Nie wiem, czy ten związek ma nadal sens. - Netkobiety.pl

Część, piszę tu ponieważ nie wiem co mam robić, a naprawdę jest mi bardzo ciężko.
Zacznę od tego, że mam 20 lat, a od ponad 3 lat jestem z chłopakiem na którym naprawę mi zależy, ale nie wiem czy ten związek ma wciąż sens.
Na początku naszej znajomości wgl za nim nie przepadałam, bardzo mnie irytował, ale on się naprawdę starał, kupował mi prezenty, kwiaty, chodził mnie odprowadzać, jednym słowem był po prostu bardzo natarczywy. Później przeszło mu, widywaliśmy się tylko w szkole na zajęciach, tak chodziliśmy do jednej szkoły, a nawet klasy . Po roku czasu, On znowu sobie o mnie przypomniał, ale był już inny miej natarczywy i z biegiem czasu coraz bardziej mi się podobał. Dałam mu szanse, jedna, druga, trzecią, nasze początki były trudne On miał nie do końca zakończony poprzedni związek i sam już nie wiedział czy na 100% chce być ze mną, czy może wrócić do swojej byłej. W końcu po miesiącu wszystko się ułożyło, zakończył rozdział ze swoja była odciął się od niej, raz na zawsze, a ja w końcu byłam szczęśliwa. Pierwszy raz w życiu miałam poważnego chłopaka, którego przedstawiam rodzicom.
Byłam tak zakochana, że nawet nie zauważyłam kiedy stałam się jego niewolnicą zamkniętą w domu . Straciłam przyjaciół odwróciłam się od wszystkich, dosłownie, ponieważ z kim nie pisałam On miał problem, nieważne czy to była moja koleżanka, czy kolega. On zawsze znalazł powód do tego, że osoba z która rozmawiam jest zła, bo a to kolega mnie podrywa, a to koleżanka namawia mnie do zerwania, zawsze coś. To trwało około roku, aż w końcu zaczęłam zauważać, że coś jest nie tak, brak wyjść na miasto, na głupią kawę z koleżanka, ale to nie jest takie złe, najgorsze było to, że wszyscy się ode mnie przez to odwrócili i wcale im się nie dziwiłam, mieli do tego pełne prawo, to w końcu ja ich olałam, ale moment kiedy miałam pierwszą poważna kłótnie z chłopakiem otworzył mi oczy na to. Przyszłam do domu, byłam naprawdę załamana, chciałam się komuś wygadać tak po prostu, otworzyłam facebooka chciałam do kogoś napisać i się spotkać, ale nawet nie miałam do kogo. Wtedy powiedziałam sobie STOP, tak być nie może koniec z tym! Poszłam do niego i mu to wszystko wygarnęłam, chciałam to zakończyć i tak też zrobiłam, ale … właśnie, ale On przyszedł i mnie przeprosił powiedział, ze mnie rozumie i się zmieni, uwierzyłam i faktycznie mogłam wyjść mogłam pisać z koleżankami. Wszystko było by ok gdyby nie to, ze odzwyczaiłam się od tego i każde moje wyjście myślałam o tym ze on teraz siedzi w domu i myśli, obwiniałam się o to, miałam wyrzuty sumienia, że jestem na mieście z kimś innym niż On. Tak też nie wychodziłam zbyt często, ale jednak dla mnie jedno wyjście na miesiąc to było coś.
Po  tym wszystkim jak się uspokoiło, ze złości, wkurzenia, chciałam się odegrać, pokazać mu jak czułam się ja przez ten cały czas i to ja zaczęłam mu wszystkiego zabraniać, robić awantury o wszystko, tak jak wcześniej robił to On, na początku to olewał, ale z biegiem czasu zaczął siedzieć w domu dość często, nie wychodził z kolegami na piwo, nie chodził na rower. Postanowił, że będzie grać ok niebyło by w tym nic złego, gdyby nie fakt, że nie znał umiaru. Jak siadał rano schodził tylko na obiad, całe dnie nie odpowiadał na sms, kilka razy mnie okłamał mówiąc, że idzie się uczyć, a w prawdzie szedł grać, On nie wiedział w tym nic złego, ja natomiast tak było coraz gorzej, prawie nie rozmawialiśmy, wciąż tylko kłótnie o wszystko, o najmniejszą błahostkę. Kolejny raz się rozstaliśmy, po tygodniu wróciliśmy, nie potrafiłam żyć bez niego, a pomimo tego, że miałam kontakt z ludźmi i przez tydzień po rozstaniu mogłam wyjść nie zrobiłam tego, On nie miał z tym problemu, zawsze gdy jest kłótnia On wychodzi i idzie pić nigdy nie wiem, gdzie i z kim był. Za każdym razem, boli tak samo. Później było wszystko ok, zaczęło się układać, a ja w końcu zaczęłam, brać to wszystko na poważnie, oboje planowaliśmy wspólną przyszłość, dzieci, psa, mieszkanie.
W tym roku poszłam na studia, on do pracy, widujemy się raz na tydzień dla mnie to mało i brakuje mi tego, ze zadzwonię On przyjedzie, ale zbyt dużo kilometrów nas dzieli. W sesję zimową, chciał jechać na narty, wszystko ok, ale zaplanował wyjazd w czasie gdy miałam egzaminy i nie mogłam z nich zrezygnować, poprosiłam by przełożył wyjazd, nie zgodził się, wynikła z tego wielka kłótnia, w której powiedziałam, że jak pojedzie to koniec z nami, On się nawet tym nie przejął, powiedział jedynie, że i tak do niego wrócę. Pojechał, ja zawaliłam egzaminy nie potrafiłam się skupić, tak cholernie mnie zranił wolał jechać, na narty niż zostać ze mną. W tym czasie spotkałam się z moim przyjacielem, z którym nie miałam kontaktu od dłuższego czasu, ponieważ działał na mojego chłopaka, jak płachta na byka. Napisałam, bałam się odrzucenia, olania, ale nie On tego nie zrobił w ciągu godziny czekał pod moim domem przeszliśmy się i pogadaliśmy, uświadomił mi, że mój chłopak tego potrzebował i powinnam mu wybaczyć, tak też zrobiłam.
Wszystko było ok, do teraz kiedy kolejny raz zaczęłam się zastanawiać, jakby to było wyjść z domu tak po prostu bez pytania o pozwolenia, bez obwiniania się i zadręczania tym, że może to co robię jest nieodpowiednie. Kilka dni temu pomagałam koledze w nauce do egzaminu, a do dziś mam wyrzuty sumienia, ze jednak nie powinnam, a dosłownie nic nie zrobiłam prócz nauki. Siedzę i myślę, czy aby na pewno do siebie pasujemy, jesteśmy zupełnie inni, niby przeciwności się przyciągają, ale czy na pewno? On jest pewna siebie osoba, otwartą na ludzi, lubi imprezować, pić, palić, robić rzeczy które, dla mnie są niedopuszczalne. Jasne, ja też lubię iść na imprezę, potańczyć napić się, ale z umiarem, którego on nie zna. Po każdej imprezie się kłócimy, ponieważ robi się agresywny po alkoholu. Mnie nigdy nie uderzył, natomiast ludzi, którzy do mnie się zbliża najchętniej by zabił. Nie wiem co robić, z jednej strony nie wyobrażam sobie jak to będzie bez niego, a z drugiej, chciałabym korzystać z życia iść tu, czy tam. Po prostu bawić się życiem, a przy nim nie potrafię, czuje, że On ogranicza mnie, a jego. Ja chce Go zmienić tak, samo jak On mnie, ale gdy mu o tym mówię, on nie widzi w tym nic złego, mówi mi, że mnie kocha taka jaką jestem, a później wypomina mi, że nie potrafi być otwarta na ludzi, że jestem dzikiem i ze jak tak można . Wiem, że mu na mnie zależy, ale nie wiem czy to jest miłość, czy może już zwykłe przyzwyczajenie ??
Nigdy Go nie zdradziłam i nigdy tego nie zrobię, ale tak jak już wcześniej pisałam jest on moim pierwszym poważnym chłopakiem i nie znam bliskości kogoś innego, nie wiem jak to jest być z kimś innym, wielu rzeczy nie wiem, nie wiem jak to jest, być na imprezie i pogadać z kimś obcym, przed nim nigdzie nie chodziłam, byłam niepełnoletnia, a mam dość surowych rodziców. Nie wiem jak to jest żyć samemu… Boje się samotności, boje się, że moja rodzina tego nie zaakceptuje, bardzo wszyscy Go polubili, boję się tego, że jak się z nim rozstanę na zawsze zostanę sama, niby jestem jeszcze młoda i całe życie przede mną, ale czy na pewno chcę je dzielić z nim. Wszyscy wokół mnie się zaręczają, biorą ślub, a ja? Ja się zastanawiam nad moim 3 letnim związkiem, w którym niby jestem szczęśliwa, a jednak się męczę.
Proszę Was nie oceniajcie mnie, dobrze wiem, ze nie które rzeczy są nienormalne i w ogóle nie powinny one mieć tu miejsca, ale tak było, jest i ja tego nie zmienię. Chciałabym tylko, obiektywnej opinii Waszej na ten temat, bo sama już nie wiem, czy ja przesadzam, czy to jest normalne, czy mi przejdzie i czy ktoś z Was tez tak miał.
Z góry dziękuje, za każdą odpowiedź 