Świadomie robię z siebie sierotkę - Netkobiety.pl

Pytasz o pierwszy krok. Przestań oszukiwać. Przestań oszukiwać i siebie, i innych.

Kiedy oszukujesz siebie? Gdy twierdząc, że znasz swą wartość, a Twe kompleksy nie mają negatywnego wpływu. Gdy uważasz, że nie chcesz dawać się wykorzystywać, a jednocześnie na to pozwalasz. To tak jak z ciążą, albo się w niej jest, albo nie, nie ma stanu pośredniego.

Kiedy oszukujesz innych? Gdy podwozisz innych, czekając na 'nagrodę', nic o tym nikomu nie wspominając. Gdy uśmiechasz się, czując żal i rozczarowanie. Gdy będąc niezadowoloną/wściekłą/chorą, udajesz najszczęśliwszą istotę na świecie.

esperada- żyj dla siebie, żyj aby Tobie było dobrze nie krzywdząc innych.

Popracuj nad asertywnością - NIE wypowiedziane z uśmiechem, lecz stanowczością gdy w grę wchodzi obrona Twoich interesów nie jest niczm złym. Znam ten stan -przerobiłam takie sytuację  i wiesz co ? Nie sprawiło to że zostałam sama, wręcz przeciwnie -nadal mam wielu znajomch, jestem pomocna i uczynna, jednak odróżniam pomoc od wykorzystywania mojej osoby.

3mam kciuki

Pomyślałam też z początku, że chcesz by się Tobą ktoś zajmował. Masz może jakieś braki w miłości matczynej, było za mało przytulania, zajmowania się ukochaną córeczką. I to świadome "sierotkowanie" to pragnienie by Cie ktoś wziął w ramiona i zajął się bezbronna istotką . Tylko... potem piszesz, ze dajesz się wykorzystywać, a to już trochę zmienia postać rzeczy. Chcesz się poczuć bardziej lubiana?

przeczytałam wszystkie komentarze i niestety ale macie racje.
Dziękuję za nie i postaram się je wziąć do serca i coś z tym fantem zrobić.
Wielokropku...Jeśli chodzi o chęć otrzymania nagrody to nie jest tak, że ja oczekuję poklasków za to że kogoś podwiozę,  raczej chodzi o to, że zaczęłam odgrywać rolę szofera, jakby to był mój obowiązek a nie przysługa. Teraz już palę bardzo mało, ale gdy paliłam więcej, osoba którą woziłam potrafiła mi zabronić palić w moim własnym aucie bo ona nie lubi dymu. Potrafiła mówić mi że mam zmienić radio , zrobić ciszej itd itd...i To nie były prośby, tylko polecenia. A ja spełniam zachcianki innych tłumacząc ich zachowania wszystkim - jest taka bo miała trudno w życiu i nie umie być inna, robi tak, bo tak wychowali ją rodzice i dla niej taka postawa jest normalna, jest taka bo to jej skorupa w której ma swoją strefę komfortu... ciągle wszystkich za wszystko usprawiedliwiam, mimo że czasem jest mi przykro i czuję się wykorzystana. Ale paradoks jest taki, że ja wolę być za dobra, niż sprawić komuś przykrość. Gdy jest mi smutno to zawsze sama sobie tłumaczę, że przynajmniej nie mogę mieć do siebie żalu, że kogoś źle potraktowałam. Nawet jak to piszę, wiem, że to trochę chore..
Takie zachowanie najczęściej przedstawiam w pracy, poza nią już chyba lepiej sobie radzę (jeśli chodzi o rodzinę i przyjaciół). Uwielbiam komplementować ludzi, jak tylko zauważę coś ładnego to lubię o tym mówić, bo widząc pojawiający się mimowolnie uśmiech sprawiam radość i sobie. I ten uśmiech mi wystarcza u mamy, siostry czy przyjaciól - i to jest dla mnie nagroda i dzięki temu sobie też poprawiam samopoczucie. I oczywiście ja tak samo uwielbiam komplementy - wiem jakie to miłe, więc czemu miałabym nie sprawiać ludziom drobnych przyjemności.

Jeśli chodzi o kompleksy, oczywiście, że je mam ... ale naprawdę uważam się za wartościową i atrakcyjną osobę. W tej sferze największy kompleks mam jeśli chodzi o rozwój i zdobywanie umiejętności - ciężko mi coś skończyć, czego efektem jest że w niczym nie jestem super dobra.
Nie wykluczam jednak możliwości , że moja dobra samoocena jest bardzo powierzchowna a gdzieś w głębi jestem kłębkiem kompleksów o których sobie nie zdaję sprawy.
Jestem z rodziny dysfunkcyjnej - moja mama jest najcudowniejsza kobietą na świecie - typowa mama  dobra, czuła, kochana   ale przez swoje doświadczenia też bardzo przestraszona i bez wiary w lepsze czasy, i widząca wszystko w ciemnych barwach. (karmiła mnie takim światopoglądem, choć wiem, że nie w złej woli - wiem że oddałaby życie za mnie  )Mój tata - człowiek o dobrym sercu, bardzo wierzący, wiele mnie nauczył, w dziecińśtwie byłam z nim bardzo blisko - bliżej niż z mamą, wiem że kocha mnie,  ale jest alkoholikiem. Może nie menelem bo nie pije codziennie, ale odkąd pamiętam, miał swoje maratony 3, 4 dniowego chlejstwa raz na 3,4 miesiące. Gdy nie pił - był wspaniałym tatą, gdy pił był potworem. awantury szarpaniny, płacze, ucieczki z domu .. znam to wszystko. I na pewno tak jak piszecie moje dzieciństwo ma ogromny wpływ na to jak wygląda moje życie dziś. Ja wręcz kocham ekstremalne odczucia, jestem albo mega szczęśliwa albo mega zdołowana, moje życie jest cudowne, albo okropne, zależy od dnia. Szukam ludzi, którzy dostarczają mi sinusoidy emocji. Gdy raz jest wspaniale a za chwile dramatycznie - to kocham, wtedy czuję się jak w domu. Znam to i podświadomie tego szukam.
Mam ochotę zbawiać ludzi ratować ich !! Mam potrzebę udowodnienia sobie że JA, oto JA mu pomogę, JA go zmienię, JA to wytrzymam, JA sobie z tym poradzę.

I odniosę się jeszcze do wypowiedzi "Tajemnicza75" - masz dużo racji, w tym co napisałaś, mimo że udaję twardą i niezniszczalną, marzę o tym by ktoś mnie wziął za rękę i poprowadził, by ktoś się o mnie troszczył.
Czy chcę się poczuć lubiana?? Oczywiście !!! bardzo, bardzo dążę do tego, by moja osoba miała pozytywną opinię wśród innych, kocham gdy moi rówieśnicy się mną zachwycają, a starsi ludzie,  mówią że jestem dobrze wychowana.
I tak samo jak maluję paznokcie i rzęsy,ubieram modne sukienki, żeby patrząc w lustro się sobie podobać, tak samo chcę podobać się innym. Tak, chcę być w ocenie innych ładna, schludna, zadbana i atrakcyjna.

Teraz mam ciężki okres w tej pracy i ona mnie dobija najmocniej. Czuję się niedoceniona i wiem, że sama jestem temu winna bo to JA na takie traktowanie sobie pozwoliłam. Pytanie jak mogę sobie  pomóc.

I bardzo mi miło, za odzew.. miło, że się zainteresowałyście
Gorąco Was wszystkie pozdrawiam.

Takie myślenie i wynikające z niego zachowanie, wbrew pozorom, korzystnym dla Ciebie nie jest.

To, niestety, myślenie i zachowania typowe dla osób z rodzin dysfunkcyjnych.

I kolejny dowód. "Twardym trzeba być" - to efekt Twych doświadczeń. 

To, że chcesz być lubiana, dziwnym nie jest, jednak pozostałe zdania są kolejnym powiedzeniem tezy o kiepskiej samoocenie. Tym wszystkim, wybacz, umizgom, działaniom wbrew przeżywanym uczuciom przyświeca jeden CEL: zdobyć uznanie innych, dzięki ich opinii zbudować swą samoocenę. Tak nie zachowują się, wybacz kolejny raz, osoby uważające siebie za wartościowe (czym innym jest wiedza, czym innym przekonanie/wiara o jej słuszności).

Daruj sobie "winę', nie szukaj jej ani u siebie, ani u innych.  Problemem jest to, że inni nie zasilają Twego źródła, a Ty nie nauczyłaś się sama siebie cenić; potrzebujesz uznania innych, jak tlenu. Stąd LARUM!

Pierwszy krok zrobiłaś. Będąc na Twoim miejscu zdecydowałabym się na własną terapię, by pod okiem psychoterapeuty dokonywać zmian, dzięki którym stałabym się człowiekiem niezależnym psychicznie.

Mam dla Ciebie złą wiadomość. Psychoterapeuta batem nie będzie. Jeśli jednak będziesz zdeterminowaną, pomoże Ci uporać się z doświadczeniami i, w bezpiecznych warunkach, ujawnić i poradzić sobie z uczuciami, które od dawna chowasz w najbardziej odległych zakamarkach.

Terapia, w ramach NFZ-u (na taką możesz dostać skierowanie od psychiatry - do niego możesz pójść 'z ulicy', terminy w niektórych miastach nie są bardzo odległe albo od lekarza pierwszego kontaktu) jest bezpłatna.

W takim razie trzymam kciuki.

Pamiętaj jednak, że teraz to Ty podejmujesz decyzję o swoim zachowaniu i nie musisz przyjmować za swój sposobu myślenia, który Tobie nie służy.

Tak się czujesz, bo brakowało Ci tego w dzieciństwie. To Ty mamę brałaś za rękę i prowadziłaś jak dziecko. Odwrócone role w rodzinach dysfunkcyjnych są częste.
Bardzo, bardzo dążysz... ale wiesz, że nie muszą Cie wszyscy lubić? I pewnie nie lubią, tylko udają, bo widzą w tym interes. Chcesz się czuć lubiana zewsząd, bo sama siebie nie lubisz dostatecznie mocno. Gdybyś się lubiła, to w nosie byś miała czy Cie cały świat lubi czy nie i co o Tobie sądzi. To dowód na niska samoocenę i niskie poczucie wartości.

Na NFZ nie musisz trafiać tylko na takich kiepskich psychologów. Ja leczyłam się na NFZ 2 lata i było ok. Za szybko się poddałaś, masz prawo zmienić lekarza. To, ze terapia będzie za kasę wcale nie oznacza, że będzie skuteczniejsza. Masz tego świadomość, mam nadzieję?
Tak czy inaczej: póki oczekujesz na terapię... czytaj dużo o podwyższeniu poczucia wartości, jak uwierzyć w siebie, o DDA. Potem podejmij leczenie i za rok-dwa lata poczujesz, że wreszcie żyjesz dla siebie, a nie pod dyktando innych, że jesteś wolna. Tylko warunek(!) musisz tego bardzo chcieć, nawet gdyby wydawało się niewygodne, bo to będzie ciężka praca nad sobą. 
Powodzenia .