Mam za duże wymagania, czy to jednak prawo do szczęścia? - Netkobiety.pl

Mi to nie przeszkadza. Wiem, że u siebie nie ma za bardzo z kim rozmawiać, a poza tym nie lubi być z kimkolwiek w konflikcie i stara się z ludźmi godzić - też tak mam i dlatego obecnie już jej ufam, że to nie jest nic złego, że jest zainteresowana mną a nie kim innym. W rozmowach lub gdy jesteśmy razem okazuje to.

Nie podoba mi się natomiast to, że tu miała w sumie wybór: ogarnąć dom bo niby był już niezły bałagan (nie wiem jaki konkretnie, nie widziałem), albo zajmować się czym innym lub kim innym. I ten wybór jest już dla mnie niepokojący. Podobnie ma tendencję do większego martwienia się np. uszkodzonym telefonem niż ponownie, dachem nad głową. Nie wiem czy na pewno, ale wydaje mi się że wynika to z faktu bycia DDA i nie mam żadnego pomysłu co mogę zrobić, jak pomóc. Na pewno nie mogę robić za ojca, nie tak powinien wyglądać związek.

@Averyl dlaczego na podstawie jednego zdania sprowadzasz mnie do roli antagonisty? Halo, tu ziemia: napisałem, że miewam humory, jestem marudny ale nie powiem o sobie, abym był złym człowiekiem i proszę tu tego nie sugerować! Ot są momenty, że gdy przytłoczony wieloma sprawami widzę niektóre w nich nieco pesymistycznie, marudzę, ględzę ale.. robię i ostatecznie w zasadzie zawsze dopinam co trzeba. Ot taki nerwusik. Ale nie jest tak, aby ktoś się mnie z tego tytułu bał, to jest złość/marudzenie na zasadzie nieszkodliwego ględzenia pod nosem - nawet nie rzucam jakichkolwiek ciętych, gorzkich słów w czyjąś stronę, tylko w powietrze, bezosobowo (jeśli w ogóle). Nastawiłaś się chyba do mnie mega negatywnie na podstawie jednego zdania i od razu budujesz obraz złego faceta co pod kloszem trzyma ukochaną i ona jest od niego w pełni zależna... Witki opadają!

Ona się mi tłumaczy z wielu spraw i to nie tylko tych, które są względem mnie. Ot przed świętami miała nieco pomóc babci u niej w przygotowaniach i porządkach i nieco to zawaliła. Tłumaczyła mi się, choć tak naprawdę to sama się karciła. Ja nie karciłem, nie sądziłem, nie egzekwowałem niczego! Staram się jak mogę aby w takich sytuacjach być oparciem - mówić jej, że jeśli uważa, że coś zepsuła to może to naprawić, radzić jak to zrobić, zachęcać ją do tego itp. Czy robię źle? Wydaje mi się, że tak powinienem postępować, tak mi podpowiada dusza i serce. Rzecz w tym, że względem mnie też już nie jest ok i odczuam, że to narasta. Jak jej to powiedzieć, skoro nie chcę jej robić żadnej przykrości?

I nie jest tak, że nie sprząta bo lubi żyć w czystym mieszkanku. Lubi tak żyć, ale nie sprząta bo... nie wiem czemu. Ja zostałem wychowany tak, że staram się o to dbać, do tego jestem nieco minimalistą i nie lubię jak coś fruwa, leży, przygniata i nie można się w pokoju z własnymi myślami zmieścić. Wiem ile zajęłoby sprzątanie jej mieszkania i uważam, że na trzy dni wolnego to była chwila roboty. A uważam to za lekką przesadę, bo wiem, że nawet mając nieco spraw na głowie mimo wszystko da się funkcjonować. Jesteśmy młodzi (ja prawie 27 lat, ona prawie 26) i nie zależy mi na przygodach, lecz na budowaniu czegoś stabilnego.

Nie na nią. Nie kieruję złości na innych ludzi, jestem w takich momentach trudny, ale nie agresywny, mam inne sposoby na rozładowanie frustracji.

Czy dopasowuje się do innych kosztem własnych potrzeb... Tu możesz mieć rację, nie jestem w stanie tak na świeżo odpowiedzieć na coś takiego. Ten były nie jest ani przyjacielski, ani życzliwy, sama to wiele razy mi podkreślała, więc szybkiej chodziło o rozmowę z kimkolwiek. Ja sugerowałem już jakiś czas temu, że przydałaby się jej jakaś przyjaciółka np. znajoma z pracy, ot aby pogadać, wybrać się gdzieś czasem razem. Ten związek na odległość ma to do siebie, że nie możemy być na co dzien razem choć staramy się to jakoś rekompensować codzinnymi rozmowami przez telefon o tym jak minął dzień, co odczuwamy. Ja też to czuje i tęsknię za nią od momentu jak się żegnamy, niezależnie czy czasami się jakoś pokłócimy czy nie - choć nawet jeśli, to szybko dochodzimy do kompromisów. Mimo wszystko, trzy dni to dużo. Tu nie chodzi o sam fakt wysprzątania, bałaganu, bo ja nie widzę problemu - moglibyśmy to razem dziś zrobić, słowa by nie było, w końcu i tak byłbym u niej, z nią, a to najważniejsze. Chodzi o to, że jedno mi mówi, a co innego robi i nie czuję się z tym dobrze.

Kurcze, to ma sens jak się nad tym zastanawiam Fakt, to co robię to robię w dobrej wierze. Zresztą mówiłem jej, że chcę być partnerem, ale też przyjacielem, do którego może przyjść z problemami, doradzić się itp.. i teraz sam nie wiem, czy źle w takim razie zrobiłem, czy nie? W sytuacjach gdy ona chce coś zrobić lub ma coś zrobić już nie doradzać niczego, tylko stawiać na to, aby sama się tym zajęła, aby sama widziała, że daje sobie radę bez jakiejkolwiek mojej pomocy. Tylko głupio się wtedy czuję, bo jak mogę jej pomóc to staram się to robić.. jak pomyślę że miałbym usiąść i tylko czekać na rezultat to sam siebie mam za kogoś, na kogo pomoc nie można liczyć...

Pomoc przez jednych traktowana jest jako danie ryby do zjedzenia, przez innych jako podarowanie wędki. Ta pierwsza postawa uzależnia obdarowanego od dawcy, to druga prowadzi do odkrycia, że jest się osobą samodzielną i samostanowiacą o sobie. Ta druga postawa jest możliwa tylko wtedy, gdy 'dawca' uświadamia sobie, że ma do czynienia z... człowiekiem. Jest możliwa tylko wtedy, gdy 'dawca' nie ma potrzeby pomagania.
(Uprzedzając. Jest różnica między pomaganiem a czynieniem tego dla zaspokojenia własnej potrzeby.)

Partner nie jest obserwatorem. Partner też nie "daje drugiej osobie, bez jakichkolwiek wskazówek, zrobić tego, co druga osoba postanowi". Osoba tak myśląca dalej jest rodzicem, tylko zeszła do podziemia. Partner wie, że każdy inny człowiek jest wolnym, więc wolnością nie obdarowuje. 

Kiedy pomagać? Porozmawiajcie o tym, dowiedz się od niej, czego od Ciebie oczekuje, jak Twa pomoc ma wyglądać. Często pomocnym jest możliwość odgadania się, często osoba pomagająca jest zdziwiona, że nic nie zrobiła (bo słuchanie przecież nie jest pomocą ) a słyszy wyrazy wdzięczności. Tymczasem kłopot polega najczęściej z poradzeniem sobie z własnymi emocjami, gdy one opadną, rozum wraca na własne miejsce i... człowiek sam wie, co ma zrobić.

O to to!
Byłem w takim trójkącie przez długi czas. Nawet jeżeli się z tym godzisz ze względu na zaufanie, to działa to destrukcyjnie na związek.
Skąd wiesz, że on nie miesza? że on nie ma względem niej jakichś oczekiwań?

Hej,

W jakim Ona jest wieku?

Mam wrażenie, że jesteś jej starszym bratem

Odległość dość spora, ale znośna. Ale kiedyś trzeba będzie się zdecydować na wspólne mieszkanie.

Wiesz mi się wydaję, że Ona po prostu jest leniwa I udaje jakąś małą nieporadną życiowo "dziewczynkę"
Uciekaj....
Znajdź sobie kobietę, nie dziewczynkę no chyba, że lubisz być niańką?

Ogólnie sprawa potoczyła się tak, że pojechałem do niej w dniu gdy pisałem temat. Porozmawialiśmy o tym wszystkim, zaznaczyłem, że jeśli chce może z czymś do mnie przychodzić, a zarazem ja nie będę się wtrącał, sam dodawał jakichś uwag itp. tylko skupię się na innych rzeczach, spędziliśmy razem też dwa następne dni i było naprawdę świetnie, żal było wyjeżdżać. W tym czasie doprowadziła też mieszkanie do porządku, z tylko minimalną pomoca z mojej strony (od początku tygodnia pracowałem, a mam pracę zdalną więc wystarczy mi po prostu komputer).

Jeszcze przedwczoraj miała wolne, ja już u siebie i na wieczór dała mi znać, że dzień z nią wygrał, nic nie zrobiła - dosłownie nic... Nie powiem, po tym co było, potem miło, a teraz znów takie negatywne zaskoczenie... Tym  bardziej że gdy byłem u niej i rozmawialiśmy sama wspominała, że następnego dnia skoczy na zakupy, podejdzie też do urzedu coś załatwić i do rodziny. Czasu multum, nie trzeba się zrywać, nie trzeba się śpieszyć... można na pełnym luzie... ale nic nie zrobić? Niestety jak nie naciskam, jak nie przypominam to właśnie tak to się kończy. A choćby z urzędem sprawa istotna z tego co wiem, raczej nie można tego odkładać. Niesamowicie mnie to zniechęciło, tak, że już nie pisałem, nie dzowniłem, dopiero następnego dnia rano dałem znać, że mi się taki stan rzeczy nie podoba - bo jako partner po prostu obawiam się, że później wspólnie żyjąc wszystko poleci na moją głowę. Pomóc pomogę, w czyms ię tylko da, ale nie widzę w niej tej ochoty do działania tj. nie widzę jak mnie nie ma obok - jak jestem to chce, stara się, jak nie ma to właśnie taka mega zlewka

Ładnymi oczkami się nie żyje, może zbyt prostolinijny i bezpośredni jestem, jak to faceci, no ale kurcze... jak ja mam poważnie myśleć o związku, jak takie sytuacje powodują coraz głośniejszy głos wewnętrzny "uciekaj". Znam przynajmniej kilku facetów którzy są w moim zdaniem dziwnych związkach - albo facet całe życie tyra a kobieta to wydaje sama nie pracując, albo musi spełniać wszelkie zachcianki, albo też pracuje ogrom, a że drugiej stronie się nudzi to są wysoki na bok... Dodajmy dla sprawiedliwości: tak jest po obu stronach, bo są i chore związki gdzie świetna kobieta siedzi z chamem czy damskim bokserem, albo gdy ona pracuje a on siedzi i zbija bąki... Nie widzę w swoim życiu miejsca ani na to ani na to.

Mam talent/tendencję (zależy jak na to patrzeć) do planowania długofalowego i w różnych kierunkach. Dlatego będąc w związku myślę nie tylko o chwili obecnej, ale i o przyszłości. Nie wchodząc w szczegóły, to wiele rzeczy już zaakceptowałem (jak te rozmowy, spotkania z byłym), na wiele kompromisów poszedłem na które nawet bym się nie spodziewał że pójdę... ale mam też właśnie swoje spojrzenie na pewne sprawy. Luz jak najbardziej, ja wiem, że mi go czasami brakuje i taka szalona nuta w życiu porywa niesamowicie. Wiem też jednak że życie to życie, po prostu i pewne sprawy trzeba załatwiać, tak czy siak.

Nie robię tak. Dałem jej znać że ja nie chcę żyć w taki sposób i tyle. Nie draze tematu (inna sprawa, że nie rozmawiamy w ogóle, nie odpowiedziała już i tyle), nie wywijam żadną linijką czy palcem... To raczej na zasadzie: ogarnij się. Mam swoje sprawy na głowie i nimi się obecnie zajmuję skoro ona nie chce kontaktu nawiązać (nawet i zbywając ten temat). Jeśli będzie tak dalej przez kilka kolejnych dni, to już będzie dla mnie czerwona lampka i znak, że czas odejść w swoją stronę.

Czy Twoja dziewczyna, poza swiadomoscia o DDA podjela terapie w tej kwestii?

DDA:

*zgadują co jest normalne
*mają trudności z przeprowadzeniem swoich zamiarów od początku do końca
*kłamią, gdy równie dobrze mogłyby powiedzieć prawdę
*osądzają siebie bezlitośnie
*mają kłopoty z przeżywaniem radości i z zabawą
*traktują siebie bardzo poważnie
*mają trudności z nawiązywaniem bliskich kontaktów
*przesadnie reagują na zmiany, na które nie mają wpływu
*bezustannie poszukują potwierdzenia i uznania
*myślą, że różnią się od wszystkich innych
*są albo nadmiernie odpowiedzialne albo całkowicie nieodpowiedzialne
*są niezwykle lojalne, nawet w obliczu dowodów, że druga strona na to nie zasługuje
*ulegają impulsom
*czują się winne stając w obronie własnych potrzeb i często ustępują innym
*czują strach przed ludźmi, a zwłaszcza przed wszelkiego rodzaju władzą i zwierzchnikami
*czują strach przed cudzym gniewem i awanturami
*lubią zachowywać się jak ofiary
*bardzo boją się porzucenia i utraty
*obawiają się ukazywania swoich uczuć
*łatwo popadają w uzależnienia albo znajdują uzależnionych partnerów
*są impulsywne. Mają tendencję do zamykania się w raz obranym kierunku działania bez poważnego rozpatrzenia innych możliwości postępowania i prawdopodobnych konsekwencji podjętych działań. Ta impulsywność prowadzi DDA do zamieszania, nienawiści do samych siebie i utraty kontroli nad otoczeniem; w dodatku potem zużywają przesadną ilość energii na oczyszczenie sytuacji.

Wyboldowalam to, co na podstawie Twojego postu odnotowalam. I na tej podstawie wiem, ze nie odbyla terapii. Poza swiadomoscia DDA musi zaczac cos w tym kierunku robic. W przeciwnym wypadku te wszystkie starania spelzna na niczym. Temat DDA jest mi bardzo bliski. Nie podoba mi sie, ze ktos pisze 'nieodpowiedzialna, do zmiany'. Ktos, kto nie przezyl nigdy tego nie zrozumie.

Porozmawiaj z dziewczyna, powiedz jak Ty to widzisz. Powiedz jej to, co nam tutaj, szczerze.
Nie moze byc tak, ze ona mowi ze jest DDA i koniec (podpunkt:lubia zachowywac sie jak ofiary). Poczytaj troche na ten temat. Powiedz o swoich spostrzezeniach.

Skomplikowany temat, ale ja bym w pierwszej kolejnosci postawila na porzadna terapie i terapeute.

Nie czytałam pozostałych odpowiedzi tylko post autora.

Jak dla mnie Twoja dziewczyna ma problemy, pewnie właśnie wynikające z bycia DDA. Same chęci tu nie wystarczą... Jest to kwestia zaburzeń osobowości itp. Owszem Ty jako jej mężczyzna możesz bardzo jej pomóc, kochając ją, akceptując, wspierając. Jednak z drugiej strony nie możesz właśnie wejść w rolę opiekuna, ojca, kogoś kto wiecznie "ratuje ją z opałów" bądź wyręcza ją z jej obowiązków w sumie chroniąc ją przed odpowiedzialnością jej czynów. Ona jest dorosła i musi uczyć się, że są działania i konsekwencje tych działań. I to ona powinna ponosić konsekwencje swoich działań, w końcu wziąć odpowiedzialność za swoje życie.

Wiem jak czujesz się tym zmęczony... Jak narasta ta obawa co do przyszłego wspólnego życia. Czy zawsze będziesz musiał ją "pilnować", prowadzić za rączkę aby wspólne życie miało "ręce i nogi"? Rozumiem Cię, bo ja zaś trafiam na takich właśnie mężczyzn totalnie nieodpowiedzialnych gdzie wszystko trzeba im tłumaczyć, trzeba zachęcać, dodawać wiary, wspierać i jednocześnie nie można na nich liczyć... Trzeba pilnować ich terminarza itp., bo sami są jak niesforne dzieci, które szukają pobłażania i aby je ktoś wyręczył.

W związku ani kobieta, ani mężczyzna nie powinni dla tej drugiej osoby być opiekunem, rodzicem, psychologiem, nauczycielem... Tak się nie da i trudno w takiej sytuacji mówić o związku, partnerstwie itp.

Może powinieneś mniej jej pomagać, w sensie nie wyręczać aby była zmuszona sama coś zrobić i ponieść konsekwencje tych działań. Może terapia? Jednak co ważne to ona musi też tego naprawdę chcieć, w sensie, że sama musi dostrzec swoje braki i próbować coś z tym zrobić, chcieć się zmienić.
Czy ona jest z Tobą szczera? Czy naprawdę jej zależy na Tobie, wspólnej przyszłości?
Czy ona coś daje Tobie? Czy Ty też coś bierzesz z tego związku dla siebie? Czy może raczej to ona stała się jakby centrum wszystkich Twoich rozważań, zmartwień, kłopotów...? Czy myślisz też czasem o samym sobie, czy wszystkie myśli krążą wokół niej i tego, że coraz gorzej z tym się czujesz?

@enya, @EeeTam polecam jednak przeczytać cały temat, nie tylko pierwszy post.

Ok, dzieki za info - teraz przynajmniej wiem, że to właśnie pisane w uwzględnieniem całości.