Chciałabym być w związku - Netkobiety.pl

Ma 20 lat...

Nie potrafię być szczęśliwa sama ze sobą. Nie mogę patrzeć na pary, oglądać miłosnych filmów, czytać książki, oglądać reklamy(przełączam). Oni wszyscy muszą być szczęśliwi.
Moja znajoma zmieniła się po tym jak poznała swojego chłopaka, stała się szczęśliwsza, pewna siebie. Więc same plusy... Nie wiem czy takim pisaniem raczej pisze się takie "zasady" (na zasadzie jeśli czegoś nie ma to nie ma prawa funkcjonować - tzn. że jak nie jesteś szczęśliwa TO NA 100% NIE ZNAJDZIESZ MIŁOŚCI ŻYCIA albo nie trafisz na odpowiedniego faceta). Niby nikt nie może przewidzieć co się wydarzy, ale sama nie wiem.

Sama miałam sytuację kiedy myślałam, że straciłam przyjaicół, wydawało mi się, że jestem sama - potrafię być sama tzn. nie straszno mi być samą jak było to kiedyś (bałam się, że przyjaciele mnie zostawią).

Rzuciłam angielski bo nie dawałam sobie rady i dotarło do mnie, że to nie jest to.
Tak btw. skąd wiesz jaki byłby facet? Jeśli na przykład trafiłabym na dobrego i uspokoiłoby mi się ta desperacja? Zaczęłabym pracowac nad sobą?

Co do szczęścia. Myślę, że małżeństwa, pary są szczęśliwe bo mogą uprawiać seks. A ja bym chciała spróbować tylko z ukochanym. Boli mnie, że większość młodych ludzi już to robi. Wyobrażam to sobie, że pary to robią kilka razy w miesiącu. I jest im cudownie.

Wiem, że nigdy nie będę w związku bo takie myśli mam od 16 roku życia a nic się nie zmieniło. Jestem zerem, że mam parcie na miłość? Może w ogóle powinnam się zabić BO NIE JESTEM CZŁOWIEKIEM tylko desperatem?

Przepraszam, ale niby jak ma facet to wyczuć skoro nie daję po sobie poznać? Ani facetom się nie podlizuje ani nie robię tego czego oni chcą. Nie zna mnie Pani i nie wie jak zachowuje się w towarzystwie mężczyzn, więc skąd takie zdanie?
Wydaje mi się, że tak już zostało w kulturze, że powtarza się frazesy dla zasady, że niby tak świat wygląda. Zauważyłam, że pisze się to każdej dziewczynie: "Nic na siłę" "to widać" bez zastanowienia i ta dziewczyna w to wierzy i czuje się w potrzasku, że "kurde co jest ze mną nie tak?".
Chyba, że Pani przedstawi mi MOCNE argumenty i przykłady za tym, że to rzeczywiście widać.

Koleżanko my to przyszłość gdy tylko jesteśmy pewne siebie możemy góry przenosić. U osoby zdesperowanej gdy coś jest nie tak nie zapala sie czerwona lampka. Wybierają ludzi których reszta kobiet odrzuca na wstępie.  Później desperatki wybaczą coraz więcej ponieważ boją się samotności. Jest to błędne koło.  Poczytaj sobie watki kobiet zakniętych w piekle własnego umysłu. http://www.netkobiety.pl/f79.html

Cześć Ewa
Masz tę przewagę nad WIELOMA innymi ludźmi, że przynajmniej jesteś szczera wobec swoich uczuć. Brawo. Niektórzy próbują sobie całe życie wmówić, że będąc singlem można być w pełni szczęśliwym. Guzik prawda. Przez chwilę owszem można być szczęśliwym, spotykając się z przyjaciółmi, robiąc to co się kocha albo lubi, ale nagle przychodzi wieczór, jak to określiłaś i będąc samemu w łóżku zapewne sobie uświadamiasz, że Twój/Twoja znajomy/a właśnie w tym momencie spędza czas z drugą osobą, uprawia seks i wpadasz w nastrój depresyjny. Potrzeba bliskości jest bardzo ważną potrzebą. Nie wolno jej lekceważyć, zamiatać pod dywan, więc dobrze, że poczyniłaś pierwszy krok i o tym napisałaś.
Ale zostawmy to za sobą. Musisz sobie uświadomić, że to jest normalne i każdy przez to przechodzi. Druga sprawa, bolesna dla Ciebie  -  nikt normalny nie zechce spotykać się z marudzącą desperatką. Poczucie braku drugiej osoby pogłębia u Ciebie poczucie beznadziejności i bezradności, co raczej nie sprzyja osiągnięciu sukcesów w tej dziedzinie I koło się zamyka. Wyjście z niego jest jednak bardzo proste
1.Działać ( np. pójść na speed dating, zacząć spotykać się z przyjaciółmi i wejść w szersze grono znajomych, chodzić do galerii, muzeów, nawet założyć konto na portalach randkowych, chodzić na kółka zainteresowań, pójść do pracy gdzie pracuje dużo ludzi )
2. Wierzyć, że się uda ( to znaczy CZĘŚCIEJ chodzić z bananem na twarzy, bo jak bedziesz pewna , że kogos poznasz w koncu to Ci się uda ). Henry Ford : "Jeśli wierzysz, że Ci się uda - masz rację, jeśli wierzysz, że Ci się nie uda - też masz rację"
3. Nie poddawać się po porażce  jak to Wy mówicie, wstać, poprawić koronę i iść dalej  a jak to mówił Rocky Balboa- Sukces nie polega na tym ile razy wygrasz, tylko ile razy przegrasz i podniesiesz sie po porażce. Paradoksalnie więc im więcej porażek tym lepiej dla Ciebie.
4. Unikać desperacji - tu najlepiej działa zajęcie się czymś dodatkowym,bo dzięki temu, że nie skupiasz się w 100% na szukaniu faceta, jesteś wyluzowana i nie widać po Tobie tak bardzo tej potrzeby. Jesteś młoda, więc masz dużo czasu na realizację w życiu celów ( związanych z finansami, zdrowiem, rozwojem osobistym, rozrywką ), więc możesz pokaząć innym siebie z zupełnie nowej strony. Polecam książkę Anthonyego Robbinsa - Obudź w sobie olbrzyma.

Jeśli będziesz się tego trzymać to sukces gwarantowany.  Paradoksalnie bowiem dopiero kiedy będziesz szczęśliwa sama ze sobą, to stworzysz szczęśliwy związek. Wiem, że ciężko być szczęśliwym w pełni w sytuacji o której piszesz, zwłaszcza jeśli identyfikujesz aktualnie szczęscie z posiadaniem drugiej osoby, ale po pierwsze  działa to na zasadzie   ILUZJI - jakieś badania wykazały, że ludzie są szczęśliwi bo tak sobie wmawiają, patrzą na swoje pozytywne strony, są wdzięczni za to co mają, działają w kierunku realizacji swoich celów i dumy ze swoich osiągnić i częściej się uśmiechają ( a przecież niekoniecznie muszą mieć ku temu powody, prawda ? ) a dzięki temu, że są szczęśliwi to im się układa w życiu, po drugie  pamiętaj , że wszędzie dobrze gdzie nas nie ma - może nie masz doświadczenia i nie bardzo Cię to pocieszy ale ludzie w związkach mają wiele momentów,  kiedy  tęsknią za chwilą dla siebie. Więc ciesz się tym co masz. Pracuj nad tymi elementami , pracuj znaczy włóż wysiłek, nie spodziewaj się szybkich efektów jak dziecko tęskniąće za cukierkiem. Będzie dobrze dziewczyno
A jak zechcesz porozmawiać to pisz priv.

Ewo, piszesz: doskwiera mi samotność, zazdroszczę parom, chciałabym być z kimś - ale nawet nie piszesz, z jakim człowiekiem. Każdy by wystarczył? "Nie ważne jaki facet, byle własny"? To przez to brzmisz jak "desperatka". To pierwszy powód. Drugi jest taki, że "unikasz jak ognia" kontaktów z facetami. To nie świadczy o zdrowym podejściu do nich. To po prostu druga strona tej samej monety. Tak bardzo się boisz, że wyjdziesz na osobę zdesperowaną, że unikasz tego z całych sił. No to jak masz kogoś poznać, jeśli unikasz facetów, nie uśmiechasz się do nich?

Ale wiesz, co jest w tym - moim zdaniem - większym problemem do pokonania? Twoje podejście do siebie. Słuchaj, gdybym miała spotkać faceta, który byłby wspaniały - inteligentny, z super dopasowanym do mnie poczuciem humoru, podobający mi się z charakteru i z wyglądu, gdyby miał być nawet ideałem, o którym każdy sobie czasem marzy i nawet gdyby kochał mnie na zabój - gdyby on miał takie zdanie o sobie, to bym uciekała gdzie pieprz rośnie. Gdyby on mówił "nie nadaję się do niczego", gdyby mówił, że jest "gorszym człowiekiem", gdyby bał się wychodzić z domu, gdyby przyznał, że nie potrafi być szczęśliwy sam ze sobą, gdyby uważał, że nigdy go nikt nie pokocha, gdyby myślał, że TO JA mam mu pomóc poukładać życie, że beze mnie to bez sensu, że DZIĘKI MNIE, on ma wyjść do ludzi, że ja mam być kimś, kto mu pomoże w byciu szczęsliwym - to bym uciekła. Czym prędzej. Bo nikt nie pisze się na bycie terapeutą w związku. Nie na tym polega związek. A mam wrażenie, że tego oczekujesz - że facet cię "uratuje".

Chciałabyś, żeby związek cię uratował przed zazdrością, przed samotnością, przed nieszczęściem, przed tym, że nie lubisz siebie, przed twoimi problemami. Niestety, takie rzeczy to dzieją się u Dinsey'a. W rzeczywistości, jeśli spotkasz kogoś, kto zechce bawić się w twojego partnera i terapeutę jednocześnie to może się bardzo, bardzo źle skończyć.

Zauważ, że nikt nie napisał "samo przyjdzie".

Nie, to co zostało napisane to bardzo, bardzo trudne rzeczy, przed którymi jak widać - buntujesz się. Nie chcesz ich przyjąć do wiadomości i twoje takie prawo. Tylko ja się podpisuję całkowicie pod stwierdzeniem, że dopóki nie nauczysz się być sama ze sobą, nie nauczysz się być z kimś. No bo jak? Skoro nie umiesz o siebie zadbać, to jak zadbasz o partnera? Skoro o swój stan psychiczny nie chcesz zadbać, o swoje szczęście, to jak nauczysz tego swoje (ewentualne) przyszłe dzieci?

Uważam, że powinnaś albo otworzyć się na terapeutę, albo go zmienić, jeśli uważasz, że temu nie możesz zaufać. I doskonale wiem, że to trudne. O matko, i to jak! Chciałoby się zmian bez mówienia o tych wszystkich wstydliwych rzeczach, okropnych myślach, absurdalnych poglądach, o lęku i o złości... Ale nie da się inaczej. Inaczej po prostu zostajesz taka sama.

Stąd wiem jaki by był, że w obecnym stanie nie będziesz w stanie trzeźwo ocenić jaki jest. I wcale nie musisz mieć na czole napisane "desperatka", toksyczni ludzie instynktownie ciągną do słabszych jednostek, które łatwo wykorzystać. Jak Ci brak seksu, to spróbuj sobie one night stand ale nie pakuj się w związek z motywacją, że robisz to tylko dla seksu. Nie sądzę, byś naprawdę chciała trafić na kogoś kto będzie Cię traktował jak materac, a z tego, co piszesz są na to spore szanse.

Nawet gdybyś poznała dobrego człowieka, to czy uważasz, że to uczciwe obarczać kogoś dopiero poznanego swoimi problemami? Zwalać to na czyjeś barki: masz mi pomóc z depresją? Najlepszy czas, by zacząć pracować nad sobą jest TERAZ. Po co czekać z tym aż kogoś poznasz?

I nie dramatyzuj z tym zabijaniem się. Nadal jesteś człowiekiem, tylko masz depresję i to zdanie najdobitniej pokazuje w jakim jesteś stanie. Daj sobie szansę z tego wyjść zanim weźmiesz się za związek.

Widzisz to zbyt jednostronnie: znajdę faceta i będzie dobrze. A co jeśli znajdziesz takiego, który tylko doda Ci kolejnych problemów, pogorszy Twój stan? Dla własnego dobra musisz być stabilna zanim narazisz sie na emocjonalne wzloty i upadki, które towarzyszą nawiązywaniu związków.

Nie no, przecież napisała, że jakichś tam spławiła, więc chyba nie do końca jest tą desperatką. A że ma silny głód miłości, to co innego. Moim zdaniem to zrozumiałe, że dziewczyna widząc, że jej koleżanki, ludzie wokół są spełnieni w swoich relacjach, to też by chciała czegoś takiego zaznać. To naturalna potrzeba. Do tego jest w kwiecie wieku, hormony buzują. Co wcale nie musi się równać, że jest desperatką

Prawda.

Tu się nie zgadzam. Jeśli twierdzisz, że ludzie są szczęśliwi, bo tak sobie wmawiają, to znaczyłoby to, że nikt nie jest naprawdę szczęśliwy, że szczęśliwych ludzi po prostu nie ma, a ci, którzy twierdzą, że są szczęśliwi kłamią. Druga sprawa, to to, że bycie wdzięcznym faktycznie prowadzi do szczęścia, bo po prostu widzisz, zauważasz, co masz dobrego. JEśli tego nie dostrzegasz, to nigdy nie będziesz szczęśliwy, bo zawsze Ci będzie mało. Można mieć małe mieszkanko i być za nie wdzięcznym, cieszyć się, że się ma ciasne ale własne, a można mieć domek i płakać, że czemu nie willę i mercedesa na parkingu. Wdzięczność bardzo dużo zmienia, trzeba tylko dostrzec.

Jest taki blog Manufaktura radości i jego autorka napisała: Co jeśli pewnego dnia obudzilibyście się tylko z tym, za co podziękowaliście? Ja obudziłabym się bez rąk i nóg. To zdanie dało mi do myślenia. Nie należy traktować rzeczy jakby były nam dane na zawsze. Należy być wdzięczną za wszystko, za zdrowie, za dwie ręce, za małe mieszkanko, za swoje sukcesy, itd. I wtedy faktycznie będziesz się częściej uśmiechać i nie będzie to iluzja szczęścia tylko fakt.

I najważniejsze: głównym problemem autorki nie jest brak faceta. Ona posiadaniem faceta nie rozwiąże swoich problemów.

Wiara mówi, żeby w życiu nie polegać na ludziach. Ja już się tego nauczyłam. Ty masz szansę na związek. Ja z chorobą degeneracyjną siatkówki już niestety nie;(

Ciesz się tym co masz, bo są ludzie, którzy mają w życiu gorzej. I nie widać poprawy.

Nie, nie jestem brzydka.

I też chyba mam problem ze sobą, ale to wina tych odrzucających. Po paru latach ma się już po prostu dość. Ciągłe przykrości zostawiają ślad w psychice do tego stopnia, że moja postawa wyraża  "do mnie nie podchodź i mnie nie dotykaj" ;(

Czy na terapii pracujesz nad swoją samoocena?

Przeprószam chyli czoła.

Mam podobny problem.
Niby żyję wśród ludzi, niby wszystko mam w zasięgu, ale z uwagi na parę czynników (w tym przemoc w wieku dziecięcym) równie dobrze mógłbym żyć na Marsie albo gdzieś w galaktyce Oriona.
Krytyka to dla mnie coś na kształt tzw. hejtu, komplementy wywołują poprawę ukrwienia policzków czyli tzw. rumieńce i automatyczną negację... Tragedia. Nie chodzę na żadną terapię, nie pracuję bo nikt nie chce niewidomego zatrudnić, jestem sam od 22,5 czyli w zasadzie 23 lat.
A zjawisko zwane seksem jest mi równie obce co dane techniczne okrętów podwodnych. Niby znam teorię, ale praktyka to czarna magia.

Co do twoich problemów- nie łam się. Zaopiekuj się zwierzątkiem, roślinką- mi to pomaga, mam kaktusa. Moja relacja z rzeczonym kaktusem jest prosta, jestem na etapie szukania innej roślinki, takiej która wymaga więcej opieki, myślę nad paprotką.
Z drugiej strony takie łapanie się dowolnego faceta... potrafi mocno zranić. Niewidomi mają niezły słuch, wiesz? Z jednej strony do partnerki taki facet mówi czułe słówka, a z drugiej obmawia, wyśmiewa... Na Twoim miejscu zacząłbym od roślinki i terapii, takiej szczerej. Potem bym się zastanowił czy szukać raczej randki czy przyjaciela.

Z trzeciej strony robię podkop, bo jeżeli jesteś z Wrocławia i szukasz przyjaciela, który wysłucha, porozmawia, poprawi nastrój czy chociaż przytuli (niewidomi np. ja lubią się tulić do przyjaciół, można ocenić nastrój przyjaciela po stopniu napięcia mięśni) to zapraszam do kontaktu. Popisać zawsze można, może spotkać się jeżeli nie przeraża cię biała laska...

ewo333, chciałabyś być w związku. Ok. Tylko... jak stworzyć związek (a wcześniej nawiązać bliższą relację) z osobą, która kiepsko myśli o innych, podejrzewając ich (ba, będąc pewną tego) o chamstwo, negatywne nastawienie, złośliwość, chęć upokorzenia i skrzywdzenia? Bojąc się odrzucenia, ukrywasz swe zalety eksponując wady a nawet przyznając się do tych, których nie masz - ta taktyka przynosi efekty, wokół Ciebie pustynia. Cel osiągnięty - nikt Cię nie odrzuci, nie skrzywdzi. Rzecz jednak w tym, że faktycznie marzysz o czymś innym: o bliskiej relacji z drugim człowiekiem, o stworzeniu związku. Czyli? Metoda, którą zastosowałaś i przy której trwasz jest sprzeczna z Twymi najgłębszymi marzeniami. Wniosek? Albo zmień marzenia, albo zmień sposób myślenia i wynikające z niego zachowanie.

Napisałaś, że boisz się być sobą. Hm... .
Zawsze jesteśmy sobą. Jesteśmy sobą wtedy, gdy kulimy się ze strachu (choćby w środku) i działamy pod jego wpływem. Jesteśmy sobą wtedy, gdy bojąc się odrzucenia budujemy wokół siebie zasieki. Jesteśmy sobą postępując niezgodnie z naszymi wcześniejszymi deklaracjami. Wówczas, gdy ulegamy innym - również. Zawsze jesteśmy sobą.

Są osoby, które mimo obaw zmieniają swój sposób myślenia o sobie, o innych i relacjach między kobietą a mężczyzną. Są też osoby, które ze strachu stoją w miejscu patrząc zazdrośnie na te pierwsze.

Tak, wiem. U źródeł tego wszystkiego jest kiepskie (by nie rzec: żadne) poczucie własnej wartości, niedocenianie swych zalet, brak wiary w swe możliwości i umiejętności. Podjęłaś terapię, czyli pierwszy krok na drodze do bycia szczęśliwą zrobiłaś. Teraz tylko od Twej determinacji zależy to, czy swą walkę z sobą samą o siebie ukończysz z tarczą czy na tarczy.

Jesteś zupełnie sama, czy masz kogoś kto się Tobą zajmuje, Babcia, Dziadek, Rodzeństwo....?
Poza tym, pamiętaj, gdyby brylanty leżały na chodniku kompletnie straciłyby wartość.
Powiem Ci więcej, jesteś wolna, jedynym więzieniem jest Twoja iluzja.
Wyjdź do ludzi, otwórz się na świat a na pewno sobie poradzisz, sam fakt, że piszesz teraz na forum to już szalenie ważny krok ku Twojemu uwierzeniu w samą siebie i naprawieniu kłopotu. Możesz do mnie pisać kiedy chcesz: colonel021294@gmail.com służę pomocą bo wierzę w Ciebie i chętnie Cię poznam.Pisz, przecież będzie już tylko lepiej

Jeśli można dodać link cudzego wątku to wstawiam: http://www.netkobiety.pl/t103487.html Czytałam ten wątek i zgadzam się.

I tak jak mówiłam. Nie jestem desperatką, która na siłę chce mieć chłopaka. Martwi mnie to, że nie wchodzę w żadne relacje, że nie otwieram się na świat. Chyba każda osoba czułaby się źle jakby otaczający ją ludzie, znajomi chodzili na randki a Ty siedzisz sama w domu.
Pewnie część z Was zechce mi wmówić "tak, jesteś desperatką, bo...' ale ja Wam nie wierzę Niby dlaczego ktoś obcy ma wiedzieć lepiej ode mnie?
A piszę tak dosadnie, bo wiem jacy NIEKTÓRZY ludzie na forach potrafią być wredni(byłam na wielu i jeśli ktoś nie wykorzystał czyjejś słabości żeby polepszyć sobie humor to był wielki sukces).

Dlatego wkurza mnie, że na każdym forum wmawia się młodym dziewczynom jakieś brednie "sam się znajdzie" itd.  Jak ma się znaleźć jeśli osoba siedzi w domu, wydaje się niedostępna(i nic nie robi żeby to zmienić, nie widzi swoich błędów). Nagle jakiś "rycerz" ma ją zauważyć?
"Na spontana najlepiej" - no sorry, taka dziewczyna nie wstaje codziennie rano i nie mówi: "ok, dzisiaj znajdzie się mój wymarzony chłopak, mój mąż i przyszły ojciec moich dzieci" na jakiej planecie niektórzy żyją? Wydaje mi się, że niektórzy lepiej wiedzą o życiu autorek takich postów niż one same. XD
Co w tym złego, że zauważa, że coś jest nie tak według niej W JEJ ŻYCIU? Że jej potrzeby są niespełniane?
Ma się obudzić w wieku 30 lat i powiedzieć: "tak, to jest ten czas kiedy mogę chodzić na randki", 'żałuję, że nie byłam wcześniej otwarta i nie próbowałam relacji" itp. itd.? To też nie chodzi o to, aby uciekać od przyszłości i robić na siłę wszystko aby zapobiec czemuś. To jest troska o siebie, żeby zdobywać doświadczenie i nie wpaść w pułapkę "pierwszego lepszego". Wydaje mi się, że łatwiej wpaść w złą relacje jeśli wierzy się w to, że "skoro mnie zechciał to musi być tym jedynym" i trudniej jest wtedy wyjść bo "zawsze się nikomu nie podobałam, jak mnie zostawi to nikt inny mnie nie zechce".
Zamiast doradzić takiej osobie jak działają relacje damsko-męskie, na co trzeba uważać, jak to wygląda etapami to nie, idzie się na łatwiznę: "nie szukaj na siłę" (serio? mówisz to osobie która nic nie robi, nie szuka?)i nagle życie tej osoby odmieni się o 180*. Nie, nie zmieni się. Nadal będzie biernie usprawiedliwiać się dlaczego nie może znaleźć sobie kogoś, nadal będzie myślała co z nią nie tak. Potem napisze to samo na innym forum i znowu to samo, przestarzałe śpiewki przekazywane przez pokolenia.

Nie chce czekać aż los mi ześle jakiegoś rycerza, bo w to nie wierzę. Dopóki sama czegos nie zrobię to nic się nie wydarzy w moim życiu. To nie jest tak, że teraz zacznę szukać imprez, miejsc do spotkań tylko po to aby kogoś znaleźć albo próbować relacji. Nie, nie, nie. Będę pracować nad sobą.  I przekonywać młode osoby, że takie myślenie ("miłosć cię sama znajdzie" itp. )jest złe i do niczego nie prowadzi jak tylko do pogorszenia samooceny("co jest ze mną nie tak? jestem desperatką?").

To jest moje zdanie, może przesadzone, może nie. Ale trudno