Coraz rzadsze odpisywanie na smsy - Netkobiety.pl

Odwdzieczyc sie za przysluge?
Co masz na mysli?

Oo po takim tekście z całą pewnością jak najszybciej odwdzieczylabym się za przysługę, by już nigdy nie mieć z Tobą nic do czynienia.

Swoją drogą jeśli ja komuś robię przysługę to nie oczekuję nic w zamian, chyba dziwna jestem...

No niestety, to mi zaczyna pachnieć brakiem zainteresowania. Gdyby chciała podtrzymywać kontakt, pisałaby z Tobą bez zachęcania, z własnej woli. A ze tobie zależy bardziej na wiadomościach od niej, niż jej na pisaniu do Ciebie, cóż, life... chemia obustronna musi grać albo niczego nie będzie.

rozumiem że za przysługę jest ci teraz coś winna?
to trzeba było ni pomagać skoro laska teraz musi się zmuszać do kontaktu którego  nie chce.

albo troll, albo... jesli nie, to chroncie mnie, bogowie, przed takimi mężczyznami

Jak Ci się podoba coraz rzadziej, to może z czasem całkiem przestanie :-D

Żelazna zasada w związku....nie czyń drugiemu co Tobie niemiłe.  Ty juz miałeś kiedyś jakąś pannę na dłużej....w sensie tez jej pokazywałes....kto rządzi i kto na kogo ma czekać, bo jak nie to foch?

oby troll... jak nie to typowy psychol.

To co miałem 10 minut czekać jak piesek ?

Co tu dużo mówić, tępa dzida z Ciebie kiedy idzie o stosunki międzyludzkie, odnajdywanie się w relacjach z kobietami, więc stosujesz "protezy", tj. w tym przypadku transakcje. Coś za coś. Tylko, ze nie tak się buduje związki... i zaczynają się pretensje i płacz. Odrzuć protezy i przestań postrzegać siebie jako gorszego, który musi się wkupywać w łaski.Samo to pomoże, ale samo to jest również bardzo trudne do "przeprogramowania" w głowie

OK, ale dlaczego Ona mnie niby zachęca w realu a z drugiej strony nie odpisuje ?
Nie wiem jak to rozumiem.
Dlaczego kobiety są takie skomplikowane ?

No nie. W zamian za jakąś materialną pomoc oczekujesz emocjonalnego zaangażowania. Nie ma tu ekwiwalentu.

No jak to jak? Tak jak wygląda. Jesteście znajomymi, ale zrobienie przysługi nie sprawiło, że zechciałaby stanąć z Tobą na ślubnym kobiercu. Jesteście znajomymi dalej, tylko, że Ty sobie wyobrażasz nie wiadomo co po tym jak coś dla niej zrobiłeś. W związki nie wchodzi się na zasadzie wkupu... (przynajmniej nie w takie, które byś sobie życzył ).
Odrzuć "protezy", a unikniesz dalszych rozczarowań.

Wiń za to gender Tak jesteśmy programowani społecznie. Co wypada kobietom, co wypada mężczyznom, co jest poddawane ostracyzmowi społecznemu, a co nie... Gender

OK czyli muszę to zrozumieć , widzę że najlepszym sposobem na kobiety jest robienie swojego, nie zwracanie na to co robi kobieta jeśli chodzi o "fochy".
Czy jest sens napisać wprost że mnie kręci ?

A ten wniosek to niby skąd Ci się wziął? Nie widzę punktu stycznego tu. Żadnego związku przyczynowo skutkowego...
To ma być kolejna Twoja "proteza"? Tym razem chroniąca ego?
Ślepy i głuchy jesteś na tzw. umiejętności miękkie.

Widać, że niczego nie rozumiesz. A właściwie to chyba niewiele rozumiesz, jeśli chodzi o kontakty między ludźmi.
Widzisz tylko to, co jest na wierzchu, a to nie wymaga zbyt dużego wysiłku

Kto to jest frustrat, czy desperat ?
Kobiety tak ciągle mówią, a później po 40 ciągle same

btw. a Klio ty na pewno sie znasz na kontaktach międzyludzkich -- nie mówi się w 3 osobie o kimś

Tiaa jasne. Wierz mi, że kobieta desperację i frustrację wyczuwa na kilometr. Może dlatego twoja koleżanka cię olewa?

Frustracja (łac. frustratio - zawód, udaremnienie) – zespół przykrych emocji związanych z niemożliwością realizacji potrzeby lub osiągnięcia określonego celu. Czasem frustrację definiuje się jako każdą sytuację, która wywołuje nieprzyjemne reakcje: ból, gniew, złość, nudę, irytację, lęk i inne formy dyskomfortu. Frustracja bywa rozumiana jako reakcja na niemożliwość osiągnięcia celu, pomimo dążenia do niego. (Uczucie frustracji łączy się z nakładem pracy nie doprowadzającej do osiągnięcia celu. Są to swego rodzaju wyrzuty sumienia wobec siebie samego znajdujące ujście pod postacią frustracji, kompulsji, przeniesienia lub natręctwa - jest to mechanizm spontaniczny, instynktowny i nieświadomy wynikający z jednostkowych uwarunkowań i doświadczeń).

W psychoanalizie traktuje się frustrację (czyli niemożność zaspokojenia popędów i potrzeb) jako czynnik rozwojowy, który przyczynia się do dojrzewania osobowości. Jeśli dziecko nie przeżywa frustracji, następuje fiksacja rozwojowa, podobnie jest wtedy, gdy frustracji jest zbyt wiele.

Psychologowie społeczni są zdania, że siła frustracji zależy od kilku czynników:

Zaskoczenie. Gdy frustracja jest niespodziewana, jest silniejsza. Frustrację, której się spodziewamy, jest łatwiej znieść. W związku z tym niektóre osoby tworzą odpowiednie nastawienie (obronny pesymizm), którego zadaniem jest obrona przed niespodziewaną frustracją. Po prostu spodziewają się porażek zamiast sukcesów - i tak mi się nie uda. W ten sposób chronią się przed ewentualnymi frustracjami. Niestety taka postawa jest także demotywująca i zwiększa szanse porażki. Skrajną formą obrony jest samoutrudnianie.
Oczekiwania co do celu. Jeśli są wysokie, przeżywamy silniejszą frustrację, gdy cel jest nieosiągalny. Podobnie, czasem próbujemy poradzić sobie z ewentualną porażką poprzez obniżanie oczekiwań - nie zależy mi. Z tego powodu ludzie czasem nie przygotowują się do naprawdę ważnych dla siebie momentów - na przykład idą na rozmowę kwalifikacyjną nieprzygotowani na pytanie: Ile chcesz zarabiać?
Frustracja niezrozumiała. Jest silniejsza niż taka, którą rozumiemy i wiemy dlaczego miała miejsce. Na przykład, jeśli rodzic tłumaczy dziecku pewne zakazy, mniej frustruje, natomiast jeśli są one opatrzone komentarzem nie bo nie, wtedy dziecko będzie bardziej sfrustrowane. Rozumienie powinno się jednak pojawiać przed pojawieniem się frustracji. Rozumienie po fakcie jest mniej uspokajające.
Poprzednie frustracje. Frustracje nakładają się. Poprzednie frustracje mogą powodować, że bieżąca wydaje się nam bardzo silna. Człowiek nie spostrzega jednak subiektywnie ciągu nakładających się frustracji, zwykle ma wrażenie, że ostatnie wydarzenie jest najsilniej frustrujące (teoria transferu pobudzenia)
Bliskość celu. Im bliżej był cel, którego nie udaje się nam osiągnąć, tym większa frustracja.
Deprywacja jest to zjawisko podobnego braku zaspokojenia lub niemożności osiągnięcia celu, jednak we frustracji jesteśmy przekonani, że pożądany cel jest możliwy do osiągnięcia. W deprywacji cel ten jest obiektywnie niemożliwy do osiągnięcia. Dlatego na przykład te dzieci, którym odmawia się komputera, ale które wiedzą, że rodzice nie mogą go kupić, przeżywają deprywację, te zaś które sądzą, że rodzice mogliby go kupić (np. dlatego, że kiedyś obiecywali), przeżywają frustrację.

Frustracja prowadzi do kilku konsekwencji:

próby pokonania przeszkody,
jeśli się one nie powiodą pojawia się:

agresja (zobacz teoria frustracji - agresji)
regresja
apatia

Czyli normalnie po ludzku po prostu z nią jak najczęściej będe rozmawiał i tyle.
Dzięksy

Myślę, że już teraz. Piszesz o niej tak mechanicznie, bez emocji, dziwne to. Wyświadczyłeś jej przysługę- oczekujesz, że ona się tobą zainteresuje. Ona jest miła, ale chyba nie chce nic więcej od ciebie. A ty chyba czekasz na moment, w którym będziesz mógł jej napisać jaka to jest straszna, ze nie docenia twojej przyslugi.