On nie chce miec dziecka - Netkobiety.pl

Na początek dobre wiadomości. Nie jesteś dziwna, nie jesteś stara, masz jeszcze dużo czasu na dziecko.

Teraz te gorsze. Rób tak dalej a skończysz jako samotna matka. Czy wy kobiety w  ogóle  Zdjęcie sobie sprawę jak wielka szkode robicie dzieciom ? To nie jest przedmiot  ! To nie jest zabawka, to nie jest narzędzie terapeutyczne !

partner ma rację. To nie jest odpowiedni czas dla was na maluszka. Najpierw cement potem dziecko. Jak chcesz poprawić sytuację w związku przy jednoczesnym zmniejszeniu czasu dla partnera  ?

Dorosnij a na razie kup sobie lalkę lub aspiruje kolejnego kota

Nie ma szans aby dziecko tutaj cokolwiek zmieniło. Rację mają osoby powyżej. To grozi tylko rozstaniem. I alimentami. Z tego co doczytałem, to bardzo chcesz, ale sama nie za bardzo wiesz co. Jak sama napisałaś, mieliście wszystkiego wbród. A teraz brakuje wszystkiego. Wszystko tobie spowszedniało. Wszystko wieje nudą. Co teraz by się musiało stać abyś zobaczyła w swoim związku sens? Dziecko jako element dekoracji? Jako coś pomiędzy? Jak dla mnie to smutne.

Może użyłam nieodpowiednich słów, bo jest mi przykro, że można uznać, że dziecko mi spowszechnieje. Ja bardzo przywiązuje się do ludzi. Nie mam zamiaru zmieniać partnera bo wkradła się rutyna. Nie wymieniam kotów bo już dorosły. Nie uciekam od odpowiedzialności. Ja bardzo dobrze wiem, jaka jest odpowiedzialność względem dziecka.
Jak miałam 15 lat opiekowałam się przez 4 lata siostry synem. Nie byłam ciocią weekendową tylko byłam ciocią na "drugą zmianę". Siostra potrzebowała iść do pracy. Dogadałyśmy się.. w okresie wakacyjnym pracowała tak jak chciała często na 12 godzin bo wiedziała, że przyjdzie mój rok szkolny i bardziej jej praca do mojego planu będzie musiała dostosować się.. Przez 4 lata nie było nawet dnia bym nie siedziala z siostrzeńcem. Weekendy, ferie, i inne wolne całymi dniami i nocami. W roku szkolnym od popołudnia. 4 lata dzień w dzień opiekowałam sie siostrzeńcem, znałam jego rozkład dnia, wiedziałam co lubi, czemu płacze jako 15 latka radziłam sobie świetnie, nie bylo dla mnie momentów które mogłyby mnie przerosnąć. Dziecko to nie zabawka to wielka odpowiedzialność. Zrzekłam się 4 lat dla dobra siostry i jej syna, by im pomoc. A poza tym dlatego, że chcialam, że mały zawładnął moim sercem. Moja opieka nie wyglądała na zabawianiu i patrzeniu jak śpi. Wiedziałam, co robić bo dziecko zachlysneło się, wiedziałam i racjonalnie myślałam co robić kiedy jest 40 stopni gorączki, wiedziałam że czkawka u niemowlaka to nie wina przepony tylko zimno w stopy itp.

Nie jestem rozpieszczoną panienką która chce dziecko i już. Ja na to czuje się odpowiedzialna bardziej niż jako 15 latka która wychowywała siostry dziecko. I dziecko nie mówiło mama, tylko moje imie. Nie uważam, że dziecko ma być prowodyrem zmiany i rewolucji w moim życiu. Tylko uważam, że bardziej nas zacementuje, jeszcze bardziej, zbliży. Jak wiadomo człowiek musi rozwijać siebie i swoje życie. Uwazam, że zycie ma swoje etapy, związek, wspolny dom, narzeczeństwo, ślub i tworzenie rodziny. a ja zatrzymałam się na narzeczeństwie czuje, ze nie rozwijam się, że stanełam i utknełam. A partner nie bierze mnie na poważnie bo w dziwny sposób unika rozmowy, ze mną. I z tych paru pustów ŻADNO z was nie zwróciło uwagi na to, że kiedy ja do życia podchodzę poważnie to partner w waznych sprawach dla mnie woli oglądać wywiad z prezydentem usa udając, że o nic nie pytałam.

Opowiadając na jedą odpowiedz - dziecko nie znaczy mniej czasu dla partnera. Obowiązek przybywa, ale nie oznacza zaniedbywania drugiej osoby. Co do lalki badz 3 kot.. skoro uważasz że tak bardzo jestem nieodpowiedzialna i nie dorosłam nie powinienes proponowac mi 3 kota, bo ten 3 kot też potrzebuje zainteresowania i opieki, miłości i zainteresowania, też ma uczucia i nie żyje 2 lata tylko nawet i do 20 lat.

Nie napisałaś nic co mogłoby w najmniejszym stopniu zmienić zdanie o Tobie. Raz jeszcze powtórzę, NA POCZĄTKU CEMENT A POTEM DZIECKO  !!!

Skoro uważasz, ze dziecko scementuje wasz związek a wiec chcesz złapać narzeczonego na dzieciaka to nie dorosła jeszcze do tego etapu.

Decyzja o dziecku ma wynikać TYLKO I WYŁĄCZNIE z miłości i chęci posiadania nowego członka rodziny. Jeżeli wkrada się jakiś inny powód to już w tym momencie sprawiasz, ze będzie krzywdzone w przyszłości.

Jednak powinno być specjalne pozwolenie na ich rodzenie  ...

To nie to samo : opieka nad siostrzeńcem a wychowywanie dziecka.
Rozumiem, że poznałaś 'obsługę' maluszka i fajnie, przydaje się, nawet bardzo.
Ale decyzja powinna wspólna być, spokojnie - masz czas jeszcze, wykorzystaj go jakoś dla siebie na razie.

A może zwyczajnie nie chce dziecka bo jest z tobą ot tak... Zagwarantujesz, że skoro dziecko jest twoim pragnieniem, nie będziesz wyciągać kasy na alimenty?

Dziecko nie cementuje związku.
Dziecko to masa obowiązków, poświęceń i problemów.
Jeśli OBOJE rodzice nie są na to gotowi - dziecko może tylko pogorszyć ich relacje.
To nie jest zabawka,  którą - w razie problemów - można odłożyć do szuflady.
To żywa istota, która będzie cierpieć przez ewentualne problemy w związku.
Dlatego do rodzicielstwa trzeba dorosnąć.
Dla Was autorko na dziecko jeszcze za wcześnie.

Nie robię tego samego - w przeciwieństwie do robienia z dziewczyny samolubnej panienki poruszam wątek cementu bo jakoś nie zauważyłam żeby ktoś jeszcze odniósł się do zachowania faceta, jedynie do autorki. A uważam że to ważne.

Kto i gdzie powiedział że traktuje dziecko jak zabawkę? Mówi, że jest decyzji pewna i nie jest to zachcianka a mocne pragnienie. Odpowiedziała na posty kwestionujące czy jakoby faktycznie wie jaką odpowiedzialność na siebie bierze. Skoro mówi, że wie to uznaję że wie i odnoszę się do jej słów a nie gdybam dalej czy to zachcianka czy nie (zupełnie jakbym mogła wejść do głowy anonimowej osoby i to ocenić...). To raczej ocena na podstawie 2 postów czy ktoś jest rozpieszczony czy nie i co się dzieje w jego głowie jest nie na miejscu. Przynajmniej odnoszę się do faktów w postach autorki a nie udaję wszechwiedzącą że znam autorkę i jej tu wystawiam ocenę psychologiczną strasznej osoby bo chce dziecka.

Dlatego, jeśli autorka chce porady, to dalej obstaję przy odniesieniu się w rozmowie z partnerem do cementu i czego on oczekuje. Cała ta sprawa w mojej subiektywnej ocenie wydaje się brakiem komunikacji co do pragnień. Bo ona ze swojej strony fair mu wyznała czego ona pragnie. Teraz jego kolej. W dojrzałej relacji jakaś odpowiedź na pragnienia partnera powinna być a nie tylko "nie teraz" i basta. To trochę jak odpowiedź "nie bo nie".

Autorko, uważasz swój zwiazek za pewny i stabilny. Chcesz spędzić z partnerem resztę życia (przynajmniej na ten moment). W tym problem, że on ma inne zdanie. Zwróć uwagę, że w rozmowach o dziecku używa tylko jednego argumentu, który pozwala sądzić, że on tego zwiazku nie uważa za coś trwałego i pewnego.
I na tym należałoby sie skupić. My nie powiemy Ci czy wątpliwości Twojego partnera są do przepracowania. Być może on już spisał was na straty i, choćbyś na uszach stawała, nie zmienisz tego.
Odpuść więc na razie temat dziecka i skup się na sprawdzeniu czy wasz związek jest w stanie przerodzić sie w coś porządnego i trwałego w odczuciu obu stron. Jeśli nie - pewnie faktycznie zostaniesz mamą, ale inny pan będzie tatą Twojego dziecka.

My właśnie się rozstaliśmy z tego powodu co prawda byliśmy krócej ze sobą - około roku. Natomiast kilka razy przegadywalismy ten temat i nie da się tego pogodzić Ja nie zrezygnuję z siebie, bo to nie wróży nic dobrego, takie poświęcenie. On z kolei nie wyobraża sobie mieć dziecko. Jest mi bardzo smutno i przykro, bo bardzo mi na nim zależy i bardzo tęsknię.

odpowiadając kolejno - nie stwierdziłam, że nie mamy bliskości. Mamy bliskość, pisałam - nasz związek jest stabilny tak uważam ja, albo mam tylko wyobrazenie idealnej pary. Wspomniałam tylko, że czuje, że nie rozwijam się, że czegoś w życiu mi brak i bardzo bym chciała mieć dziecko co JESZCZE BARDZIEJ zblizy nas do siebie i JESZCZE bardziej nas scementuje.

Zacytuje urywek odpowiedzi jednego z użytkowników ".. chcesz złapać narzeczonego na dzieciaka to nie dorosła jeszcze do tego etapu.." - nie piszę, że chcę złapać, oszukać go, przestać się zabezpieczać. Zachowuje się jak dorosła osoba, mówię głośno i wyraźnie o moich uczuciach i potrzebach posiadania rodziny. Nie knuje za partnera plecami, żeby go złapać na dziecko, nawet przez myśl nie przeszedł mi taki pomysł. Użytkowniku "ja86" podejrzewam, że jesteś niedorosłym mężczyzną skoro widzisz wszędzie kobiety które tylko i wyłącznie chcą facetów złapać na dziecko. Piszę tutaj do was, żeby też ten mój gniew i żal wyrzucić, może z waszego punku widzenia dowiem się dlaczego mój partner nie chce dziecka.. PODKREŚLAM nie proszę o poradę jak złapać faceta na dziecko tylko DLACZEGO mój partner nie chce dziecka. Użytkowniku ja86 "Decyzja o dziecku ma wynikać TYLKO I WYŁĄCZNIE z miłości i chęci posiadania nowego członka rodziny." - owszem wiem o tym bardzo dobrze, że to decyzja dwojga osób, świadoma decyzja, dlatego potworzę - ja rozmawiam o tym.
Twój komentarz użytkowniku ja86 jest mało przyjemny, czuje jakbyś mnie atakował, niepotrzebnie, bo ja nikogo nie atakuje ani w moim problemie nie widze złych intencji.

PolnyMotylku, nie mówmy o dziecku jako o zabawce, bo ja nie zamierzam bawić się, tylko kochać i wychować na dobrego człowieka. Co do tego, że zostanę sama, że mój partner nie pokocha - to zaskoczę Cię, są bardzo trwałe związki, kochające się nad życie podejmujące świadome decyzje dziecka i okazuje się, że Mama zostaje sama. Myślę, że chcąc być mama w XXI wieku gdzie nic nie jest trwałe i ludzie mają dentencje do zmiany na "lepszy model" trzeba chcieć dziecko i dobrze wiedziec, że w razie co poradzę sobie. Partner nikoniecznie musi odejść, dzisiaj za pracą pędzi się za granicę i też może być nieszczęście i zostać samotną matką. Bycie matką to bycie silnym i ja o tym wiem.

Opieka nad siostrzeńcem jako 15 latki nie przerosło mnie, jak pisałam w komentarzu moja opieka nie polegała na kilku godzinnym patrzeniu, polegała na tym, że przejęłam rolę matki, kąpałam karmiłam byłam. W starszym wieku odprowadzałam do przedszkola i przezywalam każde wydarzenie z nim zwiazane, uczylam pisac czytac myśleć. Miałam role cioci nie mniejsza niż rola matki. Jak to sama siostra stwierdziła, ze mogłam za nią jeszcze urodzić. Mniejsza z tym.

Wielokropku. Każdy etap naszego życia sprawia, że jest ono "jasniejsze" każdy sukces czy działania, rozgałęziają naszą drogę. Martwiłeś się, maturą, zdałeś ją Twoje życie pojasniało, skonczyłeś studia podczas których myslałeś niejednokrotnie że nie dasz rady, po co Ci one, ale skonczyłeś Twoje zycie nabrało sensu. Ale po co CI studia jak nie możesz pracy znaleźć, czujesz że Twoje życie nie kreci sie, stanęło! dostajesz świetną pracę czujesz że łapiesz byka za rogi, idealnie! lepiej być nie było Twoje życie jest piękniejsze.. i tak każdy etap naszego życia.. każdy sukces do którego dążymy sprawia że upadamy a kiedy powodzi się droga jest łatwiejsza.. i tak każdy człowiek w pewnym momencie ma dom, ma kogoś kogo kocha i jedyne co chcialby to pełną rodzinę.. i ja też do tego dążę w genach mam to samo co wy, jednak ja w wieku 26 lat z partnerem który wymija temat dziecka.. mam stabile życie, ale stanęło, czuje się na tyle odpowiedzialna i dorosła, że odezwała się we mnie moja natura chęci posiadania rodziny 2+1.. i na obecną chwile nie jest dla mnie kariera którą mam bo osiągnęłam co chciałam. Dla mnie jest teraz celem posiadanie dziecka (z obojga stron za zgodą przypominam że moj post nie jest o knuciu) tylko próbuje zrozumieć dlaczego partner omija temat dziecka.. a Wy wszyscy praktycznie linczujecie mnie, jakby moja natura robiła coś złego, nie mam żadnych złych intencji.. ja próbuje zrozumieć czemu.. a splyneła na mnie fala bezczelności bo inaczej tego nazwać nie mogę..

I do komentarza, za moje czyny i dobro które kieruje w strone bliskich nie oczekiwałam NIGDY nawet dziękuje. Ja jedynie oczekuje, że ktoś będzie uśmiechać. Napisałam, że partnerem kieruje, kieruje w drobnych sprawach jak ubierz kurtke bo zimno. Robie to, bo nie chcę widzieć jak cierpni bo jest chory (mężczyzna jak ma katar to spisuje testament ) Panie zrozumieją to, że widać jak facet z katarem męczy się. I mnie boli wtedy to że nie miałam siły persfazji aby go przed tym uchronić. To nie jest toksyczność to jest troska. Natomiast nie kieruje nim gdzie ma pracować, co ma robić ze swoimi pieniędzmi (mamy osobne konta nie zgodziłam się na wspolne). Tak samo postępujemy z dzieckiem nie wkładaj rąk do kontaktu bo Cie popieści a moje serce pęknie. A kształć się tam gdzie czujesz, gdzie jest Twoja droga.

Co do Alimentów - tak wiem Panowie sa na tym punkcie przewrażliwieni.. bez komentarza. Nie dyskutuje się na temat alimentów.. i odpowiadając na komentarz, tak dziecko jest moim pragnieniem ALE JA NIE ZMUSZAM DO DZIECKA I NIE PROWOKUJE WPADKI. Ja prowokuje do rozmowy ja mowie otwarcie co moje serce pragnie.

Sawen - teoria że dziecko jest powodem do mniejszego czasu partnera. Zależy, jak mama zamyka się z dzieckiem i swoim światem nie dopuszczając partnera to masz rację. Ale jak wspominam JA CHCE TWORZYC RODZINĘ Z PARTNEREM. NIE UWAŻAM GO ZA REPRODUKTORA. On nie ma mi zrobić dziecka i pójśc sobie. Ja chciałabym by i on chciał tworzyć rodzinę. Być my we troje jako całość, a nie jako mama z dzieckiem i reproduktor tylko jako tata.

Dziękuje, wam za komentarze te miłe które odczuwam, ze mnie zrozumialy osoby komentujące i te niemiłe gdzie był na mnie atak.
Może macie rację - ten Pan nie będzie ojcem mojego dziecka. Może trzeba jeszcze przeczekać. jak pisalam wcześniej może tylko mi wydaje się, że miedzy nami ejst stabilnie a rzeczcywistość jest inna. Może nie widzę czegoś i coś mi umknęło. Może powinnam głebiej przemyśleć dlaczego tak jest a nie inaczej niż tylko na to, że partner wymija temat.. choć nie twierdzę by 6 lat traktować jako coś przejściowego.. ale może mylę się. Niektóre komentarze skłoniły mnie do wielkiej refleksji
Albo może faktycznie jestem niedobra i złą przyszłą mamą i trzeba nad tym zastanowić się. Dziękuje

Skoro nie rozumiesz, ze już Ci powiedział dlaczego nie chce dziecka, jeżeli nie rozumiesz, ze posiadanie dziecka z partnerem, który to nie chce i który najwyraźniej uważa, ze Wasz związek trzeba naprawić to ... Cóż strasznie mi żal tej jeszcze niepoczetej istotki

KajkaKa, mieliśmy problemy nie było to nic wielkiego, wróciliśmy do siebie, stare sprawy zażegnane, nawet nie wspomina się o tym, bo człowiek zapomnial - to było DWA LATA TEMU. A argument został wyciągniety ze dwa miesiące temu. Chyba, że w rozumieniu "zaraz na zgodę.." znaczy "dwa lata po kłótni na zgodę.." .. choć z facetami to nie wiadomo Wydaje mi się, że poprawa relacji jest, nie jesteśmy osobami kłócącymi się, z burzliwym i pełnym chaosem związku. Jak pisałam uważam, że między nami jest stabilnie, jest bardo dobrze jeżeli chodzi o relacje na podłożu damsko-męskim. Umiemy rozmawiać, dogadać się, dojść do kompromisów itd. jedyny problem jaki tkwi to jak rozwijam temat dziecka. Zaznaczam, że nie truje mu głowy 24h przez cały tydzień. Czasem, rzadko, sporadaycznie, próbuję zaczepić w nie sposób nachalny, nie burzliwie, ani nie obrażam się jak spławia temat.
Zastanawiam się nad opinią, że może partner nie widzi mnie w roli żony i matki. Myślisz, że człowiek jest zdolny marnować swój czas, swoje życie na spędzaniu go z kobietą która nie jest w jego planach przyszłościowych? Brzmi dla mnie to jak abstrakcja.
Ja jestem z osób tych które nie wymieniają partnera jak coś jest źle, nie uciekam od problemów. I nie chcę myśleć o zmianie partnera.

Miłychamie nie ma u nas problemów finansowych. Wiadomo, dziecko to też są koszta, ono je, ono rośnie, ono potrzebuje tego i tamtego. Ale jakby każdy miał myśleć nad tym, że trzeba kupić pieluchy to NIKT nie zdecydowałby się na dziecko. A jednak ludzie zyjący na normalnym poziomie decydują się na dziecko bo tego im do szczęscia potrzeba a na mieszkanie pozbierają troszkę dłużej, albo zrezygnuja z jakiejś czynności która jest kosztowna a tylko dogadza, jednakże do życia nie jest potrzebna.

I ja to potwierdzam. Dwa przykłady: mój eks z którym byłam 10 lat, teraz szczerze mówiąc nie jestem pewna tak do końca czy kiedykolwiek planował wziąć ze mną ślub, co mu nie przeszkadzało żyć jak mąż z żoną.
Mój kolegq i jego dziewczyna pasują do siebie jak pięść do nosa, na pytanie czemu on z nią jest odpowiedział mi szczerze że trzeba jakoś czas sobie organizować...