Trudny on - rozwodnik z huśtwką nastrojów - Netkobiety.pl

Na początek nakreślę Wam naszą historię. Znamy się krótko, jakieś niecałe 8 miesięcy. Dla mnie to czas kiedy poznałam, co to miłość..prawdziwa miłość. te młodzieńcze uniesienia  mam juz za sobą. To był jak los na loterii. Spotkaliśmy się pierwszy raz, coś zaiskrzyło. Potem kolejny i kolejny i nigdy nie brakowało tematów do rozmowy. M. jest w trakcie rozwodu, ma dwie córki, z którymi uwielbiam spędzać czas, zresztą one chyba ze mną również. Od samego początku sytuacja była jasna. Wiedziałam o jego dotychczasowym życiu, o tym, że uciekał w przygodny seks, który bronił go przed poczuciem samotności w małżeństwie. Teraz, gdy świadomie podjął decyzję o rozwodzie chciał spróbowac na nowo, na nowo znaleźć partnerkę do życia i przyjaciółkę dla jego córek. Szukał długo, natrafił na mnie. To bardzo dziwne, bo chyba oboje od samego początku nadawaliśmy na tych samych falach. Ja jeszcze do niedawna nawet nie pomyślałabym, że mogłabym próbować ułożyć swoje życie z rozwodnikiem z dziećmi. A jednak.. nasze życia się połaczyły. Wszystko szło w dobrym kiedrunku. Ja wyjechałam do Tajlandii na 3 tygodnie (bilet kupiłam dużo wcześniej, zanim się jeszcze poznaliśmy). Czekałam z utęsknieniem na powrót, chciałam go zobaczyć, to był dla nas ogromny test, ale on każdego dnia się odzywał i tęsknił tak samo jak ja. Po powrocie coś pękło, On nagle stwierdził, że nie czuł entuzjazmu jak mnie zobaczył, etc. Mój świat się załamał, ale z drugiej strony wiedziałam, że to co nas łączy nie jest pustą mżonką. Postanowiłam odczekać, nie narzucać się no i opłaciło się. Zaczął się odzywać, w końcu przyjechał. Wyjaśniliśmy sobie wszystko. Okazało się, że on sam przed sobą zrobił sobie test, czy pomimo swoich erotycznych potrzeb będzie potrafił pozostać mi wierny i udało mu się to. Wszystko się ułożyło, poznałam jego córki, on poznał moją rodzinę.. sam chciał ich poznać, ja mu tego nie narzuciłam. Był kilkarotnie u mnie w domu. Moja rodzina go zaakceptowała. I tu nagle w lutym byłam chora, on się mną opiekował, a tego wtorkowego wieczora pracował do późna. W środę rano się pożegnał buziakiem i wyszedł i nastała cisza. Martwiłam się o Niego. Próbowałam zrozumieć jego zachowanie. On traktował mnie jak obcą, odzywał się "służbowo". Ja wiedziałam, że mnie kocha, przecież nie przestaje się kochać z dnia na dzień. Stopniowo zapewniałam go o tym, że cokolwiek się będzie działo w jego głowie, ja jestem przy nim i że go kocham. Nastała środa, on zapytał mnie, czy wszystko u mnie ok, mnie coś tknęło i postanowiłam nie kłamać, odpisałam nie, wszystko nie jest ok. Wtedy on zapytał czy może mi jakoś pomóc, ja odpowiedziałam, że chce żeby mnie przytulił. On na to chcesz przyjechać? No i pojechałam do niego. Wieczór jak wieczór: zjedliśmy jakąś tam kolację, pograliśmy w xboxa, chciał zebym została. Przytuliliśmy się do siebie i zasnęliśmy. Poranek rozpoczął się seksem. Tamtego poranka podziękował mi, że przyjechałam, ale czułam, że wciąż jest coś nie tak. Postawiłam wszytsko na jedną kartę. Kupiłam bilety na następny dzień do Grecji. Udało się, zgodził się, polecieliśmy. To był cudowny weekend. Mnóstwo sobie wyjaśniliśmy. Okazało się, że on starsznie boi się mnie stracić, że boi się tego, że kiedyś mu powiem, że straciłam na niego swój czas, bo nie jest w stanie mi jasno się zdeklarować, czy chciałby mieć w przyszłości jeszcze dzieci, a wie, że ja bym chciała je mieć.. wszystko wróciło do normy. Później  było już ok, spędziliśmy razem ferie na snowboardzie, potem weekend u moich rodziców, weekend z jego córkami, aż do poprzedniego weekendu. On zachorował, był u mnie cały weekend. Aż do poniedziałku. Między nami nie było w tym czasie zadnych sprzeczek, wkurzył się tylko bo powiedziałam mu, że zadzwonie do lekarza i umówię się na wizytę a tego nie zrobiłam. Tego dnia robiliśmy kolację. Ja trochę zaczęłam się do niego dobierać. On nie chciał, więc jak mimowolnie rzuciłam, "ale Ty dla mnie dziś jesteś", zmienił minę, zaczął odpowiedać mi na moje pytania o to, co się stało: nic, jest ok, poszedł się wykąpać, ponownie chciałam się dowiedzieć co się dzieje.. on znowu stwierdził, że nic, więc ja mu na to, jak nic, jak widzę, że coś jest nie tak.. on "taki jestem". Poryczałam się, nie wytrzymałam. On rzucił: nie chce na tego słuchać, zaczłą się ubierać, pakować swoje  rzeczy. Chciałam go zatrzymać, bo nie bardzo rozumiałam całą tę sytuację. Ale w pewnym momencie przestałam się z Nim siłować i pozwoliłam wyjść. Od tego czasu nie mam z Nim kontaktu. Nie narzucam się mu, wiem, ze potrzebuje czasu, ale kompletnie nie wiem co mam robić. Kocham Go i wiem, że on też kocha mnie. Nie chce odpuszczać, ale może jednak powinnam chociaż na chwilę? Dodam, że w przyszłym tygodniu ma rozprawę rozwodową (kolejną).. przed każdą z  Nich jest bardzo zestresowany.. Miał ktoś podobne doświadczenia? Może to jest jakaś choroba.. takie nagłe zmiany nastroju? Co powinnam zrobić?