Chore dziecko urodzone dla narządów - tak czy nie? - Netkobiety.pl

ciężko mi sobie nawet wyobrazić, co muszą czuć ci rodzice.
jeżeli rzeczywiście dziecko by nie cierpiało, to zrobiłabym to samo.

wydaje mi się, że gorsi są rodzice, którzy decydują się na drugie dziecko (zdrowe), żeby mieć organy na przeszczep dla pierwszego dziecka

Nie ma co dorabiać do tego jakiejś ideologii. Decyzja jaką podjęli rodzice jest bardzo trudna, odważna i zasługuje na szacunek. Ich dziecko prawdopodobnie ocali życie innego dziecka. Skoro dziecko ma bezmózgowie to znaczy, że nie cierpi. Cały ból będą odczuwać jedynie rodzice. Nadali jednak sens narodzeniu tego dziecka i to im pewnie pomoże w przeboleniu tej straty.

Podpisuję się, bo mam dokładnie takie samo odczucie. Świadomość, że donoszenie ciąży, pomimo zakończenia jej nie radością, a szybką śmiercią narodzonego dziecka, będzie miało jakiś głębszy sens i poczucie, że ta śmierć była jednak "po coś". W takiej sytuacji chyba łatwiej pogodzić się ze stratą, tym bardziej, że nic innego nie mogą przecież zrobić.
Oczywiście, że to musi obciążyć psychikę, ale dokonanie aborcji obciążyłoby ją jeszcze bardziej - gdyby uważali inaczej, decyzja przypuszczalnie byłaby inna.

Zgadzam się z tym, co piszesz, Iceni, prawie całkowicie.

Ale chciałbym wiedzieć jednak, czy jest to heroizm li tylko i altruizm, czy też spowodowane nagłośnieniem (źródła rozgłosu nie znamy jednak) spodziewane wpływy z "wywiadu - rzeki" z rodzicami i ewentualnej, późniejszej ekranizacji tegoż. Za dwa, trzy lata po odjęciu narządów ich bezmózgiego dziecka i wszczepieniu ich chorym dzieciom?
O ile bigotów w USA jest bez liku, także wielu jest zapewne, którzy już zwietrzyć mogli w tej tragedii lukratywny interes.
W tym kontekście, owo nagłośnienie nabrałoby innego znaczenia.

Raczej nie chodzi o organy, tylko o krew pępowinową/komórki macierzyste. To nawet dość częste. Żadnej szkody fizycznej to temu kolejnemu dziecku nie robi - pytanie tylko o ewentualne szkody emocjonalne? Przy mądrych rodzicach nie powinno być żadnych szkód

Słyszałam również kiedyś dawno gdzieś o dzieciach urodzonych specjalnie po to, by starszemu rodzeństwu choremu na białaczkę oddać szpik. Pamiętam, że zastanowiłam się wtedy, czy takie coś ma sens, bo przecież szpiku nie pobiera się od niemowlaka, tylko dopiero później... a czas niestety płynie, dla chorego na białaczkę jakby szybciej... Ale skoro się na to zdecydowano, to chyba jakieś podstawy ku temu były.

Natomiast nie wiem, czy ja bym się odważyła na którekolwiek z takich działań, zwłaszcza na urodzenie dziecka z anencefalią. Gest jak najbardziej szlachetny i chwała rodzicom za taką decyzję
Z drugiej strony nie wiem, czy zdecydowałabym się na "nieurodzenie" dziecka, jeśli okazałoby się, że jest chore. Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono...

A mi się wydaje, że nie ma żadnej różnicy pomiędzy decyzją rodziców o oddaniu narządów do przeszczepu dorosłego dziecka które ginie w wypadku a takim przypadkiem jak przytoczony powyżej. Może tylko czas na zastanowienie się jest dłuższy...
Ja podziwiam tych ludzi, którzy podejmują decyzję o oddaniu narządów swojego dziecka potrzebującym. Tym bardziej, że gdy trzeba podjąć taką decyzję to dziecko wygląda jakby nadal żyło - oddycha, jest ciepłe - tylko śpi. Tak samo w przypadku płodu - zawsze można mieć nadzieję, że jednak lekarze się mylą, że wszystko jest z dzieckiem ok. Dlatego chylę czoła przed taką decyzją.
Jestem ciekawa stanowiska kościoła w takiej sprawie...

Dla mnie byłaby ogromna różnica między oddaniem do przeszczepu narządów dorosłego dziecka, a między donoszeniem przez 20 tygodni ciąży, która nie ma szans na pomyślne zakończenie. To byłaby 100 razy większa trauma niż aborcja, bo nie wyobrażam sobie funkcjonowania przez tyle czasu z myślą, że noszę w sobie dziecko, które i tak nie przeżyje. Mogę tylko podziwiać tę kobietę, że zdecydowała się na taki krok. Ja bym tego nie zrobiła.

Może to będzie za bardzo poza wątkiem. Ale jednak uderza mnie kontrast w podejściu do życia ludzi a życia zwięrząt na rzeź. Codziennie tak wiele zwierząt, ich serc, płuc, nóg, skrzydeł itd jest chowana wyłącznie w jednym celu - zabicia byśmy mieli co jeść. Jadam mięso ale wątki takie jak te unaoczniają co przeżywają tez zwierzęta. To też są przecież czyjeś dzieci kóre przyszły na świat tylko by iść pod nóż. To tez przykre. Będzie pisanie cały wątek o tym czy moralnie było urodzić jedno dziecko a miliony zwierząt idą na rzeź.

I teraz co może wielu zszokuje mam wniosek w przeciwną stronę niż można się spodziewać. Nie będę pisał jak brutalne jest zabijanie zwierząt.  Idę w drugą stronę. Może po prostu życie ogólnie jest strasznie brutalne i śmierć ludzkiego dziecka i urodzenie go dla narządów nie jest tak straszna jak sobie wmawiamy. Przez setki tysięcy lat istnienia człowieka pewnie rodziły się takie dzieci; ogrom ogólnie dzieci umierał tuż po porodzie. To dziś mamy rozwiniętą medycynę i media i takie nawet pojedyńcze przypadki traktujemy jako coś strasznego. Są gatunki zwierząt gdzie już rodzeństwo zjada się nawzajem.

Jest to bardzo mało prawdopodobne, ale gdyby rzeczywiście zdarzyło się tak, że lekarze się pomylili, a dziecko urodziło się zdrowe, to przecież oczywistym jest, że nie doszłoby do żadnego pobrania narządów.

Ktoś tu wspomniał o przeszczepach szpiku, więc się do tego analogicznie odniosę, bo akurat w tym temacie siedzę dosyć mocno - zasada jest taka, że dawca absolutnie zawsze może się wycofać ze swojej decyzji, nawet wówczas, jeśli przygotowany do przeszczepu biorca miałby z tego powodu umrzeć (jest taki moment, kiedy staje się zupełnie bezbronny - to właśnie wtedy podaje mu się materiał do przeszczepu). Oczywiście, że można zastanawiać się czy jest to etycznie słuszne, ale tak stanowi prawo - życie oraz zdrowie osoby zdrowej, będącej potencjalnym dawcą, stawiane jest ponad tę chorą, nawet jeśli można byłoby ją uratować.

Pytasz o stanowisko kościoła - tutaj decyzję podjęto w porozumieniu z pastorem, przypuszczam zatem, że ją wspierał.