Wiecznie bez siły - Netkobiety.pl

Witam,
mam chłopaka od roku. W tym roku od wakacji mój chłopak pracuje. Praca, że tak powiem, 'umysłowo-fizyczna', pracuje 8, 9 h. Jestem z niego zadowolona, że od razu po studiach znalazł dobrą pracę, którą lubi. Ale niestety od tego czasu nas związek zaczął się psuć. Minął miesiąc, nigdzie nie wychodziliśmy, bo był  ciągle zmęczony. Pomyślałam ok, pisał magisterkę, jest wykończony, bo nawet nie miał przerwy i poszedł  od razu do pracy. Niestety tak jest nadal. Są wakacje, a my zamiast gdzies razem wychodzić, tylko siedzimy, bo on 'ciezko pracuje i nie ma na nic siły". . Wyjść na spacer, coś porobić. Ostatnio udało mi go namówić na krótki wypad w weekend i teraz chyba będzie to wspominal przez najbliższe miesiące.  Ale czy wyjście gdzies raz w miesiacu to wystarcza? Jakie są jego argumenty? Nie mam siły, jestem zmęczony. Rozumiem, że po pracy chce odpocząć itp, zdrzemnąć się. Ale on pierwsze co robi to wraca i narzeka jak mu w życiu ciężko, potem cały dzien nie ma na nic energii. Ale dobra, idzie sobota i niedziela - wolne. W weekend to ja muszę go gdzies ciągnąc i prosić. Bo on ciągle zmęczony, muszę się dopominać żebysmy cos porobili.
Jak go prosiłam o spacer, czy kawiarnię, to odpowiedział że po co to i woli siedzieć w domu. Dodam, że to nie typ domatora i człowieka  spokojnego. A tak skapciał...  Chciałam go namówic na sport, rowery itp, może dzieki temu miałby wiecej energii. Oczywiście odmowa, bo on nie ma siły. Zdrowo gotuję, namawiałam go na też badania, to powiedział, że nie ma czasu i żebym dała spokoj. Tak jakby on JEDYNY na świecie pracował i jaki on biedny. Ostatnio jak powiedziałam mu, że jestesmy młodzi i nie mozemy tak zyc jak emeryci, to odpowiedział, że on ciezko pracuje i że ja tego nie doceniam. Oczywiście, że doceniam, ale na  Boga! Mamy po 24 lata, a nie 70! On pracuje po 8 godzin, a nie 12.
Najgorsze jest jednak to, że ma energię na wypady z kumplami, na imprezy. Chodzi na nie rzadziej, ale chodzi. Ma też pasję, której się poswieca i na to tez ma energie. Staram się z nim brać udział w tym, bo też to lubię. Ale brakuje mi czasu sam na sam... i jest mi przykro, czuję się jakbym była na ostatnim miejscu. Ja obecnie nie pracuję, mam wolne wakacje, piszę magisterkę, ale od października idę do pracy. Pracowałam już w wielu miejscach i jakoś nigdy nie czułam się tak zmęczona jak mój chłopak. Jeszcze w tygodniu spotkałam się z koleżankami i gdzieś wychodziłam. Wiadomo, rózne są dni, trzeba odpoczac. Ale czy to że pracuje, oznacza, że mamy zyc jak emeryci? Najbardziej mnie boli, że jednak na co inne to ma energię.  Czuję się oszukana, bo kiedyś był spontaniczny, chodziliśmy wszędzie razem, miał energię i werwę, zabierał mnie w rozne miejsca. teraz jest na zasadzie 'jeju, o co ci chodzi, daj mi spokoj". Pretensje  o to, ze wymagam od niego, żebyśmy gdzies poszli.
On mówi, że mu zalezy i myśli o naszej przyszłości - to cudowne. Ale teraz to wyglada tak, że chodzę wszędzie sama i  to coraz częściej, stwierdzam, że jak chce to niech sam siedzi.  Czuję się bardzo samotna w tym związku Czuję, że się od niego oddalam i nie mam siły juz go namawiać na wyjścia. On NIGDY nie podejmie inicjatywy i nigdzie mnie nie zaprosi. No chyba że na imieniny jego kolegi, czy imprezę grupową. Probowałam zrozumieć jego tok myślenia i doszłam do wniosków, że on po prostu nie widzi potrzeby starania się i dbania w taki ' romantyczny sposob'. Uważa, że mnie zdobył, teraz będzie pracował, by zapewnić dobrą przyszlość i to wystarczy. Oczywiscie, to szalenie ważne. Ale związek to nie jest 'zdobyłem cię i teraz usun się gdzies na bok', tylko też wymaga pielęgnowania. Mam wrażenie, że on tego nie rozumie. No i oczywiscie z tym, że ciągle jest zmęczony to też przesada, ludzie pracują o wiele dłużej, mają rodziny i jeszcze czas dla rodziny. Przecież to nienormalne, żeby taki młody chłopak po 8 godzinach w pracy był taki wykonczony. Zresztą, jak juz pisałam - na co innego jest w stanie znaleźć czas.