Narzeczony ciągnie mnie za granicę... - Netkobiety.pl

Musisz zadać sobie pytanie kto jest dla ciebie ważniejszy na tą chwilę. Facet czy rodzina/dom rodzinny i wtedy podjąć decyzję czy jedziesz czy zostajesz.
Ja też jestem zżyty z miejscem w którym mieszkam od urodzenia i z ludźmi ale myślę, że dał bym radę wyjechać, to przecież "tylko" rok tym bardziej, że pewnie nie jechał bym sam tak jak ty.

Rok to niewiele czasu. W najgorszym wypadku możecie zdecydować się na związek na odległość. Co do tego biznesu, to piszesz, że on ma do tego głowę, ale skąd Ty możesz to wiedzieć? Czy już miał dobrze prosperujący biznes?

Gdyby facet miał dobry pomysł, dobry plan działania i z dużym prawdopodobieństwem można byłoby przewidzieć, że dobrze kombinuje, to moim zdaniem należy go wspierać, bo na tym polega związek. A jeśli przedsięwzięcie jest niepewne, facet nie miał nawet doświadczenia w danej branży, tylko coś tam sobie wymyślił, to cóż... Też trzeba wspierać, niech się realizuje i próbuje, bo do odważnych świat należy. Zastanowiłabym się jedynie nad utopieniem pieniędzy ze ślubu oraz pieniędzy Twojego ojca, bo to wydaje mi się średnio rozsądne.

Przemyśl dokładnie wszystkie za i przeciw - zwłaszcza pod względem finansowym. Gdybyście oboje mieli tam dobrze płatną pracę, to nie rozumiem czemu tak się zapierasz. Jesteście młodzi, to czas na dorabianie się i próbowanie nowych rzeczy, a nie zasiedzenie się w jednym miejscu, bo tak jest wygodnie i bezpiecznie.

To są rozbieżne fakty - to on ma głowę do interesów czy zawiesił działalność?

Rozumiem że już miał działalnośc i odniósł sukces? inaczej na jakiej podstawie twierdzisz że ma głowę do interesów?

No to nie jedz. Proste. Szczęście zaczyna sie w nas a nie w drugim człowieku. Narzeczony jak zrozumie to dobrze. A jak nie to droga wolna, niech sam jedzie jak chce.

Może dlatego że od razu z góry zakladalas ze Ci się nie spodoba, że nie bdzie fajnie itd. Masz nieprzecieta pepowine. Jesteś dorosła a zachowujesz się gorzej niż dziecko bo przecież jesteś daleko od rodziny. Kurde ja mam na codzień 500 km od siebie rodzine, z którymi jestem strasznie związana, ale czas żyć własnym życiem a nie domem rodzinnym.

To nie jest tak, że mam nieodciętą pępowinę. Przez okres studiów mieszkałam 500 km od domu i czułam się świetnie. Wcześniej mieszkałam 2,500 km od domu, gdzie pracowałam długi czas i jak przyszło mi wracać do Polski to aż mi się serce krajało.
A teraz w danym miejscu nie potrafię wytrzymać ani dnia. Chodzi mi tutaj o rodzinę, której mi brakuje -być może,  już tyle byłam poza domem, że aż mi się odechciało wojaży. Chodzi mi również o stabilizację. Nie mam 20 lat i nie jestem na studiach, żeby móc pozwalać sobie na prace magazynowe (nie ubliżając nikomu) ale mam 26 lat, studia skończyłam rok temu i miałam pracę w zawodzie z umową o pracę przed oczami i to bez znajomości! Kuźwa no! To, do czego dążyłam przez 5 lat studiów i wcześniej 4 lata technikum! I to jeszcze 10 min od domu. A teraz co? Siedzę w zapyziałej Holandii, mam umowę zlecenie w fazie A (czyli cokolwiek nie tak mogą mnie wywalić nawet jeśli się rozchoruję), pracuję na magazynie, przebieram jakieś ciuchy i zastanawiam się czy w przyszłym tygodniu będę mieć 5 dni pracy czy może 3, czyli prawie żadnego zarobku, bo agencja musi potrącić za domek. Żenada!
Narzeczony praktycznie tyle samo mógłby zarobić w Polsce przy zwykłej wykończeniówce.
A ja jestem uziemiona. Nie wrócę teraz, bo nie mam nic oszczędności, aż boję się ile dostanę wypłaty (a raczej jałmużny) za pierwszy tydzień. Takiej samej pracy w moim regionie szybko nie znajdę, więc będę musiała czekać i patrzeć na ogłoszenia aż jakaś dziewczyna zrezygnuje i może za rok wskoczę na jej miejsce. I wrócę sobie za rok do domu, będę mieć 27 lat, pokażę moje CV i kto mnie przyjmie? Bez doświadczenia w branży przez ostatnie dwa/trzy lata? Wszystkie pieniądze moich rodziców włożone w moją edukację, moje lata poświęcone na naukę pójdą w pi*... bo "musimy się dorobić".
Na pytanie "co jeśli nie dostaniesz dotacji i biznes nie wypali" narzeczony odpowiada, że chociaż będziemy mieć pieniądze.
I właśnie... Z jego strony też nie tylko o pieniądze chodzi, ale o to, że możemy np. teraz już mieszkać razem (yhy, domek agencyjny, jeszcze jedna para i dziewczyna w pokojach obok, wszystko wspólne) i, że nie musi mieszkać w domu, bo tam go wszyscy denerwują (fakt, rodzinka denerwująca, baaardzo zachęcająca do wyjazdu i napierdzielaniu eurosów). Mówcie, co chcecie. Mogę według Was być nawet kobietą z rozumem 4-latki, ale wiem, że tutaj czuję się obco i to nie jest życie dla mnie, nawet jeśli miałabym w miesiąc zarobić tyle, co moje dwie wypłaty w Polsce (bo niestety, więcej nie zarobię).
Mój tata też pracuje za granicą i wiem, jak wszyscy wyczekują dnia, kiedy przyjedzie, wiem, jak wygląda życie rodzinne emigrantów. Ja się na to nie piszę.
Ale narzeczony nie rozumie nic...

Niestety muszę zgodzić się z Beyondblackie - jesteś tak marudna i tak jęczysz, że ciężko się to czyta. Nie twierdzę, że życie za granicą jest dla każdego, ale Ty nawet nie dałaś sobie szansy na to, żeby poszukać tam dla siebie jakichś plusów. Już przed wyjazdem założyłaś, że będzie okropnie, a po wyjeździe tylko czekałaś aż z satysfakcją będziesz mogła napisać "a nie mówiłam". Uważam, że jeśli już zdecydowałaś się na taki krok jak zrezygnowanie z pracy i wyjazd za granicę, to mogłabyś zachować się jak dorosły człowiek i wycisnąć z tej sytuacji (która przypominam jest konsekwencją Twojej świadomej i dobrowolnej decyzji) najwięcej dobrego jak się da. Zamiast snuć czarne scenariusze i marudzić na to, na co nie masz wpływu i co jeszcze się nie wydarzyło, ogarnij swoje życie tu i teraz i zastanów się, co możesz zrobić, aby było lepiej. Nawet jeśli to "lepiej" ma być w przyszłości. Nie wiem jak z Twoją znajomością języków, ale może pobyt za granicą sprawi, że nauczysz się/ doszlifujesz jakiś język, co przełoży się na Twoją dalszą karierę? W każdej sytuacji można znaleźć jakieś plusy, nawet jeśli tylko z rozsądku, bo emocje podpowiadają inaczej.

W Twoich wypowiedziach nie widzę też żadnych ciepłych uczuć dla narzeczonego. Fakt, nie do końca o tym jest temat, ale jeśli się kogoś kocha, to chyba cieszy się przynajmniej tym wspólnym mieszkaniem, razem znosi się to, co nie do końca jest fajne itp. U Ciebie tego nie widzę, jest tylko ogrom użalania się nad sobą.