Odpuścić czy próbować dalej? - Netkobiety.pl

Witam, jestem tu nowa, pisze ten tekst bo liczę, że któraś z Was zauważy może coś, czego nie widzę ja.
Chodzi o mojego chłopaka. Nasz związek zaczął się kiedy byłam studentką a on uczył się w liceum. Są między nami 2 lata różnicy, której na początku zupełnie nie odczuwałam.
Myślę, że warto wspomnieć też o moim zdrowiu albo raczej jego braku. Nie jestem zdrowa psychicznie. Nie chcę wchodzić w szczegóły ale przechodziłam przez bulimię i próby samobójcze z powodu innego zaburzenia. On wiedział o wszystkim od samego początku. Uprzedziłam go, celowo przedstawiłam się jako bardziej uciążliwą niż jestem, lub staram się być, w rzeczywistości. Chciałam żeby świadomie podjął decyzję i w razie problemów nie udawał, że nie spodziewał się, że ze mną jest "aż tak...".
Sielanka trwała prawie rok, potem zaczęły się poważne kłótnie a ja zaczęłam mieć nawracające stany lękowe i napady histerii.
Problemy przez które zaczęłam wątpić w nasz sens zaczęły się kiedy podczas jednego z napadów zostawił mnie samą sobie, zapłakaną i przerażoną mówiąc "odezwij się jak ochłoniesz". Od tamtego czasu wiele razy próbowałam z nim rozmawiać i tłumaczyć rzeczy, których sama do końca nie rozumiem. Próbowałam znaleźć słowa, jak mu wyjaśnić, że naprawdę mam problemy, że naprawdę coś jest nie tak, że potrzebuję pomocy, że to nie tylko forma obrony w razie kłótni.
Najbardziej bolało mnie, że doskonale wiedział od początku co jest nie tak, a udawał, że nie wie, mówił, że myślał, że skoro na początku było ze mną lepiej to znaczy, że jestem JUŻ zdrowa.
Zaczęłam uciekać w stronę przyjaciela, który mnie wspierał, który przyjeżdżał z innego miasta kiedy znowu płakałam mu w telefon o kłótni, który przytulał kiedy było trzeba, zamiast krzyczeć, że mam się uspokoić.
Wtedy rozstaliśmy się po raz pierwszy. Na 3 dni.
Napisałam do niego, pogodziliśmy się, kupiliśmy sobie prezenty na mikołajki, znowu na chwilę było pięknie.
Za drugim razem rozeszliśmy się na 2 miesiące i znowu to ja pierwsza wyciągnęłam rękę na zgodę. Potrzebowałam wsparcia bo akurat wtedy zmarła bliska mi osoba, padło na niego i tak ciągniemy się znowu od kilku miesięcy.
Niestety nasze relacje wyglądają zupełnie inaczej niż bym chciała. Nie dogadujemy się w ogóle. Nie potrafimy rozmawiać i prawie się nie widujemy ponieważ jeszcze mieszkam w innym mieście.
Nie wiem zupełnie jak opisać obecne problemy ponieważ nie są to jakieś ogromne kłótnie a raczej pierdoły. Na przykład on dzwoni czasami, zawsze kiedy zadzwoni ja szukam chwili, żeby z nim porozmawiać bo wiem, że jak nie znajdę to od razu usłyszę "potem to ja nie mam czasu, zadzwonię jutro". A jutro to samo, jak mam mniej niż pół godziny to on zadzwoni jutro. W odwrotną stronę ja nie powinnam do niego dzwonić bo z góry codziennie mówi, że nie ma czasu ciągle patrzeć na telefon. Byłoby to do zrozumienia, gdyby nie drobna przesada, jak na przykład podczas rozmowy ze mną odkłada gdzieś telefon i milczy przez jakieś 10 minut, mówi, że ja powinnam coś mówić bo on nie wie co, jak powiem, że coś przerywa albo nie słyszę co mówi, bo telefon leży za daleko to krzyczy, że co ja sobie wyobrażam, że ON MA PRZEZ CAŁĄ ROZMOWĘ trzymać telefon w ręku i COŚ MÓWIĆ. Kiedy słyszy jak płacze krzyczy, że znowu ryczę, że o co mi chodzi, że on nie ogarnia. Nigdy nie pyta czy coś się stało. Mam wrażenie, że "kocha mnie" jak ma czas i ochotę. Kiedy do mnie przyjeżdża jedyne co chce robić to leżeć, uprawiać seks i oglądać telewizję. Wyjścia w miejsca publiczne odpadają. Wyjazdy z noclegiem też, nawet do jego miasta. Jego matka mnie nie lubi więc nie mam wstępu do jego domu.
Nie wiem co mam zrobić, dla Was może brzmi to głupio, jak same pierdoły ale ja się gubię w jego zachowaniu. Nie wiem czy to ja robię coś źle, czy on. Wiele razy chciałam o tym z nim rozmawiać, ale on nigdy nie powie mi szczerze co mu przeszkadza, tylko wyrzyga to za pół roku i znowu ze mną zerwie. Naprawdę, przez brak porozumienia nie potrafię ocenić czy to nie jest może moja wina, bo staram się a wszystko ciągle się sypie.
Może Wy zauważycie coś tutaj jako osoby obiektywne i niezwiązane ze mną emocjonalnie. Nie mam kogo poprosić o radę bo wszyscy moi bliscy niestety nie chcą się zastanowić tylko dla zasady są po mojej stronie.
Ciężko mi tak dalej funkcjonować, nie czując od niego wsparcia ani jakichkolwiek ciepłych emocji innych niż pożądanie. Nie umiem zdecydować, czy może to nie pora, żebym tym razem ja to zakończyła. Boje się, że to będzie ogromny błąd, że nie jestem obiektywna, że będę tego żałować.
Pomocy...