prośba o podpowiedź co tu dalej robić... - Netkobiety.pl

Największym problemem nie jest to, że "chwilowo ma muchy w nosie". Problemem jest to, że jej niezadowolenie jest wymyślone, kłótnie jakie mi urządza są poprzedzane spreparowanymi pretekstami, a dystans jaki wobec mnie utrzymuje jest sztuczny. Ja jako facet jestem oazą spokoju, trudno wyprowadzić mnie z równowagi, jestem cierpliwy i nie mam problemu z tym że ona narzeka, że z tego czy tamtego jest niezadowolona. Naprawdę. Problemem jest to, że to wszystko spowodowane jest jej zadurzeniu w facecie, który może ją lubi, ale nic poza tym.
I bardzo proszę mi tu nie imputować takich rzeczy, że mi na niej nie zależy. Tak jak pisałem nie mamy ślubu, teraz dodam, ze dzieci również nie mamy i psa też. Zakończenie tego związku nie stanowi żadnego problemu, tyle że ja wcale nie chcę tego robić. Pytam o radę w miejscu, gdzie siedzą mądre osoby, a zamiast rady jestem atakowany.

Już wyjaśniam co miałem na myśli.
Ona jest osobą otyłą (nie twierdzę że to coś złego, zawsze taka była i ja nie mam z tym problemu), zakompleksioną, wstydzącą się swojego ciała i rumieniącą się podczas seksu ze wstydu. Czyli nie jest to typ kobiety, która aby usidlić upatrzonego faceta pójdzie na spotkanie służbowe z nim z cyckami na wierzchu i będzie świecić gołą dupą. Nie twierdzę, że jest nieatrakcyjna. Twierdzę, że nie umie grać swoim ciałem, co wynika przede wszystkim z jej stosunku do samej siebie. Czy może się podobać innym facetom? Oczywiście. Różne są gusta. Ale w tym konkretnym przypadku faceta w którym się zabujała albo to nie działa (czyli zwyczajnie nie jest w jego typie) albo może i działa, ale facet kocha żonę i nie w głowie mu przygody. Dlatego też tak jak napisałem nie pozostało jej nic oprócz nieudolnych prób podrywu poprzez FB. Tak po prostu jest i nie wiem jak możesz doszukiwać się w tym drugiego dna.
A jeśli zaś chodzi o zakończenie związku - nie wiem jaki Ty masz stosunek do tego, Być może gdybyś się dowiedziała, że Twój facet/mąż/narzeczony poznał inną kobietę, zakochał się w niej a ona w nim to walczyłabyś do końca próbując zatrzymać go przy sobie. Nie wiem na ile ma to sens, bo w ten sposób i tak nie sprawiłabyś że by się odkochał, a w zamian zafundowałabyś wszystkim cierpienie. Ja taki nie jestem. Dlatego, gdyby prawda okazała się taka, że po prostu się pokochali to bym odszedł, bo nie ma sensu walczyć z wiatrakami. Tak jednak póki co nie jest, a Ty sobie wybrałaś ten najmniej znaczący fragment wypowiedzi żeby udowodnić swoją tezę o tym, że to ja jestem ten zły.

Nie chodzi o to, że Ty jesteś zły - niby gdzie ja to napisałam? A już tym bardziej nie pisałam, że TYLKO TWOJA postawa jest problematyczna - zauważ, że już w pierwszym poście na jej zachowanie też zwróciłam uwagę. Także odrobina dystansu Ci nie zaszkodzi. I jak się wyrażasz nieprecezyjnie to nie miej pretensji, że Ci inni w myślach nie czytają.

Nie dostrzegasz zupełnie, że Ty właśnie w tym momencie chcesz walczyć z wiatrakami - zmienić nastawienie kobiety do faceta. Co jest podejściem z dupy strony, bo problemem nie jest to, co ona czuje do tamtego gościa. Problemem jest to, co ona czuje, a czego nie czuje do Ciebie i dlaczego. Znudziłeś jej się? Czegoś jej brakuje? Chce czegoś innego, niż to, co macie razem? To jest moim zdaniem kierunek, w którym powinieneś zacząć myśleć i działać. Porozmawiać z nią o stanie waszego związku - póki co w oderwaniu od tamtego faceta.

Co do mnie, to ja nie wyobrażam sobie walczyć o związek z kimś z kim w tym związku jestem. A do takiej walki sprowadza się dla mnie uświadamianie komuś na siłę, że jest w związku problem, wydzieranie siłą informacji o tym, co jest problemu źródłem, a potem siłowanie się, żeby przekonać partnera, że można to wszystko naprawić. To wszystko może zadziałać tylko i wyłącznie, gdy obie strony są świadome i zaangażowane w poprawę. Owszem, czasem nie wszystko jesteśmy gotowi przyznać od razu, ale jest jakiś limit czasu i jak to jest walenie grochem o ścianę, to nie ma co sobie żył wypruwać.

Także rozwiązanie jest proste - porozmawiać. O was. I w zależności od tego, co Ci odpowie, podejmować dalsze kroki.

Po raz kolejny serwujesz tutaj manipulację Ooooooh... chyba z poczucia winy, tej ogromnej winy Ci odpowiem

Cały czas rozważasz przyszłość nie biorąc pod uwagę decyzji i uczuć jej. Tak jakby odpowiednia strategia i manipulacja miałyby załatwić wszystko. A sprawa jest prosta, tak jak sam zauważyłeś: nie zmusisz jej do miłości i szacunku. Rozmowę z nią o was zacznij teraz, a nie kiedy jej obiekt wzdychań zdecyduje się bądź nie. To podejście jest komiczne. Stawiasz się na szarym końcu łańcucha decyzji: najpierw on, potem ona, a na końcu Ty się godzisz. Dziwne to Twoje podejście. Dlatego myślę, że tu więcej ściemy niż prawdziwego wątku.
Skorzystaj z rady Rudej. Rozmowa i w czasie rozmowy obserwuj i słuchaj. Po rozmowie, gdyby były wątpliwości co do wniosków z tej rozmowy obserwuj. Całkiem szybko powinieneś się przekonać czy jest co ratować i czy w ratowaniu będziesz uczestniczył tylko Ty, czy ona też.

Padłam. Ale powstanę, by napisać: a jakie mogą być konstruktywne wnioski z grania z laską w chowanego? - szczególnie, że ona nawet nie zdaje sobie sprawy z tej gry.

Pawle
Zapytaj ją znienacka (koniecznie ze znaczącym wyrazem twarzy) czy potrafi kochać dwóch mężczyzn jednocześnie ;)
To ją wpędzi w sytuacje bez wyjścia, domyśli się że WIESZ, więc nie będzie za bardzo mogła ani odpowiedzieć TAK (bo wtedy jak wyjaśnisz że wiesz- ona nie będzie mogła się tłumaczyć, że to jakies przelotne coś lub błąd)
ani NIE - jak typowa osoba "powinna" odpowiedzieć partnerowi na takie pytanie (może niesłusznie, ale zakładam że jest dość typowa), no i grozi też, że za chwilę wyciągniesz na stół jej wyznania i stanie się zupełnie niewiarygodna
W efekcie zakładam że się zawiesi jak windows, rozpłacze i w 10 minut dowiesz się ile warty jest ten związek, nawet nie mówiąc wszystkiego co wiesz.

P.s. Klio, czy taka opcja jest dostatecznie pająkowa?

pawel_86666, nie dostrzegasz istoty problemu, lub nie chcesz go dostrzec.
Nie jest istotne czy jej kolega z pracy jest chętny, czy nie, istotny jest fakt, że Twoja dziewczyna oszukuje Cię, przestało jej na Tobie zależeć, ma w głowie kogoś innego, co więcej, nawet się w nim zakochała.
Nie ma znaczenia, że to miłość platoniczna, nie ma też znaczenia, czy ona potrafi kręcić odpowiednio tyłkiem,  Ty zszedłeś na drugi, a nawet jeszcze dalszy plan i czekasz nie wiadomo na co, ciesząc się, że tamten jej nie chce, więc albo zadowalasz się ochłapami, albo sam godzisz się na taką rolę.
Jak słusznie zauważyła Klio, stawiasz się na szarym końcu, jakby nic od Ciebie nie zależało.
Pytasz, co zrobić, to oczywiste - porozmawiać, wywalić kawę na ławę, tak, jak zamierzałeś, a potem podjąć decyzję, co dalej?
...chociaż jej zachowanie - zdrada emocjonalna, a do tego oficjalny foch, kwalifikują ją solidnego...(wybierz sam)

Naprędce szalejesz Nie dość, że rada, to jeszcze z rebusem Bardzo pająkowo

Witam ponownie
Po przemyśleniu wszystkiego, w tym Waszych rad postanowiłem coś ruszyć.
Pierwsze podejście podjąłem w piątek. Odbyliśmy w sumie godzinną rozmowę. Nie atakowałem jej wprost, że wiem o wszystkim (nie chcę się jeszcze odkrywać), ale wyraźnie dałem jej do zrozumienia. Chciałem ją podejść tak, by sama się przyznała do wszystkiego, ale nie dała się. W sumie rozmowa była nawet rzeczowa, natomiast kręciła się raczej w okół wcześniej już opisanych tematów, czyli głownie tego jaki jestem, że nigdy się nie zmienię itp. Ilekroć wchodziliśmy na jego temat lekko się denerwowała, ale nie dawała się zbić z tropu. Podsumowałbym to tak - pogadaliśmy, ale nic to nie wniosło.
Wczoraj (sobota) dzień był włączony z życiorysu, bo cały czas była u nas ekipa remontowo-budowlana i zwyczajnie nie było jak rozmawiać. Poza tym jednak była dla mnie miła.
Wczoraj w nocy dorwałem ponownie jej telefon z FB. Jakie wnioski? Cóż. Z tym kolesiem bez zmian. Ona coś mu tam napisze, on jej coś tam odpowie. Osoba postronna czytająca ich wymianę zdań w życiu by nie doszła do tego, że jeden z rozmówców próbuje poderwać (nie wiem czy to właściwe słowo) drugiego. Poczytałem za to rozmowy z jej najlepszą przyjaciółką. Nieco zdziwiona (tak wynikało z kontekstu) stwierdziła jej, że się czepiam tego kolesia i fochy strzelam, co oczywiście jest nieco przesadzone. Najbardziej mnie jednak zdziwiła ta jej przyjaciółka. Znam ją od wielu lat, wielokrotnie się spotykaliśmy (w sensie my jako para z nią i jej rodziną) i zawsze było miło, ona była dla mnie grzeczna, uprzejma, a nawet wykazywała zainteresowanie co tam u mnie w pracy itp. Wiem, że to kurtuazja, ale jednak. Tymczasem w tych że właśnie wiadomościach obrzucała mnie takimi epitetami, że w życiu bym się nie spodziewał, że ona takie słowa zna. Moja kobita się w ten festiwal pogardy nie włączyła, ale już wiem że przyjaciółka będzie ją urabiać przeciwko mnie. BTW nie wiem co to za przyjaciółka, która sama jako praktykująca katoliczka dopinguje swojej przyjaciółce w budowaniu relacji z żonatym i dzieciatym facetem. Chory świat.
Tak czy inaczej pomimo iż to co wczoraj przeczytałem nic nowego nie wniosło coś we mnie pękło. Nie spałem pół nocy. Dziś o 11.00 wyjechała ona w podróż służbową i wróci w środę najprawdopodobniej. Uznałem, że nie mogę tego kisić wszystkiego w sobie. Napisałem jej wszystko co czuje, włącznie z tym, że czuję się upokorzony jej platonicznym zadurzeniem, jej niesprawiedliwym traktowaniem mnie i wszystkim to co robi. Cały ten tekst nie był broń boże w formie wyrzutu czy pretensji, tylko możliwie jak najbardziej neutralnie przedstawił to co się dzieje z mojego punktu widzenia.
Możecie oczywiście uznać to za dziecinadę, że zamiast porozmawiać wysyłam wiadomości na fejsie. Ja uważam inaczej. Po pierwsze dzięki temu, że był to tekst pisany mogłem go dobrze zredagować, zawrzeć w nim maksymalną liczbę wątków i opisać wszystko tak jak jest. Po drugie nie miała możliwości przerywać mi ani negować co poszczególnych stwierdzeń, co ma w zwyczaju robić tylko przeczytała do końca. Tekst zakończyłem dobrym moim zdaniem stwierdzeniem, że nie oczekuję że się do tego odniesie, ani tego, że się z tym zgodzi. Takie są moje uczucia, nie oczekuję że ona myśli tak samo, ale chcę by to wszystko wiedziała.
Dodam, że doskonale wiem, że całość przekopiuje tej przyjaciółce i będą to wspólnie analizowały zdanie po zdaniu, dlatego nie oparłem się pokusie by wstawić tam drobne złośliwości w jej (przyjaciółki) kierunku. Jednocześnie nie napisałem nic, czego nie mógłbym się sam domyślić i nie udowodni mi, że czytam jej fejsa.
Moim zdaniem na chwilę obecną zrobiłem to co się dało. Ona już wie, że ja wiem, jednocześnie nie wywieram na nią presji by jakieś składała mi deklaracje i by cokolwiek obiecywała itp. W każdym razie czuję ulgę. A jaki będzie tego finalny efekt nie wiadomo.

Haha, "na pająka" nie wyszło, to na listonosza próbujesz? Nie no, śmieję się, ale owszem, taka listowna forma ma swoje plusy.
Mam przy okazji dwie uwagi, a właściwie trzy...
- najpierw wspominałeś, że ona go na siłę podrywa, teraz określasz to w ten sposób, że osoba postronna nie domysliłaby się że to flirt- nie uważasz, że te dwie wersje troche się ze sobą kłócą?
- fakt że jej znajoma tak sobie "pozwala" nie bierze się moim zdaniem z tego, że jakoś nie wiedzieć czemu Cię nienawidzi i chce rozbić bez powodu Wasz związek, tylko jest konsekwencją tego że Twoja dziewczyna najprawdopodobniej długi czas truła jej na Twój temat jak jej z Tobą źle. Innymi słowy stosunek koleżanki do Ciebie jest z grubsza odbiciem tego co aktualnie czuje do Ciebie Twoja dziewczyna.
-moja ogólna opinia jest taka, że oszukujesz samego siebie i niezależnie jak ta rozmowa która ma nadejść się skończy, to chciałbym się mylić ale uważam że ten związek jest na wykończeniu, prędzej czy później...
w związku z tym z góry współczuję i życzę szybkiego powrotu do normalności po rozstaniu

Bardzo jestem ciekaw czy gdyby wasze związki po tylu latach weszły w taki kryzys to też tak bez mrugnięcia okiem zastosowalibyście swoje rady, czyli wywalili kawę na ławę i kazali się jej tu natychmiast teraz określić. Łatwo się takie coś mówi, gorzej się takie coś robi. A takie zagranie "na ostro" może przynieść więcej szkody niż pożytku.

Problemem jest to, że wszystko jest tak szalenie niejednoznaczne...
Wasza diagnoza jest w sumie taka - to już koniec, ona już mnie nie kocha, zaangażowała się w tamtego, przyjaciółka nadaje na mnie i wszystko zmierza w kierunku tylko jednego, czyli rozstania. A ja nie mogę zrobić nic tylko ewentualnie jej wygarnąć wszystko licząc, że to coś zmieni, przy czym nie wiadomo co dokładnie by to miało zmienić.
To ja zapytam - skoro to wszystko jest takie proste i oczywiste to czemu wciąż jest jak jest? Jakby nie było to jej jest ciężej bo mieszka i sypia z jednym kolesiem, a w głowie (a może i w sercu) ma drugiego. Nawet jeśli wie, że to jej zauroczenie czy tam zakochanie jest beznadziejne to niewątpliwie męczy się gorzej niż ja. Czemu zatem ona tego nie zakończy? Czemu nie posłucha koleżanki? Nie mamy ślubu, zakończyć to jest prosto. Mieszkamy u niej w mieszkaniu, może po prostu mnie spakować i wyprowadzić. Nie jest ode mnie w żaden sposób zależna ekonomicznie. Czemu więc to ciągnie?
To mi nie daje spokoju. Bo może być tak, że to co się dzieje to nadinterpretacja faktów przeze mnie i poza tym, że będzie jazda o to, że ją szpieguję to okaże się, że jest czysta jak łza.

Na razie cały wieczór wałkuję z nią ten temat na fejsie i można powiedzieć, że coś się z tego krystalizuje.

Przegadałem z nią cały wieczór. No przepisałem na fejsie, ale uważam że wbrew pozorom to ułatwia szczerość. I zaczynam się zastanawiać czy nie wysnułem czasem pochopnych wniosków łącząc fakty. Na jego temat w ogóle się nie odniosła, z drugiej jednak strony wiem to co wiem z fejsa. Może więc i faktycznie jest nim zauroczona czy tam się w nim podkochuje, ale być może wcale nie robi sobie z tego tytułu żadnych nadziei. Może być też tak, że jedno (czyli wieczne niezadowolenie) i drugie (ten on) nie są ze sobą powiązane, a przynajmniej niekoniecznie jedno wynika z drugiego.

Skoro zerwanie to nie jest żaden problem dla Ciebie, to zerwij. Po co dziewczynie głowę zawracasz tyle lat skoro i tak masz ją gdzieś? "Jest to jest, jak sie lepsza nawinie to się tę obecną odstawi."
Ja się wcale nie dziwię, że dziewczyna sb boczniaka szuka, że jest oschła i robi awantury. Jesli ją tak traktujesz jak o niej do nas piszesz, to nie ma się co dziwić.

Witam raz jeszcze
Od razu mówię, że nic nowego się nie wydarzyło, nie wróciła jeszcze itp.
Natomiast wczoraj wieczorem rozmawiałem z moją hmmm... nie wiem czy można to nazwać przyjaciółką. Kobietą, z którą kiedyś krótko (4 miesiące) byłem, a od tego czasu utrzymujemy sporadyczny kontakt. Jest bezstronna i mogę być wobec niej szczery.
Po opisaniu całej sytuacji, podobnie jak zrobiłem to tutaj, stwierdziła, że ona jako kobieta tą sytuację rozumie. Powiedziała, że ona również takie zauroczenia przeżyła będąc w związku (są razem ze swoim facetem prawie 4 lata, w przyszłym roku ślub). Powiedziała, że w tamtych chwilach też widziała w swoim facecie wszystko to co najgorsze, wkurzał ją samym tym, że istnieje itp. Trzymała dystans. Każda jego wada wydawała się jej zwielokrotniona i wkurzała ją coraz bardziej i bardziej. Według jej słów ich związek przetrwał tylko dlatego, że zrozumiała, że facet którym się zauroczyła, nie jest żadnym ideałem. Że może i jest ładny, fajny, szarmancki itp., ale na pewno ma też wady, które wyjdą prędzej czy później i kto wie czy nie okażą się jeszcze gorsze niż u jej faceta.
I tak sobie właśnie myślę, że to jest sedno problemu. Pytanie brzmi, czy może jednak zamiast tak jak radzicie dążyć do konfrontacji po prostu nie być sobą, starać się i cierpliwie czekać....

W Twoim rozumowaniu jest błąd i zaraz Ci wyjaśnię jaki.
Moja kobieta jest kimś w rodzaju przedstawiciela handlowego w jednej z największych korporacji na świecie (brzmi to dziwnie, ale tak jest). On z kolei jest członkiem zarządu jednej z firm, która z tą korporacją współpracuje. W tej relacji służbowej to ona występuje z pozycji siły, bo ta firma jest jedną z wielu współpracujących z tą korporacją, dla niego zaś jest to być albo nie być dla przetrwania na rynku. Dlatego tu już mamy pierwszy znak zapytania - z jego punktu widzenia wdanie się w taki romans byłoby bardzo wygodne, bo mógłby liczyć na informacje z pierwszej ręki, a ona mogłaby mu zapewnić lepsze warunki współpracy. Pomimo to tego nie wykorzystuje. Co więcej, ona sama ma wątpliwości co do szczerości jego zachowania i nie wie czy on nie jest dla niej miły bo ma w tym interes. Co najlepsze tak samo twierdzi ta jej przyjaciółka. Coś więc jest na rzeczy.
Idźmy dalej. Znają się mniej więcej rok. Nie wiem czy to było zauroczenie od pierwszego wejrzenia czy to przyszło z czasem. Fakt jest jednak faktem, że spotykali się wielokrotnie, jeździli w podróże służbowe, bywali na tych samych imprezach. Krótko mówiąc - okazji aby się zbliżyć było aż za wiele. Nic takiego jednak się nie stało, choć jak wiemy ona prawdopodobnie nie miałaby nic przeciwko. Nie to, żeby od razu pójść z nim do łózka (prawdopodobnie zjadły by ją wyrzuty sumienia i dawno by się przyznała), ale żeby zrobić cokolwiek innego.
Kolejna kwestia - skąd wiem że faktycznie nie jest to romans? Przede wszystkim to jak rozmawiają. Tzn. wiem tyle co piszą, ale nie ma tam nic nadzwyczajnego. Przykład. Ona mu pisze, że idzie na siłkę, wstawia też zdjęcie ćwiczącego kotka. On jej odpisuje tylko brawo. Ona mu pisze, że tak ciężko jej się rano wstawało. On jej na to, żeby wzięła się w garść. No ja nie jestem jakimś żigolakiem, ale myślę że gdybym chciał zbajerować kobietę to nie pisałbym do niej tak neutralnie. Nie wysyłałbym też jej zdjęć żony i dziecka, a on to robi. Na jego fejsie też jest pełno tych zdjęć, choć nie musi nic pozorować, bo jego żona fejsa nie ma.
Kolejnym tematem jest jego stosunek do niej poza tymi rozmowami, o którym mi sama mówi. Swego czasu np raz na kilka tygodni jeździli wspólnie na Śląsk do siedziby tej firmy. Od jakiegoś czasu on z nią nie jeździ, tylko jeździ ze swoją asystentką. Jeszcze lepsza była akcja z urodzinami. Pod koniec października ich wspólna znajoma z korporacji miała urodziny i urządzała domówkę. On był zaproszony, ale nie mógł przyjść. Wysłał jednak pocztę kwiatową, piękny bukiet podobno. Dwa tygodnie później moja kobieta urządzała urodziny, też był zaproszony i też nie przyszedł. Ale kwiatów nie przysłał, nawet smsa nie napisał (to jej relacja). Dopiero kilkanaście dni później gdy się spotkali dał jej prezent (maskotka) zaznaczając, ze to od zarządu firmy, a więc niejako go zdepersonalizował.
Po co to wszystko opisuję? Ano dlatego, że już w pierwszym punkcie Twojego scenariusza jest błąd. Oprócz tego, że jest dla niej umiarkowanie miły, co ona odbiera w sposób przesadzony, on z nią nie kręci. Nie może się więc nią znudzić i kopnąć jej w tyłek. No chyba, że jest on taki przebiegły że prowadzi taką wielką rozgrywkę emocjonalną ukierunkowaną na utrzymywaniu jej w tym stanie przy jednoczesnym byciu fair wobec żony. Szczerze jednak w taki scenariusz wątpię.
Podobnie jak wątpię w to, że jeżeli on jej z głowy wywietrzeje, a my wciąż będziemy razem to poszuka innego obiektu westchnień. To nie ten typ kobiety.

Ty też zaostrzasz temat. Nie mam nawet cienia dowodu, na to że fizycznie zdradziła (o czym pisałem) jak również, na to że w ogóle by się na to zdobyła. Ja szczerzę wątpię. I nie dlatego, że mnie tak bardzo kocha bo z innym by nie poszła do łózka. Po prostu to nie ten typ człowieka. A nawet gdyby się na to zdecydowała to nie wytrzymałaby i wysypałaby się w ciągu bardzo krótkiego czasu. Moim zdaniem to jej zauroczenie nie do końca ma podtekst seksualny, raczej chodzi o to jak on ją traktuje. Wiadomo, że inaczej jest gdy się razem mieszka, takie oczywistości jak wnoszenie zakupów, robienie śniadanek do łózka, opiekowanie się itp jej najzwyczajniej w świecie spowszedniały. Co innego jeśli inny koleś jest dla niej miły, służy jej pomocą itp. To jest coś nowego.

Powtórzę - a skąd wiesz czy ona planuje zdradę?

Ale dopiero jak to sie stanie w ich łóżku, inaczej sie nie liczy! Przepraszam Paweł za tą zgryźliwość, ale nie mogłem się opanować...

Ty ciągle skupiasz się na niej i na tej dziwnej realcji, a ja ( i nie tylko) uważam że sedno jest gdzie indziej. Jej albo palma odbiła w związku ze swoim statusem (czy "pozycją siły" w tej konkretnej relacji)
albo/i uświadomiła sobie, że Ty nie jesteś jej typem faceta. Jak on się zachowuje? Odmawia, z uśmiechem stawia opór, droczy się z nią, jest dla niej pewną zagadką itp. A Ty? Przyjmujesz z pokorą wszystkie fochy, usprawiedliwiasz, wycofujesz, piszesz jakieś pewnie lekko płaczliwe oświadczenia na fejsie itp. Ona jako nowo upieczony rekinek finansjery czy jakiegoś innego pseudo establiszmentu chce jakiegoś konkretnego gościa,          z pazurem, pewnego siebie, niedzielącego włos na czworo, gotowego do podjęcia jakiegos ryzyka, gry itp.
Ty jej jako facet nie pociągasz, nie imponujesz, może nawet Cię nie szanuje. I mimo że uważa cie być może za dobrego, wrażliwego człowieka z jakimiś tam zaletami, nudzi ją to i irytuje.
Wydaje Ci sie, że ją bardzo dobrze znasz, tymczasem musiała niemal otwarcie zacząć flirtować z innym facetem, żebyś zaczął się zastanawiać o co chodzi. Dopiero sznupanie w jej wiadomościach uświadomiło Ci, że coś jest nie tak między Wami i to trwa od jakiegos czasu, a Ty byłeś slepy. Ale i tak uciekasz od analizy i odpowiedzi na to pytanie, drążąc zamiast tego jakieś detale, kto co komu tam powiedział i gdzie poszedł lub nie poszedł.
Co więcej udajesz/udawałeś "po pająkowemu" (i to udajesz zarówno przed nią jak i przed sobą), że dobrze ją "czytasz" (a dowiedziałeś sie z fejsa) i dajesz przy okazji "jej do wiadomości" że jej zachowanie Cie dotyka.
Ona ma to gdzieś... Nie chce wrażliwego, wycofanego pseudo-empaty, tylko drapieżnika, kogoś kto jakby znajduje się na drugim biegunie męskości (albo chce to i to)
Albo jej to dasz, albo najprawdopodobniej będzie adios amigo.

Welcome back. Od razu mówię ze nie zapadły żadne nowe rozstrzygnięcia.
Wczoraj pisząc post zawieszający wątek myślałem, ze skoro odpuszczę szpiegowanie i ogólnie zamartwianie sie tym to nic sie nie będzie działo. Jednak sie dzieje. Proszę was o interpretacje dwóch faktów które dziś miały miejsce .
Pierwszym jest to, ze usłyszałem ze mam coś z jej przyjaciółka do wyjaśnienia. Zdziwiony wiec pytam co? Okazuje sie ze te złośliwości z listu na FB, który wysłałem w niedziele zadziałały. Przyjaciółka uznała to za otwarta wojnę. Żeby było jasne - cała złośliwość polegała na tym, ze na koniec tych moich przemyśleń napisałem "P.S. Pozdrów przyjaciółkę, niech wie ze myśle o niej równie ciepło co ona o mnie". Tak, moi drodzy. Laska, która uważa mnie za debila itp jest teraz ze mną w otwartej wojnie. Oznacza to również to, ze nie pójdziemy do nich na sylwestra (ostatnie kilka lat chodziliśmy) bo ona "nie chce mnie widzieć". Ogólnie na moich oczach budowany jest dramatyzm, a przecież ja napisałem to cztery dni temu. A co wy o tym myślicie?
Drugi temat jest równie ciekawy. Otóż moja luba rzuciła hasło, ze jej "kolega" rzucił papierami, tzn. zwolnił sie. Tematu nie chciała kontynuować, twierdząc ze lepiej nie, bo jeszcze komuś wygadam. Oczywiście i ja i ona wiemy ze nie ma takiej osoby, której mógłbym to wygadac, ale taka jest wersja. Nadmieniam, ze to czy faktycznie sie zwolnił będzie można sprawdzić w internecie.
Co wy na to? Zaczynam mieć wrażenie, ze ten mój list zapoczątkował jakaś grę, ale nie wiem jaka role ma w tym odegrać informacja (być fałszywa) ze rzucił prace.