Zdrada emocjonalna bardzo żałuję tego co zrobiłem - Netkobiety.pl

Pamiętasz treść tego smsa?

Aż mi ciśnie na usta, że jak na to forum, to post autora jest zwyczajnie nudny
Nie ma ani rozpaczy, ani dramatu, ani targających emocji i prób ich racjonalizowania, relatywizowania, intelektualizowania.

Tobie "upadły" Aniele gratuluję refleksyjności

Niestety, zdrada emocjonalna dla kobiety jest jeszcze gorsza niż zdrada fizyczna. Kobieta od razu ma przed oczami obrazy typu "do mnie nie zadzwonił, nie napisał, wtedy pewnie pisał do niej", "ze mną ma problemy, obowiązki, dom, dzieci, praca, a z nią jest miło, bezproblemowo, fajnie". I najgorsze - wtedy, kiedy ona pielęgnowała dom, Ty myślami byłeś gdzieś indziej. Ona się starała - Ty nie doceniłeś. To trudne obrazy do wymazania i wymagają naprawdę bardzo dużo pracy.

A kwestia zrujnowanego zaufania, to już kompletnie inna bajka w związku.
Liczę, że terapia pomoże Wam to wszystko uporządkować, tylko bądź szczery.

Bzdura? Może dla Ciebie. Wiele kobiet jednak jeszcze jakoś - z naciskiem na jaaaaakoś - potrafi sobie wytłumaczyć (usprawiedliwić - jakkolwiek by tego nie nazwać) taką zdradę - fizyczną. A to bo był pijany, a to się zapomniał - te tłumaczenia bywają absurdalne, ale jednak jest to coś innego niż kwestia wiedzy, że ktoś pisał, miał erotyczne wstawki z koleżanką w momencie, gdy ja karmiłam dziecko, odkurzałam, gotowałam mężowi obiadek, dbałam o siebie, dom, dzieci, firmę, a ten sobie uprawiał romantyczną poezję przez smsy...

Nie twierdzę, że zdrada fizyczna jest "lepsza". Żadna zdrada nie jest "dobra", a ja nie chciałabym być nigdy w sytuacji, w której muszę mieć takie przemyślenia jak ma żona Autora wątku czy inne kobiety, które zostały zdradzone fizycznie lub fizycznie + emocjonalnie.

Odwracając jednak wszystko, to fakt może być tak, że brak tej zdrady fizycznej może jeszcze jakoś żonę trzymać w przekonaniu, że jest jakiś sens na ratowanie tego związku. Niemniej jednak to wcale nie oznacza, że sobie poradzi z tym wszystkim tak łatwo, o ile w ogóle.

Autorze, być może zainteresuje Cię ten temat:

http://www.netkobiety.pl/t92266.html

Tu masz historię faceta, który podobnie jak Ty uległ fascynacji - i podobnie, jak w Twoim przypadku, żona odkryła, że coś jest na rzeczy.

Upadły, zacząłeś od posypania głowy popiołem więc tu Cię po tej główce głaszczą. Dla mnie natomiast ten cały post brzmiał absolutnie nieszczerze. Nie dlatego, że nie wierzę w to ze chcesz wrócić do małżonki ale te „bicie w piersi, wyznania i przestrogi”. Ja w tym emocji nie wyczułam – a jedynie to co powinieneś napisać by jakoś to wyglądało a najlepiej jakby jeszcze to małżonka przeczytała i się wzruszyła. A najbardziej co mnie w tym utwierdziło to te twoje..

Jakim cudem? Przecież zdradziłeś ‘tylko’ emocjonalnie. Kilka jakich erotycznych smsów, zawsze się jednak jej opierałeś. Tu nagle na forum pamiętasz smsy, fakty i chronologię a przy żonie napadła cię amnezja??? Prawi każdego dnia wychodziło coś nowego? Nie wiem dlaczego przypomniał mi się inny watek sprzed jakiegoś czasu… nawet używasz tych samych sformułowań. Dla mnie albo jesteś trollem, który pozbierał jakieś fakty z poprzednich wątków albo pisze to zdesperowany zdradzacz któremu grunt się pali i ma nadzieję, że zona to przeczyta i uwierzy… bo teraz to i u „kochanki” pewnie jest spalony.
Edit: wcześniej ktoś wspomniał watek Spensa.. ok, ale tm widać było, że te emocje są szczere, prawdziwe, choć on pisał akurat bardzo zachowawczo a tu wypracowanie jak to ich kochasz.. ale jakoś tak bez emocji.. ale może im więcej napiszesz, tym brdziej staniesz przekonywujący?

Edit: teraz przeczytałam post summerki z wyżej... nie zawsze się z nią zgadzam ale w tym wypadku jako pierwsza i chyba jedyna to zauważyła. Dla mnie to wypracowanie, jak powinien 'piać' facet po zdradzie 'tylko' emocjonalnej. Gdyby przyznał do czegoś więcej mniej byłby wiarygodny i musiał bardziej tłumaczyć.. a tak? Oj jaki biedny, kilka lat smsowego romansu, w międzyczasie 3 dzieci.. ale facet mówi że kocha w pięknych słowach pozbawionych emocji i już.. I to jego biadolenie jak to nie może przeżyć, że jest w pracy bo wtedy żonka myśli.. No ale sam przynajmniej szczerze przyznał że jest zdesperowany.. więc to tłumaczy...
Panie autorze? A może rozwiniesz wątek i powiesz co "kochanka" powiedziała żonie? czy to, że mówiła o sowich problemach z ojcem czy nie wiem kim jeszcze? No i taki traf.. że wcześniejszego smsa z propozycją, który niby zignorowałeś, żona nie przeczytała, tylko ten jeden w którym "też myślisz o wolnym wieczorze...", oj jaki biedny tylko jeden sms.. i akurat go żona musiała odczytać... I latka romansowania się skończyły i d.pa pali...

Z małżonką rozmawiamy o tym już od ponad 2 miesięcy dlatego ten post jest już w miarę poukładany, ale szczery.

Zawsze małżonce mówiłem, że z kochanką niczego nie planowałem i nigdy nie będę planował. Fajnie mi się z nią pisało na różne tematy, o rodzinie lub jak będziemy spędzać rodzinnie wakacje.
Z mojej strony uczucia były tylko przyjacielskie. Nie zorientowałem się, że "kochanka" zaczyna chcieć coś więcej. Aż pewnego dnia ona zaczęła, bez żadnego powodu pisać erotyczne smsy, a ja natomiast popłynąłem z nurtem i odpisałem. Tak przekroczyłem granicę, której nie powinienem przekraczać. No ale druga strona po tym fakcie już nie mogła powrócić do starej relacji.

Małżonka jest osobą wybuchową i impulsywną, ale nie spodziewałem się aż takiej ostrej reakcji. Próbowałem małżonce wytłumaczyć na jakim etapie była nasza znajomość, że prócz tych smsów do niczego nie doszło. Małżonka nie uwierzyła, teraz nie ufa mi, uważa że była także zdrada fizyczna. Wychodzi z założenia, że stało się najgorsze co mogło się stać.

Jeśli chodzi o tę chronologię, to jak już napisałem jesteśmy po 2 miesiącach rozmów na ten temat. Małżonka zaczęła dokładnie drążyć temat, każdy dzień, miesiąc. Żądała nawet co dokładnie napisałem o danej godzinie. Dlatego nie potrafiłem odpowiedzieć na większość pytań, może za bardzo zaczęliśmy drążyć ten temat. Psychoterapeuta także nam powiedział, że po co wszystko wiedzieć, że nie trzeba znać treści każdego smsa.
W tym poście przedstawiłem już wszystko poukładane, ale pewnie jakbym napisał 2 miesiące wcześniej moje posty by wyglądały zupełnie inaczej. Teraz na to co się stało patrzę z dystansem, dzisiaj skupiam się tylko na próbie odzyskania małżonki, odbudowania więzi z ruin jakie zostały. Na dzień dzisiejszy małżonka uważa mnie za wroga, twierdzi że nie ma szans na to żebyśmy byli razem. Staram się trzymać moje negatywne uczucia na smyczy, staram się postępować racjonalnie i z rozwagą. Muszę być tą osobą, która tłumi negatywne uczucia.

Znam tylko część, jak małżonka pisała w moim imieniu, resztę wiadomości trzyma dla siebie.
W tych smsach co znam "kochanka" pisała zupełnie inaczej, czytając to czułem jakby pisała jakaś inna osoba.
Nie interesowało ją, że moja małżonka się dowiedziała. Parę razy wracała do tematu spotkania: "to kiedy się chcesz spotkać" lub "jeżeli chcesz się spotkać, żeby zerwać tę znajomość to lepiej zrób to przez smsa".
Najbardziej mnie zdenerwowało stwierdzenie: "nie chcę stawiać Ciebie przed wyborem, mój mąż musiał się pogodzić że z Tobą piszę", w tym momencie wiedziałem że kłamie. Nigdy nie dawałem jej do zrozumienia, że jest jakiś wybór. Wiele razy pisałem, że bardzo kocham rodzinę i jestem szczęśliwy. Skąd w ten tekst w ostatni dzień? Tego nie wiem.
Na końcu napisała, że kasuje do mnie kontakt i że też mam to zrobić. Od tego czasu nie utrzymujemy kontaktów.
Później małżonka próbowała się z nią skontaktować, żeby porównać jej relację z moimi.
Jedynie co mi powiedziała, że czuje iż "kochanka" nie pisze szczerze.
„Kochanka” potwierdziła, że do większej ilości spotkań nie doszło, że nie doszło do kontaktu fizycznego. Napisała, że wie jak bardzo kocham moją małżonkę i rodzinę i że nigdy nie zdradziłem.
Z jednej strony jestem TROLLEM, pozostawiłem spaloną ziemię w relacjach z małżonką, natomiast u „kochanki” nigdy nic nie budowałem dlatego o tamtej relacji nie wspominam.

100% racji.

Chociaż z drugiej strony nie wydaje ci się I_see_beyond, że ta historia jest nudna. Jak flaki z olejem

Jeśli miał to być kolejny temat na rozruszanie forum, to tym razem nietrafiony

Uważam, że temat zakończony.
Proszę o zamknięcie.

Winnie odpowiadając na Twoje  pytanie.
Tak w domy jest bardzo źle. Zakładając ten wątek, nie próbuję zwrócić uwagi mojej małżonki. Moja małżonka o wszystkim co opisałem w wątku już wie. Bardzo dużo, rozmawialiśmy i nadal rozmawiamy o tym co się wydarzyło. Niestety poprawy nie ma, stwierdzam że jest coraz gorzej.
Teraz jest huśtawka uczuć. Małżonka cały czas mówi, że mnie już nie kocha, że chce rozwodu.
Tak zasłużyłem na to. Wiem że s…oliłem jej życie. Mój czyn spadł na nią jak grom z jasnego nieba. Cały czas powtarza, że nie była przygotowana na taki cios. Ma wyrzuty sumienia, że szybciej tego nie zauważyła. Powtarza, ze to ja zdecydowałem za nią, jestem winny rozpadu małżeństwa, rodziny.
Bardzo kocham moją małżonkę, teraz wiem że byłem bardzo głupi w moim postępowaniu. Dla tej beznadziejnej relacji straciłem coś co jest dla mnie najważniejsze, małżonkę oraz rodzinę.
Obawiam się, że terapia nic nie wniesie, że małżonka już więcej nie będzie chciała ze mną żyć. Pomimo, że coś może jeszcze nadal do mnie czuje, to mój czyn, to jak ją bardzo zraniłem, przeważy i postanowi o rozwodzie.
Bardzo się boję, że to wszystko stracę. Moja rodzina, małżonka i dzieci, są dla mnie całym światem. Na razie nie potrafię, nie dopuszczam takiej myśli, sobie wyobrazić życia bez nich. Tak jak pisałem wcześniej będę się starał ze wszystkich sił o odzyskanie zaufania małżonki.
Mam tylko nadzieję, że nie jest za późno, że uda nam się odbudować uczucie. Na pewno nie jest to łatwe i długa droga przed nami.
Postawiłem moją małżonkę przed najtrudniejszą decyzją, to Ona musi odpowiedzieć na pytanie czy w jej oczach nadal jestem warty tego żeby ze mną żyć.
Jest mi ciężko z tym co uczyniłem. Zwłaszcza ciężko z powodu jak bardzo skrzywdziłem moją małżonkę. Wiem, że bardzo cierpi, przez co odrzuciła mnie. W obronie przede mną postawiła ogromny mur, mam nadzieję że uda mi się go zburzyć i dotrzeć do mniej.
Teraz jestem w zagubiony, jestem w kropce, obawiam się że nastąpi najgorsze. No ale jak sam wcześniej napisałem, sam jestem sobie winien.
Wierzę, ze terapia może nam pomóc,  wierzę że może udać się nam.
Czy się uda? To okaże czas, mam nadzieję że małżonka w jakiś sposób mi wybaczy, na pewno nigdy mi tego nie zapomni.

Faktycznie żałosne.
Wyszpiegował żonę, która napisała na forum i wysmarował sobie laurkę.

Nie rozmawiam z żoną dzięki temu forum, próbujemy rozwiązać problem za pomocą rozmowy w życiu rzeczywistym.

Tak jak na wstępie napisałem, mój post ma być przestrogą dla innych. Żeby inni nie zrobili takiej głupoty jak ja.

Dla mnie to żałosne - czytanie postów bliskiej osoby na forum.
Dobrze jej radziłam, tej jego zonie.

Zastanawia mnie czy faktycznie była tylko zdrada emocjonalna? Czy ta się tylko wydała

Jeżeli chodzi o pytanie o kontakt:
Odpowiedź brzmi TAK, definitywnie zerwałem kontakt. I nie zabiegam o kontynuowanie znajomości. Mam nadzieję, że ona to uszanuje i nie będzie próbowała się ze mną kontaktować w żaden inny sposób.

Jeżeli chodzi o przebieg tej znajomości:
Nie doszło do żadnego kontaktu fizycznego (penetracji, przytulania, pocałunków).
Jako z wieloletnia koleżanką fajnie mi się pisało na różne tematy (praca, dzieci itp.)
Wiele razy już pisałem. Tak przekroczyłem granicę, napisałem te erotyczne smsy. Ale nie dążyłem nigdy do kontaktu cielesnego. Najprawdopodobniej odważyłem się na to, bo wiedziałem że nie będę dążył do ucieleśnienia tego co napisałem. No ale druga strona po tym wszystkim zaczęła brnąć dalej.
Teraz widzę jaki byłem głupi, niedojrzały w swoich poczynaniach. Zamiast napisać żeby się odwaliła, ja bez sensu brnąłem dalej .
Małżonka podkreśla, że spotkało ją najgorsze co mogło spotkać. Wolała by żebym się upił i ją zdradził niż to że ukrywałem tę znajomość.

A już się wzruszyłam...i chciałam napisać żeby mój mąż tak mnie przepraszał i chciał naprawiać wszystko.
Ale skąd wiedziałeś że zona tu pisze? szpiegujesz ją? czy też ona specjalnie zostawiła żebyś zobaczył? Faktycznie dziwne to, ja bym się jeszcze gorzej wkurzyła gdybym się dowiedziała, że mój mąż dowiedział się że piszę na tym forum.

Jeżeli Twoje poczucie winy jest szczere ( a to wiesz tylko Ty) to życzę powodzenia. Ale ja jestem jak twoja żona, więc wiem co czuje i wiem, że nie jest jej łatwo. Albo potrzebny jest jej czas albo będzie silna i odejdzie od Ciebie, wkońcu ma trójkę wspaniałych dzieci.

p.s. a ja tak cały czas wierzę, ze jak moje dzieciątko się urodzi to mąż się ogarnie ale widzę, że po miesiącu może wrócić z powrotem do przyjaciółki.eh....

Wiecie co, przeczytałam sobie wypowiedzi użytkowników o nicku Axora23 i Upadły i wg. mnie oba wątki i wszystkie wypowiedzi to dzieło jednej i tej samej osoby. Wystarczy przyjrzeć się charakterystycznemu stylowi pisania, budowa zdań, dobór słów, narracja. Nawet to, że każde zdanie zaczyna się w nowym wersie.
No i ta "wrzutka" kogoś, kto zalogował się na forum tylko po to, aby zwrócić uwagę w umierającym wątku na już umarły wątek.
Tu na kilometr śmierdziało i nadal śmierdzi trollem. Jeśli temat was interesuje, bo macie ochotę popisać, to spox, ale ja np. nie lubię, gdy się mnie wykorzystuje do swoich chorych gierek, dlatego zwracam wam uwagę na swoje spostrzeżenia.

A ja widzę różnicę.
Tam była proza, a tu jest poezja

No dokładnie, to jest tak opisane, jak żona chciałaby sobie wyobrażać przebieg takiej znajomości. Jak to jakaś podstępna kobieta nachodzi jej męża, a on bohatersko się opiera.
Cóż prawda jest zazwyczaj odwrotna.

Kurcze nie spodziewałem się takiego przebiegu ?!!
Myślałem jednak, że są tu osoby które chcą pomóc innym znajdującym się na życiowym zakręcie
Powiem wprost.
Te tematy napisały rożne 2 osoby, no ale jak wolicie się dopatrywać podobieństw to już Wasza sprawa.

Potrzebuje pomocy.
Tak żona pokazała mi swój temat.
Gdy minęło trochę czasu, i wszystko sobie poukładałem. Postanowiłem podzielić się z Wami tym przez co przechodzę teraz z małżonka.
Jak na wstępie napisałem przede wszystkim temat ma być ostrzeżeniem dla innych, żeby nie zrobili tego co ja.
Żeby dla jakieś bezsensownej głupoty nie rozbijali rodziny.

Upadły, może dlatego z takim niesmakiem przeczytałam twój pierwszy post, bo znam sytuację jakby z drugiej strony – ten żonaty, którego znam, też spodziewa się trzeciego dziecka co mu nie przeszkadza flirtować dalej. Jak sobie pomyślałam, że gdyby nagle jego małżonka przeczytała jego wiadomości i on nagle dostał takiego „olśnienia”, to aż mi się niedobrze zrobiło. Przecież to nie była jednorazowa akcja, tylko świadome, wieloletnie działanie. Fajnie było romansować, póki żona nie wiedziała. W domu obowiązki, problemy  a tu spijanie z dzióbków – taka tam mała niewinna odskocznia. Przyjechałem wcześniej, po co szybciej jechać do żony, dzieci – można te czas przeznaczyć na spotkanie z koleżanka i nawet w domu nie trzeba tłumaczyć… A tu nagle taka miłość do rodziny, wybuch empatii, żalu?? Nie pomyślałeś nawet przez chwilę, przez te lata, kiedy rodziło się kolejne dziecko, że to co robisz to podłość? Wybacz, ale żenująco brzmią twoje przekonywania, że to koleżanka naciskała na kontakt, czy spotkani.. że niby ty taki bezwolny.. że niby tu nie ma, albo niewiele twojej winy, bo co miałeś zrobić, skoro chciała pogadać o problemach itd. A że nagle temat zszedł na bardziej pikantne kwestie, to też nie mogłeś jej odmówić, tylko popłynąłeś w fantazje. Nie czułeś już wtedy dyskomfortu, kiedy zaraz po wracałeś do żony, małego dziecka i decydowałeś na kolejne? Drgnęło dopiero jak żona przeczytała tą jedną feralną wiadomość??? Aż taki krystaliczny byłeś, że w amoku kasowałeś wszelkie wiadomości z ‘historii’ i nagle amnezja cię dopadła?? Bo to tylko głupie, nic nie znaczące pisanie było??
Gdybyś ten post napisał np. w sytuacji, kiedy dowiedziałeś, że żona w ciąży, naszła cię refleksja, jak bardzo są dla ciebie ważni, że takim zachowaniem je krzywdzisz itd. Ok., jesteśmy tylko ludźmi, każdy popełnia jakieś błędy, uczy na nich…  Ale nie, „olśnienie” nastąpiło dopiero wtedy, jak wszystko się wydało. Gdyby nie wydało, ile jeszcze byś to ciągnął? Żona w kolejnej ciąży, potem znów małe dziecko potrzebujące uwagi, absorbujące – potrzeba ‘odskoczni’ byłaby pewnie jeszcze większa. A tu masz..  w zasadzie możesz wszystko stracić, bo zachciało ci się zjeść i mieć jabłko. Miałeś ‘koleżankę’, rodzinę – cud miód. A tu przez ‘jeden sms’, straciłeś jedno i duże prawdopodobieństwo, że stracisz drugie bo teraz ani ‘koleżanka’, ani żona cię nie chcą. Oj jaki biedny, teraz wszystkich chce ostrzec (przepraszam za sarkazm). Wiadomo, że perspektywa, że zostaniesz sam z alimentami cię nagle przeraziła. Obudziłeś ze swego ‘snu’ o oddanej żonie i namiętnej kochance z perspektywą zostania z niczym. To musi boleć. A żon zamiast cię przyjąć ot tak (w końcu wydawało się, że tu jesteś bezpieczny, związany dziećmi), wierci ci dziurę w brzuchu byś się tłumaczył.. i nie pali do tego by ci wybaczyć. A ty już byś chciał spaść na 4 łapy, żyć normalnie w uwitym gniazdku, tylko żona nie chce odpuścić i zapomnieć.  Boli Cię, że jak ją  opuszczasz choćby idąc do pracy, bo zaczyna znów myśleć, analizować.. przez co droga powrotu się oddala.. a te słowa, zapewnienia miłości i bicie w pierś blakną. Długa droga przed tobą chłopie.
I nie że nie życzę ci by udało się uratować małżeństwo, chociażby ze względu na te małe dzieci i to które niedługo się urodzi. Wierzę też, że żałujesz romansowania, choć nie z tego powodu z jakiego powinieneś. Może ci to da nauczkę, że się ci odechce na dobre. Gdyby przeszło płazem zaraz pewnie znów byś szukał odskoczni.
Powodzenia!

Alimenty, podział majątku i opieki nad dziećmi skutecznie wpływają na takie olśnienia...

Przeczytaj cały wątek  ,a przynajmniej  dokładnie jego końcówkę i wtedy dyskutuj. 

Wolfram nie jest autorem  tego wątku.

No ja akurat nie byłbym tego taki pewien.

Witam wszystkich.
Minęło trochę czasu od mojego ostatniego posta.
Dużo u mnie się działo, ale nie będę w szczegółach wszystkiego opisywał. Nie zrozumcie mnie źle, ale nie chcę nic robić za plecami mojej żony, ma swój wątek i jak będzie chciała się podzielić o swoich uczuciach to opisze to w swoim wątku.
Dlatego z grubsza napiszę.
Nadal jesteśmy razem i w moim odczuciu wszystko zmierza w dobrym kierunku.
Jedynie na czym się skupię to zmiany jakie u mnie nastąpiły, w myśleniu, zachowaniu i postrzeganiu naszego związku.
Krótki wstęp.
Poszliśmy razem na terapię, musieliśmy ją na jakiś moment zakończyć, spowodowane zaawansowaniem ciąży i emocjami jakie przy tym towarzyszyły.
W moim odczuciu powiem, że warto, naprawdę warto iść na terapię, no ale trzeba trafić na dobrego specjalistę (nam się udało takiego znaleźć).  Drugim warunkiem jest to, że na taką terapię obie strony muszą chcieć iść i w niej uczestniczyć, ale tak naprawdę, muszą być nastawione na szczerą prawdę nawet tą najgorszą. W innym przypadku to jest strata czasu i nerwów.
Dzisiaj widzę jakim dupkiem, egoistą byłem naprawdę. Zawsze uważałem że jestem dojrzałym emocjonalnym facetem. Dojrzałym w sensie życia w małżeństwie, ojcostwa. Terapia uświadomiła mi, że tak naprawdę nadal  byłem dzieciakiem z mlekiem pod nosem .
W swojej niedojrzałości zamknąłem się w sobie. Stworzyłem swój wyimaginowany świat, w którym zamykałem wszelkie problemy. Skutkowało to tym, że zamiast podzielić się nimi z małżonką, uciekłem w świat gier, no i co gorsza w ten pierdzielony sms-owy romans. Zamiast wieczory spędzać z ukochaną osobą, ja odwracałem się do niej plecami słuchawki na uszy i zatapiałem się w sieci. Jak to określił terapeuta robiłem sobie „reset dnia”.
Na dzień dzisiejszy już nie gram, nawet staram się nie odpalać wieczorami laptopa. Każdą wolną chwilę spędzam z żoną. Wiem brzmi to kuriozalnie. Tak powinno być od samego początku a nie dopiero teraz.
Pewnie większość sobie pomyśli, że na to zasługuję, że sam sobie na to zapracowałem.
Tak zgadzam się z tym, że cała wina jest po mojej stronie. To ja zraniłem i to ja muszę ponosić odpowiedzialność za czyny jakie zrobiłem w przeszłości.
Ostatnio spotkałem kolegę, dzieciaki bawiły się na placu zabaw a my sobie siedzieliśmy i gadaliśmy. W pewnym momencie on wyciąga komórkę i zaczyna grać w jakąś gierkę on-line. Tak dla żartów zagadałem, czy mu czasu nie żal?
Usłyszałem od niego odpowiedź: Przecież dla mnie też od życia coś się należy!
Tak sobie siedziałem obok i patrzyłem na człowieka jakim kiedyś byłem. Snob, egoista po prostu debil jakich mało. I tak przez ten długi okres moja żona musiała tak na mnie patrzeć, jak ja sobie żałośnie tracę czas: „bo mi się należy”.
Tak w życiu trzeba być egoistą, ale sztuką jest nauczyć się być egoistą pożytecznym „to znaczy, że każdy skorzysta”:
Chcę iść na basen popływać! To nie znaczy, że muszę iść sam na basen olimpijski. Czemu nie mogę zabrać rodziny do Aquaparku, gdzie dzieci będą kąpały się w brodziku a z żoną będziemy zmieniać się w pilnowaniu. Wszyscy się pomoczą = wszyscy zadowoleni.
Przykładów można wymieniać w nieskończoność.
Jestem właśnie na etapie nauki bycia pożytecznym egoistą. Nie tylko ja, ale ja z rodziną. Bo co mi pozostanie skoro ciągle będę myślał: JA, JA, i jeszcze raz JA. To w końcu ten JA zostanie sam jak palec patrząc w lustro patrząc w te swoje JA.
Nadal nie jestem pewny przyszłości, czy uda nam się uratować małżeństwo. Na razie wszystko idzie w dobrym kierunku, coraz mniej o tym rozmawiamy. Ja staram się każdą chwilę w taki sposób wykorzystać, żeby móc żonie wynagrodzić wszystkie krzywdy jakie jej wyrządziłem. Czas pokaże czy postarałem się na tyle żeby móc pokazać żonie, że wiem jak ją zraniłem i bardzo żałuję tego co uczyniłem, że uda mi się odzyskać moją ukochaną.
Wiem, że na pewno nie będzie tak samo, ale czy tego chcę?! Raczej nie wolę odbudować coś głębszego, nowego, zbudowanego od podstaw na nowo.
Cała ta sytuacja dała nam mocno w kość, chylę czoła i kłaniam się przed żoną na wysiłek jaki musiała włożyć w nasz związek, zwłaszcza w tak trudnej sytuacji. Że dała szansę takiemu gnojkowi jakim byłem.
Ja mam nauczkę do końca życia i wiem, że już nigdy do tego nie dopuszczę, nigdy nie zdradzę i nie zranię mojej rodziny.