intuicja- na ile jej wierzyc? - Netkobiety.pl

Chyba trafilas w sedno... Faktycznie idealizuje to wszystko, bede tu wracac w takich chwilach i sie pokrzepiac! Dziekuje Ci bardzo. Pozdrawiam

Jak byłam w Twoim wieku, to poznałam pewnego chłopaka. Spotykaliśmy się kilka miesięcy. Niestety dzieliło nas prawie 300 km. "Związek" tego nie przetrwał. Przeżyłam to bardzo. Uważałam, że to był ideal faceta, że z nikim nie znajdę takiej więzi, że to był "ten". Że gdybym tylko bardziej się postarała... Później spotkałam sie z wieloma chłopakami. I rzeczywiście z żadnym to nie było to... Wracałam myślami do tamtego chłopaka, szukałam tego "czegoś" co miał on. Niestety inni nie mieli. Aż po ośmiu latach poznałam mojego męża. I tu świat zawirowal... To nie było to uczucie, które wiązałam z tamtym chłopakiem, to było milion razy silniejsze, lepsze. Tamten "związek" i tamtego chłopaka idealizowalam przez lata, żaden w porównaniu nie miał szans. Aż poznałam męża, który przebił to wszystko ;-).
Nie żyj złudzeniami, marzeniami. Poznawaj nowych chłopaków, dawaj im szansę. Nie zamykaj się, nawet gdyby to byl kolejny "niewypał". Zycie to niespodzianka :-)

Twój problem trochę przypomina mój.

Ty jesteś jedną z tych osób, którym ciężko dać za wygraną. Z takim podejściem wydaje nam się, że świat biegnie do przodu, a my dawno temu utkwiliśmy w miejscu. Jednak stoimy tam, bo sami tak zdecydowaliśmy. To nie jest tak, że przeszłość nie pozwala nam odejść, to my nie pozwalamy odejść przeszłości. Skoro już jej na to nie pozwalasz, po pierwsze, spróbuj nawiązać z byłym ponowny kontakt. To ważne, żeby się upewnić. Jeśli się nie uda to przejdź do planu B, którego założeniem będzie: "Stara, odpuść sobie w końcu"

Prawda jest taka, że jeśli już o nim pomyślisz, to trudno. Nie mów sama do siebie: "nie chcę o nim myśleć", dlatego, że dodajesz wtedy swoim myślom energii.

Poszłaś na łatwiznę. Po Waszym rozstaniu założyłaś sobie, że mimo wszystko to jeszcze nie koniec. Ja zrobiłem to samo, kiedy w tamtym roku zakończył się mój związek, ale złudne wyobrażenia do niczego nie prowadzą. W tym przypadku lepiej jest myśleć: "będzie co będzie."
To trudne i nie przyjdzie Ci łatwo, ale zwyczajnie zaakceptuj sprawy takimi jakie są. Nie jesteście już razem i to jest fakt. Do tej pory tego nie zaakceptowałaś i stąd Twój problem. Zwyczajnie, spróbuj myśleć o nim neutralnie, bez negatywnych ani pozytywnych emocji, a przede wszystkim nie planuj z nim żadnej przyszłości, bo inaczej nigdy się od niego nie uwolnisz.

Do autorki postu.

Napisałaś, że powodem rozstania z chłopakiem było: "... rozeszlismy sie przeze mnie, bo uwazalam, ze ten chlopak poswieca mi malo czasu, ma problem z uzywkami, ja sie czulam stlamszona..."
Sorki ale dla mnie to bardzo konkretne powody do rozstania. Na prawdę chciałabyś byś z kimś kto Ci poświęca za mało czasu, co może wskazywać na jego niedojrzałość, egoizm, czy po prostu fakt, że nie jesteś dla niego zbytnio ważna. Po drugie i w sumie najważniejsze, chciałabyś być z kimś kto ma problem z używkami? Zresztą napisałaś, że  czułaś się stłamszona? I za tym tęsknisz? Z tego co piszesz po 2 latach od rozstania ten chłopak ma dalej problemy sam z sobą i innymi?

Wygląda na to, że masz w sobie jakiś syndrom ofiary... To prosta droga aby stać się w przyszłości ofiarą przemocy... Co Cię pociąga w tym chłopaku? To, że Ty będziesz go wiecznie ratować, pobłażać mu, usprawiedliwiać go, wyręczać go i żyć dla niego, wokół niego, brać na siebie odpowiedzialność za jego stan ducha itp.?  A gdzie w tym wszystkim jesteś Ty? Na prawdę czujesz się aż tak mało ważna, że jesteś gotowa zrezygnować ze swoich potrzeb aby bawić się w opiekunkę i orędowniczkę? Myślisz, że on by to docenił albo zmienił się pod Twoim wpływem? On musi sam skonfrontować się ze swoimi problemami i wziąć odpowiedzialność sam za siebie. On nigdy się nie zmieni jeśli zawsze ktoś będzie go wyręczać i ratować.

Zresztą związek to partnerstwo, gdzie relacja jest równa, gdzie obie osoby w takim samym stopniu sobie nawzajem pomagają, wspierają się, dają i biorą. Są sprawy, rzeczy, które każdy sam ze sobą musi załatwić aby móc później wejść w relację z drugą osobą. Nie może być tak, że w związku jedna osoba uwiesza się na drugiej, jedna tym samym rośnie w siłę, a druga znika.

Co takiego dobrego i cudownego było w tej relacji z byłym? Co on Ci takiego dawał, że teraz idealizujesz związek? Nie możesz w relacji z drugą osobą rezygnować z siebie. Ty też jesteś odpowiedzialna aby zadbać o samą siebie, o swój komfort psychiczny, o potrzeby, o to aby nikt Cię nie krzywdził. Twój były związek przypomina relację współuzależnienia, a nie miłości.

Przypomnij sobie raz jeszcze jak się czułaś z byłym kiedy nie miał dla Ciebie czasu, kiedy był pod wpływem jakiś tam używek, kiedy Ty w tym wszystkim gnuśniałaś.

Zakończ to ostatecznie i otwórz się na nowe możliwości jakie na Ciebie czekają.