Co zrobić? jak ją odzyskać? - Netkobiety.pl

Witam,
Straciłem Kobietę... ukochaną. zakochaliśmy w sobie. Było cudownie. Wszystko razem, gotowanie, wycieczki, imprezy ja miałem swoich przyjaciół ona swoich gdzie mogliśmy od siebie odetchnąć i "znormalnieć" Mówiłem o swoich emocjach i odczuciach Nie cierpiałem gdy je negowała przecież były moje i szczerze mówiłem o tym. Kończyła moje zdania... za każdym razem nie tak jak coś chciałem powiedzieć. Wdarło się między nas coś strasznego, Ona o swoich emocjach i potrzebach, ja o swoich i wojna. Przy każdej kłótni starałem się ochłonąć, wychodziłem, zatrzymywałem samochód a Ona zawsze za mną i zawsze nakręcała. Niszczyliśmy się. Ja zacząłem wybuchać, krzyczałem, przeklinałem. Zanim to nastąpiło odbyłem z nią rozmowę że odczuwam że tylko ona się liczy. Jej emocje jej racje. Moje nie. Nie chciałem się z tym pogodzić ponieważ potrafię się opanowywać a przez to że przyszedł kiedyś moment gdzie uświadomiłem sobie że do końca życia będę się czuł jak śmieć, jak osoba która nie ma zdania i emocji a to co mówi jest nieprawdziwe - zgodziłem się na to w mojej głowie i zaakceptowałem. Miałem lęki przez to, nie czułem się sobą popełniałem błędy, w kłótniach było coraz gorzej, kilka razy rozstania i powroty. Przyszedł taki moment gdy podjęła decyzję o rozstaniu. Nie mogłem się z tym pogodzić. W emocjach nie byłem sobą, w kłótni jedyne co mi dźwięczało w głowie to myśl "jestem śmieciem, bez własnego zdania" i wtedy wylewało się wszystko, płacz, krzyki i przekleństwa. Zamiast radzić sobie swoim problemem w głowie za pomocą psychologa pojechałem go wymodlić do Lichenia. Dałem swojej mamie list w którym napisałem żeby się nie martwiła o mnie bo wrócę bardzo późno w nocy. Opisałem że Kocham moją kobietę, że chce zmiany i pojechałem zostawić wszystko co mnie dręczy u Boga. Napisałem w liście by przekazała go mojej kobiecie i jeśli mi wierzy niech go zachowa weźmie mnie za rękę i naprawimy to razem. Wzięła list, wróciliśmy do siebie, pojechaliśmy na krótki urlop w którym były chwile prze piękne ale i fatalne. po powrocie polepszyło się ale nie na długo. Lęk i strach był we mnie cały czas. Wymiotowanie krwią, biegunka, skurcze rąk, ponoć potrafiłem walić ręką w poduszkę podczas snu, majaczenie, krzyki przez sen i budzenie się ze strachem i paraliżem. Każda kłótnia była coraz gorsza... Moje emocje i strach i lęk powodowały że przy zaczynającej się kłótni byłem słyszałem w swojej głowie tylko "jesteś śmieciem bez pewności" byłem coraz gorszy... przestałem się kontrolować... 2 razy ją poniżyłem wulgarnym słowem. Odeszła gdy zamiast w Walentynki być ze mną wolała wyjechać do taty do USA, ponoć chciała ze mną o tym porozmawiać ale termin pokazywał że nie spędzi ze mną tego dnia. Rocznicy naszych pierwszych Walentynek które byłe cudowne. Mówiłem że ja nie mam zamiaru rezygnować z 14 lutego że to dla mnie ważne i piękne że to "nasz dzień" Ona nie chciała rezygnować z urodzin ojca z którym niedawno odnowiła kontakt... Była prezentem od jego kumpla który płaci za bilet i "ściąga córkę" na urodziny. Dodam że wcześniej kilka ważnych dla mnie dat były pominięte przez nią, urodziny mojej mamy na których mi zależało (poleciała do USA), moje urodziny (tu byłą w tedy w szpitalu więc nie mam o to żalu jednak było mi przykro), moje imieniny... byliśmy pokłóceni, wyszedłem z kumplem do baru, od niej nie dostałem nawet życzeń. Kłótnia była fatalna, ja krzyczałem i przeklinałem odwiozłem ją do domu... chwilę wcześniej rozmawialiśmy o wspólnych świętach. Poniżyłem ją słowem i wulgaryzmem przez telefon... była noc ja sobie nie radziłem, płakałem i skamlałem sam w łóżku... to był moment i powiedziałem złe słowo poniżyłem ją. Odeszła - pisałem że nie wytrzymam, że się zabije- teraz jestem na terapii u specjalisty. Mój problem to lęk i paraliżujący strach przed niepowodzeniami w sytuacjach które są dla mnie najważniejsze w sercu i głowie. 100razy mocniej odbieram ciosy od niej . Kocham ją i bardzo mi zależy... byłem u niej, przeprosiłem, powiedziałem że się leczę, że nie kontroluje tego co robiłem, pracuje nad sobą i prosiłem o ostatnią szansę. Ona sama nie jednokrotnie mnie poniżyła, myliła moje imię a gdy nie chciałem się z nią spotkać bo dzień wcześniej byliśmy pokłóceni i powiedziałem że jestem cały czas napięty sytuacją wykrzyczała do mnie kilkanaście razy że mnie nienawidzi. Zresztą oboje się bardzo poraniliśmy... teraz mówi mi że przekroczyłem jej granice, że tego sobie nie wyobraża i nie wierzy mi, że podjęła decyzję i bym nie nakłaniał jej do zmiany... Teraz wiem że duży problem stanowiła moja głowa, gdyby nie lęk i strach i akceptacja mojego poczucia wartości wiele złych rzeczy by się między nami nie działo... to właśnie wtedy byłem najgorszy. Kocham Ją, jestem szczery i prosiłem by wierzyła w te słowa które mówiłem jej patrząc w oczy i ze spokojem bo te były najszczersze a te z kłótni i mojego zlęknionego łba niczym prawdziwym choć wiem że boli i rani szczerze się kajałem. Zależy mi na niej na tym związku z przed kilku miesięcy , na moim poczuciu swobody i pewności mojego słowa z Nią przy moim boku Ona to skończyła zerwała kontakt i mówi bym nic nie robił. Byliśmy ze sobą prawie rok  krótko ale też bardzo szczęśliwie i bardzo fatalnie. Kocham ją więc jak zawalczyć?