Związek wystawiony na ciężką próbę, czy można w ogóle przez to przejść - Netkobiety.pl

witam!
czuje, że się w życiu bardzo pogubiłam.
od kilku lat, jestem w skomplikowanym związku. to jest na moje własne życzenie bo ja nie potrafię stworzyć i funkcjonować w normalnym związku. czuje, że mam ze sobą problem, bo nie rozmawiam o uczuciach o problemach, o emocjach. gnębię wszystko w sobie, więc załamania nerwowe mi nie obce.
paradoks jest taki, że nie mam wybuchowego charakteru. taka cicha, skromna myszka ze mnie. na ogół jestem lubiana, w pracy, na uczelni przez wykładowców, znajomych, perełka w rodzinie. malo kto wie ile stresu mnie kosztuje poznawanie nowych ludzi i odnajdywanie się w nowym środowisku.

pierwsze załamanie nerwowe przeszłam w szkole średniej, dlatego moje relacje z chłopakami i ogólnie rówieśnikami sa nazwę to poprawne, ale malo nas łączy. moje koleżanki miały chłopaków już w gimnazjum/liceum. i inne problemy niż ja.
ja dopiero na studiach poznałam ,,jego'' był sporo starszy, miał nie male doświadczenie z kobietami. to był dziwy czas, najpierw myślałam, że nie mam u niego szans, i dałam sobie spokój, to on zaczął szukać ze mną kontaktu. zaczęły się nasze randki, później zaczęliśmy razem pomieszkiwać.

ale był taki trochę roller coster, bo raz było tak dobrze, ze mogliśmy razem góry przenosić, a raz przez dwa tygodnie zupełny brak kontaktu i żadnemu z nas to nie przeszkadzało.
dla mnie teraz najważniejsze żeby skończyć studia i znaleźć dobra pracę i w miarę się usamodzielnić. sprawy były jasne i oczywiste od początku. raz on zaprosił mnie na wesele do swoje rodziny. na którym w dodatku był starszym.
dało się wyczuć ta ciekawość innych, te badawcze spojrzenia. on jako starszy miał swoje obowiązki, więc chwilami siedziałam sama, ale na brak towarzystwa nie narzekałam przysiadali się ludzie z jego rodziny, chcieli się zapoznać, coś pewnie więcej o mnie dowiedzieć. starali się być taktowni, może nie była to impreza mojego życia, ale było ok. słyszałam jak mu podgadywali, że teraz jego kolej, ale wyjątkowo mnie to aż tak nie złościło.

sama się sobie dziwie, ze przez chwile pomyślałam, że fajnie by było kiedyś wziąć ślub, mieć męża. z czasem zaczęliśmy się traktować jakbyśmy rzeczywiście długo byli razem. zauważyłam, że on w weekendy jak są imprezy lubi sobie porządnie wypić. nie jest wtedy agresywny, ale pozwala na takie zachowania żeby kobiety siadały mu na kolana, całowały go.
kilka razy musiałam go z takiej imprezy odebrać pijanego. przymykałam oczy, bo to nie porównanie ile razy ja on mnie odbierał jak nie zdałam egzaminu, kompletnie zapłakaną i w histerii, często płakałam z powodu studiów, jakiś innych problemów, i zawsze mogłam liczyć na jego zrozumienie.
moja rodzina go trochę zna, z opowieści i z widzenia. ale nigdy u nas nie nocował, znaczy u moich rodziców, raczej spotykamy się u niego, albo teraz u mnie. na wakacje jeździmy czasem razem, ale czasem osobno, on ze znajomymi, ja z rodziną. jakiś czas temu do kraju wróciła jego ,,przyjaciółka'' kiedyś podobno to było coś więcej.

ja to wiem tak, nie umieli być razem ale łączył ich namiętny romans. on jest jego rówieśnica albo z rok starsza, wysoka, wysportowana, robi zawrotna karierę, i robi z facetami co chce, a oni głupieją się podporządkowują, słuchają jej jak wyroczni.
wiem, że ona była ciekawa mnie, a on jej opinii. powiedziałam mu, że ma przystopowywać z tym towarzystwem, kto jest ważniejszy ja czy oni????

pokłóciliśmy się i jakiś czas był kompletny brak kontaktu. w tym czasie ja się dowiedziałam, ze jestem w ciąży. wpadłam w taki szok w taką histerie, usunęłam, zaczęłam się bić, okaleczać, chciałam sobie coś zrobić, karetka zabrała mnie do szpitala, zbadał mnie sztab specjalistów, co za upokorzenie. on w tym czasie ponoć był u mnie kilka krotnie, sąsiedzi powiedzieli mu ze zabrała mnie karetka na sygnale.
pamiętam jak się darłam w tej karetce, że mają nikomu nie mówić, nikogo nie powiadamiać. jak on pojawił się w szpitalu wzburzyłam się jeszcze bardziej, lekarz zrobił z nim wywiad na mój temat czy mieszkam sama, jaka jest moja sytuacja rodzinna itd. jak mieli mnie wypisywać, pojawił się problem, że nie mogę być teraz sama, chociaż ja mówiłam że sobie poradzę.
lekarz podpowiedział, a on postanowił, że zapłaci mi wyjazd do takiego ośrodka wczasowego na terapie. to prywatny ośrodek więc pobyt tam kosztuje, wiec nie chciałam. ale lekarz ciągle naciskał z pytaniem czy chce pani wyzdrowieć? a on stawiał ultimatum, że jeżeli się nie zgodzę to zadzwoni do moich rodziców. wiec w takich okolicznościach się zgodziłam, pod warunkiem, ze oddam mu pieniądze jak wrócę. to nie były wakacje, byłam pod kontrola psychologa, chodziłam na terapie. nie wiem ile z tego wyniosłam czy to nie za wcześnie jedno na pewno, nie chce sobie więcej zadawać bólu.
po powrocie zorganizowałam mu pieniądze, i polowe oddałam. teraz mamy taką dziwną sytuacje bo w sumie oficjalnie nie zerwaliśmy. ale ja zupełnie nie wiem jak się zachować, jak ja sobie nie do końca ufam, co robić???? proszę odpiszcie, będę wdzięczna za każde porady...
.