Rozczarowana postawą znajomych po moim wyjeżdzie - Netkobiety.pl

Jako emigrant z wieloletnim stażem powiem tak, może jesteś nieco zachłyśnięta, zafascynowana mieszkaniem tutaj a oni niekoniecznie podzielają te Twoje uczucia, i nie chcą nawet słuchać jak Ci się żyje... Emigracja oddala nas od dawnych przyjaciół którzy zostali, coraz mniej jest wspólnych tematów bo żyjemy w innych światach - nic nie zrobisz, przecież nie zmusisz nikogo do tego aby się z Tobą przyjaźnił. Pozostaje Ci sobie odpuścić. Ja dopiero po latach odnowiłem kontakty ze studiów, a tak to nic bo nie było o czym rozmawiać. A samo pierwsze spotkanie z grupą dawnych przyjaciół było dziwne, bo gdy opowiadałem im co zrobiłem przez ostatnie 10 lat to patrzyli na mnie jak na UFO (mieszkałem w 7 miastach w UK i pracowałem w 9 różnych firmach, oni jedno miasto jedna firma itp.)

To jest normalne, że znajomości się poluzują. Mam tak samo. Raz na ruski rok na Skypie, a i to nie ze wszystkimi. Z niektórymi już w ogóle nie mam kontaktu. Wiadomo, trochę żal, ale to normalne.

Jeśli masz to szczęście, że poznałaś znajomych na miejscu, to skup się na nich.

Aby znajomości się poluzowały wcale nie trzeba wyjeżdzac z kraju czy nawet z miasta.
Ludzie się zmieniają, podejście do życia i pogląd na wiele spraw się zmienia.
Człowiek jest inny niż te 10 czy 15 lat temu. W sumie nie ma już tych ludzi, co były kilkanaście lat temu.

Dla mnie takie rozluźnienie znajomości jest całkowicie naturalne i tak się dzieje niemal zawsze (niemal, bo silne więzi przyjaźni przetrwają, ale nie ma co oczekiwać cudów).
Ktoś, kto wyjeżdża zostawia wszystko - rodzinę, przyjaciół, znajomych, otoczenie  - to stwarza ogromną lukę emocjonalną do wypełnienia - ten, kto zostaje traci jedynie JEDNĄ osobę ze swojego otoczenia. Wszystko inne pozostaje bez zmian. Tak mały ubytek łatwo się zapełnia.

To jest jeden z kosztów emigracji.

Dokładnie. Mam przykład niestety z własnego życia. Z koleżanką znamy się 20 lat, 8 mieszkałyśmy razem. W zeszłym roku się wyprowadziła i ani razu nie zainicjowała pierwsza kontaktu, olewała spotkania. Ja wychodziłam z inicjatywą, ale też już odpuściłam, bo ile można. Przykre są takie sytuacje, ale trzeba przyjąć na klatę i żyć dalej:-)

Hmm moja Droga to jest tzw weryfikacja znajomych. Coz..powiem Ci tak. Jestem osoba, która dba o kontakty towarzyskie bo uważam, ze jeśli się nie dba to one same usychają. Niestety mimo tego, ze ja nie wyjechałam nigdzie, jestem tu w Polsce, pracuje tu itp. to widze po moich znajomych bo tak ich mogę już teraz nazwac, ze ludzie kompletnie nie dbaja o relacje. A relacja kolezenska jest jak związek... trzeba od czasu sms wyslac, powinno się zadzwonić ot tak bez przyczyny z zapytaniem :" co slychac". O ile ja tak potrafie i zawsze to wdrazalam tak od nich nie bylam w stanie się tego doczekać. Dlatego coz... już się nie spalam. I większość z tych kontaktow umarla smiercia naturalna. Coz.. widocznie ja jestem jakas dziwna, no ale ile mogę non stop dzwonic, podtrzymywać kontakt. To musi isc z dwóch stron ta chec podtrzymania relacji.
Moja bardzo bliska kolezanka: kiedy u niej dzialo się zle to ja bylam za każdym razem jej podpora, kiedy trzeba było podjechać gdzies z nia to zawsze bylam obok, natomiast ona już nie. Nie zadzwoni, nie spyta się co slychac. Teraz aktualnie jest w ciąży, siedzi w domu gdyż nie pracuje i również jakos zbytnio nie kwapi się do kontaktu. To nie jest tak, ze ja tego oczekuje, bo nigdy tego nie było, ale rzecza naturalna jest- ze znajomość trzeba podtrzymywać. Mamy mnóstwo zajec , po pracy pelno obowiazkow, ale jeśli nam na kims zaleszy to znajdzie trochę czasu na telefon itp. Gdyby była to bliska znajomość a caly czas myslalam, ze TAK, to kolezanka staralaby się być blisko mnie, a my się widzimy jak już raz na pol roku. Ona kompletnie nie wie co slychac u mnie... wiec jaka to znajomość??? Wyleczylam się już bo mi zwyczajnie przykro było i nie będę się spalac.
Inna kolezanka wyjechala bardzo daleko i ja tez probowalam podtrzymać kontakt..ale ile razy mogę ja sama dzwonic, zagadywać na skype??
To ze ktoś jest daleko to nie oznacza, ze nie może znaleźć czasu dla koleżanki. Ona się nie odzywa, wiec i ja przestalam.
NO coz..takie zycie. ZOstaly mi inne nowo poznane koleżanki, z którymi mamy spontaniczny kontakt i dbamy o siebie.
A te inne znajomości zwyczajnie nie przetrwaly...
Także jak ktoś zechce to znajdzie czas... znajdzie czas zarówno na spotkanie, a jak nie na spotkanie to na sms, na chwile pogaduch przez telefon.

Skoro ludzie, którzy się kochali wiele lat, mają dzieci i wiele razem przeszli, nie znają się po rozstaniu czy po rozwodzie, to co dopiero mówić o znajomych...teraz wiesz, kto był prawdziwy, a kto podrobiony...moja siostra jest w Anglii 12 lat i jak jest w POlsce, to tylko odwiedza rodzinę i ulubione miejsca, jej znajomi też nie mają dla niej czasu...to jest bardzo polskie, tak mi się zdaje.

Tzn wydaje mi się, ze chodzi tu generalnie o to jak ludzie postrzegają utrzymywanie znajomości w ogole.
Nie jest to tak, ze dzieje się to tylko w przypadku kiedy jedna osoba wyjezdza na stale z Polski. Takie sytuacje o których kolezanka wspomniała dzieja się również na dzień dobry, kiedy ludzie nigdzie nie wyjezdzaja. To się wlasnie nazywa nie dbanie o relacje.
W dzisiejszych czasach ludzie zyja w biegu, z tym się zgadzam, ale jest coraz wieksza znieczulica- przejawia się ona m.in brakiem zainteresowania "co slychac u starszej samotnej sąsiadki- czy może zwyczajnie powiem brutalnie.. zyje) i tak sobie kwitnie znieczulica dalej. Ludziom nie zależy albo może nie przyjdzie im do glowy, ze znajomości które zawarli kiedyś tam w przeszlosci, jeśli nie będą pielęgnowane to umra smiercia naturalna.
I nie mowie tego jakbym była jakas zbawicielka swiata, bo nie chodze do sasiadow notorycznie jak oszołom z pytaniem czy zyja, ale wystarczy ze mam w miare oczy i uszy szeroko otwarte. Wiekszosc ludzi w dzisiejszych czasach... no niestety ale takie sa teraz pokolenia, poza czubkiem własnego nosa nie widzi za wiele. Czy ktoś potrzebuje pomocy czy nie, interesuje ich tylko podtrzymywanie znajomości przez fb, milionowe sprawdzanie konta albo pisanie na whatsappie. Kontakty międzyludzkie się zatracily a ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać. (wygodniej, lepiej sobie poklikać)
Oczywiście znowu nie chce generalizować, ale tak faktycznie jest.
Jak już napisałam, o związkek trzeba dbac i nic samo się nei zrobi, problem nie rozwiaze, bo to wymaga dyskusji. Tak samo tyczy się przyjazni.
Jak ona ma funkcjonować, jeśli tylko jedna strona ( mowie tu o sobie) wykazuje chec kontaktu poprzez to, ze raz na tydzień zadzwoni, zapyta " co u Ciebie nowego". Jeśli tylko jedna osoba się stara to nic nie wyjdzie.
Nie chodzi o to, aby spotykać się ze sobą i spedzac czas niemal 24h, ale żeby zainteresować się druga osoba. Dzwonilam raz drugi trzeci, pytałam jak ciaza, co u niej itp., ale tego samego gdzies tam oczekiwałam w druga strone. Kiedy tego się nie doczekałam to stwierdziłam, ze to czy zyje, czy mam się dobrze, jak mi się wiedzie totalnie nie interesuje moja dobra znajoma, wiec odpuscilam. No niestety...a może i stety o wszystko trzeba dbac. Bardzo jestem ciekawa kiedy moja kolezanka się obudzi- może wtedy kiedy będzie czegos chciała.. zadzwoni po roku z pytaniem " co slychac?" .. a mieszka coz.. 10 min ode mnie autem. No jest to takie smuthne, ale przynajmniej wiem, ze to nie jest kwestia tego, ze jest zalatana czy ze nie ma czasu. Po prostu nie przejawia zainteresowania tym co u drugiej osoby slychac.
I nie jest to jedyny przypadek, bo mam takich mnóstwo wokół mnie. Ludzie nie pielegnuja, nie przywiazuja wagi do znajomości. Nie wiedza, albo może i wiedza, ale im nie zależy na pielęgnowaniu tego, a szkoda.
Zapewniam Cie autorko, ze nie jest to wina tego, ze wyjechalas. Moim zdaniem nawet dobrze się stało.. przynajmniej przekonalas się ile dla nich znaczysz. Brutalnie, ale lepiej teraz niż ciagnac to tak bezsensu.
Oczywiście, ja nie mowie, ze wtedy kiedy TY przyjezdzasz to wszyscy staja na rzesach i biegna na spotkanie bo przyjechalas.
Jeśli mówisz im wcześniej, kiedy będziesz to oni powinni znaleźć chwile.
Widzisz.. jedna moja kolezanka wyjechala i tez sluch po niej zaginal. Kiedy potrzebowala pomocy odzywala się, a teraz to nawet nie raczy zlozyc zyczen urodzinowych czy spytac " co u mnie". Jednak nie ma reguly..bo inna już 10 rok siedzi za granica i mamy kontakt ze sobą niemal codziennie;)
Ja jednak jestem za tym i to uskuteczniam, ze dzwonie do moich najbliższych koleżanek ( a mam ich dwie!).. troszczymy się o siebie, jak nie możemy się zobaczyć bo mamy milion swoich obowiazkow to telefon zalatwia wszystko. Lubie wiedzieć co u nich, one chcą wiedzieć co u mnie, znaja moje bolączki, problemy i wiemy, ze możemy na siebie liczyc. Trzeba tylko chcieć... I powiem, ze sa to znajome, które spotkałam przez przypadek, w zyciu nie pomyslalabym, ze się do siebie zbliżymy i ze kazda wreszcie wie o co w przyjazni chodzi, jak należy ja pielegnowac aby ona funkcjonowala.
Mimo, ze mamy sporo obowiazkow, pracy, zycia prywatnego to nie przeszkadza nam to być na bieżąco w kontakcie, wspierać się itp.

Olinka, ja zazwyczaj jakiś miesiąc przed przyjazdem w ogóle informuje o swoim przyjeżdzie, zawsze zaznaczam że jak już jestem w domu to od kiedy do kiedy, oraz sama wychodzę z propozycją by ktoś dał znać kiedy komuś pasuje gdyż zdaje sobie sprawę że ja mam nieograniczony wolny czas a inni maja swoje obowiązki ;( nigdy nie pisałam dzień przed do nikogo, z reszta moja miejscowość to mała miejscowość, niemal wszyscy się znają bo często czy w sklepie czy w innym miejscu niektórzy pytają się mojej rodziny w stylu ''oo a kiedy M wraca ? jak jej się tam żyje'' ?