życie się rozpadło - co mam wybrać miłość do dziecka czy nową miłość - Netkobiety.pl

Historia, jakich wiele.
On zakochany, w rozkroku pomiędzy  "aniołem" i  żoną "przeszkodą".
Schemat.
Na zadane pytania musisz odpowiedzieć sobie sam.
To Twoje życie. To TY i Twoi najbliżsi poniosą ich konsekwencje.
Niestety jesteś w fazie, gdy rozum fruwa gdzieś w przestworzach.
Z szacunku dla swojej żony powinieneś podjąć jak najszybciej jakąś decyzję.
Poza tym czas działa na Twoją niekorzyść.

Pamiętaj tylko o jednym.
Ten anioł wcale nie jest taki anielski. Żaden anioł nie romansuje z żonatym i dzieciatym facetem.

Możesz mieć jedno i drugie.
Wystarczy kulturalnie zakończyć małżeństwo i postarać się o opiekę naprzemienną nad dzieckiem.
Tylko co zrobisz, ja nowa miłość Twojego życia za parę lat stanie się balastem tak, jak teraz żona?

jak ktoś w jednym z wątków napisał "Motyle w brzuchu zdechną i zamienią się w wielkie coś co zostanie wydalone przez organizm."

... zawsze ze względu na siebie i swój egoizm, tyle ..... że nigdzie nie wspominałem o marzeniach, a wyłącznie o chęci z powodów jakie przed chwilą wymieniłem ... można odnieść wrażenie, ze autor jest trollem

wątek jakby żywcem z krotki, tyle, że męska wersja

Xymena no oczywiscie ze nie ze wzgledu na partnera chce wracac. Tylko po to zeby ratowac wlasna dupe i nie zostac samemu jak palec kiedy kochanka okaze sie niewypalem. W sumie to moze niech idzie w cholere,po co tej zonie facet zakochany w innej. Moze ta kochanka to jakis aniol przy ktorym motyle beda mu lataly po brzuchu do konca jego dni? Tylko niech da tej zonie swiety spokoj i nie zawraca jej wiecej glowy probujac wracac byc moze kiedys z podkulonym ogonem bo niestety prawie kazdy probuje tak robic kiedy nie wypali z kochanka badz kochankiem bo sa kobiety ktore tez tak robia. Zalosne.

To trudna sytuacja i nie ma dobrego rozwiązania.
Z którejś z tych kobiet musisz zrezygnować, w sensie bycia z nią w związku - jawnym lub nie.
Jakkolwiek nie zdecydujesz będziesz czuł przez jakiś czas stratę, ale chyba wyjścia nie masz.
Jeśli zrezygnujesz z przyjaciółki to powiedz jej to, jeśli jej na Tobie zależy z czasem może zrozumieć i pogodzić się z rozstaniem.
Jeśli zrezygnujesz z związku z żoną, to musisz liczyć się z konsekwencjami dla siebie, dla żony  i  dla dziecka.
Z kogoś, czegoś musisz zrezygnować.

Rozwalenie małżeństwa jest jak skok z mostu. Kiedy podejmiesz decyzję, odwrotu już nie będzie.
Przemyśl to chłopie sto razy albo i tysiąc jak będzie trzeba i słuchaj mądrych rad ludzi, którzy mają to za sobą.
Dzisiaj jest tak, jutro może być inaczej. Nigdy nie wiesz w co się pakujesz, a ryzykujesz wszystkim co masz.
Jeszcze to masz...

Za kilka lat kochanka tak samo się Tobie znudzi. To nie jest milosc, to jakies... Ni e wiem co. Ułuda. Prawdziwe zycie składa sie z wyborów i odpowiedzialności za nie.

DOBRE;))

Skoro nie jesteś pewny czy chcesz dalej być z żoną, nie żałujesz swojej zdrady - odejdź i nie marnuj jej życia.
Pozwól by mogła ułożyć sobie życie z kimś kto naprawdę, szczerze ja pokocha.
Bo Ty, tak naprawdę, już  jej nie kochasz.
Pokazałeś to zdradzając ją.
Nawet jeśli do niej wrócisz, to i tak za jakiś czas znów ją zdradzisz.
A przecież w niczym nie zawiniła, i nie zasłużyła na to byś ją krzywdził.
Nie możesz jej  oszukiwać i okłamywać.
To Ty zawiniłeś, nie ona.
To Ty jesteś - chyba - facetem.
A prawdziwy facet nie boi się ponieść konsekwencji swoich decyzji i czynów.
Jeśli jesteś facetem, zostały Ci jakieś resztki honoru,  to zachowaj się jak facet - porozmawiaj z żoną i przyznaj się jej do wszystkiego.
Zdrada i tak się wyda - wcześniej czy później.
Lepiej by żona dowiedziała się tego od Ciebie.

Swoją drogą - gratuluję przyjaciółki.
Zdajesz sobie sprawę, że  jeśli nie od Ciebie, to właśnie od niej twoja żona dowie się o zdradzie?

dziękuje wszystkim za odpowiedź, nie piszę tutaj żeby usłyszeć słowa wsparcia, wiem że źle robię ale stało się. Pisze chyba po to żeby uzmysłowić co się może przydarzyć każdemu w życiu, jak łatwo zamienić szczęśliwe życie w koszmar. Jęśli wam lepiej obrzucić mnie potokiem obelżywych słów proszę bardzo, już i tak gorzej nie może być w moim życiu, jestem na dnie i nie mam nadziei na wyjście z tego. Zawsze byłem typem słabego faceta, nigdy nie czułem się silny, zycie jakoś łaskawie odsunęło mnie od doświadczeń które inni zaliczali i budowali swoją potem siłe, zawsze byłem szarym, malo rozpoznawalnym człowiekiem, nikt na mnie nie zwracał uwagia tym samym kobiety. Wierzyłem że receptą na szczęsliwe życie jest postawa człowieka ktory poświeca sie komuś, stąd zawsze wierzyłem że najlepszym scenariuszem może być szczęśliwy związek i tak się stało, pojawiło sie silne uczucie, potem wspólny start. Szybko przestaliśmy się idealizować, odkryliśmy inne wartości w życiu które scalają związek. Tak stworzyłem związek całkowicie normalny, gdzie wiemy że możemy na siebie liczyć, że czujemy się w swoim towarzystwie bezpieczni. Aż wydaje mi się do czasu gdy pojawiło się dziecko. Wymarzony stan, upojony szczęściem i spełnieniem powoli odkrywalem nie odwracalne zmiany, że część mojego życia "przed" chyba bezpowrotnie odeszła.
Ona - moja przyjaciołka. Była zawsze, była przed ślubem, przed dzieckiem, była zawsze sobą, nigdy niczym więcej jak dobrym człowiekiem w moim życiu. Nigdy nie przypuszczałbym że przez tyle lat zwykłych relacji w pewnym momencie to właśnie ona odegra tak kluczową dla mnie rolę. Zawsze chyba w związku pojawi sie kryzys, to naturalne, ale gdy stany przeciągały się w czasie coraz chętniej czas kojenia urażonych emocji łagodziłem w towarzystwie mojej przyjaciołki, zacząłem inaczej na nią spogladać. Latami dosłownie latami wykuwały się moje uczucia do niej, aż świadom tego co się dzieje ze mną, zacząłem i ją rozkochiwać w sobie.
*teraz*
teraz każdego dnia budzę się zlany ogromnym wyrzutem sumienia, myślą co ja najlepszego zrobiłem i robię??? Widze je moja do niedawna ukochana żona i prześliczna córeczka, jak mogę to im robić?? Myślę sobie skoro mam tak ogromne wyrzuty sumienia to nic straconego, to warto walczyć, mam silną wolę będe się kierował rozsądkiem, odrzucę te uczucia i pozostanę w związku, warto dla dobra tych dwóch istot. Co tam pociepię , nie pierwszy nie ostatni komu tak się przydarzyło w życiu
mija kilka godzin i ... budzi się inny ja, uświadamiam sobie jak podłą gnidą jestem, jakim gnojkiem jestem, udającym, oszukującym, kłamiącym, i co chce sobie wmówić jaki to ze mnie dobry człowiek, myśli mieszają się, myślę o tym że kocham moją przyjaciółkę, potem wracam myslami do żony i ukochanego dziecka, wszystko się przeplata, wiruje w mojej głowie. Czuje się w jakimś transie, to sen, nie rzeczywistość.
*potem*
potem nie wiadomo w którym momencie, żyje tylko emocjami, nie ma silnej woli, ani rozsądku, uniesiony uczuciem myślę i snuje plany. A mój stan jest tak silny że nie mam na ten moment nawet cienia zawahań żeby odejść i zacząć nowe życie.

co jest ze mną - czy to jest już choroba psychiczna
czasami się łapie na tym, uśmiecham do siebie, że tak jestem słaby żeby wykonać jakikollwiek krok, że najlepszym rozwiązaniem byłoby skończyć z sobą, ale wiadomo jestem słabym gnojkiem i nawet tego nie zrobie. Za słaby żeby zerwać z miłością i za słaby żeby obronić swój obecny związek w którym jeszcze jestem.

słaby skończony nikczemny gnojek
ps. wesołych świat

Nie chodzi o to, która drogę masz wybrać, bo tego nikt ci przez internet nie doradzi.
Chodzi o to, żebyś sobie uzmysłowił, że odchodząc od rodziny być może, a raczej na pewno
zamkniesz za sobą raz na zawsze drzwi do wygodnego życia, które do tej pory wiodłeś
i jak ci z tą drugą nie wypali, a na 98% tak właśnie się stanie, nie będziesz miał dokąd wrócić.
Bierzesz pod uwagę taki scenariusz, czy przez chwilowe klapki na oczach nie widzisz nic więcej
poza swoją nową love, która nie jest żadną twoją przyjaciółką, tylko zwykłą szmatą. Sory kolego.
Prawdziwa przyjaciółka, gdybyś zaczął się do niej dobierać, trzasnęłaby cię w pysk i zagroziła,
że jeśli kiedykolwiek jeszcze raz spróbujesz, to urwie ci jaja, a twoja żona o wszystkim się dowie.
I na tym prawdopodobnie skończyłaby się wasza przyjaźń, a ty byś może zrozumiał, gdzie jest twoje miejsce.
Zrobisz jak uważasz, nikt nie będzie cię wyzywał, ale pamiętaj, że nikt też nie będzie cię głaskał
jak już spierdolisz wszystko dokumentnie i ostatecznie zostaniesz sam jak palec. A tak będzie, uwierz.

,,zawsze bylem typem slabego człowieka, ,
ten romans bedzie tylko na chwilę bo zadna kobieta nie wytrzyma dlugo roli pocieszycieki zakompleksionego gowniarza

co mam wybrać miłość do dziecka czy nową miłość ?

Już wybrałeś, bo kto niby opiekował się dzieckiem gdy posuwałeś tego anioła, gdy o niej myslales

Miałeś chłopie złoty róg
Ostał ci się ino sznur....

Lubisz być ofiarą i się taplac w swojej "niemocy", oj lubisz.
Wszystko z tym w porządku,  bo i tacy egzystują i jakoś udaje im się przeciągnąć małym trudem całe zycie.
Ale niestety ty spłodziłeś dziecko....
Obawiam się ze to był już szczyt twoich możliwości i, jak każda ofiara losu z wyboru, chętnie byś się już z wychowywania wycofał. To za trudne na takie coś jak ty - brać za kogoś odpowiedzialność.
Idź do tej swojej kochanicy, przyjaciółki od siedmiu boleści.  Jesteś niegodny swojej żony i dziecka. Żonie zrób miejsce na prawdziwego mężczyznę.
A tak naprawdę ja wiem że nic nie zrobisz. Jesteś za dużym tchórzem.
Żeby się rozstać sprawiedliwie - czytaj - tu z twojej winy trzeba mieć duże poczucie moralności. Że ty go nie masz to nawet nie trzeba mówić.
Jedyne co taki słabeusz jak ty będzie w stanie zrobić to wyprowadzić się wmawiając żonie że miłość minęła choć nie wiesz czemu. Będziesz starał się rozwieść za porozumieniem stron żeby płacić jak najniższe alimenty. Dopiero wtedy będziesz z kochanicą.
Pozostawienie żony samej z wyrzutami sumienia, bo nie będzie wiedziała dlaczego je opuściłeś, jest jedynym co potrafisz.

Tyle, że filozofia tego forum jest bardzo jednostronna. Nietrudno zgadnąć dlaczego.
Skoro wybierasz małżeństwo i rozsądek, to ja w imieniu twojej wielkiej miłości poproszę, żebyś uaktywnił też poczucie winy wobec niej i nie niszczył jej życia swoim niezdecydowaniem.

Po raz trzeci - ja nie oceniam ani nie mówię co będzie dla kogo dobre, lepsze czy gorsze. Nie znam sytuacji, nie wiem co sam bym zrobił.
Ale wiem co będzie jak ta "love" okaże się niewypałem, a do żony nie będziesz miał powrotu.
I po raz kolejny zadam ci to samo pytanie: czy bierzesz pod uwagę taki scenariusz i jesteś na to przygotowany,
że w ostatecznym rozrachunku odwrócą się od ciebie wszyscy, kochanka, żona, córka, dalsza rodzina oraz część znajomych.
Pomijając folozofie tego czy innego forum, to statystycznie rzecz ujmując bardzo nikłe niestety są szanse na to,
że "love" przetrwa dłużej niż 2-3 lata w najlepszym wypadku. W najgorszym już po kilku miesiącach ten czar pryśnie.
Nie pytam co wybierzesz, bo ty już wybrałeś. Pytam czy dobrze to przemyślałeś i bierzesz pod uwagę taką ewentualność,
że za rok o tej samej porze spotkamy się w tym samym miejscu, tylko tytuł wątku będzie inny: Wszystko spieprzyłem i zostałem sam.
Znasz to powiedzenie, że człowiek docenia dopiero jak straci? Zobaczysz, ja ci to już dzisiaj mówię, że będziesz tego żałował.

P.S.
Kochanka nic nie ryzykuje. Nie wyjdzie jej z tobą, następnego sobie znajdzie i de facto nic się nie zmienia.
Ty chcesz spalić za sobą mosty i postawić wszystko na jedną kartę, żeby na własnej dupie się przekonać.

Pewnie Xymeno, najważniejsze jest to jak nazywasz "osobiste szczęście", nie ważne co czuje zostawiona żona i porzucone dziecko. Trzeba iść po trupach, w pogoni za szczęściem... Typowe egoistyczne podejście, tylko moja radocha się liczy.
Tak przy okazji to zastanawiam się czy przypadkiem nie jestes kochanką mojego męża, aniołem dla którego zostawił mnie 1,5 roku temu, z dwójka malutkich dzieci.
Też miał taki dylemat jak autor wątku, a teraz mieszka z aniołem, udaje szczęście... W praktyce odwróciła się od niego cała rodzina, łącznie z matką, starsze dziecko nie chce go znać, w pracy są pośmiewiskiem, bo tak sie składa, że wszyscy pracujemy w tej samej firmie i wszyscy dają mu odczuć, że jest skur... a mężuś leczy depresję i szczęścia po nim nie widać. Jestem pewna, że gdyby mógł cofnąć czas, to przegnał by anioła na cztery wiatry.
Zastanów się, tak jak ci tu mądrze co niektórzy piszą, bo gra nie jest warta świeczki.

Nie jestem niczyją kochanką, więc twojego męża również nie
Ale zapytam z ciekawości. Naprawdę chciałabyś by mąż pozostał z Tobą, wiedząc, że zaangażował się uczuciowo w inną kobietę? Chciałabyś być w takim udawanym związku?

czytając to chyba nie można tak jednoznacznie stwierdzić egoista kierujący się wyłacznie poczuciem wlasnego szczęścia, gdyby tak było odszedłbym już przy pierwszym stwierdzeniu że kocham inną kobietę, a jestem dalej w związku raz że czuje się zobowiązany właśnie choćby dla dobra malutkiego dziecka, a dwa że nadal mam emocjonalny dylemat jak zdefiniować to co czuje do żony. Oczywiście 90% kobiet powie - zdradził to nie kocha, otoż oznajmiam że meżczyźni potrafią pójść do łóżka z inną kobietą i nadal czuć miłość do swojej wybranki serca, nie stwierdzam tego po sobie ale tak jest. Ale wracając do tego co przykuwa moją uwagę to fakt moich wyrzutów sumienia, czym one są. Gdybym nie czuł nic do żony i dziecka, wydaje mi się nie miałbym tych emocjonalnych rozterek, a może jest tak jak anderstud pisze, że dopiero uświadamiamy sobie wartość czegoś gdy to bezpowrotnie tracimy.

Wyrzuty sumienia czym są???

bleumarine
kobiety po tej drugiej stronie czują tak samo...

Bluemarine  dziękuje za rozsądne i spokojne spojrzenie na sprawę, też tak odczuwam, że istnieje tu drugie dno sprawy, to co poczuje i zakuje mnie gdy dojdzie do mnie jakich cierpień doświadcza ta osoba, która jest nadal jedną z najważniejszych w mym życiu, dalej patrząc ona cierpi, dziecko cierpi, ja chyba oszaleje, oczami wyobraźni widzę ten horror, one nie są mi obojętne bym mógł im to zrobić, to wszystko wiem dlatego tkwie w tym punkcie. Większość krytykuje mnie że jestem niegodny by być dalej w związku, bo w końcu kocham inną, zdradzam, oszukuje, okłamuje. Ale ten punkt to miejsce z którego można zawrócić jeszcze, ukryć prawdę i żyć z poczuciem winy. Byłoby to proste gdyby nie druga strona tej historii i nie bedę tutaj powtarzał co robi z człowieka szaleńcza miłość. Aż dziwie się sam sobie, że nikt się nie zorientował a mowa mojego ciała jest jednoznaczna że coś się ze mną negatywnego dzieje. Mimo że kocham do szaleństwa, to nie jestem szczęśliwy z powodu ogromnych wyrzutów sumienia, ale nie jestem w stanie tego przerwać.
Naprawdę nie wiem co dalej.
i jeszcze jedno powerka napisała, że
"Poza tym czas działa na Twoją niekorzyść"
dlaczego tak sądzisz, ja myślę wręcz odwrotnie, zbyt przedłużająca się ta sytuacja albo mnie otrzeźwi albo bardziej przekona a tym samym spowoduje że świadomie podejmę decyzję.

Już teraz nie jestes szczęśliwy z powodu wyrzutów sumienia, a co będzie jak naprawdę porzucisz rodzinę? Jak będziesz przeżywał choćby święta Bożego Narodzenia? Będziesz potrafił usiąść do wigilii z obcą babą mając świadomość, że dziecko za Tobą tęskni, a żona opłakuje rozbitą rodzine i złamane życie? Uwierz mi, że trzeba być nie lada skur...em żeby tego nie przeżywać. Widziałam minę mojego męża jak przyszedł złożyć dzieciom życzenia w wigilię- gęba zwieszona, oczy jakby miał sie zaraz rozpłakać. Starsze dziecko, pierworodny wyczekany syn nawet do niego nie wyszedł... Córeczka jest jeszcze za mała, ale myślę że niedługo zrozumie i bedzie miała do niego ogromny żal. Lada chwila zostanie sam z ręką w nocniku. Już słyszałam, że dwa razy się wyprowadzał od niej po kłótniach. Anioł z którym przyjdzie Ci żyć w szaro-burej codzienności z pewnością wypadnie blado na tle żony, ktora przecież sam na żonę z miłości wybrałeś.
Miej jaja póki czas, anioła odpraw precz zanim zrujnujesz to co latami budowałeś i do czego za chwile nie bedzie juz powrotu.

Nie mniej wyrzutów sumienia tylko ratuj rodzine. Im dłużej będziesz trwal w tym co teraz tym gorzej dla Ciebie,  bo gorzej będzie Ci z tego wyjść   Może skorzystaj z poradni małżeńskiej. ..moze  psychologa. Ale działaj na korzyść SWOJEJ RODZINY...kochającej Cie źony i dziecka

O, to to. Ale czy biedny, pokrzywdzony przez los, targany wątpliwościami, nie mogący zasnąć Autor uwierzy?

Swoją drogą - dla jego Żony lepiej, żeby nie uwierzył. Po co ma biedna, nieświadoma, żyć z kimś takim?

Zawsze bedziesz mial wyrzuty sumienia niewazne co postanowisz i zrobisz trzeba bylo pomyslec zanim pozwoliles sobie na uczucia do przyjaciolki ale moim zdaniem szczerosc wzgledem zony powinna wiedziec z kim zyje pod jednym dachem i zadecyduje czy chce cie jeszcze znac fakt bedzie bolalo jak chole.. ale czy ona nie zasluguje na prawdziwego faceta przy swym boku?

Tego małzenstwa już dawno nie ma, a masz wachania czy się rozstać tylko ze starchu o swój tyłek. Jak dla mnie po pierwsze to idziesz do zony i wyznajesz jej cała prawdę. Nie ma innej opcji. Jak długo chcecie z ,,aniołem,, ja oszukiwać i wasza corke tez?

Przykro mi, że Cię to spotkało, ale nikt nie jest niczyją własnością.  Owszem twój mąż wziął z Tobą ślub, macie dzieci, ale to nie znaczy, że miał tkwić w związku, w którym na tamten moment czegoś mu brakowało. Czemu wolał szukać tego u innej kobiety, a nie u Ciebie, to już tylko on wie. Oczywiście jest ch*jem, bo Cię oszukiwał, ale nie możesz pisać, że nie miał prawa angażować się w inne uczucie. Uczucia przychodzą same. Albo miłość jest albo jej nie ma. W takich wypowiedziach jak twoja zawsze mnie zastanawia czy autorka byłaby szczęśliwa, gdyby mąż nie odszedł, został z obowiązku. Rodzinę rozwalił przede wszystkim on, bo nie umiał odejść z klasą, dla siebie, a nie do kochanki. Coś nie zadziałało. Co? Nie wiem czy źle się dobraliście czy jemu się wypaliło czy co tam było nie tak. Prawda jest taka, że w związku, w którym jest szacunek do partnera, nie pojawia się kochanka.
A czy z niego taki dobry tatuś, to też bym nie powiedziała skoro dzieci 2 miechy nie odwiedził. Można odejść do kochanki, ale jak się wypina na dziecko, to nie jest się wartym funta kłaków.

Twój mąż dokonał wyboru. Można się z nim nie zgadzać, ale trzeba akceptować ( mam tu na myśli odejście do kochanki). Na środkowy palec ze strony rodziny zasługuje za jedynie niewidzenie dzieci.

Smutna prawda jest taka, że wielu facetów trwa przy żonach dla dzieci.

Do autora wątku powiem tak- wyhoduj w końcu jaja i rozwiąż tą sytuację. Krzywdzisz obie kobiety, bo jesteś tchórzem i nie potrafisz się zdecydować. Jak nie potrafi się zakończyć małżeństwa, to nie wchodzi się w romanse. A żony nie pozbawiaj prawa do decyzji- niech sama zdecyduje czy chce żyć z takim człowiekiem.

Do osób, które zachęcają pozostanie przy żonie- postawcie się na jej miejscu. Jest robiona w wała od 3 lat, a Wy jeszcze zalecacie życie z takim mężem. Serio chcielibyście być na jej miejscu? Wątpię, więc po co dawać takie rady.

A czy autor będzie ewentualnie szczęśliwy z kochanką, to się okaże. Drugie i kolejne związki też mają szanse być udane.  Te ze zdrad także. Znam takie. Takie nieudane też. Twoje życie zależy od Ciebie, zajmij się nim w końcu zamiast ryczeć tu jak dzieciak.

C.d. nie powiesz zonie to bedziesz musial zyc z klamstwem na sumieniu. Jak ktos wdepnie w takie gowno to smrod bedzie sie za nim ciagnal do konca zycia. Blumarine Ty placzesz bo On odszedl i nie chce wrocic a ja czasem zaluje ze moj wrocil i teraz zyje w tym czym zyje. Gdybym wczesniej wiedziala co on mi zrobi to stanelabym na glowie zeby swoje zycie przygotowac na moment jego odejscia i raczej wolalabym sie rozejsc. Niestety nie bylam na to kompletnie przygotowana a dzisiaj juz mi ciezko to urwac. Tylko mi nie mow ze wrocisz do niego jak on bedzie chcial. Nie radze bo Twoje zycie stanie sie istnym pieklem. Skoro juz sie rozeszliscie to poukladaj sobie zycie bez niego. Z przerazeniem mysle czytajac Cie ze tyle czasu to siedzi w Tobie po rozejsciu bo mam przed oczami siebie ze tez bym ryczala na podlodze czekajac na jego powrot i byc moze znizylabym sie do takiego dna zeby chciec do niego wrocic. Toż to musialabym sie ponizyc duzo ,duzo bardziej niz wtedy jak urwalam to w srodku a to juz byloby chyba nie do przezycia.

Czegoś mu brakowało... No cóż odchodząc powiedział mi, że miał wszystko, ze to nie moja wina, że jestem taka piękna i to nie moja wina, tylko jego. Uczucia przychodzą same... żenada. Nie nazwała bym tego uczuciem, kryzys wieku średniego i buzujące hormony, jak się szuka to zawsze chętna się znajdzie.
Mam na to inną teorię, odszedł bo był zakompleksiony i jak tylko pojawiła się chętna to poleciał, pokazał jaki to z niego macho.
Miał prawo odejsc... Cóż taki świat podły, można robić co się podoba, narobić dzieci, wziąć ogromny kredyt na mieszkanie, a potem ot tak z dnia na dzień ulotnić się. Jak się znudzi to najlepiej pizdnac wszystkim i wskoczyć do łóżka pierwszemu lepszemu aniołowi, jakie to proste. Ja chyba jestem z innego świata...
Eni.lij ja nie płacze za nim, nawet gdyby chciał to nie będę z nim, za dużo się wydarzyło, w tym momencie nienawidzę go, nie mogę patrzeć na jego japę, normalnie z nim rozmawiać. Płacze bo zniszczył mi życie, podeptał moje uczucia, oszukał mnie. Zostalam sama z malutkimi dziećmi i umierającą mamą, którą on przez 17 lat naszej znajomosci uwielbiał, opowiadał wszystkim jaką ma wspaniałą teściową. Mama rozchorowała się po jego odejściu, byc moze ze stresu, który zafundował całej rodzinie. Potrzebuje jego pomocy bardziej niz kiedykolwiek, padam z nóg, wszystko jest na mojej głowie, śpię po 5-6 godzin, a on ma w dupie, bawi się w najlepsze. Będę musiała oddać mamę do hospicjum, bo nie daję rady, nie mam z nikad pomocy. Skończyły mu się problemy typu chorujące dzieci, odwożenie ich do przedszkola, szkoły... wiedzie życie kawalera, wysypia się, jeździ do spa, a zobowiązał się przysięgą, że mnie nie opuści az do śmierci. Tyle że w dzisiejszych czasach takie przysięgi gówno znaczą.

Blumarine nie tak do konca zniszczyl Ci zycie. Moze Ci jest bardzo ciezko ale masz przeciez 2 dzieci przy sobie nie jestes sama. To nie Ty przegralas tylko on bo dzieci beda wlasnie Ciebie doceniac i kochac cale zycie. Beda Twoja bliska rodzina na zawsze chocby nie wiem co. A facet? Dzis jest jutro go nie ma. Nie warto az tak zaprzatac sobie glowy facetami. Zyj dla siebie. W sumie zazdroszcze Ci ze masz 2 tych dzieci a ja niestety tylko jedno.

Masz racje, dzieci to wszystko co mam. Są piękne, mądre, każdego dnia dają mi siłę żeby wstać z łóżka. Chociaż jest bardzo bardzo cieżko, bo są małe i niesamodzielne, często chorują. Staraliśmy się o synka 6 lat i to po jego stronie był problem, nawet jedna pani psycholog którą wtedy odwiedziłam pytala mnie czy nie myślałam o odejściu od męża. Ja sie oburzyłam, a teraz widzę, że to byłoby niegłupie rozwiązanie... Dostałby kopa takiego jak mi zasadził... Pojawił się problem, trzeba było go zostawić, jakie to proste.
Eni.lij teraz kobiety nawet po czterdziestce decydują sie na dzieci, moze się uda jeszcze.

Femme2, życzę Ci, żeby Ci kiedyś ktoś ślubował miłość po wsze czasy, w złych i dobrych czasach, a jak urodzisz dziecko, niech Cię zostawi dla nowej miłości, bo przecież ma do tego świete prawo. Miłość to odpowiedzialność za wybory, nie motylki w brzuchu, niestety coraz mniej ludzi to rozumie.