Kochanie,
Piszę do Ciebie, bo strasznie mi ciężko z tym wszystkim....A wyobrażam sobie jak ciężko jest Tobie...
Nie chcę wracać do tego co było, ale wiem, że jeszcze nie raz przyjdzie mi się zmierzyć ze swoją bezmyślnością i jakimś szaleństwem chyba...
To co się zostało było wynikiem tego nieszczęsnego wieczoru sprzed kilku lat i tego, że ja nie zachowałam się wtedy jak należy...
Tak, były wtedy przeprosiny, łzy i jakieś nasze ustalenia...Wybaczyłeś mi wtedy i nie rzadko wypominałeś ten błąd...Ja przez kolejne lata starałam się też jakoś o tym zapomnieć...
Przyznaję,że wiedziałam o tym, że M....czuje do mnie coś więcej ale bagatelizowałam to, owszem, miałam z nim kontakt, od czasu do czasu telefon, jakieś sms-y...ale to nie było jeszcze tak niebezpieczne, zawsze starałam się mu dawać do zrozumienia, że w moim życiu jest miejsce dla jednego mężczyzny i że jesteś nim Ty...
Potem był ten dzień przed dwoma laty, kiedy pojechałeś do Krakowa, i znów wszystko potoczyło się nie tak jak trzeba, powiedziałam mu wtedy, że to ostatni raz kiedy się widzimy bez Twojej obecności, że ja tak nie chcę...
Awantura była wtedy okropna, pamiętasz, znów nadwątliłam Twoje zaufanie...Jakiś czas był spokój, choć kontakt jakiś zawsze był...
Kulminacja chyba jednak nastąpiła jak zmarł mu ojciec, wiem, wielu osobom umierają najbliżsi...Chciałam jakoś pomóc, było mi strasznie żal, przecież to był ktoś z naszego najbliższego otoczenia, ktoś z kim fajnie się spędzało czas, kto coś tam dla nas znaczył, chciałam dać jakoś odczuć że przecież też jest ważny , że komuś na nim zależy, że ktoś ma wobec niego jakieś uczucia...Miał jakieś doły, myśli samobójcze....myślałam że sobie z tym poradzę i nie wiem, psychologiem chciałam być czy co...I znów uwikłałam się w tą relację, wpadłam w jakiś amok...Te sms-y...masakra....jak to analizuję, to to jest, było chore...Zrobiłam źle, bardzo złe, teraz to wiem...Wiem, że w przyjażni nie ma miejsca na inne uczucia, bo ono w końcu przyjażń zniszczy...teraz to wiem, chociaż pewnie z późno...
Nje to jest jednak najgorsze, nie te pieprzone e-male i sms-y, najgorsze jest to, że ja to robiłam w tajemnicy przed Tobą, przed moim mężem...Przed mężczyzną, któremu 23 lata temu ślubowałam miłość, wierność i uczciwość małżeńską....tego nie mogę przeżyć, nie mogę sobie tego wybaczyć...Najgorsze, że do mnie nie dochodziło, że robię źle...przecież o co chodzi??/ przecież jestem nadal ( tak mi się przynajmniej wydawało) dobrą żoną, dbam o męża, o dom, o dzieci..staram się przecież, a że zaangażowałam się w jakąś dziwną relację?? no przecież o co chodzi? przecież nie dzieje się nic złego, przecież można to wszystko jakoś pogodzić!!! GÓWNO prawda, nie można !!!!
Zawiniłam wobec Ciebie, zawiodłam, zraniłam...Kłamałam, nie byłam uczciwa.... Byłam egoistką, próżną kobietą, zakłamaną.......... przygód mi się zachciało???? Co znudziło mi się spokojne, bezpieczne i pełne miłości życie???? Co znudził mi się mąż, dla którego byłam sensem, centrum życia, który znał mnie lepiej niż samego siebie?, który potrafił jednym spojrzeniem wyczuć moje myśli???? No co mi się stało??? o co kurwa chodzi????Przecież wiedziałam z\e bez mojego mężczyzny, bez moich dzieci, bez mojej rodziny nie będę mogła normalnie żyć, a jednak ciągnęłam to i brnęłam w to wszystko......Nie umiem się bronić, nie ma argumentów, wytłumaczenia, przecież wszystko świadczy przeciwko mnie...Zgubiła mnie pycha...Zgubiłam się R.....,...Ty mnie odnalazłeś, potrząsnąłeś mną...tylko czy nie za późno??
Dziś wiem jedno, nie chcę mieć już z tym nic wspólnego, nie chcę mieć nic wspólnego z M....., bo tak naprawdę z jego powodu rozjechało się nasze życie, ..chociaż wiem że ja nie jestem tutaj bez winy, a może to tak naprawdę ja jestem najbardziej odpowiedzialna za to wszystko... Chcę zapomnieć, chcę wyrzucić to z głowy, z moich myśli i każdego dnia proszę Boga żeby mi w tym pomógł....
Cierpimy oboje,choć Twoje cierpienie jest niewyobrażalnie większe niż moje....A jednak każdego dnia pokazujesz mi że nadal mnie kochasz, pokazujesz mi swoje przywiązanie, swoją czułość...Ja to widzę i wierzę że tak jest....Taka miłość jak nasza nie zdarza się co dzień.....Czemu akurat ona została wystawiona na taką próbę, nie wiem...
Wybacz mi, jeśli potrafisz...Nie odtrącaj mnie jeśli umiesz...
Proszę daj mi szansę pokazania ci że ja nadal Cię kocham i pragnę z Tobą być, daj mi szansę powrotu...Daj mi szansę abym na nowo mogła stać się częścią Twojego życia...Nie jest to proste i wiem że będzie Ci ciężko mi zaufać i oddać się znowu a rany choć z czasem się zabliźnią pozostaną na zawsze...Będę się starać, będę cierpliwa i będę czekać...
Nie wiem czy ten e-mail Cię zdenerwuje...Boję się że odpiszesz mi coś takiego po czym się nie podniosę...Oddaję się w Twoje ręce i w ręce Pana Boga....Modlę się codziennie o pomoc z jego strony...
Żona
