Toksyczni rodzice i wchodzenie w dorosłość - Netkobiety.pl

''Jeśli chodzi o mnie to mam zaburzenia osobowości, nerwicę lekową i miałam depresję, ale od kilku miesięcy z tego wychodzę. ''
Prawdopodobnie przez Twoje choroby rodzice uważają ,że nie dasz sobie rady sama.
Napiszę Ci z swojej perspektywy ,że taki dom jak masz ty to wile z nas tutaj miało i kiedyś nie było niczym niestosownym dostanie raz na jakiś czas pasem .
Jest takie przysłowie: ,,Dom kościołem nie jest i nigdy nie będzie''Twoi rodzice na swój może nie do końca umiejętny sposób starali się wychować was najlepiej jak sami uważali ,że umieją.
Problemem myślę było to jak ty to odbierałaś,że brałaś różne przytyki do siebie i przejmowałaś się za bardzo . Chciałaś być zauważona pewnie dlatego były te długie wyjścia poza domem alkohol.
Nie rozpamiętuj tego co było tylko popatrz w przyszłość. Usamodzielnij się, stwórz kiedyś swoim dzieciom taką rodzinę jakiej ty nie miałaś i wyciągnij wnioski. Nie ma sensu trzymać ciągle żalu do rodziców .

Sorry Anicorek , ale piszesz bzdury. Żadne prawo ani sam fakt bycia rodzicem, nie daje przyzwolenia na bicie i poniżanie. Skoro Autorka tak to przeżywa, to znaczy że ją to boli i jest jej przykro, a na takie zachowania jak ojciec autorki - agresywny despota, który manipuluje rodziną szantażując wszystkich emocjonalnie i uwiązując od siebie pieniędzmi czy matka - unikająca i udająca że problemu nie ma - nie daje się przyzwolenia.
Autorko problem jest - a Twoje wyrzuty sumienia to efekt manipulacji Twojego ojca. Masz prawo żyć godnie, być szanowaną , a rodzice to osoby które powinny kochać bezwarunkowo i wspierać. Wpadłaś w złe twoarzystwo kiedyś - nie dziwię się mając taki "ciepły" dom. Masz prawo żyć po swojemu, a ojciec ten dom dla siebie kupił. Ty kończ szkołę, szukaj pracy i uciekaj z domu. Potem pójdź do psychologa na porządną terapię i staraj się jakoś stanąć emocjonalnie na nogi. Wiem jak się czujesz, bo moja toksyczna matka do tej pory twierdzi, że "każdy robi z niej najgorszą matkę, a ona przecież nic mi nie zrobiła" nie licz na przeprosiny ze strony ojca czy skruchę.. zajmij się teraz sobą i swoim zdrowiem. I uciekaj z tego domu.

Nie  pisze  bzdur  tylko  jeszcze  w latach  90  tych  w domach  czy  szkole  dostać  po  łapach  było  naturalne. Sama  parę razy  dostałam,  pieniędzy  w domu  nie  było  ,matki  też  wiecznie  nie  było  ,ojciec  się  mną  nie  interesował. Kiedyś  usłyszalam  że  zamiast  siostry  mogłabym  wyprowadzic  się  ja  w wieku  14  lat  potem  zaszłam  w ciaże  też  mnie  wyzywali  od  najgorszych  mimo  to nie  poszłam  się  powiesić  tylko  do  pracy  teraz  żyje  na  własny  rachunek  i nie  mam  do  nikogo  pretensji. Z matką  mam  dobry kontakt  i pomaga  mi  przy  dziecku. Teraz  są  takie  czasy  że  dzieci  chcą  mieć  i luz  w domu  i kasę  oraz  najlepiej  pełnię  zainteresowania. Nigdy  nie  będzie  tak  że  w każdym  domu  jest  super  albo  tylko  patologia. W moim  pijanstwa  nie  było  ale  przez  to że  nie  miałam  wszystkiego  i też  zainteresowania  to  teraz  je  mam  a ludzie  po  wcześniejszych  błędach  potrafią  potem  wyciągać  wnioski. Ojciec  autorki  myśli  że  jak  da  kasę  to  kupi  sobie  szacunek  i kasa  zapewni  przyszłość  dzieci. Jest  to  błędne  myślenie  ale  wg  niego  najrosądniejsze. Każdy  model  rodziny  jest  innym. W jednym  dziecko  ma  wszystko  a potem  w życiu  sobie  poradzić  nie  może  albo  ciągle  liczy  na  pomoc  innych  lub  druga  skrajnośc czysta patologia  picie, bicie  i te  sprawy  a są  też  jeszcze  inne  domy. Powtarzam  dom  kościołem  nie  jest  zdazaja się  żale  pretensje, kłótnie,  kwestią  jest  odbiór  tego  i własna  osobowość  ,która  potem  doprowadza  do depresji  i różnych  zaburzeń  a nie  koniecznie  rodzice.

Każdy jest inny, każdy ma inną wrażliwość. Autorka tematu jest widać bardziej wrażliwa i niestety wygląda to tak, ze im ktoś wrażliwszy tym go bardziej gnębią... tym samym się jeszcze bardziej uwrażliwia i tak się zamyka koło marazmu. Jeden pójdzie zapalić, uchlać sie i zamknie wrażliwość na klucz daleko w duszy. Inny będzie tę wrażliwość tulił i w nią wypłakiwał jak w chusteczkę i tak robi Jelissa.

Ważne, aby przestać myśleć o lękach, żalach rozdrapywaniu ran. W ten sposób nigdy nie przerwiemy zaklętego koła. Czas zadbać o siebie, o swoje życie, swoje dobre samopoczucie. Nie skupiać się nad przeszłością i osobami niegodnymi naszej uwagi!!! To się wydaje trudne, ale az takie nie jest, wystarczy to zrozumieć... zrozumienie da siły do wykonania... wiem co pisze... wiem z doświadczenia.

anicorek, myli Ci sie skutek z przyczyna.

Anicorek, sorry ale bzdury wypisujesz. Rodzice maja prawo tluc dzieci na kwasne jablko, ignorowac, ponizac? Wiesz, ja myslalam, ze to sie kwalifikuje do znecania sie nad potomstwem i takim osobom maluchy sie odbiera.

Jelissa, wcale sie nie dziwie, ze masz nerwice i przechodzilas depresje. To normalna reakcja na takie traktowanie jakie mialas w domu. Najlepsza rada dla Ciebie jest bys sie uniezaleznila i wyprowadzila z domu. A co do Twojego ojca, nie liczylabym, ze kiedykolwiek Cie przeprosi- niektorzy nie potrafia przyznac sie do bledow, nawet wobec siebie samych.

To rodzice, którzy powołują dziecko na świat są odpowiedzialni za warunki, które stwarzają mu do rozwoju. I nie chodzi tu jedynie o warunki materialne, wikt i opierunek, ale też są odpowiedzialni za zaspokojenie innych potrzeb. Taką fundamentalną potrzebą (umieszczoną zaraz za potrzebami fizjologicznymi) jest potrzeba bezpieczeństwa, także psychicznego. Z fundamentami tak już jest, jeśli są 'nietakie', jeśli są chybotliwe, to cała konstrukcja jest niestabilna. Kto jest odpowiedzialnym za taki stan rzeczy? Budowniczy, którym w opisanym przypadku są rodzice. Być może rodzice, jak to powiedzenie głosi, chcieli dobrze, a wyszło jak zwykle. Być może nikt ich nie nauczył tego, w jaki sposób okazywać miłość, na czym polega troska, czego dziecku jest bardzo potrzeba. Być może. To jednak ich nie usprawiedliwia jedynie wyjaśnia ich postępowanie.

jelisso, dzieci rosną dojrzewają i... wyfruwają z gniazda. To normalna kolej rzeczy. Wzbudzanie winy zawsze jest toksycznym zachowaniem, wzbudzanie poczucia winy w dziecku - zachowaniem okrutnym. Chciałam napisać, że to zachowanie egocentryczne, ale przecież ono nie służy nikomu, owym rodzicom też nie, bo utrzymuje toksyczną, także dla nich, relację.

jelisso, masz prawo żyć tak, jak chcesz, tam, gdzie chcesz i z kim chcesz. Możesz wziąć pod uwagę opinię rodziców, skonfrontować ją ze swymi potrzebami i planami i... podjąć własną decyzję. Ona nie musi się podobać rodzicom. Wyjście z domu rodzinnego nie musi oznaczać zerwania kontaktów. Jeśli będziesz chciała, jeśli rodzice będą chcieli, będziecie do siebie zaglądać, będziecie ze sobą rozmawiać, będziecie ze sobą blisko. Warunek jest jeden: jeśli tego będziecie chcieli.

Anicorek> z jednej strony się z Tobą zgadzam, moja mam też nas ostro ganiła za niechodzenie do kościoła... ale zamiast bić, poniżać wystarczyło znaleźć przyczynę takiego postępowania i wytłumaczyć, dać przykład... głównie miłością i samemu się zmienić. Tak więc rodzic w bezradności bije i poniża, w bezmyślności zmusza. To mimo wszystko nie była wina tej dziewczyny, że uciekała z domu tam gdzie jej niby było lepiej... innego sposobu niestety nie znała, bo skąd miała znać, z domu? To był wynik zachowania rodziców, brak ich wsparcia i zrozumienia.

Rodzice też błędy popełniają, cudów nie ma, ale jeśli się do nich przyznają i naprawią błędy, to zyskają szacunek i autorytet. W tym przypadku raczej go stracili... .
Jelisso> dasz radę, jestem pewna.

Dziękuję za wszystkie słowa wsparcia!
To naprawdę wiele dla mnie znaczy.

Ja absolutnie nie jestem zwolenniczką bicia i poniżania. Też uważam ,że rodzice są od tego by ten świat pokazywać z jak najlepszej strony ale ile jest teraz przypadków ,że dzieci mają co chcą po czym straszą rodziców ,że nie pomogą w domu, że pójdą na policję i naskarżą jacy to rodzice nie są źli.
Gdybym ja się bała ojca a w domu  miała piekło to jak ognia bym się bała kiblowania czy wracania po pijaku do domu. Autorka jak sama powtarza nie była święta a jej problemy z rodzicami zaczeły się od wieku dojrzewania i różnych buntów.
Też miałam przymus kościoła i też jakbym słuchała jako dziecko muzyki z wyzwiskami i przekleństwami to była awantura.
Znam takie domy w których dziecko 5 minut nie mogło się spóźnić bo był wpier...od ojca. Teraz Ci mężczyźni mają rodziny, szanują żony , jest ich siedmioro z braci i nikt w okolicy nie jest tak wychowany jak oni. Żaden z nich nie pali, piją od święta, są wykształceni i mają dobrą pracę, wspierają się. Ojciec ich był despotą , nie mieli kasy na głupiego loda raz w roku i do kogo mieli mieć pretensje. Oni ojca się bali była taka różnica a dziś są ludźmi poukładanymi bez żadnych zaburzeń i nie obwiniają świata ,że nie mieli co jeść i całe wakacje pracowali na roli zamiast się bawić.

Tak mojej siostry koleżanka została zostawiona i zdradzona przez męża. Jej córka weszła w wiek dojrzewania. Każdą prośbę o cokolwiek odbierała jako bunt. Nie chciała posprzątać w pokoju, wynieść śmieci, zostać na chwile z młodszym bratem . Po nocach zaczęła się szlajać . Po kłótni z matką , której ubliżała ona nie wytrzymała i ją uderzyła. Po czym ta dziewczyna powiedziała "Jeszcze raz mnie uderzysz zgłoszę na policje i Cię zamkną" na to ta kobieta w nerwach odpowiedziała"Proszę bardzo zabiorą was do domu dziecka i zobaczymy gdzie będziesz mieć lepiej"Skończyło się straszenie policją.
Ja rozumiem ,że brak ojca nie z winy tej kobiety jest powodem do buntu i straszenia ale jeżeli kobieta zostaje sama z dwójką dzieci , na które musi pracować a w domu 15 latka robi co chce i zero pomocy to może być tak ,że kończą się rodzicowi argumenty i sama prośba nie wystarczy.
Ja powtarzam nie jestem zwolenniczką klapsów, swojego syna też nie biję ale kiedyś do rodziców się miało szacunek. Ja bym nawet nie pomyślała ,że można matce oddać czy coś a teraz dzieciaki za nic w sklepie potrafią zwyzywać człowieka obcego.
Każdy rodzic wychowuje najlepiej jak potrafi nie zawsze widząc,że to jest złe. Mój teść kiedyś wielki agresor teraz poszedł w skrajność do wnuczki wszystko daje, wyręcza , rozpieszcza ,że mała jest chodzącą terrorystką w wieku 4 lat ale oczywiście on wie najlepiej i nie da mu się wmówić nic.
Najlepiej żyć samemu na własny rachunek , nie żywić urazy bo kiedyś swoje dzieci też będą chciały mieć kontakt z dziatkami. Nie warto palić mostów.

Zgadzam sie z V, strach to nie jest szacunek.

Moja matka bila mnie wieszakiem, przypalala lokowka, kopala, ciagnela za wlosy kiedykolwiek jej przyszla ochota. Moj ojciec nie reagowal wcale, a jak jemu przyszla ochota to publicznie mnie upokarzal i wyzywal od najgorszych. Spedzilam kilkanascie lat w totalnym przerazeniu i czujnosci. Nawet zamykalam sie w pokojach u ciotek czy wujkow by nikt mnie nie wzial z powrotem do domu. Dziecko nie rozumie, ze jego rodzice to zwyrole. Dziecko nie ma bezpieczenstwa i sie po prostu boi bo nie wie o co chodzi.

Takze nie pieprz Anicorek, ze walenie dziecka po mordzie to norma. To jest niesamowicie patologiczne zachowanie krzywdzace dziecko. Mnie zajelo kilka lat na studiach by wyjsc na czlowieka, a dzisiaj nawet prawie nie utrzymuje kontaktow z matka (tata nie zyje), bo mnie normalnie odrzuca.