodą dla Twej psychiki, bo niszczy Cię od środka. Tego nie wolno robić. Musisz jej odpowiedzieć racjonalnie i zachowując spokój.

Jeśli pogodzisz się z tym, że nie jesteś w stanie wpłynąć na jej emocjonalny stosunek do Ciebie (uczucia) będzie Ci o wiele łatwiej zachować wewnętrzny spokój.

Alika, twoje relacje z mamą nie są aż tak złe, żeby się od niej odcinać. Może wystarczy je uporządkować i rozluźnić.
Twoja mama pewnie nie bez powodu uwiesiła się ciebie, traktując cię jak przedłużenie siebie. Na pewno nie jest do przyjęcia również to, że uprzykrza ci życie swoim ciągłym niezadowoleniem.
Wobec tego może warto uzmysłowić mamie, że jesteś odrębną osobą i że raniące jest dla ciebie to, że ona stałe demonstruje swoje niezadowolenie. Zaproponuj w związku z tym, żeby wasze relacje nieco poluźnić. Trzeba wyraźnie stawiać granice. Nie reaguj na niejasne komunikaty, stękanie a do pomocy wkraczaj tylko na wyraźną prośbę i tylko wtedy gdy nie czujesz się nadużywana. Tak samo w przypadku jej fochów i cierpkich komentarzy, mówisz, że masz dość jej zachowań i nie masz zamiaru je tolerować, po czym wychodzisz. Musisz być w tym konsekwentna, bo tylko wówczas mama zacznie się powstrzymywać od nieprzyjemnych komentarzy, fochów i stęków.
Poczucie winy, którego się obawiasz jest w twoim przypadku złym doradcą, bo ty obawiasz się, że matka zacznie ci zarzucać, że jak jej potrzebowałaś, to byłaś dla niej miła a tera jak jej nie potrzebujesz, to zrobiłaś się opryskliwa i niewdzięczna. A przecież wiesz, że tak NIE JEST, bo prawdziwy powód jest inny

I ja wrzucę tu swoje "trzy grosze".
Często starsi ludzie (a taka osoba jest chyba mama Autorki) stają się z wiekiem niecierpliwi, emocjonalnie niestabilni, czepialscy i zmierzli.
Z opisu Autorki to też trochę widać:
Niecierpliwość - podniesiony ton (w momencie zniecierpliwienia gdy coś jest "nie tak") zamiast spokjnego zwrócenia uwagi - akcja "dywan"
Niestabilność, pod którą podciągnąłbym zmianę wczesniejszych ustaleń i wprowadzanie przez to częstych konfliktów i dezorganizacji, chaosu - to owocuje nerwową atmosferą i kolejnymi wyrzutami
Czepialstwo - krytyka wszystkiego, czego się da by "ofiarę" (tu - Autorkę) pogrążyć, podkopać samopoczucie i poczucie wartości oraz by wywołać poczucie winy.
Zmierzli - chyba każdy, kto z taką osobą jak wyżej miał do czynienia wie dobrze...

Ja tu raczej nie widzę jakiejkolwiek "opryskliwości" w relacjach z własna matką - widzę wręcz coś przeciwnego: wyrozumiałość i cierpliwość rozciągnięte do granic wytrzymałosci (psychicznej), że już zaczęło ...trzeszczeć. To, co napisałaś Summerko to niestety utopijne życzenia: osoby tego typu jak wspomniana w wątku nie są skłonne do takiej rozmowy - każde zdanie dla nich niewygodne jest odczytywane jako atak i wywołuje zazwyczaj reakcję obronną: krzyk/awanturę/wyrzuty itd. Nawet delikatna sugestia, że dobrze byłoby zasięgnąć np. terapetyczne, psychologicznej pomocy by uzdrowić relacje jest tak odbierana: taka osoba uważa, że postępuje i zachowuje się normalnie i nie widzi podstaw do takich pomysłów. Ba! Wręcz gotowa jest taką sugestię potraktować jak obrazę ("a co ty ze mnie robisz wariata?"). Niestety, ale osoby o takiej konstrukcji psychicznej w sobie nie widzą żadnych błędów i niedociągnięć - winę za złe relacje przypisują wszystkim wokoło...
Podejrzewam, że Autorka już nie raz próbowała sygnalizować mamie, iż jest - jak piszesz Summerko - osobą dorosłą i samodzielną niekoniecznie potrzebujacą być w roli "dziecka", które ma słuchać, wykonywać i spolegliwie przyjmować połajanki.
Czy te ralcje nie są złe? Według mnie każda relacje prowadząca do pogorszenia samopoczucia jest zła. Autorka pisze przecież, że kontakty z mamą ją psychicznie obciążają i czuje się wypalona, rozdygotana i z nieuzasadnionym poczuciem winy - to zła relacja typu "ofiara" (Autorka) i "toksyk" (mama". Niestety...
Ja ze swojej strony widzę tu jedyne rozwiązanie: odcięcie się, ograniczenie kontaktów do minimum i każdorazowo w przypadku słów czy zachowań raniących ...zamykanie bez słowa drzwi, odkładanie w pół słowa słuchawki. Być może z czasem Autorka nauczy się takich sytuacji już tak nieprzeżywać (dotychczas po każdej takiej sytuacji ma wyrzuty sumienia, poczucie winy), ale może wcześniej jej mama sama uzmysłowi sobie (to, co pisaliście wyżej), że musi zmienić swój stosunek do Autorki, bo traci z nią kontakt...? Może. Oby.
Tak czy tak sytuacja nie jest komfortowa i wymaga "zaciśnięcia zębów" i wielokroć tu wspominanej konsekwencji...

Zaryzykowałbym tu stwierdzenie, ze taka zmienność jest typowa: w toksycznym związku (a to rodzinny przecież związek) osoba wyniszczająca czuje, że wciąż "kopiąc" ofiarę doprowadzi do jej ...ucieczki (odcięcia się, zerwania kontaktu itd.) - dlatego prócz wyzwalania negatywnych emocji i przykrości "obdarowuje" pozytywnymi momentami. Niczym związek z borderem: raz jest niebo a raz piekło... Gdyby było tylko "piekło" - nie byłoby tyle skołowanych ofiar takich związków...

Alika, brakuje ci konsekwencji. Ustal swoje granice i strzeż, aby były przestrzegane przez innych. Nie ma żadnej konsekwencji w tym, że na focha mamy odpowiadasz swoim fochem, a po kilku dniach dzwonisz, bo cię zjada poczucie winy i wyrzuty sumienia. Twoja mama dobrze wie, że może sobie na wiele pozwolić właśnie dlatego, że najwyżej naburmuszysz się na chwilę, ale zawsze wrócisz z podkulonym ogonem. Jestem przekonana, że jest to utrwalony wzorzec waszych zachowań.
Aby coś się zmieniło w waszych wzajemnych relacjach, to ty musisz się zmienić. Nie mam wątpliwości, że twoja mama już taka jest i będzie A twoja zmiana powinna polegać na reagowaniu na każde zachowanie, które cię rani. Nawet jeśli masz potem "kaca" i chcesz szybko załagodzić wasze relacje, to nie wyciągaj pierwsza ręki. Pozwól, aby to mama zawalczyła o wasze relacje. Jeśli się odsunie, to będzie jej wybór, a ty co najwyżej zyskasz upragniony święty spokój. A jeśli wróci z pretensjami, że ją zaniedbujesz czy coś podobnego, to mówisz jej, że jest dorosła i powinna sama zadbać o siebie, że ty nie jesteś odpowiedzialna za jej samopoczucie, itd.

Błagam, nie powołuje się na moje słowa przypisując im intencje niezgodne z założeniem i treścią postu albo czytaj trochę uważniej. Przecież nie napisałam, że Alika JEST opryskliwa w stosunku do matki, ale, że może się obawiać takich zarzutów ze strony matki, jeśli zacznie konsekwentnie pacyfikować jej fochy. I jeszcze na końcu dopisałam, że przecież wiemy, że nie będzie to prawdą i powodem schłodzenia przez Alikę stosunków z matką.

Tak.
Trafiłaś w sedno, nie jestem konsekwentna, teraz zdałam sobie z tego sprawę.
Długa droga przede mną, muszę się tego nauczyć, do tej pory myślałam, że jestem,w przypadku mojej matki myliłam się..

Daleko mi od bycia jakimś pro w relacjach z matką xD i poczucie  winy mnie zjada od dwóch dni, bo odmówiłam spełnienia jej prośby, która naruszała moje granice. Więc walka ze sobą i z tym, jak zostałam wychowana nadal trwa i nadal mam w głowie głos, który mi mówi, że przecież mogłam zrobić o co prosi, jestem okropna, niewdzięczna, ona tyle dla mnie zrobiła, i jej jest teraz smutno i przykro przeze mnie, a przecież dobra córka nie sprawia przykrości matce... bla bla klasyka uzależnienia emocjonalnego - czuję się odpowiedzialna za to, żeby jej było miło, żeby nie była smutna, a to, że jest jej przykro przeze mnie to największe wykroczenie. Nieważne, że to tylko jedna jakaś przysługa, sumienie gryzie

To, że się martwisz, że coś się stało z czegoś się wzięło - niewątpliwie z tego, jak zostałaś wychowana, teksty typu "jak można biedną schorowaną matkę zostawiać", "nie mam nikogo, jak mi coś się stanie, to po miesiącu może ktoś zauważy, że mnie nie ma...". To jest tak głęboko, jak nasza podświadomość. To są przekonania, które zostały nam wpojone za młodu i według nich żyjemy, to nasz tlen. Tak to jest z wychowaniem - wpływ rodziców jest wszechobecny, nieunikniony i przenika wszystkie sfery naszego życia. Tak to już jest.
Więc chciałabym powiedzieć, że nie da się zmienić 27 lat (w moim przypadku) czy 40 lat przyzwyczajeń w ciągu tygodnia, miesiąca czy choćby roku. to długa, daleka, żmudna, pełna potknięć droga. Tylko warto się zastanowić - do czego ta droga? Czy warto? Czy chcesz wykonać mega ogromny wysiłek, żeby zadbać o siebie? Bo to jest (moim zdaniem) jedyna słuszna motywacja do terapii. Czy chcesz zawalczyć o to, żebyś ty czuła się w porządku wobec siebie i po prostu czuła, że dbasz o swoje dobro przede wszystkim. Ja tego chciałam. Dlatego kwestia tego, czy na terapii jest łatwo mówić wszystko jest mało ważna. Nie, nie jest łatwo. Zdarzyło mi się okłamać terapeutę w jednej sprawie, zamiast mu powiedzieć, że nie chce o tym rozmawiać. Zdarzało mi się nie mówić wszystkiego. Było cholernie trudno. Będzie jeszcze trudniej do droga pod górę, nie będę ściemniać. Nie jest łatwo. Ale nie przerażało mnie  to, bo wiedziałam, że sens ta terapia będzie miała tylko i wyłącznie wtedy, gdy postawię na szczerość i na prawdziwą pracę.
To przynosi efekty. Zaufanie, jakim obdarzyłam mojego terapeutę opłaciło się - wyszło mi to na dobre. Moja trudna praca, ciężkie sesje, pisanie pamiętnika, stawianie się rodzicom, mówienie im trudnych rzeczy, wytrzymywanie tego poczucia winy i nie poddawanie się, gdy chciałam dzwonić z przeprosinami do nich, że nie jestem idealną córką - to wszystko się opłaciło i nie jestem tą samą osobą, co w zeszłym roku.
Ale nadal mówię sobie - nie zmienię 25 lat życia w rok. Przede mną sporo pracy. Ale ciesze się na nią, bo w gruncie rzeczy to lubię siebie i chcę dla siebie dobrze - chce mieć dobre relacje z matką, przecież ją kocham i dobrze jej życzę, ale nie kosztem siebie.

Alika, wczoraj pisałem ale widzę, że fatum 'wcinania' odpowiedzi nie ciąży tylko na mnie... Witaj w klubie niezadowolony mam! U mnie było podobnie a matka uparta jak... uffff... Najgorzej było po śmierci ojca - 2 lata wyjęte z życiorysu. Co się działo to nie opowieść tak na forum.
Powiem, gdzie jest oczywisty błąd - ucieczka od pewnych złych zachowań. Ignorowanie ich do bólu, udawanie, że ich nie ma. Mi pomogła... ciągła konfrontacja. I upór przy zdroworozsądkowym działaniu. Postawiłem granice, trzymałem się ich wytrwale i było postępowanie wg mojego rozsądku - krótko:
1. widziałem skwaszoną minę, rzucone półsłówko - od razu, bez spinki reagowałem ale do końca szedłem 'w zaparte' - wyjaśniałem temat, zawsze konfrontacja
2. nigdy już nie omijałem kwestii - to ja się teraz zacząłem czepiać bez względu na konflikt - było, że matka płakała i płaciłem za to (tak!)
3. nie budowałem konfliktu - wyjaśniałem twardo do końca, mówiąc jaka jest jej pozycja u mnie w życiu i była silna ale nie najważniejsza i musiała to zrozumieć
4. nie ograniczałem kontaktu albo inaczej - ten kontakt miał granice i to ja go inicjowałem i pokazywałem, że tu się nie zmieni tylko będzie po mojemu lub kompromis
5. pomagałem nieproszony lecz zawsze domagałem się podziękowania - podkreślałem matce, ze robię to z chęci a nie potrzeby odpłacenia czy inne motywy (że może i mogła i będzie mogła na mnie liczyć)
6. trzeba było to więcej zajmowało mi ciężkie gadanie z nią w szczerości totalnej o swoich motywach i moim wyobrażeniu relacji i CZYM MNIE KRZYWDZI niż na jakiejś pomocy
7. konsekwentnie, bez litości i bez złośliwości oraz bez omijania raf tylko je rozbijać a nie opływać...
Mi pomogło. Acha, aby nie było, że tak tępo się zachowywałem. Matka nie była w zgodzie z żoną i żona z matką - a miałem ich gdzieś i przestałem się starać i po prostu ograniczyłem ich kontakty więc też na siłę pewnych rozwiązań nie stosowałem - tu sobie podarowałem bo takie rzeczy, gdzie nie widać realnie szansy to jednak... OLEJ ale świadomie i to znaczy olej a nie staraj się olać
Tak z mojego doświadczenia. Czy sobie naprawiłem stosunki? Nie! Nie żartujmy, człowieka nie zmienisz aż tak ale ułożyłem... Teraz jest kwestia, ze matka wie, jakie zachowania nie działają w ogóle, że foch prowadzi do konfrontacji i że będzie po mojemu a jak chce w jej sposób to też może być tylko ma być otwarcie a ja muszę mieć możliwość i zrozumieć potrzebę. Do końca sie nie da, nie łudź się... Jak Ci się uda to proszę o tipa, jak to zrobiłaś!

Wiec nie tyle powodzenia ale konsekwencji i siły na konfrontacje... Acha, ryzyko pogniewania? Jest, ale jeśli to matka i relacja ma jakieś zdrowe podstawy to zadziała. Nie musicie lubić do siebie gadać - Ty się dalej narzucaj ze swoją obecnością czy udzielaniem tylko reaguj na jej, co by nie było nawet, 'milczącą' agresję... Bo to jest lekka agresja, rozumiesz? W razie pogorszenia stosunków będzie jasne jednak, że tracą obie strony i może mama nie jest aż tak zaślepiona... aby czegoś nie dojrzeć! Trzymaj się!

PS. zmieniaj swoje nastawienie jednak powoli i konsekwentnie a nie z nagła, bo wtedy mama może to odebrać inaczej niż ma odebrać...

Rh72  ,dziękuję  za podzielenie się swoją opowiescią,podobną masz sytuację to mojej
<Mogę nawet napisać,że masz lepiej bo jesteś mężczyzną, lepiej to znosisz i radzisz sobie ze swoją mamą.
Ja tez juz sobie postanowiłam,że się nie dam i będę konsekwentna w swoim postanowieniu

Do Wszytkich wypowiadających się na moim wątku - Bardzo Wam dziękuje, na pewne sprawy otworzyły mi się oczy,wszystkie Wasze wypowiedzi z uwagą przeczytałam i wzięłam sobie do serca.
Wiem jedno, na pewno juz nie będę taka pokorna
Zycie mam tylko jedno i nie mam zamiaru ,, tańczyć jak ona mi zagra''
Powoli, wdrażam wszystkie rady w zycie
Zostało mi dwa dni w Polsce, ktore wykorzystam tylko i wyłącznie dla swoich potrzeb.
Będę tutaj zaglądac i czytać Wasze dobre rady

Trzymajcie się Wszyscy cieplutko
A Ci którzy macie,, toksyczne relacje'' z rodzicami  piszcie dalej, wspólnymi siłami pokonamy ten,, stan ogłupienia '' 

DZIĘKUJĘ

Przez te wykrzykniki i wielokrotne znaki zapytania mam wrażenie, że na mnie krzyczysz. Nie podoba mi się to.
Nie napisałam, że zdecydowałam się na terapię, na której kłamię (w domyśle - nagminnie, często, cały czas). Napisałam, ze zdarzyło mi się RAZ okłamać terapeutę. Kurde, człowiekiem jestem, zadał mi pytanie, na które nie chciałam odpowiadać, to wybrałam taką formę wyjścia z sytuacji, a że była niedojrzała, to ja doskonale to wiem. Mogłam powiedzieć "nie chcę teraz o tym mówić" ale wtedy, w tamtym momencie, nie było to dla mnie możliwe. Koniec końców wiem, że zachowanie było idiotyczne, ale na nic nie wpłynęło - najbardziej na moje poczucie, że muszę to przemyśleć, czy ja chcę chodzić na spotkania, na których oszukuję... I postanowiłam się bardziej postarać i mówić konkretnie o co chodzi, i więcej nie zmyślać.

Że nie mówię wszystkiego to też oczywiste - to JA decyduję ile powiedzieć. To jest moja odpowiedzialność, nikt mnie w terapii nie zmusza i nie naciska i nie przekonuje usilnie, żeby powiedzieć więcej niż chcę. Terapia czy nie, to jest kontakt z człowiekiem, a w takim kontakcie każdy z nas ma granice. Więc zdecydowałam nie mówić o czymś, co było wstydliwe lub za bardzo odsłaniające, zdarzało się zakończyć temat w tym miejscu, a nie w innym, nie opowiadać kolejnej historii, ominąć jakieś detale, zdecydować, że dzisiaj nie odpowiem na dane pytanie, może kiedyś itd. Zdarzało mi się pominąć coś jednego dnia, by poruszyć to innego. Zdarzyło mi się zdecydować, że o czymś to nigdy w życiu nie powiem.
Terapia pomoże na tyle, na ile jej pozwolę - na ile JA będę mówić, pracować, odkrywać, przełamywać problemy, jakieś bariery. Jeśli ja zdecyduję o czymś nie mówić, to moja dorosła decyzja i ja poniosę tego  konsekwencje, tego też trzeba być świadomym.

Jejku jakie długie wypowiedzi ….

Aliko, dostałaś tyle wartościowych wpisów, życiowych doświadczeń i wsparcia, to są rzeczy bezcenne.
Ja dodam tylko o moim doświadczeniu z terapeutą.
Moim zdaniem należy wybrać sprawdzonego człowieka, to nic że trzeba długo poczekać. Czas i tak mija, ja czekałam rok, nie próżnując - w tym czasie udało mi się wypracować kilka rozwiązań, które okazały się słuszne. A więc proponuję do czasu spotkania z psychologiem, zapoznanie się ogólne z tematyką, a literaturę już masz. Wybierajcie psychologów z NFZ, bo jednak terapia trwa raczej długo, a nie ma sensu przepłacać. Chyba, że warto spróbować innych ciekawych kilkusesyjnych terapii. W sumie to kwestia indywidualna.
Ja wiem, że większość przed pierwszym spotkaniem po prostu się boi. Też to przeszłam. Mój psycholog okazał się kompetentnym, spokojnym i empatycznym człowiekiem. Ale jeśli nie spasuje nam dana osoba, moim zdaniem należy wybrać inną.
Na pierwszym spotkaniu opowiedziałam o sobie z grubsza, żeby mógł mnie poznać, a także zrobiłam krótkie ćwiczenie odnośnie relacji w rodzinie. Kolejne spotkania dwa czy trzy to opowiadanie o sobie o poszczególnych obszarach życia: relacja z mężem, z dzieckiem, z przyjaciółmi i znajomymi. Chciał od razu zabrać się za moją matkę, ale ja się nie zgodziłam.   Oczywiście nie naciskał i pozwolił mi na swobodę. Zaczekał, aż będę gotowa. Wiele łez popłynęło, przygotuj się na to, że w najmniej spodziewanym momencie tak będzie. Wtedy mówiłam, dziś nie dam rady tego powiedzieć, a on w porządku wrócimy do tego w odpowiednim czasie.
Dobry terapeuta nie daje wprost gotowych rozwiązań, ale pozwala dojść do nich pacjentowi, tak by nie zabijać w nim potencjału. To bardzo cenne.
A jednak pozostaje konkretny i kiedy trzeba poda przykłady. Jego język jest łagodny i sprawia, że czujesz się bezpieczna. Zawsze wita i żegna mnie uściskiem ręki i spojrzeniem w oczy. A ja mimo że czasem płaczę, zawsze na koniec zostawiam mu swój promienny uśmiech.
I nie mogę doczekać się na kolejne spotkanie, na które zawsze przychodzę przygotowana, a zadane ćwiczenia i i wnioski spisuję w pewnym planerze, który jest prezentem od życzliwego kolegi i dzięki temu z przyjemnością zawsze go otwieram.

Podsumowując dodam jeszcze, że spokój może dać nam tylko nasza wewnętrzna przemiana. Spokój zależy tylko od nas i wysiłków wkładanych w wewnętrzny rozwój. A może jest tuż za rogiem i wcale nie trzeba będzie aż tak długo czekać?

Bardzo proszę Aliko Cieszę się forumowicze odpowiedzieli na Twoją prośbę i że dzięki temu czujesz się już lepiej. Wyrzucenie problemu z siebie pomaga, zobaczenie, że nie jest się samemu również, a potem zabierasz tę garść ludzki doświadczeń i wcielasz małymi kroczkami w życie. To świetnie, że już zaczęłaś. Można i spisać sobie plan, taką umowę ze sobą na co się nie będziesz godzić, co jest dla Ciebie niedobre, co Cię smuci. W razie kryzysu można do tego wracać. I słuchać swego wewnętrznego głosu, wyciszyć się i słuchać, a potem powoli pójść za nim. Powodzenia.

Jak tam sytuacja z matką?

Powiem tak, że ja to mam czasem dziwnie z matką, aż mnie ostatnio przyjaciółka pytała, czy wszystko okej z moim mózgiem, bo mam coś takiego, takie dni, że marzy mi się "o, pojechałabym do rodziców, będzie tak fajnie, pogadam z mamą, wypijemy kawę, pójdziemy na spacer..." A potem mnie sprowadza na ziemię przyjaciółka i mi się przypomina, że chcę jechać do osoby, przez którą głównie chciałam iść na terapię, bo mnie doprowadzała do szału i to jest ten sam człowiek, który mnie skrzywdził. Relacje z rodzicami są dziwne.