Własna matka wywinęła mi taki numer - Netkobiety.pl

Wiem, że jeden wystarczy, ale na tamten nikt mi nie odpowiedział, a ja już naprawdę nie wiem, czy to ja zgłupiałam, czy to z moją rodziną coś jest nie tak.

Generalnie masz rację. Z tym że dla mojej mamy tylko opcja 2 wchodzi w grę.
Mama jest strasznie toksyczna, z nią się nie da spokojnie porozmawiać, bo od razu wszczyna awantury i robi teatralne sceny.
Gdy ja jej mówię, że skoro jej zdaniem obydwoje świadkowie mają przyjść na ślub sami, to niech sobie moja siostra znajdzie na świadka kogoś wolnego, a ja dziękuję za ten zaszczyt, ona zaczyna się drzeć, że jak ja mogę stawiać byle chłopaka wyżej niż rodzinę.
Gdy mówię, że może  w takim razie za kilka lat zaproszę na własny ślub siostrę bez męża (bo może wtedy zrozumie), to matka się wydziera, że w takim razie nie powinnam nikogo zapraszać, ani jej, ani taty. Łatwo mnie sprowokować, więc odwarkuję, że może to i lepiej, bo po co ma się zjawiać na moim slubie i siedzieć przy jednym stole z kimś, kto jest jej zdaniem za głupi, żeby należeć do rodziny... Na co ona oczywiście przybiega do mnie, łapie mnie za żebra i zaczyna warczeć, że niektórzy ludzie w tym miejscu mają serce, a ja nie mam tam niczego.

Nie chcę się wykłócać i przekonywać do zmiany decyzji, bo zresztą później byłoby mi źle przyjść z partnerem na ten ślub, wiedząc, że on tam jest wybitnie niechciany przez moją matkę.
To przykre, że moi rodzice nie zauważyli momentu, w którym przestałam mieć osiem lat i zawsze mnie traktowali jak dzieciaka... Że w dupie byłam, g**no widziałam, a teraz sobie jeszcze wymyśliłam, że mam chłopaka.
Z kolei jeśli odmówię i nie przyjdę, to matka się śmiertelnie obrazi, moja siostra zapewne też.
One w ogóle nie widzą w tej całej sytuacji tego, że zwyczajnie nie wypada mnie zaprosić samej. Zwłaszcza, że to nie jest wcale duża rodzina. Gdyby nas była siódemka rodzeństwa, to co innego - wtedy by się zrobiła całkiem spora impreza, gdyby każdy przyszedł z kimś.  A ja jestem jej jedyną siostrą.

Z siostrą o tym  nie rozmawiałam jeszcze. Póki co mnie tylko poinformowała, że będę jej świadkiem na ślubie i że mam nie zakładać jasnej sukienki. Zaproszenia ani nic jeszcze nie były rozdawane.
Piszę o rozmowach z mamą, bo wczoraj wieczorem przyjechałam na święta do moich rodziców i w sumie zastanawiam się, co to za rodzina, skoro po godzinie siedzenia tutaj miałam już dosyć i chciałam wracać z powrotem na drugi koniec kraju.

No i generalnie wesela nie  będzie, tylko taki skromny kameralny obiad w najbliższym gronie. I wiesz, moja mama wyskakuje z tekstem, że ona własnego rodzeństwa nie zaprasza, a ja się domagam żeby zaprosić obcego faceta (!). Nie dociera argument, że to nie jest ślub szanownej mamusi, tylko mojej siostry, a to ja jestem jej najbliższą rodziną, a nie mamy rodzeństwo.
Cały czas zasłania to faktem, że niby drugi świadek nie ma dziewczyny, więc ja będę z nim "do pary" (argument, żeby on zaprosił koleżankę, też nie trafia).
Ewidentnie chodzi po prostu o jej niechęć do mojego chłopaka. Niechęć spowodowaną tym, że woli z powodzeniem prowadzić biznes, zamiast iść teraz na studia.

Właśnie tutaj jest pies pogrzebany. Ona uważa, że w przypadku ślubu mojej siostry teraz (+ kameralnego obiadu później) nie wypada, abym ja zapraszała obcego człowieka, jak określa mojego partnera. Kiedy ja mówię, że za parę lat zaproszę siostrę bez męża i zobaczymy, co mamusia na to, ona mówi, że mąż to już rodzina i męża to nie wolno nie zaprosić.

Zgadza się, moja siostra ma bardzo egoistyczne podejście, co zazwyczaj wyraża kompletnym brakiem szacunku do innych ludzi i do ich czasu/decyzji/uczuć. To też mamie powiedziałam, że powinno się przyjść z zaproszeniem i zapytać, czy zechcę być świadkiem, ale ona mi na to powiedziała, że jak zwykle robię z igły widły.
A teraz się obraziła i się do mnie nie odzywa, bo JA JEJ POWIEDZIAŁAM, że ona jest chamska.

Lekko ponad rok, ale mimo młodego wieku to nie jest szczeniacka relacja.

Oczywiście, zgadza się. Gdybyśmy byli od 2 tygodni razem, to bym się tym raczej nawet nie przejęła.
Matka aktualnie zmieniła front. Twierdzi, że ona nie decyduje o tym, kogo moja siostra zaprasza na swój ślub  i wypiera się tego, że obrażała mojego chłopaka. Twierdzi, że ona jedynie powiedziała, że on nie ma żadnych ambicji, nie chce się uczyć, ale "to jest prawda, a nie żadna obraza".  Ciągle powtarza, że ja jej powiedziałam, że ona jest chamska i że nikt nigdy w życiu nie sprawił jej tyle przykrości co ja. I że jakim ja jestem podłym dzieckiem, skoro broniąc obcego człowieka kłócę się z własną matką.

Jak zwykle z jej strony można liczyć jedynie na emocjonalny szantaż i wykręcanie kota ogonem.

W tej sytuacji zrobię tak jak mówisz.

Ale bardziej mnie martwi moja mama. Z miesiąca na miesiąc staje się coraz bardziej awanturnicza. Ciągłe granie na emocjach, wmawianie mi, jakim jestem złym dzieckiem... Wrzaski, obrażanie się... Nie wyobrażam sobie świąt z tą osobą ani w ogóle dalszego funkcjonowania. Mam wrażenie, że im jest starsza, tym z nią gorzej

Dawno już z nimi nie mieszkam i jestem niezależna. Przyjechałam do nich tylko na święta.
Mama ma 46 lat...
Mam wrażenie, że dziecinnieje. Wszystko przekręca, dopasowuje sobie do tego, abym ja zawsze wychodziła na najgorszą, a ona na pokrzywdzoną przez niewdzięczne dziecko.
Chciałabym mieć z nią normalne relacje, ale nawet ciężko jest porozmawiać, bo ona zaraz zaczyna albo wrzeszczeć, albo płakać.

Jeśli jest taka od jakiegoś czasu, to mogą być to zmiany hormonalne spowodowane menopauzą.
Moja mama ma 49 lat i jakoś od roku była nie do wytrzymania pod wieloma względami. Mieszka za granicą, więc po prostu lekko ograniczyłam nasze rozmowy, aż nauczyłam się nie przejmować i nie brać do siebie, bo wiem, że ona po prostu taka jest, ale to dalej moja mama, która mnie kocha, i chce dla mnie dobrze. Wszak nikt nie jest idealny. Aha, lekarz stwierdził u niej początki menopauzy.
Dostała hormony i jest o wiele lepiej.

Oczywiście nie twierdzę, że jestem bez winy.
Łatwo mnie sprowokować i  w nerwach czasami ciężko mi się opanować. Ale zazwyczaj odpuszczam, zaciskam zęby, nie kłócę się i staram się spokojnie przetrwać te kilka dni, które tam spędzam.
Mam jej naprawdę dużo do zarzucenia, począwszy od fałszywej religijności, skończywszy na szantażach emocjonalnych, ale przede wszystkim to się jednak o nią martwię, bo to w końcu moja mama.

Czasem się zastanawiam, czy nie zacząć nagrywać naszych rozmów, bo ona finalnie i tak dowolnie przekręca moje słowa, wyrywa je z kontekstu i interpretuje tak, aby jej było wygodnie.
Dla przykładu: powiedziałam, że to przykre, że matka partnera zaprosiła mnie na święta, a moja własna mama nie chce go widzieć na ślubie mojej siostry.
Dwie godziny później moja mama się poskarżyła mojemu tacie, że ja żałuję, że tu przyjechałam, bo wolałabym spędzić święta z rodziną chłopaka.

Zgadza się, Josz. Póki co dam sobie spokój z poruszaniem tego tematu. Zobaczę, co moja siostra powie na te rewelacje, choć chyba by mnie szczerze zatkało, gdyby powiedziała, że woli, abym przyszła sama. Co prawda nie bez żalu, ale zapewne bym się dostosowała, bo nie wyobrażam sobie nie być na jej ślubie...
Nie mam pojęcia, jak ja to wytłumaczę partnerowi. Nie chcę niczego zmyślać, ale na pewno nie powiem mu, że mimo pracy, firmy, zarobków, rozwoju osobistego i całej reszty zalet w oczach moich rodziców dyskwalifikuje go brak studiów.
A gdy się zastanawiam, jak to będzie kiedyś... Twierdzi, że co prawda  w nieokreślonej przyszłości, ale na pewno kiedyś skończy studia. Czy do czasu uzyskania przez niego tytułu co najmniej mgr inż. będą do niego niechętnie nastawieni? Mnie się to nie mieści w głowie.

Obawiam się, że mimo wszystko gadanie Twojej matki odniosło taki efekt, że gdzieś tam w głębi masz nadzieje, że Twój partner jednak skończy studia i "stanie na wysokości zadania", zadowalając Twoich rodziców. Nie daj się wpędzić w tę ślepą uliczkę, żebyś za jakiś czas nie męczyła swojego chłopaka, tak jak teraz Twoja matka Ciebie.
Myślę, że w tych okolicznościach, nie daj mamie satysfakcji i po prostu nie rozmawiaj z nią na temat swojego chłopaka i związku. Im mniej będzie wiedziała, tym lepiej.
Powracając do ślubu siostry, gdyby ona także miała jakieś wątpliwości w kwestii Twojego chłopaka, możesz ograniczyć się do wzięcia udziału tylko w oficjalnych uroczystościach, a obiad w "parze" ze świadkiem (może chcą Cię wyswatać? ), ostentacyjnie podarować sobie. Z jednej strony pojechałabyś po bandzie, z drugiej jednak pokazałabyś, że nie ulegasz presji i oczekujesz oraz wymagasz szacunku dla siebie i swoich wyborów.

Moja siostra nie chce wesela, bo twierdzi, że ją żenują weselne zwyczaje. Gdyby chciała wesele, miałaby wesele.
Moja mama nie opłaca tego obiadu, opłacają go młodzi ze swoich własnych pieniędzy, na których brak zresztą nie narzekają, 200 czy tam ileś zł wielkiej różnicy im nie robi. Poza tym: nawet gdyby to mama opłacała ten obiad, to jednak nie jest jej ślub, więc nie ma prawa wybierać gości/usadzać gości/rządzić. Moja mama w tej kwestii w ogóle nie powinna być osobą decyzyjną i powinna to zrozumieć.

Co do poznania partnera z rodziną: my na co dzień mieszkamy i pracujemy 300km od miejsca, gdzie mieszkają moi rodzice. Bardzo rzadko się tam wybieram, oni też raczej nie przyjeżdżają, więc o rodzinnych obiadkach mowy raczej nie ma. Partner poznał moją mamę, gdy tylko nadarzyła się  taka okazja. Co prawda widzieli się tylko przez chwilę, ale widziałam, że zrobił na niej dobre wrażenie.

Josz, ja nie wywieram na nim żadnej presji i nie zamierzam Obyś nie miała racji. Nie chcę ześwirować i zachowywać się tak, jak moja mama. Znam jego wartość i uważam za bardzo inteligentnego człowieka. Studia rzucił, bo go nie interesowały i nie chciał się dłużej zajmować czymś, czego nie lubi. Z zawodu jest programistą.

Chyba jednak nie wywarł takiego dobrego wrażenia. Wyraźnie Twoja mama ma coś przeciwko niemu.
Nie twierdzę, że to dobrze czy źle. Ma prawo do swojego zdania, a Ty się możesz z tym liczyć lub nie.
Niemniej jednak może coś być, czego Ty nie widzisz, a widzi Twoja mama.
Zresztą jeśli nie potrafisz spokojnie z mamą rozmawiać, to trudno dojść do porozumienia.

Moim zdaniem jeśli Twoja mama nie płaci za przyjęcie weselne, nie ma prawa mówić Ci czy możesz przyjść z partnerem, czy nie. Ponadto nie może zmusić Cię, byś tworzyła na obiedzie weselnym parę ze świadkiem, który przyjdzie na ślub sam.

Decyzję czy zaprosić Cię samą, czy z osobą towarzyszącą podejmie Twoja siostra z narzeczonym, bo to oni pokrywają koszty przyjęcia i to ich ślub. Porozmawiaj z siostrą na ten temat. Szkoda tracić czas i nerwy na bezsensowne przepychanki z Twoją mamą, która w tej kwestii nie może decydować.

Jeśli chodzi o jej podejście do Twojego chłopaka, to niestety, niektórzy ludzie już tak mają: jeśli nie masz papierka, to jesteś kimś gorszym, bo nie masz udokumentowanego wykształcenia. Co wcale nie znaczy, że nie posiadasz wiedzy i nie radzisz sobie w życiu. skoro mówiłaś mamie, że Twój chłopak ma w planach kiedyś skończyć studia, a na razie wystarcza mu wiedza i doświadczenie które ma, bo prowadzi własną firmę, a Twoja mama i tak jest nastawiona do niego negatywnie, to nic nie zrobisz. Nie zmusisz jej żeby zmieniła zdanie na jego temat. Może gdyby się lepiej poznali, a nie tylko rozmawiali w przelocie te 2 minuty, byłoby inaczej. Może gdyby Twój chłopak sam opowiedział jej o planach na przyszłość, a także o dotychczasowych osiągnięciach, Twoja mama zaczęłaby inaczej go postrzegać.

Ja bym nie poszedł w tym dniu ani na ślub ani obiad, ald ja to ja ;-)

Cyngli - jeszcze się waham, bo nie wiem, czy to wypada. Trochę się też boję tak postawić, bo wiem, że wtedy mama i siostra na pewno się obrażą... Ale wydaje mi się, że po prostu muszę. Tak będzie chyba najbardziej uczciwie.

A czy jest możliwość, że Twoja mama chciałaby Cię ustawić z tym samotnym świadkiem? On sam, Ty sama itd?

To Twoja siostra decyduje, kogo zaprasza. Jeśli zaprosi Cię bez partnera, to z nią o tym gadaj, nie z mamą. A jak rozmowa nic nie da, to nie idź wcale, bo takie coś wieje brakiem szacunku do Ciebie i partnera. Nie wyobrażam sobie powiedzieć mojemu partnerowi: sorry, ale nie idziesz,bo moja mama Cię nie lubi".

I matka i siostra chciały mnie kiedyś zeswatać z tamtym świadkiem, ale nic z tego nie wyszło i nie wyjdzie.
Rodziców młodego nie będzie, bo nie utrzymuje z nimi kontaktu.
Wszyscy goście to nasza rodzina, rodzice, dziadkowie, jeden wujek... Od pana młodego tylko świadek i jakiś jeden kuzyn.

Josz, powiem szczerze, że kompletnie się tego nie spodziewałam. Pieniądze raczej nie grają tu roli, bo na ich brak w rodzinie nie narzekamy. Bardziej już może przemawiać ta "kameralność", choć też mnie to dziwi, bo jednak... zaprosić jedyną siostrę bez osoby towarzyszącej? To jest kwestia jednej dodatkowej osoby, więc bez przesady. Poza tym nie mam 15 lat, nie jestem już dzieckiem.
Cóż, moja siostra ma taki charakter, że szczerze wątpię, że to kiedykolwiek zrozumie, że coś jest nie tak.  No, może gdyby za te kilka lat dostała zaproszenie na mój ślub i byłoby ono również bez osoby towarzyszącej, to coś by drgnęło, ale gwarancji nie ma.

Widzisz, to nie jest kwestia "osoby towarzyszącej" jako takiej. Na wesele, często zaproszony gość, przychodzi z osobą towarzyszącą zupełnie nieznaną pozostałym gościom i nie jest to problemem. W tym wypadku nie chodzi o wesele i o jakąś tam osobę, tylko o partnera siostry. W tym wypadku Twoje uczucia i potrzeby zostały całkowicie zlekceważone.
Bliska Tobie osoba, powinna stać się bliską Twoim najbliższym. Masło maślane wyszło, ale tak to właśnie wygląda, Twoja rodzina powinna uszanować Twój wybór, dać szansę i kredyt zaufania Twojemu chłopakowi, zwłaszcza, że w niczym się nie naraził. Tymczasem usiłują stawiać Cię w trudnej sytuacji, wymusić towarzystwo świadka (miałam rację sądząc, że matka chce Cię wyswatać).
Nie wiem, kiedy ten ślub ma się odbyć, ale uważam, że możesz spokojnie i uczciwie postawić sprawę i uprzedzić siostrę (z matką już nie rozmawiaj na ten temat), że np. jest Twoją siostrą i skoro zgodziłaś się na bycie świadkiem, to nim będziesz, jednak ze względu na brak poszanowania Twoich wyborów, a konkretnie brak akceptacji dla Twojego partnera, nie zamierzasz brać udziału w przyjęciu ślubnym.
Postaraj się też nie wdawać już w jakieś kłótnie, nawet jeśli siostra zrezygnuje z Ciebie jako świadka. Przykra jest ta cała sytuacja, ale jeżeli raz się nie postawisz, to zawsze będą Ci ciosać kołki na głowie.

"To jest chyba jakiś żart?" Na Twoim miejscu powiedziałabym stanowczo, jasno i wyraźnie. "Nie obchodzi mnie to, że świadek nie ma partnerki. To niech sobie znajdzie. Albo zaakceptujecie mojego partnera i idę na ten ślub z Nim albo wcale. Nikt nie będzie za mnie decydował z kim chcę się bawić." Obrażą się, to trudno. Postaw asertywnie na swoim. Udowodnisz tym właśnie, że jesteś dorosła i że Tobie z kolei nie podoba się Ich zachowanie. Ty również możesz się obrazić. Masz prawo czuć w takiej sytuacji, że jest Ci przykro. A Twoja matka faktycznie jest toksyczna. Jak można samej być bez serca a Tobie wmawiać że Ty jego nie posiadasz? To jest manipulowanie Twoją psychiką, żebyś czuła się winna.

W pełni popieram. A jeżeli świadek by chciał do czegoś dążyć, tak zwanym " przypadkiem, przy okazji" powinien dostać po gębie od autorki. Oczywiście na środku sali z wyjaśnieniem dlaczego j za co.